ဘေလာ့ဂါ ဘေက်ာက္( ေငြရတု ) တေယာက္ အသည္းမွာ ဒါဏ္ရာေတြေၾကာင့္ လင္ဆာ သလိုလိုျဖင့္ တပါးနိုင္ငံတြင္ ေဆးရံုတက္ ၊ ေရာဂါရွာေဖြ ကုသျခင္းခံယူေနရေသာ သတင္းၾကားမိသျဖင့္ အမိျပည္မွ ၀င္ရခက္ေနေသာ သူ ့ဘေလာ့ၾကီးထဲ ေက်ာ္ခြဝင္ေရာက္ ဖတ္ရွဳျဖစ္ပါသည္ ။ နွာေခါင္းရွည္ရွည္ အသားနီစပ္စပ္ ဟူ၍ အမည္နာမ တပ္ထားျခင္းခံေနရေသာ အႏွီလူမ်ိဳးမ်ား၏ နိုင္ငံၾကီးတြင္ သူ ့ေျမ သူ ့ျပည္ဖြား မဟုတ္ေသာ လူအမ်ားကိုပင္ လူလိုဆက္ဆံျပီး လူလိုအခြင့္အေရးအျပည့္အဝေပးထားျခင္းမ်ားကို အားက်စြာျဖင့္ ဖြားကိတေယာက္ အားက်မခံ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာမွ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ား က်န္းမာေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ျပီး ရရွိေနေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ၊ အေျခအေနမ်ားကို ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါသည္ ။ ဘေက်ာက္ၾကီး တေယာက္္ယခု ေရႊျပည္ၾကီးမွ ေရႊျပည္သားမ်ားဘဝႏွင့္ စာလွ်င္ အေတာ္ၾကီး ေတာ္ေပေသးသည္ဟု မွတ္ယူကာ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေရာဂါေဝဒနာမ်ားကုသမွဳကို ခံယူနိူင္ပါေစေၾကာင္း စကားဦးပ်ိဳးလိုက္ရပါသည္ ။
ျပည္သူ ့ေဆးရုံသို ့ တက္ေရာက္ျခင္း၊ ျပသျခင္း
၂၀၁၀ ဇူလိုင္လလည္ ။
မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေသြးေရာဂါျဖင့္ ေဆးရုံတက္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ျပည္သူ ့ေဆးရုံၾကီး ( ယခင္ အေခၚ R.G.H ၊ ယခုေတာ့ Y.G.H ) သို ့ အေဖၚအျဖစ္ လိုက္ပါခဲ့သည္ ။ ့ ေက်ာင္းသားဘဝက ပံုရိပ္တခ်ိဳ ့ ျပန္ အမွတ္ရမိသည္ ။ ခုေတာ့ အရာရာ သည္ ေျပာင္းလဲ ေနၾကေလျပီ ။ အနိစၥ အျမဲမရွိေပကိုး ။ ထို ေျပာင္းလဲမွဳမ်ားကို စိတ္ျဖာၾကည့္လွ်င္ တိုးတက္ျခင္း ႏွင့္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း ၂ မ်ိဳးသာ ျခားနားပါသည္ ။ အမ်ားပိုင္ အရာ ေတြ ဆုတ္ယုတ္မွဳ မ်ားေနၾကျခင္းအတြက္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္မိသည္ ။ ပုဂၢလိက ပိုင္ေတြမွာေတာ့ တိုးတက္ျခင္းေတြ မ်ားလွသည္ ေပါ့ ။ အက်င့္ စာရိတၱ နွင့္ စိတ္ဓါတ္မ်ား ပ်က္ျပား ဆုတ္ယုတ္ျခင္း အတြက္ ေတာ့ ဘယ္အရာမွ စျပီး ျပဳျပင္ရမည္ကို ဘဲဥအစရွာမရသလို ျဖစ္ေနမိသည့္ အေတြးက ဝင္လာမိေသးသျဖင့္ သက္ျပင္းရွည္ မွဳတ္ထုတ္ရင္း ရန္ကုန္ ျပည္သူ ့ ေဆးရုံၾကီး ၏ အေရးေပၚ ဌာန ဆီသို ့ ေရာက္ မွန္းမသိ ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။
ယခင္ ေဟာက္ဆာဂ်င္ ဘဝျဖင့္ က်င္လည္ ခဲ့ရသည့္ ေနရာတခ်ိဳ ့လည္း ေျပာင္းလဲေနျပီ ။ တာဝန္က်ဆရာဝန္ အခန္း ဖက္ အဝင္ဝ တံခါးမၾကီးမွာ ေတာ့ ယခင္ကလို အဝင္အထြက္ မလုပ္နိူင္ေတာ့ ။ ေဘးဖက္ မွာ ေရာ အတြင္းဖက္ေတြမွာပါ သံဇကာ မ်ား အထပ္ထပ္ ကာရံထားသည္ ။ အတြင္းရွိ ခန္းမၾကီးမွာ ေတာ့ အၾကီးအကဲၾကီးဆိုသူရဲ ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ လမ္းညႊန္ခ်က္ မူဝါဒ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးက အခန့္သား ေနရာယူထားေလသည္ ။ အပူေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဤေနရာသို ့ ေရာက္ေနၾကသူမ်ားစြာ ထဲမွ အဘယ္ေသာသူမ်ားက စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မိေလမည္လည္းမသိ ။သားနားစြာ ေရးသားထားေသာ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထဲမွ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ကို လက္ေတြ ့ အေကာင္အထည္ေဖၚေပးေနသည္ဆိုတာလည္း မသိ ။ ထားပါေတာ့ သူ ့ဟာသူ နံရံမွာ ကပ္ေနတာကမွ မ်က္စိေနာက္သက္သာပါေသးသည္ ။
(ဓါတ္ပံု မရိုက္ရ ဟု ေျပာသျဖင့္ လက္ယားေနေသာ ဖြားကိတေယာက္ အသည္းပါယားရင္း အဆိုပါပံုရိပ္မ်ားကို စာသားျဖင့္သာ သရုပ္ေဖၚနိူင္ပါေတာ့သည္ ။ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကေစလိုပါသည္ )
ဦးေခါင္းဟက္တက္ကြဲျပီးေသြးသံ တရဲရဲ ျဖင့္ မိန္းမၾကီး တေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာသည္ ။ ဝွီးခ်ဲ နွင့္ ထေရာ္လီ မ်ား မရွိေပလို ့လားမသိ ။ ကိုယ့္ဒါဏ္ရာ ကိုယ့္လက္ျဖင့္ အုပ္ကာ လူနာ မွတ္တမ္းေရး စာအုပ္ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနရသည္ ။ လူနာ မွတ္ပံုတင္သည့္ ေနရာမွ အမ်ိဳးသမီး ၂ ဦးအဖို ့အႏွီေသြးမ်ားျမင္ရသည္မွာ ရိုးေနေလာက္ေပျပီ ။ သူတို ့ေမးစရာ ရွိသည္မ်ားကို ေအးေဆးစြာ ေမးရင္း ေရးရင္း သူ ့တို ့အလုပ္ သူတို ့လုပ္ေနၾကေလသည္ ။ ထိုအဆင့္ ျပီးမွ အတြင္းဖက္ခန္းသို ့ သြားရန္ ညႊန္ၾကားေလေတာ့သည္ ။ ေတာ္ပါေသး၏ ။ ေခါင္းမွ ေသြးမ်ားက အလိုက္သိစြာ တိတ္သြားခဲ့သည္မို ့ လူနာကိုယ္တိုင္ ေအးေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ ့အနာ ခ်ဳပ္ရန္ အတြင္းခန္းသို ့ ဝင္သြားနိူင္ေတာ့သည္ ။
ေနာက္တဦးက ပိန္လွီေနေသာ ၃ ႏွစ္သားအရြယ္ ေယာက္က်ား ကေလးတဦး ၊ အေရးေပၚဌာန၏ ခြဲစိတ္ခန္း ေရွ ့ရွိ ခမ္းမက်ယ္ၾကီးေဘး နံရံတခုတြင္ကပ္ထားေသာ ေထာ္လီရြဲ ့ရြဲ့ တခု အေပၚတြင္ ဖင္တံုးလံုးလွဲေလွ်ာင္းကာ ငိုေနသည္ ။ ညာဘက္ ေပါင္တခုလံုးေယာင္ကိုင္းကာ နီရဲေနသည္ ။ အေတာ္ေလး နာက်င္ေနေပသည္ ။ ထိုကေလး၏ အေမျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္ ၃၀ ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီး တဦးမွာလည္း သားျဖစ္သူႏွင့္ အျပိဳင္ မ်က္ရည္ေတြ က် လို ့ မ်က္ႏွာတခုလံုး ေဖါင္းအစ္ေနသည္ ။ အိပ္ေရးမဝတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီ ထင္သည္ ။ စပ္စုတတ္ေသာ ဖြားကိ ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီသြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္မိသည္ ။ ကေလးဘာဝ ေဆာ့ကစားရင္း လူတရပ္ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်ျပီး ညာဘက္ဒူးေခါင္း ပြန္းပဲ့ကာ တစတစ ေယာင္လာသည္မွာ တပါတ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေသာ မိဘမ်ားအေနျဖင့္လည္း မည္သည့္ ေဆးခန္း ေဆးရံု မွ် သြားမျပခဲ့ၾက ။ ေဆးျမီးတို လိမ္းေဆးေလးသာ လိမ္းေပးခဲ့ၾကသည္ ။ အဆိုပါဒါဏ္ရာ ေလးမွ တေျဖးေျဖး ၾကီးထြားလာျပီး အဖ်ားတက္ ၊ အကိုင္မခံ နိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္မွဳေၾကာင့္ ငိုခ်င္းခ်ေနရေသာ အခ်ိန္က်မွ ရသမွ် ေလး ဟိုေခ်းဒီေခ်းျဖင့္ သူတို ့ ေနထိုင္ရာ ဒလ တဖက္ကမ္းမွ ရန္ကုန္ဘက္သို့ အရဲစြန့္ ကူးလာကာ ျပည္သူ ့ေဆးရံုၾကီးသို့ ့ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။ ရွိသမွ် ေငြစေလးက ခရီးစရိတ္ သာသာေလး ဆိုေတာ့ စရိတ္မွ်ေပး ဓါတ္မွန္ တခ်ပ္ရိုက္အျပီး အရိုးမက်ိဳးမွန္းသိရေပမဲ့ ျပည္တည္နာၾကီးကို ခြဲစိတ္ရန္လိုသည္ ။ ပဋိဇီဝပိုးသတ္ေဆးမ်ား ထိုးရန္ ေသာက္ရန္ လိုသည္ ။ ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲပါသမွ်လည္း မက်န္ေတာ့ ။ ေဆးလည္းမဝယ္နိုင္ ။ သို ့ပါ၍ နံနက္ ေစာေစာတည္းက အဆိုပါ နံရံေဘးတြင္ ကေလးတင္ထားေသာ ေထာ္လီေလး ကပ္ထားကာ ေစာင့္ေနရသည္။ ဘာ ကို ေစာင့္ ေနရသလည္း၊ ရွင္းပါသည္ ။ ေငြ ဟုေခၚေသာ ပိုက္ဆံ ပဲေပါ့ ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရမည္လည္း ၊ ဘယ္သူမွ် မသိနိုင္ ။ ကုေဋ ၈၀ သူေဌးသမီး မဟုတ္ေသာ ဖြားကိ တေယာက္ တတ္နိူင္သေလာက္ ေဆးဖိုးအလွဴ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့ပါသည္ ။ ကေလး ေလး တေယာက္ ေရာဂါ အျမန္ေပ်ာက္ကင္းပါေစ ဟုလည္း ဆုေတာင္းေပးမိပါသည္ ။ မေန ့ည ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသာ ကေလးငယ္ တေယာက္ ေနာက္တေန ့ေန့ခင္း အထိ ဆာတာေရာ နာတာေရာေၾကာင့္ သနားစဖြယ္ ငိုေၾကြးေနရသည့္ ျမင္ကြင္းကို ယခုထိ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္ ။
အျပင္ ခန္းမၾကီး ေရွ ့ တေနရာ ရွိ လူနာမွတ္ပံုတင္သည့္ ေနရာတြင္ လိုအပ္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖည့္စြက္ျပီးသကာလ ရရွိလာေသာ စာရြက္ပိုင္းေလးတခုကို ယူျပီး အတြင္းခန္းရွိ ေဆးရံုတက္ရန္ မွတ္တမ္းေရးေသာ ေနရာသို ့ သြားျပီး ေရးမွတ္ရျပန္သည္ ။ မည္သည့္ ဌာန တြင္ မည္သည့္ ဆရာဝန္ၾကီးျဖင့္ မည္သည့္ ေရာဂါ အတြက္ ေဆးရံုတက္ပါမည့္ အေၾကာင္း စာရြက္ေလးကို ယူေဆာင္ျပီး တက္မည့္ ေနရာသို ့ သြားရပါသည္ ။ မသြားခင္မွာ မိမိလိုအပ္မည့္ ေဆးမ်ား( ေသာက္ေဆး၊ ထိုးေဆး) ၊ ေဆးပုလင္းအသံုးအေဆာင္မ်ား ကို မိမိအစီအစဥ္ျဖင့္ ဝယ္ယူ( သယ္ေဆာင္ )လာရပါသည္ ။ ထိုေနရာ မွ အထြက္ အေရးေပၚဌာနႏွင့္ ေဆးရံုၾကီးအေဆာင္ ၾကား အမိုးပါလုူကူးလမ္း ၊လမ္းခုလပ္တေနရာတြင္ ေဆးရံု အလုပ္သမား တဦးက ေဆးရံုတက္ရမည့္ လူမမာ အဖိုးၾကီးတေယာက္အား သံျပားသက္သက္သာရွိေသာ ေထာ္လီျဖင့္အခင္းမပါ ၊ အျခံဳမပါ ၊ ေဘးတြင္ ဆရာမ မပါ ပဲ တြန္းလာသည္ ။သံျပားခ်ည္းသာရွိေသာ ေထာ္လီျဖင့္တင္ျပီးတြန္းလာသျဖင့္ အစက လူေသအေလာင္းဟု ထင္ထားမိရာမွ အနီးမွ ျဖတ္သြားစဥ္ ထို အဖိုးၾကီး လက္က လွဳပ္ရွားလိုက္သျဖင့္ ရုတ္တရက္မို ့ လန့္ျဖန္ ့သြားမိေသးသည္ ၊ေနာက္ဆက္တြဲ အေနျဖင့္ သက္ရွိလူသားတစ္ဦးကိုဤသို ့တင္ေဆာင္သြားျခင္းကို ျမင္ရသည္မွာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိလိုက္သည္။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ လူနာတက္ေရာက္မည့္ ဌာနတြင္ ေဆးရံုတက္ခြင့္ စာရြက္အား တာဝန္က် ဆရာဝန္ ႏွင့္ ဆရာမမ်ားကို ျပန္လည္ျပသျပီးသကာလ ကုတင္ေနရာ ေစာင့္ယူရပါသည္ ။ေမာေနေသာ လူနာတဦးမွာ မိမိကုတင္ေနရာမရမီ လြတ္ေနေသာကုတင္တလံုးတြင္ ေခတၱလဲေလွ်ာင္းအနားယူေနမိသျဖင့္ အနီဝတ္ဆရာမေလးတေယာက္၏ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမွဳကိုခံရရွာသည့္ ျမင္ကြင္းကို အံ့ၾသစြာ ျမင္လိုက္မိေသးသည္ ။
မိတ္ေဆြ၏ကုတင္ေနရာရျပီး ကုသမွဳခံယူေနစဥ္ အထူးကု ဆရာဝန္ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီး လူနာလွည့္လည္စစ္ေဆးျခင္း အခ်ိန္တိုက္ဆိုင္ ေနသျဖင့္ နားစြင့္ေနမိသည္ ။ ကုတင္ ၉ လံုးဆန္ ့ လူနာေဆာင္ အတြင္း အစြန္ဆံုးေဒါင့္ တေနရာတြင္ ရွိေနေသာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခန့္ အမ်ိဳးသမီးလူနာပိန္ပိန္တဦး အား ေျပာၾကားေနေသာ စကားမ်ားပါေပ ။ “အေဒၚ့ေရာဂါက ေငြ သိန္း ၁၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ကုန္က် ခံနိူင္ရင္ ေပ်ာက္နိူင္ပါတယ္ ”တဲ့ ..... ။ ဘာေရာဂါမွန္းေတာ့ မသိ ။ လူနာ မွတ္တမ္းစာအုပ္လည္း ကုတင္နားမွာ မရွိသည့္အတြက္ ဆရာဝန္ၾကီး ၾကည့္ရွဳ လွည့္လည္ အျပီးမ်က္ႏွာေလးငယ္ေနေသာ ထိုအေဒၚၾကီၤးအား ေမးၾကည့္မိသည္ ။ လူနာအား မည္သူမွ် ရွင္းလင္းမျပေသးေသာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ယေန ့ထိ ဘာေရာဂါမွန္း ေသခ်ာ မသိ ေသးပါေၾကာင္းသာ အေျဖရသည္ ။သူ ့လည္ပင္းမွာ လည္း ျပည္ရည္စိုရႊဲေနေသာ gauze တစ အုပ္ထားသည္ ။ညာဘက္ လည္ပင္းရွိ အၾကိတ္ တခုကို အသားစ ယူျပီး စစ္ေဆးထားျခင္း မွ အနာမက်က္ပဲ ျပည္ရည္ထြက္ေနျခင္းပါေပ ။ ခြဲထားသည္မွာ ၁ လခန့္ ့ရွိေနေလျပီ ။ ဒီေတာ့ ဆီးခ်ိဳမ်ားရွိေနသလား ၊ တီဘီ အက်ိတ္လား ။ တီဘီဆိုလွ်င္ သိန္း၁၂၀ ေလာက္ေတာ့ မကုန္နိုင္တာမို ့ ကင္ဆာ အက်ိတ္ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေလမည္ ။ သိန္း ၁၂၀ ကုန္ျပီးလွ်င္ ဥစၥာေပ်ာက္မည္လား ၊ အသက္ေပ်ာက္မည္လား ၊ ဘာေပ်ာက္ မည္လည္း ဆိုတာေတာ့ ကံၾကမၼာအတိုင္းသာ ထားရပါေတာ့မည္ ။
“စရိတ္မွ်ေပး ”ဆိုသည္ကို စပ္စုစြာ ေမးျမန္းမိေသးသည္ ။ လူနာတဦးက ေျပာသည္မွာ တဝက္ေသာ စရိတ္ ကိုေပးရပါသည္ တဲ့ ။ ဒီေတာ့ ေဆးရံုတြင္တာဝန္ထမ္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္တေယာက္ကိုေမးၾကည့္မိသည္ ၊ တတ္နိူင္သူမ်ား တတ္နိုင္သေလာက္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကျပီး ထိုေငြမ်ားထဲမွ ခ်ိဳ့တဲ့သူမ်ား အတြက္ လိုအပ္သည့္ ေဆးဝါးမ်ား ျပန္လည္ ဝယ္ယူကာ သံုးစြဲေပးေနၾကပါသည္ တဲ့ ။တခါတရံ ရန္ပံုေငြ မလံုေလာက္သည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ သူတို ့ ဆရာဝန္မ်ား အိတ္စိုက္ ကာ ကုသေပးၾကရပါသည္ တဲ့ ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိတ္စိုက္ ဆရာဝန္မ်ားဘဝက သနားစဖြယ္ပင္ ။ အိတ္လိုက္နွိဳက္ေနနိုင္ၾကေသာ ဆရာဝန္ၾကီးမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာနိူင္ၾကပါေစ ဟုမဆီမဆိုင္ ဆုေတာင္းမိလိုက္ပါသည္ ။
ဒီေတာ့ ယေန ့ေခတ္ ေရႊျပည္ၾကီးမွ လူနာမ်ားနွင့္ ပါတ္သက္၍ ေကာက္ခ်က္တခု ခ်မိလိုက္သည္ ။
-အလြန့္အလြန္ တတ္နိူင္ၾကသူမ်ား ေတာ္ရံု ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ပင္ နိူင္ငံရပ္ျခားသို ့သြားေရာက္၍ အခ်ိန္မွန္စစ္ေဆးျခင္း ႏွင့္ ေဆးကုသျခင္းဳ ခံယူၾကသည္ ။
-အေတာ္အတန္ တတ္နိူင္သူမ်ား ေရာဂါ ျပင္းထန္ပါက နိူင္ငံရပ္ျခားသို ့သြားေရာက္၍ ေဆးကုသမွဳ ခံယူၾကျပီး ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကို ျပင္ပ ပုဂၢလိက အထူးကုေဆးရံုၾကီးမ်ား ေဆးခန္းၾကီးမ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသည္ ။
-ေတာ္ရံု တတ္နိူင္သူမ်ား ႏွင့္ အနည္းငယ္ တတ္နိူင္သူမ်ား ေရာဂါ ျပင္းထန္ပါက ျပင္ပ ပုဂၢလိက အထူးကုေဆးရံုၾကီးမ်ား ေဆးခန္းၾကီးမ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကျပီး ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကို ျပည္သူ ့ေဆးရံု ၊ေဆးေပးခန္းမ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသည္ ။
-မတတ္နိူင္သူမ်ား ေရာဂါ ျပင္းထန္လွ်င္ေရာ ၊ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကိုပါ ျပည္သူ ့ေဆးရံု မ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသည္ ။
-အလြန္ ့အလြန္ ႏွင့္ လံုးဝ မတတ္နိူင္သူမ်ား ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကို ေဆးျမီးတိုျဖင့္ ကုသျပီး ေရာဂါ ျပင္းထန္လွ်င္ ျပည္သူ ့ေဆးရံု မ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသူမ်ားရွိသကဲ့သို ့ အသက္ေပ်ာက္မည့္ အတူတူ ပိုက္ဆံပါေပ်ာက္မည့္ အရာကို ေရွာင္လႊဲျပီး အသက္အေသခံေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနၾကပါသည္ ။ စရိတ္မွ်မေပးနိုင္ေတာ့ အသက္သာ မွ်ေပးေနၾကရပါေတာ့သည္ ။
ဤသည္တို ့မွာ ယေန ့မ်က္ေမွာက္ ေရႊျပည္ၾကီး၏ ျပည္သူ ့ ေဆးရံုၾကီးတြင္ နာရီပိုင္းေလးအတြင္း ျမင္မိ ၾကားမိ ၾကံဳေတြ ့မိ၊ ခံစားမိ သည္မ်ားကို ေဖါက္သည္ခ်လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ရင္နင့္ဖြယ္ရာ အျဖစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။
►Posted by
:Khyl
:
at
9/03/2010 02:12:00 AM
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
18 comments:
Golden Land's Government is very crazy!!
ကဲ်က်ဲ...
သိန္း ၁၂၀ ဆုိေပ်ာက္မယ္တဲ ့လားဗ်ာ...
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ မကိရယ္။
က်မတို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈကေတာ့ တကယ့္ကို ႏွလံုးမသာယာစရာပါပဲ။
အမွန္ေပါ႔ဗ်ာ။
ဖတ္ရတာ.......ဖတ္ရတာ..ေမာလိုက္တာ..
မကိ ကလည္း ကေလးေလးအေမကို ဦးေက်ာ္သူတို႔ေဆးရံု ညႊန္းလိုက္ပါလားအမရဲ့
ဒါမွမဟုတ္ ဗဟန္းက ဇိ၀ိတဒါနေဆးရံုေလးညႊန္းလိုက္ပါလားဟင္..မကိ။
we should need to change....
change... change....
သက္ၿပင္းပဲ ခ်မိေတာ႔တယ္ မမရယ္..
ဒီနဲ႔ေတာ႔ ကြာပါ႔ေနာ္..
ခေလးေလး ေျခေထာက္ျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္း ဖတ္တဲ႔ ေနရာလည္းေရာက္ေရာ တအားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ မယ္ကိ ေရ ...
mie nge
ေဒၚကိ..
က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြကေတာ့ ကံတရားကို ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္သည္ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ ကံကိုပဲ ပံုခ်မွ စိတ္သက္သာရာရၾကသည္ကိုး..စစ္တပ္ကအနွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္
နီးပါး စီမံခန္႔ခြဲလာခဲ့တာ.ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးဆိုက္ပါေရာ.ဒါလဲမေလွ်ာ့ေသး..အရပ္၀တ္
ေျပာင္း၀တ္ၿပီး ဆက္နွိပ္စက္ဦးမယ္တဲ့ဗ်ား..
မကိေရ
သိတာေတာ့သိေနတယ္ မကိလို ေရးမျပတတ္ဘူး စည္းစိမ္တို႕ေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ေနတယ္ဗ် က်န္းမာေရးေဖာက္ျပန္ျခင္းသည္ ရွိသမွ်ေသာ ဥစၥာကုန္ေစပါသည္ အသက္ရွင္ျခင္း မရွင္ျခင္းသည္ သင့္ကံသာလွ်င္ျဖစ္ပါသည္တဲ့
မကိရယ္ ေတြးရင္ေမာတယ္ မေတြးရင္မေမာဘူး ဒါေၾကာင့္ မရဲတရဲေတြးၾကည္႕ေပါ့ေနာ္
ခင္မင္စြာျဖင့္
seesein
ေဆးရံုဆိုရင္ တက္ရတာ မေျပာနဲ႕... ေဆးစစ္ဖို႕ အေၾကာင္းရွိလာလို႕ (ျပည္သူ႕ေဆးရံုမွာမွ ဆိုလို႕ ) ေဆးးရံုသြားရတာေတာင္ စိတ္ညစ္စရာ သိပ္ေကာင္းတယ္..
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕သား ကားေမွာက္လို႕ ေဆးရံုပို႕တာ မနက္ကေနစျပီး ေဆးရံုေရာက္တာ ညေနေစာင္းမွ ကုတင္တစ္လံုးရျပီး ကုသမႈ ခံယူရတယ္..
ဟိုဌာနလႊဲခ် ဒီဌာနလႊဲခ်နဲ႕ ဘယ္ကမွ လက္မခံ လုပ္ေနတာ ကေလးေဆြမ်ိဳးေတြ ေငြထုတ္ၾကီးပိုက္ျပီး ေရာက္လာေတာ႕မွ ေနရာေလးတစ္ခု ရသြားေတာ႕တယ္.. း)
မယ္ကိေရ...
ဘေက်ာက္ေတာ့ ျပည္တြင္းေဆးရုံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္တက္ဖူးတာမို႔ အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ သိခဲ့ျပီးျပီ...
အေမရိကေရာက္မွ ဒီကတိရစၦာန္ကုတဲ့ေဆးရုံေတာင္ ေရႊျပည္ၾကီးက လူကုတဲ့ေဆးရုံထက္သာတာျမင္ရေတာ့
စိတ္ထဲကိုမေကာင္းဘူး...မဆလေခတ္ကထဲက ဦးေနဝင္းတို႔ ဦးစန္းယုတို႔ US ,UK ကိုေဆးကုသြားေနၾကျပီး ျပည္သူျပည္သားေတြေတာ့ ေဆးဝါးမျပည့္မစုံနဲ႔ ပစ္စလက္ခတ္ထားခဲ့ၾကတာ၊ တခါတခါေတာ့ ေလာကၾကီးက ေပါတဲ့ေနရာကေတြကေပါမ်ားျပီး ရွားပါးတဲ့ေနရာကရွားလိုက္တာ..စိတ္ကိုမေကာင္းဘူး..
ဗမာျပည္က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈည့ံဖ်င္းတာကေတာ့ ကမ္းကိုကုန္ပါေရာလား...ဒါေတာင္ အရွက္မရွိသရက္စိ လုပ္ျပီးၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္..
မေသသင့္ဘဲ လူေတြ ေသေနရတာေတာင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္း တက္ေနေသးတယ္။
ျမန္မာ ျပည္သူေတြမ်ား စေမြးလာထဲက ဒုကၡကို မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔ နပန္းလံုးေနခဲ့ရတာ ေသတဲ့အထိပါပဲ။ မ်က္စိမပြင့္ နားမဖြင့္ရဘဲ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ကမၼသကာ ပဲ သေဘာထားၾကရတယ္ေနာ္။
ဘယ္သူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ပါေစ..။ ျပည္သူေတြအတြက္ လူတန္းေစ့ ျဖစ္ရရင္ ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ာ။
မကိေရ...
စိတ္မေကာင္းစရာပဲေနာ္။ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရဆိုတဲ့ စကားအရဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္မွာေနတာ အေကာင္းဆံုးမွန္းေတာင္ မေရြးတတ္ေတာ့ဘူး း'( ျမန္မာျပည္မွာ ေပ်ာ္သူအတြက္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ပဲ ေတာ္သလို ေနရတာ ထင္ပါ့ရဲ့..။
အေကာင္းဆံုးရဲ့အေကာင္းဆံုးေတြ ျမန္မာျပည္သူအမ်ား ခံစားပိုင္ခြင့္ရတဲ့ေန႔ကိုပဲ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေတာ့မယ္
လူအျခင္းျခင္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေမြးႏိုင္ၾကပါေစ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
စီးပြားက်ပ္တည္းေတာ့လဲ... လူေတြက နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ စား၀တ္ေနေရးၾကိဳးပမ္းၾကရတယ္။ ျမန္မာတမ်ဳိးလုံး ပ်က္စီးလုလုပဲဗ်ာေနာ္။ ေရွ႕ေလ်ာက္ ေဘးဒုကၡေတြပဲ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ေဟာလိုက္တဲ့တရားေတြ ျပီးေတာ့ တရားပြဲအျပင္မွာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ သူမ်ား၀မ္းစာ မျဖည့္ဆည္းနုိင္တဲ့ဘ၀မွာ ကိုယ့္၀မ္းကိုပဲ ကိုယ့္က်င့္သီလနဲ႕အညီေစာင့္ထိန္းေနရေတာ့မွာပဲေပါ့ဗ်ာ။
အေနာ္တို ့ဘဘေက်ာက္ ကံၾကီးေကာင္းသြားတာေပါ့ေနာ ၇န္ကုန္မွာဆို အခင္းမပါတဲ ့တြန္းလည္းနဲ ့ဒိုးရမွာ
Post a Comment