ဒီေန ့လည္း ေသြးေရာဂါေဆးရံုသို ့ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္ ။ ညီမေလးတေယာက္ ေဆးရံုတက္ရလို ့ေပါ့။ ေဆးရံုက မၾကာခဏတက္ေနရေတာ့ သူမအတြက္ကေတာ့ သိပ္ျပီးမထူးျခားလွပါ ။
ေသြးမသြင္းခင္တရက္ ျပင္ပလူနာဌာနကိုျပ ၊ ေသြးရဖို ့ စီစဥ္၊ ေနာက္တေန ့မွာ ေဆးရံုတက္ျပီး ေသြး ၂ အိတ္သြင္း၊ ဒါေတြက လုပ္ေနက် အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ။ ေသြးသြင္းဖို ့အသြားမွာ လိုအပ္တဲ့ ေသြးပိုက္ ၊ ထိုးေဆး နဲ့ ေဆးထိုးအပ္ ၊ လက္အိတ္ ၊ ဂြမ္း ၊ အရက္ပ်ံ၊ ပလာစတာ ၊ အစရွိတာေတြကို အဆင္သင့္ ဝယ္ယူျပင္ဆင္ထားရတယ္ ။
ထိုးေဆးတမ်ိဳးလိုေနလို ့ ေဆးရံုၾကီး ဝင္းအထဲမွာရွိတဲ့ ေဆးဆိုင္ကို အေျပးအလႊားသြားဝယ္ရတယ္ ။ လိုအပ္တာေတြကို ေဆးရံုဝင္းအတြင္းမွာပဲ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူနိူင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာကိုပဲ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ္ ။
အင္းေလ... ေက်းဇူးတင္လို ့ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ေဆးေကာင္တာက အေရာင္းစာေရးမေလးက ေဆးတမ်ိဳးကို ၂ ခါ ျပန္ယူေပးရလို ့ျငဴစူစူ လုပ္ျပတာ ခံလိုက္ရေသးတယ္ ။ ေဩာ္..... ေလာကၾကီးက ေျပာင္းျပန္ပါလား ။
ဖြားကိ တိုင္းတပါးမွာ လုပ္ခဲ့တံုးက ေဆးရံုရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တခုကို ေျပးျပီး အမွတ္ရလိုက္မိပါေသးရဲ ့ ။ လူနာ( စားသံုးသူ) တို ့သည္ အျမဲတမ္း မွန္ကန္၏ ( Customer is always right )တဲ့ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆးရံု ဝန္ထမ္းေတြက ( လူနာ/လူနာရွင္ ) ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ မွားမွား သည္းခံရမယ္ တဲ့ ေလ ။ ေနမေကာင္းလို ့ ေဆးရံုလာတက္ၾကတာ မို ့ လူနာ( လူနာရွင္) တို ့ရဲ ့ စိတ္ႏွစ္လံုးမွာ ပူပင္ေသာက ရွိေနေလ့ရွိတာမို ့ သူတို့ ့စိတ္ေအးခ်မ္းသာေအာင္ ဝန္ေဆာင္မွဳ ေပးရမယ္ တဲ့၊ ဒါက အဲ့ဒီနိူင္ငံမွာ ရွိတဲ့ အစိုးရေဆးရံုေတြမွာ ေရာ ၊ ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ ေဆးရံုေတြမွာပါ က်င့္သံုးေနၾကတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားထဲက တခုပါ။ ထားပါေတာ့ သူမ်ားနဲ့ မယွဥ္ေတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာ ရဲ့ ဓေလ့ ၊ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ ၊ က်င့္သံုးမွဳေတြ ဘယ္လိုရွိမွန္းေသခ်ာမသိေတာ့တာမို ့ သူ ျငဴစူတာကို ကိုယ္ကပဲ အျပံဳးေလးနဲ ့ ( မခ်ိျပံဳးလို့ ့ေျပာရရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္ ၊ ကိုယ္ပိုက္ဆံေပးျပီးဝယ္ရတာေတာင္ ဒီလိုပဲ ျပံဳးုျပရတယ္ေလ) ကို္ယ္လိုတဲ့ ေဆးကေလး ျမန္ျမန္ရေအာင္ ေျပာရေသးတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ လူနာဆီ ျပန္လာျပီး ေသြးသြင္းဖို ့ အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေနပါတယ္ ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာဝန္ၾကီးတိုင္းခန္းလွည့္လည္ .. အဲ့ေလ.. ward round တယ္ ။ သူ ့ေနာက္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာဝန္ လတ္ ၊ ဆရာဝန္ငယ္ ၊ ဆရာဝန္ေပါက္စ ၊ ဆရာမၾကီး စိမ္း ၊ ျပာ၊ နီ တို ့ မ်ားစြာ ပါရွိေလတယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ ညီမလူနာ နဲ ့ တစ္ကုတင္ အေက်ာ္က လူနာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ အေမာေဖါက္ေနပါတယ္ ။ သူ ့ညာဘက္လက္ဖ်ံမွာေတာ့ အငန္ရည္ ဒရစ္ပ္ တစ္ပုလင္းသြင္းထားတယ္ ၊ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေအာက္စီဂ်င္ ပိုက္ေလး ေတ့ထားတယ္။
သူ ့ေဘးမွာ သူ ့ေယာက်ာၤး နဲ့ သမီးလို ့ ယူဆရတဲ့ ဦးေလးၾကီး တေယာက္ နဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမ်က္ႏွာမ်ားနဲ့ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္ ။ သူတို ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီးက ကိုယ္နဲ ့အၾကည့္ခ်င္း အဆံု ၊ သူက ကိုယ့္ကို အကူအညီေတာင္းခံတဲ့သေဘာနဲ့ လွန္းေျပာပါတယ္ ။ “ဟိုနားက ဆရာဝန္ၾကီးကို ခဏေလာက္ ေခၚေပးပါ ”တဲ့
ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမ်ားစြာ အလည္မွာ ၾကီးျပင္းရွင္သန္လာရသူ ေတြ အတြက္ ေနရာတကာမွာ မေျပာရဲ မဆိုရဲ ေၾကာက္ရြံ ့ သိမ္ငယ္ေနၾကသလိုမ်ိဳးပါ။
လူနာ အေဒၚၾကီး အသက္ငင္ေနျပီ ။ Gasping ရေနျပီ၊ ဒီအခ်ိန္က အရမ္း အေရးၾကီၤးေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ ဟို မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရာင္းလွည့္ေနၾကတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကို သြားေျပာေပးလိုက္ပါတယ္ ။ ဟိုလူနာ အေမာေဖါက္ေနတယ္ ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ ဆရာမ အနီေလးက လူနာကိုလာကိုင္ၾကည့္တယ္ ။ အေဒၚၾကီး အိပ္ေနတယ္ ထင္သလားမသိ ။ လွဳပ္နွိဳးလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ ၂ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ေပါက္စေလး တေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။ ပုခံုးမွာ နားၾကပ္ေလး ခ်ိပ္လို ့ ဟန္ပါပါေလးနဲ့ေပါ့ ။ လူနာရဲ ့ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုကိုင္ျပီး ေသြးခုန္နွဳန္း စမ္းၾကည့္တယ္ ။
ျပီးေတာ့ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ။ မ်က္ႏွာက ေအးတိေအးစက္ ။ လွဳပ္ရွားမွဳက ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေလာက္ ကုန္သြားျပီ ။ ေနာက္ထပ္ ဆရာဝန္ ေပါက္စနေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။သူ ့လက္ထဲမွာ BP cuff တခု ကိုင္လို ့။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဖို ့ ျပင္ဆင္ေနတယ္ ။ ကုန္သြားျပန္ျပီ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ ၂ မိနစ္ ။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က တိုင္းလို ့မရေသး ။ zero pressure ျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါရဲ ့ ။သူမေဘးက အားကိုးတၾကီး ၾကည့္ေနတဲ့ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီးကို တခြန္းလွည့္ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ လူနာကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားခ်င္လား ” တဲ့ ။ “ ကားသြားေခၚပါ” တဲ ့။
ဦးေလးၾကီးကလည္း သေဘာတူစြာ ေခါင္းျငိမ့္တယ္ ။
လူနာ အေဒၚၾကီ္း gasping ရေနတာ ၃ ခ်က္ေလာက္ အသက္ငင္ျပီး ျငိမ္က်သြားျပီ ။ ဆရာမ အနီေလးတေေယာက္ လူနာေဘးမွာ အသင့္ဝယိထားတဲ့ ထိုးေဆး တစ္လံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္ ။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေလာက္ကုန္သြားျပီ ။ ဆရာဝန္ၾကီး တိုင္းခန္းလွည့္ေနရာ လူနာကုတင္ မွ တခ်က္ လွန္းၾကည့္လိုက္တယ္ ။ မ်က္စိအၾကည့္သာ ေသခါနီးလူနာဆီ ေရာက္လာတယ္ ၊ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့
ေျခလွမ္းလည္း မေရာက္လာေတာ့ ။ သူ ့ အဖြဲ ့တျပံဳတမၾကီၤး ထဲက ဘယ္သူမွ ဒီကုတင္ဆီ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ ။ ဘယ္လိုမွ ကယ္တင္လို ့ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါကၽြမ္းေနျပီ ထင္ပါရဲ ့။ဒါမွမဟုတ္ တခန္းထည္းမွာပဲ သူ ့လူနာ ၊ ကိုယ့္လူနာ ခြဲထားတာမို ့ သူ ့လူနာ မဟုတ္တဲ့ ဒီဘက္အျခမ္းကို သူလာမၾကည့္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ။ ေဆးရံု အထာ သိေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘယ္ကုတင္က ဘယ္ဆရာဝန္နဲ့ ဆိုင္တယ္ဆိုတာ သိနိုင္ေပမဲ့ အထာမသိတဲ့ အျပင္လူေတြ ၊ လူနာရွင္ေတြ အေနနဲ့ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြကို သိနိုင္ပါ့မလား ။ ေတာသူေတာင္သား မလည္မဝယ္ သူတို ့ခမ်ာ ျမိဳ့ၾကီးျပၾကီးမွ ဆရာဝန္ၾကီးေတြက မ်က္ႏွာမြဲ လူနာေတြကို ဂရုမစိုက္ေလဘူး လို ့ မ်ား ထင္မွတ္မွားသြားေလ မလား ။ ကိုယ့္အေတြးမ်ားက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ ဘာကိုေစာင့္ေနမွန္းမသိ ။ ဘယ္သူမွ အေရးေပၚ အသက္ကယ္ျခင္းကို မျပဳလုပ္ၾကေတာ့ ။ လူနာရွင္ေတြကပဲ မလုပ္လိုေတာ့ တာလား မသိ ။ေနာက္ထပ္ မိနစ္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ အဲ့ဒီ ဆရာဝန္ေပါက္စေလး ၂ေယာက္ ထဲမွ တေယာက္က အီးစီဂ်ီ ဆြဲတဲ့ စက္ကေလး တြန္းလာတယ္ ။ လူနာရဲ ့ မ်က္လံုးကို( pupil dilate )သူငယ္အိမ္ က်ယ္၊ မက်ယ္ သိရေအာင္ ထိုးၾကည့္စရာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး က အဲ့ဒီ ဆရာဝန္ေပါက္စဆီမွာ အဆင္သင့္ မရွိ ၊ ေဘးကုတင္က လူနာေစာင့္ ညေရးညတာ သံုးဖို ့ထားတဲ့ တရုပ္ျဖစ္လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခု ငွားယူျပီၤး ျငိမ္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီၤး မ်က္လံုးကို မီးထိုးၾကည့္တယ္ ။ Light Reflex မရွိေတာ့မွန္း ေဘးက ေန မွန္းၾကည့္ ေနမိတယ္ ။
အင္းေလ ။ ေသမယ္ဆိုလည္း ေသေလာက္ျပီပဲ ။ အိုး.... ဒီၤေလာက္နဲ့ ဘယ္ရမလဲ ။ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီ ဆြဲၾကည့္ တာေပါ့ ၊ ( လူနာ အသက္ မငင္ခင္တည္းက တပ္ဆင္ထားသင့္တဲ့ အီးစီဂ်ီေမာ္နီတာ မရွိ ၊ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒီစက္မ်ိဳးက ICU အခန္းက လြဲရင္ ေဆးရံုက လူနာအခန္းတိုင္းမွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေပမယ္ ။ )
အီးစီဂ်ီမွတ္တမ္းေလးကို စာရြက္ေခၽြတာေရး သေဘာ နဲ့ အျဖစ္သေဘာ လက္တထြာ မရွိတရွိ အရွည္ေလး ဆြဲယူ လိုက္တယ္ ။ စပ္စုတတ္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးက အဲ့ဒီစာရြက္ကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္ ။
လူနာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ မျပေတာ့ ။ flat line ကေလး အထက္ေအာက္ မ်ဥ္းျပိဳင္ ၃ ေၾကာင္းကို ေတြ ့လိုက္မိတယ္ ။ ဪ.. ခုေတာ့ ေရွာသြားျပီ ေပါ့ ....... ။ ဆရာဝန္ေပါက္စေလးမွ ဆြဲထားတဲ့ အီးစီဂ်ီ အပိုင္းအစ အတိုေလးကို စက္မွဆြဲျဖတ္လိုက္ျပီး လူနာအသက္မရွိေတာ့ေၾကာင္း လူနာရွင္ဦးေလးၾကီးကို ေျပာျပလိုက္တယ္ ။
ဦးေလးၾကီးမွာ ဘာခံစားမွဳမွ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ၊ အံံ့ၾသျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္း ၊ပူေဆြးျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း ၊ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာင္းလဲမွဳ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ ့ ဆရာဝန္မေလးရဲ့ ေျပာၾကားခ်က္ကို နားေထာင္ေနရင္း ေဘးက ရွိသမွ် သူ ့အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ ကို သိမ္းဆည္းေနတယ္ ။ လူနာရဲ့ သမီးမွလည္း မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မက်နိုင္ေတာ့ ။ သူမ လုပ္စရာ သိမ္းစရာမ်ားကို သိမ္းေနေတာ့တယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ထမိန္အနီ ဆရာမေလးတေယာက္ ေရာက္လာျပီး “ ဦးေလး ၊ လူနာကို အဖ်ားတိုင္းလိုက္ပါအံုး ” တဲ့ ေလ ။ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီး ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျဖ ၊
ျပန္မေျပာေတာ့ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေျပာျပန္တယ္ ။ ေဘးကေန ၾကားေနရတဲ့ ကိုယ္တေယာက္ “ဗုေဒၶါ”... လို ့သာ တ လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ။ ဪ ... လူအရွင္ နဲ ့ လူ အေသကိုေတာင္ ခြဲျခားျပီး မသိနိုင္ၾကေတာ့တာလား ။ အလုပ္ေတြ သိပ္ရွဳပ္ေနလို ့ ေသခ်ာ မၾကည့္ပဲ ေျပာလိုက္တာလားေတာ့ မသိေတာ့ပါ ။ ေသျပီးတာေတာင္ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေနျပီ ။ အဖ်ားလာတိုင္းခိုင္းေနျပန္ေသးတယ္
ဒီေတာ့ မေနသာေတာ့တဲ့ ကိုယ့္အက်င့္ အတိုင္း ဆရာမေလးကို ေျပာျပရတယ္ ၊ ဒီလူနာက Expired ျဖစ္သြားျပီ လို ့၊ ဒီေတာ့မွ ဆရာမေလးလည္း ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း နဲ့ ဪ..ဟုတ္လား တဲ့ေလ။
ေဘးကုတင္က လူနာေစာင့္တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ျပံဳးစိစိ နဲ့ေပါ့ ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ငိုရမလား ရယ္ရမလား ပဲ ။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူ၂ ေယာက္က ဒီအေဒၚၾကီးရဲ ့ ရုပ္အေလာင္းကို ဘာ အဖံုး ဘာအကာမွ မပါပဲ တြန္းလွည္းေပၚ တင္သြားၾကပါေတာ့တယ္ ။
ေနာက္မွ သိရတာက ဒီလူနာ ဒီအခန္းမွာ တက္ေနရတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ရွိျပီ ၊ အရိုးေဆးရံုမွာ တက္ေနတာက တစ္လ တဲ့ ၊ လူနာရွင္ရဲ ့ အေျပာအရေတာ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီအားနည္းလို ့ တဲ့ ။ အရိုး သို့မဟုတ္ ေသြးကင္ဆာ လား လို ့ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဖူး တဲ့ ၊ ဒါဆိ္ု ဘာ ေရာဂါလည္းေတာ့ မသိ ၊( ေဆးမွတ္တမ္းေတြ မွာေတာ့ ေရးထားမွာ ေပါ့ ။ ) ဘာေရာဂါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ ။ ေရာဂါကၽြမ္းျပီးမွ ေဆးရံုေပၚေရာက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကယ္လို ့ကုလို ့ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့ အသက္ထြက္ခါနီး အခ်ိန္မွာ လူနာရွင္ အားကိုးတၾကီးနဲ့ ေခၚလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မရွင္နိုင္ေတာ့တဲ့လူတေယာက္ကိုလည္း လာျပီး ၾကည့္ေပးဖို ့ ၊ လူနာရွင္ကို ရွင္းျပဖို ့၊ အားေပးဖို ့ လိုအပ္တယ္ လို ့ ထင္ပါတယ္ ။ ေသျပီးသား ရုပ္အေလာင္းကို ေဆးရံု အတြင္းမွ သယ္ေဆာင္တဲ့ အခါမွာလည္း အျခားသူမ်ား မျမင္ရေအာင္ ဖံုးထား အုပ္ထားဖို ့ လိုပါတယ္ ။ ခုေတာ့........
ေဆးရံု ဆိုတာက လူေသတာ အမ်ားဆံုး ေနရာတခုပါ ။ လူနာေတြ အသက္ထြက္တာကို ျမင္ရေပါင္းလည္း မနည္းလွပါ ။ ဒီတခါေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆးရွိလွတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကေတာ့ ရွားလွပါတယ္။
လူနာရွင္ အေနနဲ ့လည္း မရွင္ေတာ့မဲ့ အတူတူ ဆက္ျပီး အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ လူပန္း မျဖစ္ရေလေအာင္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တာကမွ သူလည္း ဝဍ္ကၽြတ္ ကိုယ္လည္း ဝန္ေပါ့ ၊ဒၤိလို ေအးေအးေဆးေဆး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြားလိုက္တာကမွ သူ ့အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ ပိုေကာင္းေတာ့မွာမို ့ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ဝမ္းသာရမွာ လား လို ့သာ.......
►Posted by
:Khyl
:
at
10/18/2010 12:00:00 AM
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
18 comments:
သိျပီ မဟုတ္လား ဖြားကိ this is union of burma စတိုင္ေလ........ ။
ဟင္းးးး .... !!!!!
အေပၚက မေဆာင္းႏွင္းရြက္လုိပဲ “ ဟင္းးးးးးးးးးးး ” လုိ႕ပဲသက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်လုိက္ပါတယ္ ဖြားကိရယ္
ဒါတုိ႕ျပည္ ဒါတုိ႕ေျမ လို႕ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ႕တယ္
ေဆးရံု ေဆးခန္း အေတြ႕အၾကံဳဆိုတာ နည္းလြန္းလွတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္မဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ၾကံဳခဲ႔ရဖူးတယ္။ လူစိတ္ရွိေသာ ဆရာဝန္ ၊ ဆရာဝန္မ ၊ နပ္စ္ ၊ ေဆးဝန္ထမ္းမ်ားကို အားနာလို႔သာ မေရးတာပါ။ ဒါေပမဲ႔ အခု မကိ ေရးလို႔ က်ေနာ္ ေရးပါ႔မယ္။ တစ္လခြဲေလာက္ Neuro မွာ တတ္ခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳေလးပါ။ ခံစားမႈမ်ိဳးစံုကို တစ္ေနရာတည္းမွာ ၾကံဳေစခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေပါ႔။
မယ္ကိရယ္...
ရြာကဆရာဝန္ၾကီးေတြ က ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါတျပဳံၾကီးနဲ႔ လွည့္ရတာဆိုေတာ့ ..လူနာလန္႔မွာစိုးလို႔မလာတာပါ..
ေဒါက္တာခ်ိဳခ်ိဳဆီကိုဘေက်ာက္ report က္ု fax ပို႔ထားတယ္..အဲဒီ report မွာ ေဆးရုံက ဘေကာ်က္ကို အရက္ေသာက္တယ္ေရးထားေသး..တလြဲခ်ည့္ပဲ၊ ဘေက်ာက္ Tumour က 5 cm ရွိေနေတာ့ ခြဲဆို႔မလြယ္ဘူး..ခု Nexavar နဲ႔ ေသးေအာင္ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္တဲ့ ေသးတာမေသးတာေတာ့ ကံတရားေပါ့၊ ဘေက်ာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ..ေနာက္ဆံငင္စရာလဲ မရွိဘူးေလ..ခုထိေတာ့ ေကာင္းေနတုန္းပဲ..သူတို႔ေျပာတဲ့ ၆ လ မွာမွ ကိစၥေခ်ာမလားမသိဘူး
ျမန္မာျပည္က လူေတြလည္း ဒုကၡဆင္းရဲေတြ ေန႔စဥ္ႀကဳံရလြန္းလုိ႔ ထုံေပေပ ျဖစ္ကုန္ၾကတာထင္ပါရဲ႕။
အဆုိးဆုံးကေတာ့ လူသားဆန္ဆန္ အေလးထားဆက္ဆံျခင္း မခံရတာပါဘဲ။ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာၫႇဳိးႏြမ္းရတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ေနရာတုိင္းမွာ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြခ်ည္းမုိ႔ ကုိယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္းေတြးတုိင္း စိတ္သက္သာစရာ ျဖစ္မလာပါဘူးခင္ဗ်ာ။
မကိ ေရ
အခုေတာ႔ေလွ်ာသြားၿပီ အခုေတာ႔ေလွ်ာသြားၿပီ
ဒါေတြ ဒီလိုရွိတယ္ ရုိးးစ္
ခင္တဲ႕
ေရႊစင္ဦး
က်မေဖေဖလည္း ဆရာဝန္ကေဆးရံုၾကီးသြားတာအေကာင္းဆံုးဘဲဆိုလို႔ ပို႔လိုက္တာ ... သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သက္ေတာင္႔သက္သာ မေနလိုက္ရဘူး... ေဆးေတြ စစ္ေနရတာနဲ႔ဘဲ အစားေတာင္ မစားလိုက္ရ ရွာဘူး... ေဆးစစ္တဲ႔ အေၿဖလဲ ဘာမွ မထြက္လာဘဲ အသက္ထြက္သြားခ်ိန္မွ ေဆးစာက ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားတာတဲ႔... ေဆးရံုၾကီးကို တကယ္စိတ္နာတယ္
အခုလို မကီကိုယ္တိုင္ ေဆးရံုရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳကို ေရးလိုက္ေတာ႕ ကၽြန္မတို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ေဆးကုသမႈစနစ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆုိုး၀ါးေနတယ္ဆိုတာ ထင္သာျမင္သာ ရွိေစပါတယ္.. ေဆးရံုတကယ္တက္ခဲ႕သူ၊ ေရာက္ခဲ႕သူေတြရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔ေတြဟာ ခုထက္အမ်ားၾကီးဆိုး၀ါးတယ္ဆိုတာ ဘယ္္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳတဲ႕အခါ ပိုျပီးသိသာပါတယ္..
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိသေရြ႔ေတာ႕ ေဆးကုသမႈစနစ္ဟာ ဒီတိုင္းရွိေနဦးမွာပါ။
ကိေရ ရခဲ့လွတဲ့ လူဘဝကို ဟင္းရြက္ ကန္စြန္းလို႕လုပ္ရက္ၾကပါ့... ပံုျပင္ေတြထဲကလို လူေတြ အသက္ကယ္တဲ့ လူစြမ္းေကာင္းဆိုတာေတြ... ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြေတြကို သြားေပးဖတ္ရင္ ဘာလာေၾကာင္ေနလဲေတာင္ အေျပာခံရမယ္ထင္တယ္... အဟီး.. တာမီးကိုကမွားတာပါ...
ေျပာျပန္ရင္လည္း ကိကိလြန္ရာက်မယ္ေနာ
၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလား ေဒၚကိကိ
၀ဋ္ရွိရင္လည္း ေက်ပါေစ
ေငြအသျပာ မတတ္ႏိုင္လို႕ကေတာ့ အေသခံရတာမွ ေကာင္းအံုးမယ္
တကယ္စိတ္ညစ္စရာပါဗ်ာ
ခင္တဲ့
seesein
ြ
မမကီေရ...
အမ က အခုမွ ၿပန္ေရာက္ေတာ ့တာကိုး ၊
ဒါမ်ိဳးေတြက ၾကာၿပီပဲ။ ဆယ္စုႏွစ္မက ရွိေနၿပီ။
ဒါေၾကာင္ ့“ တင္ေလွ်ာ ” လို ့ေခၚ ေနတဲ ့
အဲ ့ဒီလိုေဆးရံုၾကီးေတြ ေရာက္ရင္ အားလံုး
စိတ္ေလွ်ာ ့ လိုက္ၾကတာေလ။
စာဖတ္ျပီး သက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်မိပါတယ္ မမကိေရးး
သာယာခ်မ္ေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
သနားစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ......။
တစ္ကယ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့သူဆို ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး............း((
ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္............
ဏီလင္းညိဳ
ဒီျမင္ကြင္းေတြကို အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ခံစားေနရင္ မကီ တရားေပါက္ သြားလိမ့္မယ္။
ဘယ္ေနရာမွာမ်ား လူေတြအတြက္ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနခြင့္ ေသခြင့္ ရိွလို႔လဲ။
မလြယ္ပါဘူး အစ္မရာ..။ ဒီလိုေျပာရတာလည္း ၾကာေပါ့။
၀မ္းနည္းရတာေတြမ်ားေတာ့ ထံုသြားၾကတာပါဗ်ာ.
ဆင္းရဲတဲ့ေရာဂါ ေၾကာက္လန္႔ေနရတဲ့ေရာဂါ ေတြ အားလံုးလိုလိုမွာ ျဖစ္ေနရတာ.ေဒၚကိျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ ဆက္ေရးပါဦးဗ်ာ..မွတ္တမ္းေတြျဖစ္တာေပါ့..
ဘာမွမလုပ္နိုင္ေသးခင္အခ်ိန္မွာ မွတ္တမ္းေတာ့ လုပ္နိုင္သေလာက္လုပ္ထားလို႔ ရပါတယ္ေဒၚကိ
တခ်ိန္္ခ်ိန္ေတာ့ အသံုးတည့္လာဦးမွာပါ.စစ္အစိုးရလက္ထက္ ျမန္မာ့ေဆးရုံေဆးခန္းမ်ားအေၾကာင္း လိုဟာမ်ိဳးေလ.
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းစရာပဲဗ်ာ။ လူနာရွင္ေတြက ဆရာ၀န္ေတြကို မ်က္ေထာင့္နီးႀကီးနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး နံရံ ကို လက္သီးနဲ႕ ထိုးတာ တို႕ဘာတို႕ ျမင္ဘူးတယ္။
Post a Comment