8 com
ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ေယာင္ ၆၀ လုပ္ေနရင္း၊ ဟိုေနရာ ဒီေနရာ သြားရင္းလာရင္း နဲ့ ရလာတဲ့ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး ထဲမွ ကိုယ္ မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခ်ိဳ ့၊ ကိုယ့္လိုပဲ ဘာမွန္းမသိ ၊ ဘာကို ဘယ္လို ရွိမွန္းမသိ၊ ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုေရြးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသူ မ်ားစြာ လည္း ရွိေနအံုးမယ္ လို ့ ထင္မိတယ္ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဒါေတြက ဒီလို ရွိတယ္ ၊ဆိုတာ မသိေသးတဲ့သူမ်ား သိေအာင္ ထပ္ဆင့္ ေဝငွ လိုက္ပါတယ္ ။ မတရားသျဖင့္ ေျခာက္လွန့္ခံရျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ ့ေနရျခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ ။ 
►Posted by
:Khyl
:
at
10/30/2010 10:04:00 PM
ဒီေန ့လည္း ေသြးေရာဂါေဆးရံုသို ့ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္ ။ ညီမေလးတေယာက္ ေဆးရံုတက္ရလို ့ေပါ့။ ေဆးရံုက မၾကာခဏတက္ေနရေတာ့ သူမအတြက္ကေတာ့ သိပ္ျပီးမထူးျခားလွပါ ။
ေသြးမသြင္းခင္တရက္ ျပင္ပလူနာဌာနကိုျပ ၊ ေသြးရဖို ့ စီစဥ္၊ ေနာက္တေန ့မွာ ေဆးရံုတက္ျပီး ေသြး ၂ အိတ္သြင္း၊ ဒါေတြက လုပ္ေနက် အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ။ ေသြးသြင္းဖို ့အသြားမွာ လိုအပ္တဲ့ ေသြးပိုက္ ၊ ထိုးေဆး နဲ့ ေဆးထိုးအပ္ ၊ လက္အိတ္ ၊ ဂြမ္း ၊ အရက္ပ်ံ၊ ပလာစတာ ၊ အစရွိတာေတြကို အဆင္သင့္ ဝယ္ယူျပင္ဆင္ထားရတယ္ ။
ထိုးေဆးတမ်ိဳးလိုေနလို ့ ေဆးရံုၾကီး ဝင္းအထဲမွာရွိတဲ့ ေဆးဆိုင္ကို အေျပးအလႊားသြားဝယ္ရတယ္ ။ လိုအပ္တာေတြကို ေဆးရံုဝင္းအတြင္းမွာပဲ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူနိူင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာကိုပဲ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ္ ။
အင္းေလ... ေက်းဇူးတင္လို ့ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ေဆးေကာင္တာက အေရာင္းစာေရးမေလးက ေဆးတမ်ိဳးကို ၂ ခါ ျပန္ယူေပးရလို ့ျငဴစူစူ လုပ္ျပတာ ခံလိုက္ရေသးတယ္ ။ ေဩာ္..... ေလာကၾကီးက ေျပာင္းျပန္ပါလား ။
ဖြားကိ တိုင္းတပါးမွာ လုပ္ခဲ့တံုးက ေဆးရံုရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တခုကို ေျပးျပီး အမွတ္ရလိုက္မိပါေသးရဲ ့ ။ လူနာ( စားသံုးသူ) တို ့သည္ အျမဲတမ္း မွန္ကန္၏ ( Customer is always right )တဲ့ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆးရံု ဝန္ထမ္းေတြက ( လူနာ/လူနာရွင္ ) ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ မွားမွား သည္းခံရမယ္ တဲ့ ေလ ။ ေနမေကာင္းလို ့ ေဆးရံုလာတက္ၾကတာ မို ့ လူနာ( လူနာရွင္) တို ့ရဲ ့ စိတ္ႏွစ္လံုးမွာ ပူပင္ေသာက ရွိေနေလ့ရွိတာမို ့ သူတို့ ့စိတ္ေအးခ်မ္းသာေအာင္ ဝန္ေဆာင္မွဳ ေပးရမယ္ တဲ့၊ ဒါက အဲ့ဒီနိူင္ငံမွာ ရွိတဲ့ အစိုးရေဆးရံုေတြမွာ ေရာ ၊ ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ ေဆးရံုေတြမွာပါ က်င့္သံုးေနၾကတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားထဲက တခုပါ။ ထားပါေတာ့ သူမ်ားနဲ့ မယွဥ္ေတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာ ရဲ့ ဓေလ့ ၊ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ ၊ က်င့္သံုးမွဳေတြ ဘယ္လိုရွိမွန္းေသခ်ာမသိေတာ့တာမို ့ သူ ျငဴစူတာကို ကိုယ္ကပဲ အျပံဳးေလးနဲ ့ ( မခ်ိျပံဳးလို့ ့ေျပာရရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္ ၊ ကိုယ္ပိုက္ဆံေပးျပီးဝယ္ရတာေတာင္ ဒီလိုပဲ ျပံဳးုျပရတယ္ေလ) ကို္ယ္လိုတဲ့ ေဆးကေလး ျမန္ျမန္ရေအာင္ ေျပာရေသးတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ လူနာဆီ ျပန္လာျပီး ေသြးသြင္းဖို ့ အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေနပါတယ္ ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာဝန္ၾကီးတိုင္းခန္းလွည့္လည္ .. အဲ့ေလ.. ward round တယ္ ။ သူ ့ေနာက္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာဝန္ လတ္ ၊ ဆရာဝန္ငယ္ ၊ ဆရာဝန္ေပါက္စ ၊ ဆရာမၾကီး စိမ္း ၊ ျပာ၊ နီ တို ့ မ်ားစြာ ပါရွိေလတယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ ညီမလူနာ နဲ ့ တစ္ကုတင္ အေက်ာ္က လူနာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ အေမာေဖါက္ေနပါတယ္ ။ သူ ့ညာဘက္လက္ဖ်ံမွာေတာ့ အငန္ရည္ ဒရစ္ပ္ တစ္ပုလင္းသြင္းထားတယ္ ၊ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေအာက္စီဂ်င္ ပိုက္ေလး ေတ့ထားတယ္။
သူ ့ေဘးမွာ သူ ့ေယာက်ာၤး နဲ့ သမီးလို ့ ယူဆရတဲ့ ဦးေလးၾကီး တေယာက္ နဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမ်က္ႏွာမ်ားနဲ့ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္ ။ သူတို ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီးက ကိုယ္နဲ ့အၾကည့္ခ်င္း အဆံု ၊ သူက ကိုယ့္ကို အကူအညီေတာင္းခံတဲ့သေဘာနဲ့ လွန္းေျပာပါတယ္ ။ “ဟိုနားက ဆရာဝန္ၾကီးကို ခဏေလာက္ ေခၚေပးပါ ”တဲ့
ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမ်ားစြာ အလည္မွာ ၾကီးျပင္းရွင္သန္လာရသူ ေတြ အတြက္ ေနရာတကာမွာ မေျပာရဲ မဆိုရဲ ေၾကာက္ရြံ ့ သိမ္ငယ္ေနၾကသလိုမ်ိဳးပါ။
လူနာ အေဒၚၾကီး အသက္ငင္ေနျပီ ။ Gasping ရေနျပီ၊ ဒီအခ်ိန္က အရမ္း အေရးၾကီၤးေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ ဟို မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရာင္းလွည့္ေနၾကတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကို သြားေျပာေပးလိုက္ပါတယ္ ။ ဟိုလူနာ အေမာေဖါက္ေနတယ္ ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ ဆရာမ အနီေလးက လူနာကိုလာကိုင္ၾကည့္တယ္ ။ အေဒၚၾကီး အိပ္ေနတယ္ ထင္သလားမသိ ။ လွဳပ္နွိဳးလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ ၂ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ေပါက္စေလး တေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။ ပုခံုးမွာ နားၾကပ္ေလး ခ်ိပ္လို ့ ဟန္ပါပါေလးနဲ့ေပါ့ ။ လူနာရဲ ့ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုကိုင္ျပီး ေသြးခုန္နွဳန္း စမ္းၾကည့္တယ္ ။
ျပီးေတာ့ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ။ မ်က္ႏွာက ေအးတိေအးစက္ ။ လွဳပ္ရွားမွဳက ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေလာက္ ကုန္သြားျပီ ။ ေနာက္ထပ္ ဆရာဝန္ ေပါက္စနေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။သူ ့လက္ထဲမွာ BP cuff တခု ကိုင္လို ့။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဖို ့ ျပင္ဆင္ေနတယ္ ။ ကုန္သြားျပန္ျပီ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ ၂ မိနစ္ ။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က တိုင္းလို ့မရေသး ။ zero pressure ျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါရဲ ့ ။သူမေဘးက အားကိုးတၾကီး ၾကည့္ေနတဲ့ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီးကို တခြန္းလွည့္ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ လူနာကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားခ်င္လား ” တဲ့ ။ “ ကားသြားေခၚပါ” တဲ ့။
ဦးေလးၾကီးကလည္း သေဘာတူစြာ ေခါင္းျငိမ့္တယ္ ။
လူနာ အေဒၚၾကီ္း gasping ရေနတာ ၃ ခ်က္ေလာက္ အသက္ငင္ျပီး ျငိမ္က်သြားျပီ ။ ဆရာမ အနီေလးတေေယာက္ လူနာေဘးမွာ အသင့္ဝယိထားတဲ့ ထိုးေဆး တစ္လံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္ ။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေလာက္ကုန္သြားျပီ ။ ဆရာဝန္ၾကီး တိုင္းခန္းလွည့္ေနရာ လူနာကုတင္ မွ တခ်က္ လွန္းၾကည့္လိုက္တယ္ ။ မ်က္စိအၾကည့္သာ ေသခါနီးလူနာဆီ ေရာက္လာတယ္ ၊ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့
ေျခလွမ္းလည္း မေရာက္လာေတာ့ ။ သူ ့ အဖြဲ ့တျပံဳတမၾကီၤး ထဲက ဘယ္သူမွ ဒီကုတင္ဆီ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ ။ ဘယ္လိုမွ ကယ္တင္လို ့ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါကၽြမ္းေနျပီ ထင္ပါရဲ ့။ဒါမွမဟုတ္ တခန္းထည္းမွာပဲ သူ ့လူနာ ၊ ကိုယ့္လူနာ ခြဲထားတာမို ့ သူ ့လူနာ မဟုတ္တဲ့ ဒီဘက္အျခမ္းကို သူလာမၾကည့္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ။ ေဆးရံု အထာ သိေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘယ္ကုတင္က ဘယ္ဆရာဝန္နဲ့ ဆိုင္တယ္ဆိုတာ သိနိုင္ေပမဲ့ အထာမသိတဲ့ အျပင္လူေတြ ၊ လူနာရွင္ေတြ အေနနဲ့ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြကို သိနိုင္ပါ့မလား ။ ေတာသူေတာင္သား မလည္မဝယ္ သူတို ့ခမ်ာ ျမိဳ့ၾကီးျပၾကီးမွ ဆရာဝန္ၾကီးေတြက မ်က္ႏွာမြဲ လူနာေတြကို ဂရုမစိုက္ေလဘူး လို ့ မ်ား ထင္မွတ္မွားသြားေလ မလား ။ ကိုယ့္အေတြးမ်ားက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ ဘာကိုေစာင့္ေနမွန္းမသိ ။ ဘယ္သူမွ အေရးေပၚ အသက္ကယ္ျခင္းကို မျပဳလုပ္ၾကေတာ့ ။ လူနာရွင္ေတြကပဲ မလုပ္လိုေတာ့ တာလား မသိ ။ေနာက္ထပ္ မိနစ္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ အဲ့ဒီ ဆရာဝန္ေပါက္စေလး ၂ေယာက္ ထဲမွ တေယာက္က အီးစီဂ်ီ ဆြဲတဲ့ စက္ကေလး တြန္းလာတယ္ ။ လူနာရဲ ့ မ်က္လံုးကို( pupil dilate )သူငယ္အိမ္ က်ယ္၊ မက်ယ္ သိရေအာင္ ထိုးၾကည့္စရာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး က အဲ့ဒီ ဆရာဝန္ေပါက္စဆီမွာ အဆင္သင့္ မရွိ ၊ ေဘးကုတင္က လူနာေစာင့္ ညေရးညတာ သံုးဖို ့ထားတဲ့ တရုပ္ျဖစ္လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခု ငွားယူျပီၤး ျငိမ္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီၤး မ်က္လံုးကို မီးထိုးၾကည့္တယ္ ။ Light Reflex မရွိေတာ့မွန္း ေဘးက ေန မွန္းၾကည့္ ေနမိတယ္ ။
အင္းေလ ။ ေသမယ္ဆိုလည္း ေသေလာက္ျပီပဲ ။ အိုး.... ဒီၤေလာက္နဲ့ ဘယ္ရမလဲ ။ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီ ဆြဲၾကည့္ တာေပါ့ ၊ ( လူနာ အသက္ မငင္ခင္တည္းက တပ္ဆင္ထားသင့္တဲ့ အီးစီဂ်ီေမာ္နီတာ မရွိ ၊ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒီစက္မ်ိဳးက ICU အခန္းက လြဲရင္ ေဆးရံုက လူနာအခန္းတိုင္းမွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေပမယ္ ။ )
အီးစီဂ်ီမွတ္တမ္းေလးကို စာရြက္ေခၽြတာေရး သေဘာ နဲ့ အျဖစ္သေဘာ လက္တထြာ မရွိတရွိ အရွည္ေလး ဆြဲယူ လိုက္တယ္ ။ စပ္စုတတ္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးက အဲ့ဒီစာရြက္ကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္ ။
လူနာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ မျပေတာ့ ။ flat line ကေလး အထက္ေအာက္ မ်ဥ္းျပိဳင္ ၃ ေၾကာင္းကို ေတြ ့လိုက္မိတယ္ ။ ဪ.. ခုေတာ့ ေရွာသြားျပီ ေပါ့ ....... ။ ဆရာဝန္ေပါက္စေလးမွ ဆြဲထားတဲ့ အီးစီဂ်ီ အပိုင္းအစ အတိုေလးကို စက္မွဆြဲျဖတ္လိုက္ျပီး လူနာအသက္မရွိေတာ့ေၾကာင္း လူနာရွင္ဦးေလးၾကီးကို ေျပာျပလိုက္တယ္ ။
ဦးေလးၾကီးမွာ ဘာခံစားမွဳမွ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ၊ အံံ့ၾသျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္း ၊ပူေဆြးျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း ၊ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာင္းလဲမွဳ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ ့ ဆရာဝန္မေလးရဲ့ ေျပာၾကားခ်က္ကို နားေထာင္ေနရင္း ေဘးက ရွိသမွ် သူ ့အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ ကို သိမ္းဆည္းေနတယ္ ။ လူနာရဲ့ သမီးမွလည္း မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မက်နိုင္ေတာ့ ။ သူမ လုပ္စရာ သိမ္းစရာမ်ားကို သိမ္းေနေတာ့တယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ထမိန္အနီ ဆရာမေလးတေယာက္ ေရာက္လာျပီး “ ဦးေလး ၊ လူနာကို အဖ်ားတိုင္းလိုက္ပါအံုး ” တဲ့ ေလ ။ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီး ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျဖ ၊
ျပန္မေျပာေတာ့ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေျပာျပန္တယ္ ။ ေဘးကေန ၾကားေနရတဲ့ ကိုယ္တေယာက္ “ဗုေဒၶါ”... လို ့သာ တ လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ။ ဪ ... လူအရွင္ နဲ ့ လူ အေသကိုေတာင္ ခြဲျခားျပီး မသိနိုင္ၾကေတာ့တာလား ။ အလုပ္ေတြ သိပ္ရွဳပ္ေနလို ့ ေသခ်ာ မၾကည့္ပဲ ေျပာလိုက္တာလားေတာ့ မသိေတာ့ပါ ။ ေသျပီးတာေတာင္ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေနျပီ ။ အဖ်ားလာတိုင္းခိုင္းေနျပန္ေသးတယ္
ဒီေတာ့ မေနသာေတာ့တဲ့ ကိုယ့္အက်င့္ အတိုင္း ဆရာမေလးကို ေျပာျပရတယ္ ၊ ဒီလူနာက Expired ျဖစ္သြားျပီ လို ့၊ ဒီေတာ့မွ ဆရာမေလးလည္း ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း နဲ့ ဪ..ဟုတ္လား တဲ့ေလ။
ေဘးကုတင္က လူနာေစာင့္တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ျပံဳးစိစိ နဲ့ေပါ့ ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ငိုရမလား ရယ္ရမလား ပဲ ။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူ၂ ေယာက္က ဒီအေဒၚၾကီးရဲ ့ ရုပ္အေလာင္းကို ဘာ အဖံုး ဘာအကာမွ မပါပဲ တြန္းလွည္းေပၚ တင္သြားၾကပါေတာ့တယ္ ။
ေနာက္မွ သိရတာက ဒီလူနာ ဒီအခန္းမွာ တက္ေနရတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ရွိျပီ ၊ အရိုးေဆးရံုမွာ တက္ေနတာက တစ္လ တဲ့ ၊ လူနာရွင္ရဲ ့ အေျပာအရေတာ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီအားနည္းလို ့ တဲ့ ။ အရိုး သို့မဟုတ္ ေသြးကင္ဆာ လား လို ့ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဖူး တဲ့ ၊ ဒါဆိ္ု ဘာ ေရာဂါလည္းေတာ့ မသိ ၊( ေဆးမွတ္တမ္းေတြ မွာေတာ့ ေရးထားမွာ ေပါ့ ။ ) ဘာေရာဂါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ ။ ေရာဂါကၽြမ္းျပီးမွ ေဆးရံုေပၚေရာက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကယ္လို ့ကုလို ့ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့ အသက္ထြက္ခါနီး အခ်ိန္မွာ လူနာရွင္ အားကိုးတၾကီးနဲ့ ေခၚလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မရွင္နိုင္ေတာ့တဲ့လူတေယာက္ကိုလည္း လာျပီး ၾကည့္ေပးဖို ့ ၊ လူနာရွင္ကို ရွင္းျပဖို ့၊ အားေပးဖို ့ လိုအပ္တယ္ လို ့ ထင္ပါတယ္ ။ ေသျပီးသား ရုပ္အေလာင္းကို ေဆးရံု အတြင္းမွ သယ္ေဆာင္တဲ့ အခါမွာလည္း အျခားသူမ်ား မျမင္ရေအာင္ ဖံုးထား အုပ္ထားဖို ့ လိုပါတယ္ ။ ခုေတာ့........
ေဆးရံု ဆိုတာက လူေသတာ အမ်ားဆံုး ေနရာတခုပါ ။ လူနာေတြ အသက္ထြက္တာကို ျမင္ရေပါင္းလည္း မနည္းလွပါ ။ ဒီတခါေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆးရွိလွတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကေတာ့ ရွားလွပါတယ္။
လူနာရွင္ အေနနဲ ့လည္း မရွင္ေတာ့မဲ့ အတူတူ ဆက္ျပီး အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ လူပန္း မျဖစ္ရေလေအာင္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တာကမွ သူလည္း ဝဍ္ကၽြတ္ ကိုယ္လည္း ဝန္ေပါ့ ၊ဒၤိလို ေအးေအးေဆးေဆး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြားလိုက္တာကမွ သူ ့အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ ပိုေကာင္းေတာ့မွာမို ့ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ဝမ္းသာရမွာ လား လို ့သာ.......
►Posted by
:Khyl
:
at
10/18/2010 12:00:00 AM
ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာ ျပန္ေရာက္တာ ၃ လေက်ာ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိေနေပမဲ့ ေနသားက မက် တက် ျဖစ္လို ့ ေနဆဲ ။ တေန ့ တေန ့ ေယာင္လည္လည္ နဲ ့ ဘယ္ကစျပီး ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေသး ။
ေၾကြးတင္ ဝက္ေမြး ဆိုလို ့့ဝက္ပဲေမြးရေတာ့ မလိုလို ( ၾကာရင္ ေၾကြးတင္ေတာ့မွာ မို ့) ၊ ၾကက္ပဲ ေမြးရေတာ့ မလိုလို ၊ငါးေတြပဲ ေမြးရေတာ့မလိုလို၊ ခရမ္း သံုးခြ ဖက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။သမၼာ အာဇီဝ အလုပ္ေတာ့ အလုပ္ ပါပဲ ။ ဪ .. အကုသိုလ္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ေကာင္းပါဘူးေလ လို ့ စိတ္မွာ မွတ္ျပီး ေမြးျမဴေရး ဘက္ မလွည့္ လိုေတာ့။( လူၾကား ေကာင္းေအာင္ ေျပာတာပါ ၊ တကယ္ဆိုရရင္ေတာ့ ၾကက္ခ်ီး ဝက္ခ ဒီေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပဲ လုပ္ရေကာင္းမလားေပါ့ ။ ေမွာ္ဘီ ဘက္မွာ ႏွင္းဆီျခံ ေတြ ၊ သရက္ ျခံေတြ နဂါးေမာက္သီးျခံ ေတြ ၊ ႏွစ္တို ႏွစ္ရွည္ စားပင္ ပန္းပင္ ျခံေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ။သူမ်ားေတြ စိုက္ထားၾကတာ အားရစရာမို ့ မိုးရြာၾကီးထဲမွာ အားက်စြာျဖင့္ သူမ်ားျခံေတြဆီ လိုက္ၾကည့္ျဖစ္ေသး ။ တကယ္ လုပ္ၾကည့္မွ တယ္မလြယ္ လွေၾကာင္း ၊ အလုပ္သမား ထိန္းရ သိမ္းရသည္မ်ား ၊ အေလအလြင့္ ေတြ နဲနိူင္သမွ် နဲေအာင္ စနစ္တက် လုပ္ရသည္ ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ဖြယ္ အရာမ်ား ၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေျပာျပတာ သိရမွ အင္တင္တင္ နဲ့ ေရွ ့ဆက္ မတိုးဝံံ့ ေသး ။
ေနာက္တဦးက အၾကံေပးသည္က ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္း ေဆးရံုဖြင့္ရန္ ၊ ဒါလည္း တယ္ မလြယ္လွ အရင္းအႏွီး က အင္မတန္မ်ား ။ ဒီထက္ အေရးၾကီးသည္က တရားဝင္ လိုင္စင္ရဖို ့ သူတို ့ အမ်ိဳး အႏြယ္မ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္မွဳ ရွိမွ အဆင္ေျပ မည္ ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး မေကာင္းလွသည့္ ဖြားကိ ၊ ဟို ေကာင့့္ကပ္ ဒီေကာင့္ ကပ္ ဖို ့ေဝးစြ ဒစ္စ္ေကာင့္ ကဒ္ေတာင္ မရွိသမို ့ ဒီ အၾကံေပးခ်က္မ်ားကိုလည္း ဥပကၡာ ျပဳထားလိုက္ရပါသည္။
ဒါဆိုရင္လည္း စားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္ပါလား တဲ ့။ဘီယာစေတရွင္ဖြင့္ပါလားတဲ့ ၊ ေကာ္ဖီေရွာ့ပ္ ေလး ဖြင့္ပါလား၊ ကာရာအိုေက ဆိုင္ပါ တြဲ ဖြင့္ပါလား တဲ ့ ၊ လူဆိုတာ မဝတ္ရင္သာ ေနလို ့ရတယ္ ၊ မစားလို ့ မရဘူး တဲ ့ ၊ ဂလို ဆို ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ ၊ သတိထား ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မွ ရက္စေတာရင့္ ၾကီၤးေတြ ၊ ခမ္းနားၾကီၤးက်ယ္စြာ ဖြင့္ထားၾကတာ ျမင္ မိသည္ ၊ နာမယ္ၾကီး စားေသာက္ ဆိုင္ၾကီးမ်ား မွာ လူ ေတြ အျပည့္ စားေန ေသာက္ေနၾကတာ ေတြ ့လိုက္ရသည္ ။ ဘယ္လို လူေတြပဲ ဒီလို ေနရာမ်ိ္ဳးမွာ စားေသာက္ နိုင္ၾကေၾကာင္းကို ေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလို လွ ၊ ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာ မ်ားကို အခ်ိန္မွန္ ဆက္သ ေနမွသာ ဒီလုပ္ငန္းမ်ား အဆင္ေျပ ေခ်ာ ေမာ စြာ လည္ပါတ္နိူင္ၾကေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္ ၊ J ဒိုးနပ္ၾကီးေတြ က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကေပမဲ့ အခြန္ေတာင္ ေဆာင္စရာ မလိုဘုူးတဲ့ ၊ ပိုင္လိုက္ပံုမ်ား ေနာ္ ။ အင္း ၊ My Garden အဲ့ေလ .. ေယာင္လို ့ ၊ Oh My God ! ..ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး ။
ေနာက္တေယာက္... တေလာကလံုးကို အျဖဴေရာင္ ဆိုးခ်င္ေနေသာ အျဖဴေလး ဆိုသူက အၾကံဥာဏ္ေပးလာပါေသးသည္ ။ အင္တာနက္ဆိုင္ ဖြင့္ပါလား တဲ့ ။ ဒါဆို တခ်က္ခုတ္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျပတ္ေပေရာ့မည္ ။ ဟိုကလာ စစ္ ။ ဒီကလာ စစ္နဲ့ ဖြားကိ ဇာတ္ရွဳပ္ေတြ ေပၚကုန္မွျဖင့္ ၆၅ ႏွစ္ နဲ့ တိုးေနမွာစိုး၍ ဤ အၾကံေပးသူကို အမဲေရာင္သာ ဆိုးပစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္ ။ အႏွီသေကာင့္သားအား ၁၁/၇ မတိုင္မီ ေရႊျပည္ၾကီးဆီျပန္လာျပီး အသဲၾကားက ပဲ တျပားေလာက္ ထုတ္ျပီး ေပးေစခ်င္လွပါသည္ ။ း))) ။ ယခုထက္တိုင္ ဖြားကိတေယာက္ ဘယ္သူ ့ကို ဘာအျပား ေပးရမွန္းမသိ ။ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္လို ့ေနဆဲပါေပ ။ သို ့ေပမဲ့လည္း ကိုယ့္လို ဘဝတူမ်ားစြာ ရွိေနမည္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္ ။ ဒီေတာ့လည္း တေပ်ာ္တပါးၾကီး ပဲ သြားေပး ဖို ့ ၊ မေပးဖို ့့အသာထား ၊ ပဲ မ်ားျပလိုက္တာကမွ ေကာင္းေလအံုးမည္ ။ လိပ္ႏွဳန္း နဲ့ ေျပးေနေသာ ကိုးနတ္ရွင္ ေတြ ၊ လာတခ်က္ မလာႏွစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ၊ ေၾကာင့္ ဆိုင္ စရိတ္ေတြ တက္ျပီး မၾကာခင္ ကိုယ့္ ဖ်ာ ကိုယ္ လိပ္ ျပီး ျပန္ရမဲ့ ကိန္း ဆိုက္ေရာက္မွာ ကို ၾကိဳသိေနလို ့ ဒီအၾကံကိုလည္း လက္မခံျဖစ္ပါေလ ။
ဒီလို နဲ ့ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ သတင္း သန္ ့သန္ ့ ၾကားလိုက္ မိတာမို ့ စပ္စပ္စုစု လုပ္ျဖစ္ေသးသည္ ။ Without ကားေတြ တရားဝင္ လိုင္စင္ ထုတ္ေပးေနျပီ ဆိုပဲ ။ ဘာပါလိမ့္ Without ကား ဆိုတာ .... ေဩာ္ ရွင္းရွင္းေလး ကိုေတာင္ နားမလည္ ဘူး ဆိုေတာ့ နားလည္သလို ပဲ ျပန္ရွင္းျပလိုက္ခ်င္သည္ ။ within ဆိုတာ“ အတြင္း” လို ့ အဓိပၸါယ္ ရလွ်င္ without ဆိုတာ “အျပင္” လို ့ ဆိုလိုမည္လား ။ အင္း ... ဒီလိုၾကီး တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္လို ့လည္း မရေသးပါဘူး ေလ။ With ဆိုတာ “ ႏွင္ ့ / ျဖင့္ ” ဆိုေတာ့ Without ဆိုတာ“ မႏွင့္ /မျဖင့္ ” လို ့ပဲ ေျပာရမည္လား ။ ေနာက္ မွ သိရသည္က တရားဝင္ လိုင္စင္ မရွိေသာ ( သို ့မဟုတ္ ) လိုင္စင္မဲ့ေသာ ကား မ်ား ကို ကား ေလာ က မွာ အတိုေကာက္ ေခၚ ဆို ေနၾကေသာ အသံုးအႏွဳန္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ။ အႏွီ without ကားမ်ားကို လူဂ်ီးသားသမီး မ်ား နဲ့ နီးစပ္ရာ အသိုင္းအဝိုင္း မွ မွန္မဲမဲ ၾကီးမ်ားပိတ္ကာ ၊ မီးတျဖတ္ျဖတ္ ထြန္းကာ စီးေန ရမ္းေနၾကသည္ မွာ ႏွစ္ေပါင္း အတန္ၾကာေနခဲ့ရာ မွ ခုေတာ့ တရားဝင္ လိုင္စင္ ထုတ္ေပးေနျပီ ျဖစ္ပါသတဲ့ ။ ဒါကလည္း သူ တို ့ စားကြက္ သူတို ့ထြင္ထား မွန္း ကေလးေရာ ေခြးပါ သိ ေနၾကသမို ့ မ်က္ႏွာမဲြ ေက်ာျပဲ ၊ အျပင္လူ ေတြဘယ္လိုမ်ား ဝတ္သ္ နိူင္ၾကပါမည္လည္း ။ ရွိစု မဲ့စု ကားအို ကားစုတ္ ကေလးမ်ား နယ္ႏွင္ခံ ၊ ဖ်က္သိမ္းခံရျခင္းမ်ား မျဖစ္ပါေစ နဲ ့ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနၾကရပါေတာ့မည္ ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ဘားအံ ၊ ျမဝတီ ၊ တာခ်ီလိတ္ ဘက္ေတြ သြားျပီး ေတာင္ေက်ာ္ကားမ်ား ၊ ပင္လယ္ေက်ာ္ကားမ်ား ၊ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးဝယ္ၾကလွ်င္ ၊ သို့မဟုတ္ ေရလိုသံုးနိူင္ၾကလွ်င္ ၊ ဝါးတားေတြ ပါဝါေတြ အာဏာေတြ ရွိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေကာင္းေလစြ ။ ေသခ်ာစြာ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ “ အခြန္ဦးစီးမွဴးမ်ား” “ရာျဖတ္ၾကီးမ်ား ” ပင္ ျဖစ္ေလသည္ ။ ထိုသူမ်ားကို ခြန့့္လိုက္ပါက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိၾကေလသည္ ။ ဒီေတာ့ ရာပဲ ျဖတ္စားရမလား ၊ ေထာင္ပဲျဖတ္စားရမလား ။ ေထာင္ထဲမွာပဲ သြားစားရရင္ေကာင္းမလား လို ့ မစဥ္းမစား ျဖစ္မိေသးသည္ ။ ဒီၤ ဟာ မ်ိဳး ေလး လုပ္ရ ေကာင္းမလား လို ့ စဥ္းစား ေတြ ေဝ ေနတံုး မွာ ပဲ ....... ေဟာ... အခု ဒီ အခြန္ေဆာင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ လုပ္စားေနၾကသူမ်ား အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ သတင္းၾကီးသြားပါသျဖင့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ပိတ္ ထား လိုက္ျပန္ပါျပီတဲ့ ။ ရွံဳ ့ခ်ည္ ပြခ်ည္ လုပ္ေနက် ထိုသူ တို ့ အေၾကာင္း ေနာေက်ေနၾကတဲ့ ဒို့ ေရႊျပည္သား ေတြကေတာ့ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ ။ ပိတ္ ျပီးရင္ ျပန္ဖြင့္ မွာ ေပါ့ လို ့ ဆိုေနၾကပါေသးသျဖင့္ မၾကာမီ ( ဘယ္ေလာက္ ၾကာမည္ မသိ ) အခ်ိန္ အတြင္း လုပ္ကြက္ေလးေတြ ေပၚထြက္လာ တဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကပါသည္ ။
ဒီၾကားထဲမွာ သတိထားမိလိုက္တာကေတာ့ ကားပြဲစား ၊ ေငြေၾကး အရင္း အႏွီးစိုက္စရာ မလို ၊ ပါးစပ္တခုပါလွ်င္ ေလ အရင္းအႏွီၤးစိုက္ထုတ္ရံုျဖင့္ ျမက္ျမက္ကေလး စားနိုင္ဝါးနိုင္ေနၾကသည္ ။ ထို ့အတူ အိမ္ ျခံေျမ ပြဲစား ၊ စိန္ပြဲစား ၊ ပတ္စပို ့ ပြဲစား ။ အလိုေလး .. မ်ား ျပားလိုက္ပါတဲ့ ပြဲစားမ်ား ။ ယုတ္စြ အဆံုး လူ ပြဲစား ဆိုတာေတြေတာင္ ရွိေသး ။ ဒါေတြကေရာ သမၼာ အာဇီဝ အလုပ္ လား ၊ အေရာင္း အဝယ္ ေလးျဖစ္ေအာင္ ဟိုဖက္ တမ်ိဳးေျပာ ဒီဖက္တမ်ိဳးလွည့္ေျပာ ၊ အစုတ္ကို အေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ေျပာ ၊ အေဟာင္းကို အသစ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာ ၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ေစ်းတြက္ မကိုက္မစိုးလို ့ မွန္တာေတြေရာ မမွန္တာေတြေရာ ေျပာ ၊ ဂ်ိဳးေျပာ မိုးေျပာ ၊ ဂ်ပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကံဖန္ေျပာ ၊ မိုးလံုးျပည့္မုသာဝါဒါ ေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ သူ ့မွာလည္း လကာၤေခ်ာ ေအာင္ ေျပာ၊ ဒီလို ေျပာျပီး စား ေနၾကရသူမ်ား မို ့ ပြဲစား ဆိုတာလည္း ဒယ္အိုး ေရာက္မဲ့ သူမ်ား လို ့ ဒယ္အိုးဆရာေတာ္ၾကီးက ေဟာၾကားဖူးတာ အမွတ္ရမိတာမို ့ အင္း ... ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး ေလ ။
ဒီလို နဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဖြားကိတေယာက္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေယာင္၆၀ ( တေန ့တျခား အစစ အရာရာ ေစ်းေတြတက္ေနတာမို ့ ၁၀၉/ ၁၁၀ အျပင္ ေယာင္ ၁၂၀ ေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ေလျပီ ) ဘဝမွာ ပဲ ျခာလည္လည္ျဖင့္ ၾကာရင္ မလြယ္ဘူး ၊ ရူးခ်င္တယ္ ရယ္ လို ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွ အျပစ္မတင္နိူင္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္ အျပစ္ နဲ့ ကိုယ္ ျဖစ္ေနရေၾကာင္းတင္ျပအပ္ပါသည္ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ .... လုပ္စား ရမလား ၊ ရိုက္စားရမလား ၊ လိမ္စားရမလား ၊ ညာစားရမလား၊ ဖါးစားရမလား ၊ ဝါး စားရမလား ၊ ပြဲစားရမလား ၊ ဆြဲစား ရမလားးးးးးးး
►Posted by
:Khyl
:
at
10/02/2010 12:59:00 AM
Subscribe to:
Posts (Atom)
