က်ဳပ္ကေတာ့ အသက္လည္းၾကီးလာပါျပီ ။ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဘဝအတြက္ပါမဲ ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ မ်ားလည္း ဆက္လုပ္ေနခဲ ့တယ္ ။ဒီေကာင္ေတြကေတာ့ ဆက္ျပီး မိုက္လံုးၾကီး ေနေတာ့တာ ။တရားမရွိေသးဘူး တဲ ့ဗ်ာ ။တေန ့ ထမင္း ၃ နပ္ပဲ စားၾကတာ ။ ဘယ္ေလာက္မွလည္းပိုမစားနုိင္ၾကပါဘူး ။ တဝမ္းတခါး ဝရင္ ေတာ္ျပီေပါ့ ။ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မစားရတဲ ့ သူေတြ က်ဳပ္တို ့ျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ရွိေန ၾကလည္း ၊ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ငတ္ေနၾကလည္း ဆိုတာ ေတြ ဘာလို့မ်ား မေတြးမိတာလည္း ဗ် ။ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို ့စစ္သားေတြ သိကၡာက် ရတယ္ ။ အရြ ံ အမုန္းခံၾကရတယ္။ ငခံုးမတေကာင္ေၾကာင့္ တေလွလံုးပုပ္ၾကရတယ္ ဗ်ာ ။
စစ္သား ဆိုလို ့ လူေတြ ၾကားရုံ နဲ ့၊ ျမင္ယံုနဲ ့တင္ ေအာ့ႏွလံုးနာ ကုန္ၾကျပီ ၊ အရင္ က တပ္ နဲ ့ ျပည္သူ ေတြၾကားမွာ ရွိခဲ ့ၾကတဲ့ ေလးစားမွဳ ၊အားကိုးမွဳ ဆိုတာေတြလည္း ရွာ မေတြ ့နုိင္ေတာ့ဘူး ။ က်ဳပ္ဘဝ ခုေနခ်ိန္မွာ အျမင္ခ်င္ဆံုးအရာ က အဲ့ဒီ ဟာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ေစခ်င္တာ ပါဘဲ ။ အရင္လို တပ္ႏွင့္ ျပည္သူ လြန္ၾကည္ျဖဴ ဆိုတာေတြ ျပန္ျဖစ္လာနုိင္လိမ့္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဗ် ။
၁၉၉၅ စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန ့ ။
ဒီေန ့ကိုေတာ့ က်ဳပ္တသက္ လံုး မေမ့နုိင္ေတာ့ပါဘူး ။ အဲဒီေန ့မတိုင္ခင္ရက္ေတြ က်ဳပ္ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းခဲ့ရတာဗ် ၊၊မထြက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာ ခဲ့ျပီ ျဖစ္တဲ ့ နုိင္ငံျခား ဆိုတာ ကို ထြက္ဖို ့ ၊ နွစ္အေတာ္ၾကာ ကြဲကြာေနတဲ ့ က်ဳပ္သမီးေလးဆီ သြားေတြ ့ဖို ့ နုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကိစၥေတြ လိုက္လုပ္ေနရတာ စိတ္ေရာ လူေရာ အေတာ္ေမာပါ့ ။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ခက္တာဘဲ ။ မိန္းမက ေျပာပါတယ္ ။ ပြဲစားလက္ထဲ အပ္လိုက္ပါတဲ ့ ။ ပိုက္ဆံ နဲနဲ ပိုေပးလိုက္ရင္ ဒီေလာက္ မပင္ပန္းဖူးေပါ့တဲ ့ ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္နုိင္ရဲ ့ သား နဲ ့ ဒီလို အပိုေတြ ကုန္မဲ့ ကိစၥ ဆို နွေျမာတယ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဘဲ အစ အဆံုးလိုက္လုပ္တာ ။ လဖက္ရည္ဘိုး ေနရင္းထိုင္ရင္း ေတာင္းတဲ့ ေကာင္မ်ိဳး နဲ ့ေတြ ့ေတာ့ စိတ္တို ရေသးတယ္ ။ ဒီစာရြက္လိုလို့ ၊ ဟိုေထာက္ခံစာ လိုလို့ နဲ့ တေနရာတည္း ကိစၥတခုတည္းကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ေျပးရေသးတယ္ ။ တန္းစီ ရ၊ ေစာင့္ရ နဲ ့ဘဲ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ရဲ ့ တန္ဖိုး ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ၾကရတာေပါ့ ။ ဒီလို နဲ့ဘဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ပတ္စ္ပို ့ဆိုတာၾကီး က်ဳပ္လက္ထဲ ရတဲ ့ေန ့ေပါ့ ဗ် ။
က်ဳပ္အေတာ္ေက်နပ္မိတယ္ ။ ပင္ပန္းခံရက်ိဳးနပ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ ။ ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ ့ေျပာမနာဆိုမနာ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္း တပ္ထြက္ က ေျပာဖူးတယ္ ။" ေဟ့ေကာင္ မင္းပတ္စ္ပို ့က ေလွ်ာက္လို ့ က်လာမွာ မဟုတ္ဖူး ။ပင္ပန္းခံျပီးလုပ္မေနနဲ့ကြ " တဲ့ ။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္ ။ က်ဳပ္တို့ လို ရာဇဝင္ရွိတဲ့ေကာင္ေတြ ထြက္ဖို ့ကိစၥက တကယ္ မလြယ္တာ ဗ်ိဳး ။ ဒါေပမဲ ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ မသိပါဘူး ။ က်ဳပ္ကဘဲ ကံေကာင္းခ်င္တာလား ၊ ကံဆိုးခ်င္တာလား ။ က်ုဳပ္ကိုယ္တိုင္ လည္း မသိမိခဲ့ဘူး ။
ဒါနဲ ့ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာဖို ့ ထြက္လာခဲ့တယ္ ။ ေနကလည္းပူပါ့ ။ ေျပာခ်င္ေနေတာ့လည္း ေနပူတာလည္းဂရုမစိုက္ ။ က်ဳပ္မိန္းမက ေျပာပါေသးတယ္ ။ ရွင္ အသက္လည္းၾကီးျပီ ၊ ဒီေန ့တေန ့လံုး ပင္ပန္းလာတာ ခဏတျဖဳတ္ နားအံုး ၊ ေနေစာင္းမွ သြားေပါ့ ဆိုတာလည္း နားမေထာင္ခဲ ့ဘူး ။ ဓါတ္ဆီေခၽြတာေရး အတြက္ ဆိုင္ကယ္စုတ္ေလး နဲ့ အိမ္က တခါ ထပ္ထြက္ခဲ့တယ္ ။ မြန္းတဲ့ခ်ိန္ေက်ာ္လို ့ ၃ နာရီ ခြဲေနျပီ ။ ေနကေတာ့ အေတာ္ရွိန္ေနေသးတာ ။ မနက္တည္းက ေခါင္းနဲနဲ ကိုက္ေနတာ လည္း ဂရုမစိုက္အားဖူးဗ် ။ က်ဳပ္က နွလံုးေရာဂါ အခံရွိေနတာ ခုတေလာ ေဆးကို မွန္မွန္ မေသာက္ျဖစ္ဖူး ။ဆရာဝန္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္ ။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို ့ ။ အဆီ ၊ အငံေတြ မစားဖို ့ ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ေတြ ခ်က္ေပးတာ မၾကိဳက္တာနဲ့ မေန ့က ဒီကိစၥေတြလုပ္ရင္း မိန္းမ မသိေအာင္ အျပင္မွာ ဝက္ေျခေထာက္စြတ္ျပဳတ္ ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ။ အဲဒီ အရွိန္ေတြလား မေျပာတတ္ဖူးဗ် ။ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ လမ္းတဝက္ က်ေတာ့ ရင္ထဲ ၾကပ္တပ္တပ္ ၊ အသက္ရွဴ မဝေတာ့ဘူး ။ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ျပီး ေခါင္းေတြ မူးလာလိုက္တာဗ် ။ အသက္ျပင္းျပင္းရွဳလိုက္ရင္ သက္သာမယ္ထင္လို ့ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေဘး ခဏထိုးရပ္လိုက္ တယ္ ။ ရင္ဘတ္ထဲ အေတာ္ေလး နာလာတာဗ် ၊ ဒီလမ္းက သြားေနက်ဆိုေတာ့ ရပ္လိုက္တဲ့ေနရာ က ဆိုက္ကားဆရာ တခ်ိဳ ့နဲ့လည္း မ်က္မွန္းတမ္း မိေနတယ္ ေလ ။ အဲဒီမွာ ရွိေနတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာ လူရြယ္တေယာက္ က လွမ္းေမးလိုက္ တာ တဝက္တပ်က္ ၾကားမိလိုက္ျပီး .......တေလာကလံုး အေမွာင္က်သြားေတာ့တာဘဲ ။ သတိလက္လြတ္ မျဖစ္ခင္ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာေတာ့ က်ဳပ္ရဲ ့ သမီးအငယ္ဆံုးေလး ၊ ျပီးေတာ့ .... ဒီ မို က ေရ စီ ...........
က်ဳပ္ အိပ္မက္ မက္ေနသလားဗ် ။ တကိုယ္လံုးေတာ့ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ဘဲ ။ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ သိပ္မၾကည္လင္ လွဘုူး ။ က်ဳပ္ကို ဆိုက္ကားဆရာေလးက ေပြ ့ခ်ီျပီး အနီးမွာ ရွိေနတဲ ့ ရဲစခန္းဆီ ေခၚသြားေပးတယ္ ။သူကလည္းေစတနာ နဲ ့ေပါ့ဗ်ာ ။ လမ္းေဘးမွာ လဲက်ေနတဲ့သူတေယာက္ အတြက္ အလ်င္အျမန္လာေခၚေပးမဲ ့ အေရးေပၚကား ဆိုတာ မွ မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ကိုး ။ ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ ဟိုေမး ဒီေမးေပါ့ ။ဆိုက္ကားဆရာ က က်ဳပ္ကို ဘယ္သိမတံုးဗ် ။ဒီလို နဲ့ က်ဳပ္အိတ္ထဲ ပါလာတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္နဲ့ ဖံုးနံပတ္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ပိုင္းေလး ေတြ ့ေတာ့ အိမ္ကို ဖံုးဆက္တယ္ ။ဖံုးေတြ ကလည္း သိၾကတဲ့ အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းမရၾကတာ ေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ။ ေနာက္ေတာ့ အငွားကားတစီး နဲ ့ က်ဳပ္ကို ရန္ကုန္ျပည္သူ ့ေဆးရုံၾကီး ပို ့ခဲ့ၾကတယ္ ။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမက အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ ။သူ အေတာ္ စိတ္ပူေနရွာတယ္ ။ သူ ့ဆရာဝန္ၾကီးနဲ ့အေရးေပၚခန္းက ဆရာမေတြလည္း က်ဳပ္ေတြ ့ေနၾက ဆိုေတာ့ လွမ္းႏွုုဳတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္ဗ် ။ ဒါေပမဲ့ သူတို ့က်ဳပ္ကို စကားျပန္ေျပာဖို ့ အခ်ိန္မရၾကပါဘုူး ၊ေသြးေပါင္ခ်ိန္တဲ့သူေတြနဲ့ ၊ ေအာက္စီဂ်င္ဗူးေတြနဲ ့၊ ေဆးပုလင္းခ်ိတ္တဲ့သူေတြနဲ့၊အသက္ကယ္ေဆး ထိုးတဲ ့သူေတြ နဲ့ မအားၾကဘုူးေလ ၊ DOA လို ့ေတာ့ ေျပာေနသံေတြၾကားတာဘဲ ။ ဘာလဲေတာ့ က်ဳပ္လဲ နားမလည္လို ့၊ စပ္စုတဲ့ က်ဳပ္က မိန္းမ ကို လွမ္းေမးမိေသးတယ္ ။ သူပဲ မၾကားတာ လား မေျပာတတ္ပါဘုူး ။ က်ဳပ္ ကို ဘာမွ ျပန္မေျဖဘုူး ။ သူ့ ့စကားနားမေထာင္ဘဲ အျပင္ထပ္ထြက္လို ့ က်ဳပ္ကို စိတ္ဆိုး ေနတာ မ်ားလား ။ ေနာက္ေတာ့ အီးစီဂ်ီ ႏွလံုးစက္နဲ့ ရင္ဘတ္မွာသြယ္ ။ ျပီးေတာ့ ေရွာ့တ္ရုိက္ၾက ေသးတယ္ဗ် ။ က်ဳပ္မွာေတာ့ မခ်ိမဆန့္ နဲ ့ပါဗ်ာ ။
က်ဳပ္သမီးၾကီးကေတာ့ ငိုေနတာ ေတြ ့ပါရဲ ့ ။ ဒီလိုနဲ ့ အခ်ိန္ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြ အလုပ္ရွဳပ္သြားလိုက္ၾကတာ အားေတာင္နာမိေသး ။ က်ဳပ္မိန္းမ ကေတာ့ မ်က္ရည္တစက္မွ မက်တာ ၊တယ္စိတ္မာတဲ့ မိန္းမဘဲ လို ့ေတာင္ စိတ္ဆိုးမိေသး ။ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္ ။ သူ တေယာက္တည္းနဲ ့ က်န္ခဲ့တဲ့ သားသမီးေတြ တာဝန္ဆက္ယူဖို ့ အားတင္းထားလိုက္ရမွန္း သေဘာေပါက္ ေတာ့တယ္ ။
အေအးေၾကာက္တဲ ့ က်ဳပ္ဗ်ာ ။အဝတ္မပါ ဗလာက်င္းျပီး ေအးစက္စက္ ေနရာမွာ က်ဳပ္ကိုထားလို့ ့ေနာက္တရက္က် ဟိုခြဲ ဒီခြဲ လုပ္ၾကေသးတယ္ ။ ထူးဆန္းတယ္ဗ် ။ က်ဳပ္ေလ ဘာထံုေဆး ေမ့ေဆးမွ မပါဘဲ ခြဲ စိပ္ခံရတာ ၊ တခ်က္မွ ကို မနာမိဘူး ။ ျပီးေတာ့ ဦးေခါင္းရယ္ ၊ ရင္ေခါင္းကေန ဗိုက္ထိ တေတာင္ေလာက္ရွည္တဲ့ ဒါဏ္ရာေတြ ျပန္ခ်ဳပ္ျပီး ပို ့ေပးလိုက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ေဆးရုံထဲက လူနာခန္း မဟုတ္ပါဘုူး ။က်ဳပ္ အေမ ေန တဲ ့ေနရာ မွာ ရွိတဲ ့ အေအးခန္း၊ ဗီဒိုလို အကန္ ့လိုက္ေတြဗ် ။ တျခား အေဖၚေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ က်ဳပ္လည္း ဦးဆံုးေတာ့ စပ္စု အံုးမလို ့ပါဘဲ ။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတာ က်ဳပ္ဒီေနရာမွာ လာဇိမ္က် ေနေတာ့ က်ဳပ္ကားစုတ္ ေတြ ဘယ္သူ နုိ့ ့ညွစ္ေပး မလည္း ေပါ့ ။ က်ဳပ္ဆိုင္ကယ္စုတ္ေလး ကိုလည္း စိတ္မခ် ဘူး ။ဒါေၾကာင့္ အေျပးတပိုင္း အိမ္ျပန္လာတယ္ဗ်ာ ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ေနၾကတယ္ ။ က်ဳပ္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းၾကီးေတြ ၊ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးေတြ ။ ဒီ ၃ ရက္ အတြင္း က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္သြားလိုက္တာဗ်ာ ။ နယ္က သူ ့ အမ်ိဳး ေတြလည္း ေရာက္ေနၾကပါလား ။ ၅ရက္ထားမယ္လို ့ေတာ့ ေျပာသံၾကားေနရတယ္ ။ က်ဳပ္ေမးေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ဂရုတစိုက္ ျပန္မေျဖၾကဘုူးဗ် ။ က်ဳပ္ရဲ ့ျခံထိပ္မွာ ဟိုတေကာင္ ေယာင္လည္လည္ လုပ္ျပီး ေစာင့္ေနတာ လည္း ေတြ ့ခဲ့တယ္ ။ သူတို ့ချမာ မလည္း ဟို အိမ္ေပါက္ ေခ်ာင္းလိုက္ ။ ဒီ အိမ္ဝ ေစာင့္လိုက္ ၊ သတင္းေတြ ပို ့လိုက္နဲ ့ အထက္ကခိုင္းတာ လုပ္ေနၾကရွာတာပါ ။။သူ ့ဆန္စား ရဲမွ ဆိုတဲ ့စကား ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ ့ ။ အေပၚစီးက ေနတဲ့ သူေတြ ကလည္း ဘာကိုေၾကာက္ေနၾကတာလဲ မေျပာ တတ္ဖူးဗ်ိဳ ့ ။ အျမင့္ေရာက္ေလ အက်နာေလ ဆိုတာ သိလို ့ ေၾကာက္ကန္ကန္ေနၾကရရွာတာ ။ ေရႊဘံုေပၚစံ ေနၾကရေပမဲ ့ စားလည္းေၾကာက္ ၊ သြားလည္းေၾကာက္ ၊ ဒီလို ဘဝေတြလည္း တယ္မလြယ္လွဘုူး ။
၅ ရက္ေျမာက္တဲ ့ေန ့ ။ က်ဳပ္အတြက္ ေအးခ်မ္းသက္သာစြာ ေနရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ ျပီေပါ့ဗ်ာ ။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေနခဲ့ရ လုပ္ခဲ့ရတာ ေတြလည္း အေတာ္ေလး ပင္ပန္းလွပါျပီေလ ။ ရွိခဲ့သမွ် သံေယာဇဥ္ေတြ အကုန္ျဖတ္ျပီး က်ဳပ္တေယာက္တည္း ေနဖို ့၊ ေက်ာတေနရာ စရာ ခ်ဖို ့၊ က်ဳပ္အေမ နဲ့ မနီးမေဝး တေနရာေလး က်ဳပ္ရခဲ့ပါျပီ ။ အဲဒီ အခ်ိန္တံုးက စိတ္မေကာင္း မိတာ တခု ပဲ ရွိပါတယ္ ။ က်ဳပ္မိန္းမ နဲ့ သားသမီးေတြ အတြက္ စိတ္ပူ တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဗ် ။ သူတို ့လမ္း သူတို ့ ေရွ့ဆက္ျပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ေလွ်ာက္ၾကလိမ့္မယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္ယံု တယ္ ။
က်ဳပ္ဘဝရဲ ့ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိေအာင္ စိတ္မခ်နုိင္ျဖစ္ေနခဲ ့ရတဲ့ သူတို့ ကိုသာ က်ဳပ္လွမ္းၾကည့္ေနမိရင္း က်ဳပ္မိန္းမ ေနာက္ဆံုး စကားသံ
" ကဲ .... က်ြန္မေယာက်ာၤး တကယ္ေသတယ္ ဆိုတာ ယံုၾကျပီလား။ ရွင္တို ့ၾကည့္ျပီးရင္ အေခါင္းပိတ္ လို ့ရျပီလား " ။
ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ မေတာ့ က်ဳပ္ ဘာဆက္ေျပာလို ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ။ ေနာင္ဘဝဆက္တိုင္း ဒီလို လူေတြနဲ ့ မေတြ ့ပါရေစနဲ ေတာ့ လို့ဘဲ....
က်ဳပ္စိတ္ထဲ တိုးတိုးေလး ေျပာေနမိတာ က "မိန္းမေရ ။ စိတ္ေလွ်ာ့ကြာ ။ ငါမင္းကို တေယာက္တည္း ထားခဲ ့ျပီး ကိုယ္လြတ္ရုန္း ခဲ့ ရတာ မင္းစိတ္ မဆိုးပါနဲ ့။ ငါတို ့လိုခ်င္ေနတဲ ့ ဒီမိုကေရစီ ရဖို ့ ငါတို့ သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြ ရွိေနေသးတယ္ ေလ"
ယံုၾကရဲ ့လားဗ်ာ ။ အရွင္ထြက္ ထြက္သြား မစိုးလို ့ က်ဳပ္ အေခါင္းပိတ္၊ အေလာင္းေျမက်တဲ ့ အခ်ိန္ထိ ဂရုတစိုက္ လိုက္လံေစာင့္ေရွာက္ ေပးေနၾကတဲ ့ ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ား က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾက ပါေစ ဗ်ား ။
( ခ်စ္ေသာ အေဖ သို ့ အမွတ္ တရ )
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
17 comments:
Kiki ေရ သမီးနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔အေရး အကုန္လံုး ျပင္ဆင္ထားၿပီးမွ အခုလို ျဖစ္သြားတာတကယ္ပဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ တကယ္လုိ႔ လူနာတင္ကား ဒါမွမဟုတ္ အနီးအနားမွာ First Aider တေယာက္ေယာက္ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုလို အဲေလာက္ထိ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံစီမံရာပဲလို႔ သေဘာထားရမွာေပါ့ေနာ့္။
မကိရယ္ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ ဘာလဲ ဟုိ တေကာင္ဆုိတာ အစိုးရ ေစာင္႔ၾကည္႔ခိုင္းတဲ႔ လူေတြကိုေျပာတာလား ဘာလုိ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ခုိင္းတာလဲဟင္ ဘာကို သူတုိ႔က စိတ္မခ်တာတံုး ဟယ္
ျပန္မယ္ ဘုိင္ ဘုိင္ တာ႔တာ
သနားပါတယ္... အမရာ..ဖတ္ရတာ..စိတ္မေကာင္းလိုက္ထာ့
သူ့ခမ်ာ အသက္အရြယ္ကို လည္း မၾကည့္ ေနကပူေတာ့
စိတ္ျမန္လက္ျမန္သမားေတြ အေတာ္ ဂရုစိုက္ရမွာ..။
စိတ္ေဆာင္တိုင္းထလုပ္တာကိုး။တကယ္ဆို သတိေလးနဲ့ ယွဥ္ပီးေနခဲ့ရင္ အဲ့ေလာက္ျမန္ျမန္ေတာ့ ေလာက က ႏုတ္ဆက္မသြားရေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။
သမီးဆီ လိုက္ဖို့အစစ ျပင္ဆင္ပီးမွ ျဖစ္ရတယ္လို့ အမရာ.. အမအေတာ္ေၾကကြဲခဲ့မွာပဲေနာ္..။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္...
ဟင္းးးးးး
အစ္မရယ္
စာေတြဖတ္ျပီး ေဒါသလည္းထြက္ပါရဲ႕ စိတ္လည္းမေကာင္းဘူး ..
ဟူးးးးးးး
မကိ ေပ်ာ္ရႊင္ က်န္းမာပါေစ
စိတ္မေကာင္းဘူးကိကိေရ.. း(
မကိရဲ ့မာစတာပိစ္ ကုိဖတ္ၿပီး...အာရံုေတြေ၀၀ါးသြားတယ္...
သမီးေတြကုိခ်စ္တဲ ့အေဖတစ္ေယာက္ရဲ ့စိတ္ကူးအေတြး
ေတြကုိ.....
ကိေလးေရ... ေဖေဖအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူးဟယ္...
ဟိုလူေတြကလဲ နာေရးနဲ႔သာေရးေတာင္မခ်န္ေအာင္ လူစိတ္ေခါင္းပါးလိုက္ၾကတာ... လူတေယာက္မွာအဲဒီအေရးႏွစ္ခုေတာ့ ရန္သူျဖစ္ေပ့ေစ ခ်န္ေပးရမယ္ေလ ဟုတ္တယ္မလား....
ကိကိရယ္.... စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္...
ဘာလိုလိုနဲ႕ ၁၄ ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားျပီေနာ္... း´(
ထပ္တူထပ္မွ် ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရပါတယ္ ရဲေဘာ္ကိကီရယ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖဟာ သားေကာင္းသမီးမြန္ေတြကို ေမြးထုပ္ေပးခဲ့တယ္...
အဲဒီအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္... ေလးလည္းေလးစားပါတယ္...
ခင္တဲ့
ကိုလူေထြး
ဒီတခါ ရင္ထဲ၇ွိတဲ ့အတိုင္းရုိးရုိးေလးဘဲ ေရးပါမယ္ အေရးသားေကာင္းတယ္တကယ္ပါ သတိေပးခ်င္တယ္ မကိရယ္ ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ ေဘးကေဘာ္ဘာ္ေတြ စိတ္ပူရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ ့ က်ေနာ္စစ္သားအိုရဲ ့ အေရးသားဟာ မကိရဲ ့စာေရးကြ်မ္းက်င္ ေသသပ္မႈပိုျပီးနက္ရိႈင္းလာတာေတြရပါတယ္ ေလာကျကီးမွာ လူအမိ်ဳးမိ်ဳးရွိပါတယ္ အေတြးေခါ ၤ ္နိမ္ ့က်ျပီး သေဘာထားေသးသိမ္သူေတြ ရွိသလို ဥာဏ္ရည္ျမင္ ့မားျပီး စိတ္ဓါတ္ျမင္ ့ျမတ္ သူေတြလဲ၇ွိပါတယ္ သေဗသတၱာ ကာမသကာတဲ ့ မကိနာ းလည္ ခြင္ ့လြွတ္နိင္ပါေစေနာ္ ဒီပို စ္ ေလးဖတ္ျပီးရင္ထဲတဆစ္ဆစ္ နာက်င္ခံစားရပါတယ္ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး မကိလည္းေျဖသိမ္ ့ နိုင္ပါေစလို ့က်ေနာ္ ေမတၱာပို ့ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ ခင္မင္မႈ မ်ားစြာျဖင္ ့ သုေျဒၷ
စစ္သား..စစ္သား.. စစ္သားဆုိတာႏုိင္ငံ့အႏၱာရယ္ေတြ ကာကြယ္ဖုိ႔ အခုေတာ့.... ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ေလ ဒလူေတြရြံေၾကာက္ၾကီး ၿဖစ္ေနၾကတာလဲ အမွန္ပဲ...ဗ်ာ...။ ေၾကာက္စရာလဲ တယ္ေကာင္းသကုိးဗ်.. ၿဖစ္လာသမွ် ၿပႆာနာကုိ လက္ညုိတေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ေၿဖရွင္းတတ္ေတာ့လဲ...
ဟူးးးးးးးးးးးးးး
ဘာမွ မတတ္ႏိုင္၍၊ မေျပာတတ္၍ သက္ျပင္းခ်သြားသည္။
မမကိကိေရ...
စိတ္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ အစ္မရယ္
ေၾသာ္ ေနာက္ဆံုးခရီးေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားရဘူး...
ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္...
ကိေရ စိတ္မေကာင္းစြာ ဒါေပမဲ့
ႏွစ္လိုစြာ ဖတ္သြားတယ္
တိုင္းျပည္ကို အမွန္ခ်စ္တဲ့သူေတြ
အခြင့္မသာ လို႕ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့
လက္နက္ ကိုင္ရက္ နဲ႕ ျပည္သူ ကို တကယ္ ျမတ္ိႏိုးတဲ့ စစ္သားေတြ ရွိေနတယ္ ဆိုတာ ယုံၾကည္ထားဆဲ ပါပဲ
ဖြားကိေရ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါ
တကယ္ေတာ့ လည္း လူအမ်ဳိးမ်ဳိးစိတ္အေထြေထြရယ္ပါ
အဆုိးရွိသလုိ အေကာင္းလည္းရွိေနတတ္ပါတယ္ အနည္းအမ်ားေတာ့ ကြာတာေပါ့ေလ ဒီပုိစ့္ေလးကုိ ဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုက်န္ခဲ့ပါသည္ ေနာက္ ဖြားကိရဲ႕အေရးအသား
အစအဆုံး စကားလုံးေခ်ာေမြ႔မႈ႕က်စ္လစ္သိပ္သည္းမႈ႕ ဇာတ္လမ္းတင္ျပပုံ ဘာမွေျပာစရာမလုိေလာက္ေအာင္ ေကာင္းပါသည္ ။။
Post a Comment