ဒီေန ့လည္း ေသြးေရာဂါေဆးရံုသို ့ တေခါက္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္ ။ ညီမေလးတေယာက္ ေဆးရံုတက္ရလို ့ေပါ့။ ေဆးရံုက မၾကာခဏတက္ေနရေတာ့ သူမအတြက္ကေတာ့ သိပ္ျပီးမထူးျခားလွပါ ။
ေသြးမသြင္းခင္တရက္ ျပင္ပလူနာဌာနကိုျပ ၊ ေသြးရဖို ့ စီစဥ္၊ ေနာက္တေန ့မွာ ေဆးရံုတက္ျပီး ေသြး ၂ အိတ္သြင္း၊ ဒါေတြက လုပ္ေနက် အစီအစဥ္ေလးေတြပါ ။ ေသြးသြင္းဖို ့အသြားမွာ လိုအပ္တဲ့ ေသြးပိုက္ ၊ ထိုးေဆး နဲ့ ေဆးထိုးအပ္ ၊ လက္အိတ္ ၊ ဂြမ္း ၊ အရက္ပ်ံ၊ ပလာစတာ ၊ အစရွိတာေတြကို အဆင္သင့္ ဝယ္ယူျပင္ဆင္ထားရတယ္ ။
ထိုးေဆးတမ်ိဳးလိုေနလို ့ ေဆးရံုၾကီး ဝင္းအထဲမွာရွိတဲ့ ေဆးဆိုင္ကို အေျပးအလႊားသြားဝယ္ရတယ္ ။ လိုအပ္တာေတြကို ေဆးရံုဝင္းအတြင္းမွာပဲ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူနိူင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာကိုပဲ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရေပမယ္ ။
အင္းေလ... ေက်းဇူးတင္လို ့ေတာင္ မဆံုးေသးဘူး ေဆးေကာင္တာက အေရာင္းစာေရးမေလးက ေဆးတမ်ိဳးကို ၂ ခါ ျပန္ယူေပးရလို ့ျငဴစူစူ လုပ္ျပတာ ခံလိုက္ရေသးတယ္ ။ ေဩာ္..... ေလာကၾကီးက ေျပာင္းျပန္ပါလား ။
ဖြားကိ တိုင္းတပါးမွာ လုပ္ခဲ့တံုးက ေဆးရံုရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တခုကို ေျပးျပီး အမွတ္ရလိုက္မိပါေသးရဲ ့ ။ လူနာ( စားသံုးသူ) တို ့သည္ အျမဲတမ္း မွန္ကန္၏ ( Customer is always right )တဲ့ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆးရံု ဝန္ထမ္းေတြက ( လူနာ/လူနာရွင္ ) ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပဲ မွားမွား သည္းခံရမယ္ တဲ့ ေလ ။ ေနမေကာင္းလို ့ ေဆးရံုလာတက္ၾကတာ မို ့ လူနာ( လူနာရွင္) တို ့ရဲ ့ စိတ္ႏွစ္လံုးမွာ ပူပင္ေသာက ရွိေနေလ့ရွိတာမို ့ သူတို့ ့စိတ္ေအးခ်မ္းသာေအာင္ ဝန္ေဆာင္မွဳ ေပးရမယ္ တဲ့၊ ဒါက အဲ့ဒီနိူင္ငံမွာ ရွိတဲ့ အစိုးရေဆးရံုေတြမွာ ေရာ ၊ ပုဂၢလိက ကိုယ္ပိုင္ ေဆးရံုေတြမွာပါ က်င့္သံုးေနၾကတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားထဲက တခုပါ။ ထားပါေတာ့ သူမ်ားနဲ့ မယွဥ္ေတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာ ရဲ့ ဓေလ့ ၊ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ ၊ က်င့္သံုးမွဳေတြ ဘယ္လိုရွိမွန္းေသခ်ာမသိေတာ့တာမို ့ သူ ျငဴစူတာကို ကိုယ္ကပဲ အျပံဳးေလးနဲ ့ ( မခ်ိျပံဳးလို့ ့ေျပာရရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္ ၊ ကိုယ္ပိုက္ဆံေပးျပီးဝယ္ရတာေတာင္ ဒီလိုပဲ ျပံဳးုျပရတယ္ေလ) ကို္ယ္လိုတဲ့ ေဆးကေလး ျမန္ျမန္ရေအာင္ ေျပာရေသးတယ္ ။
ေနာက္ေတာ့ လူနာဆီ ျပန္လာျပီး ေသြးသြင္းဖို ့ အလွည့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေနပါတယ္ ။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာဝန္ၾကီးတိုင္းခန္းလွည့္လည္ .. အဲ့ေလ.. ward round တယ္ ။ သူ ့ေနာက္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာဝန္ လတ္ ၊ ဆရာဝန္ငယ္ ၊ ဆရာဝန္ေပါက္စ ၊ ဆရာမၾကီး စိမ္း ၊ ျပာ၊ နီ တို ့ မ်ားစြာ ပါရွိေလတယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ ညီမလူနာ နဲ ့ တစ္ကုတင္ အေက်ာ္က လူနာ အေဒၚၾကီးတေယာက္ အေမာေဖါက္ေနပါတယ္ ။ သူ ့ညာဘက္လက္ဖ်ံမွာေတာ့ အငန္ရည္ ဒရစ္ပ္ တစ္ပုလင္းသြင္းထားတယ္ ၊ ႏွာေခါင္းမွာလည္း ေအာက္စီဂ်င္ ပိုက္ေလး ေတ့ထားတယ္။
သူ ့ေဘးမွာ သူ ့ေယာက်ာၤး နဲ့ သမီးလို ့ ယူဆရတဲ့ ဦးေလးၾကီး တေယာက္ နဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းမ်က္ႏွာမ်ားနဲ့ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္ ။ သူတို ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီးက ကိုယ္နဲ ့အၾကည့္ခ်င္း အဆံု ၊ သူက ကိုယ့္ကို အကူအညီေတာင္းခံတဲ့သေဘာနဲ့ လွန္းေျပာပါတယ္ ။ “ဟိုနားက ဆရာဝန္ၾကီးကို ခဏေလာက္ ေခၚေပးပါ ”တဲ့
ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမ်ားစြာ အလည္မွာ ၾကီးျပင္းရွင္သန္လာရသူ ေတြ အတြက္ ေနရာတကာမွာ မေျပာရဲ မဆိုရဲ ေၾကာက္ရြံ ့ သိမ္ငယ္ေနၾကသလိုမ်ိဳးပါ။
လူနာ အေဒၚၾကီး အသက္ငင္ေနျပီ ။ Gasping ရေနျပီ၊ ဒီအခ်ိန္က အရမ္း အေရးၾကီၤးေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ ဟို မလွမ္းမကမ္းမွာ ေရာင္းလွည့္ေနၾကတဲ့ ဆရာမတေယာက္ကို သြားေျပာေပးလိုက္ပါတယ္ ။ ဟိုလူနာ အေမာေဖါက္ေနတယ္ ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ ဆရာမ အနီေလးက လူနာကိုလာကိုင္ၾကည့္တယ္ ။ အေဒၚၾကီး အိပ္ေနတယ္ ထင္သလားမသိ ။ လွဳပ္နွိဳးလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ ၂ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ေပါက္စေလး တေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။ ပုခံုးမွာ နားၾကပ္ေလး ခ်ိပ္လို ့ ဟန္ပါပါေလးနဲ့ေပါ့ ။ လူနာရဲ ့ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုကိုင္ျပီး ေသြးခုန္နွဳန္း စမ္းၾကည့္တယ္ ။
ျပီးေတာ့ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ။ မ်က္ႏွာက ေအးတိေအးစက္ ။ လွဳပ္ရွားမွဳက ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ။ ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေလာက္ ကုန္သြားျပီ ။ ေနာက္ထပ္ ဆရာဝန္ ေပါက္စနေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။သူ ့လက္ထဲမွာ BP cuff တခု ကိုင္လို ့။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ဖို ့ ျပင္ဆင္ေနတယ္ ။ ကုန္သြားျပန္ျပီ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ ၂ မိနစ္ ။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္က တိုင္းလို ့မရေသး ။ zero pressure ျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါရဲ ့ ။သူမေဘးက အားကိုးတၾကီး ၾကည့္ေနတဲ့ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီးကို တခြန္းလွည့္ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ လူနာကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားခ်င္လား ” တဲ့ ။ “ ကားသြားေခၚပါ” တဲ ့။
ဦးေလးၾကီးကလည္း သေဘာတူစြာ ေခါင္းျငိမ့္တယ္ ။
လူနာ အေဒၚၾကီ္း gasping ရေနတာ ၃ ခ်က္ေလာက္ အသက္ငင္ျပီး ျငိမ္က်သြားျပီ ။ ဆရာမ အနီေလးတေေယာက္ လူနာေဘးမွာ အသင့္ဝယိထားတဲ့ ထိုးေဆး တစ္လံုး ထိုးေပးလိုက္တယ္ ။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ ၃ မိနစ္ေလာက္ကုန္သြားျပီ ။ ဆရာဝန္ၾကီး တိုင္းခန္းလွည့္ေနရာ လူနာကုတင္ မွ တခ်က္ လွန္းၾကည့္လိုက္တယ္ ။ မ်က္စိအၾကည့္သာ ေသခါနီးလူနာဆီ ေရာက္လာတယ္ ၊ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့
ေျခလွမ္းလည္း မေရာက္လာေတာ့ ။ သူ ့ အဖြဲ ့တျပံဳတမၾကီၤး ထဲက ဘယ္သူမွ ဒီကုတင္ဆီ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ ။ ဘယ္လိုမွ ကယ္တင္လို ့ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါကၽြမ္းေနျပီ ထင္ပါရဲ ့။ဒါမွမဟုတ္ တခန္းထည္းမွာပဲ သူ ့လူနာ ၊ ကိုယ့္လူနာ ခြဲထားတာမို ့ သူ ့လူနာ မဟုတ္တဲ့ ဒီဘက္အျခမ္းကို သူလာမၾကည့္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ။ ေဆးရံု အထာ သိေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘယ္ကုတင္က ဘယ္ဆရာဝန္နဲ့ ဆိုင္တယ္ဆိုတာ သိနိုင္ေပမဲ့ အထာမသိတဲ့ အျပင္လူေတြ ၊ လူနာရွင္ေတြ အေနနဲ့ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြကို သိနိုင္ပါ့မလား ။ ေတာသူေတာင္သား မလည္မဝယ္ သူတို ့ခမ်ာ ျမိဳ့ၾကီးျပၾကီးမွ ဆရာဝန္ၾကီးေတြက မ်က္ႏွာမြဲ လူနာေတြကို ဂရုမစိုက္ေလဘူး လို ့ မ်ား ထင္မွတ္မွားသြားေလ မလား ။ ကိုယ့္အေတြးမ်ားက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ ဘာကိုေစာင့္ေနမွန္းမသိ ။ ဘယ္သူမွ အေရးေပၚ အသက္ကယ္ျခင္းကို မျပဳလုပ္ၾကေတာ့ ။ လူနာရွင္ေတြကပဲ မလုပ္လိုေတာ့ တာလား မသိ ။ေနာက္ထပ္ မိနစ္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ အဲ့ဒီ ဆရာဝန္ေပါက္စေလး ၂ေယာက္ ထဲမွ တေယာက္က အီးစီဂ်ီ ဆြဲတဲ့ စက္ကေလး တြန္းလာတယ္ ။ လူနာရဲ ့ မ်က္လံုးကို( pupil dilate )သူငယ္အိမ္ က်ယ္၊ မက်ယ္ သိရေအာင္ ထိုးၾကည့္စရာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး က အဲ့ဒီ ဆရာဝန္ေပါက္စဆီမွာ အဆင္သင့္ မရွိ ၊ ေဘးကုတင္က လူနာေစာင့္ ညေရးညတာ သံုးဖို ့ထားတဲ့ တရုပ္ျဖစ္လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခု ငွားယူျပီၤး ျငိမ္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီၤး မ်က္လံုးကို မီးထိုးၾကည့္တယ္ ။ Light Reflex မရွိေတာ့မွန္း ေဘးက ေန မွန္းၾကည့္ ေနမိတယ္ ။
အင္းေလ ။ ေသမယ္ဆိုလည္း ေသေလာက္ျပီပဲ ။ အိုး.... ဒီၤေလာက္နဲ့ ဘယ္ရမလဲ ။ ေသခ်ာေအာင္ အီးစီဂ်ီ ဆြဲၾကည့္ တာေပါ့ ၊ ( လူနာ အသက္ မငင္ခင္တည္းက တပ္ဆင္ထားသင့္တဲ့ အီးစီဂ်ီေမာ္နီတာ မရွိ ၊ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒီစက္မ်ိဳးက ICU အခန္းက လြဲရင္ ေဆးရံုက လူနာအခန္းတိုင္းမွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေပမယ္ ။ )
အီးစီဂ်ီမွတ္တမ္းေလးကို စာရြက္ေခၽြတာေရး သေဘာ နဲ့ အျဖစ္သေဘာ လက္တထြာ မရွိတရွိ အရွည္ေလး ဆြဲယူ လိုက္တယ္ ။ စပ္စုတတ္တဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးက အဲ့ဒီစာရြက္ကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္ ။
လူနာ ႏွလံုးခုန္ခ်က္ မျပေတာ့ ။ flat line ကေလး အထက္ေအာက္ မ်ဥ္းျပိဳင္ ၃ ေၾကာင္းကို ေတြ ့လိုက္မိတယ္ ။ ဪ.. ခုေတာ့ ေရွာသြားျပီ ေပါ့ ....... ။ ဆရာဝန္ေပါက္စေလးမွ ဆြဲထားတဲ့ အီးစီဂ်ီ အပိုင္းအစ အတိုေလးကို စက္မွဆြဲျဖတ္လိုက္ျပီး လူနာအသက္မရွိေတာ့ေၾကာင္း လူနာရွင္ဦးေလးၾကီးကို ေျပာျပလိုက္တယ္ ။
ဦးေလးၾကီးမွာ ဘာခံစားမွဳမွ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ၊ အံံ့ၾသျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္း ၊ပူေဆြးျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း ၊ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာင္းလဲမွဳ မရွိတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ ့ ဆရာဝန္မေလးရဲ့ ေျပာၾကားခ်က္ကို နားေထာင္ေနရင္း ေဘးက ရွိသမွ် သူ ့အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးေတြ ကို သိမ္းဆည္းေနတယ္ ။ လူနာရဲ့ သမီးမွလည္း မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မက်နိုင္ေတာ့ ။ သူမ လုပ္စရာ သိမ္းစရာမ်ားကို သိမ္းေနေတာ့တယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ထမိန္အနီ ဆရာမေလးတေယာက္ ေရာက္လာျပီး “ ဦးေလး ၊ လူနာကို အဖ်ားတိုင္းလိုက္ပါအံုး ” တဲ့ ေလ ။ လူနာရွင္ ဦးေလးၾကီး ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျဖ ၊
ျပန္မေျပာေတာ့ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ေျပာျပန္တယ္ ။ ေဘးကေန ၾကားေနရတဲ့ ကိုယ္တေယာက္ “ဗုေဒၶါ”... လို ့သာ တ လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ။ ဪ ... လူအရွင္ နဲ ့ လူ အေသကိုေတာင္ ခြဲျခားျပီး မသိနိုင္ၾကေတာ့တာလား ။ အလုပ္ေတြ သိပ္ရွဳပ္ေနလို ့ ေသခ်ာ မၾကည့္ပဲ ေျပာလိုက္တာလားေတာ့ မသိေတာ့ပါ ။ ေသျပီးတာေတာင္ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေနျပီ ။ အဖ်ားလာတိုင္းခိုင္းေနျပန္ေသးတယ္
ဒီေတာ့ မေနသာေတာ့တဲ့ ကိုယ့္အက်င့္ အတိုင္း ဆရာမေလးကို ေျပာျပရတယ္ ၊ ဒီလူနာက Expired ျဖစ္သြားျပီ လို ့၊ ဒီေတာ့မွ ဆရာမေလးလည္း ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း နဲ့ ဪ..ဟုတ္လား တဲ့ေလ။
ေဘးကုတင္က လူနာေစာင့္တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ျပံဳးစိစိ နဲ့ေပါ့ ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ငိုရမလား ရယ္ရမလား ပဲ ။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာတဲ့ အခါမွာေတာ့ လူ၂ ေယာက္က ဒီအေဒၚၾကီးရဲ ့ ရုပ္အေလာင္းကို ဘာ အဖံုး ဘာအကာမွ မပါပဲ တြန္းလွည္းေပၚ တင္သြားၾကပါေတာ့တယ္ ။
ေနာက္မွ သိရတာက ဒီလူနာ ဒီအခန္းမွာ တက္ေနရတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ရွိျပီ ၊ အရိုးေဆးရံုမွာ တက္ေနတာက တစ္လ တဲ့ ၊ လူနာရွင္ရဲ ့ အေျပာအရေတာ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီအားနည္းလို ့ တဲ့ ။ အရိုး သို့မဟုတ္ ေသြးကင္ဆာ လား လို ့ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဖူး တဲ့ ၊ ဒါဆိ္ု ဘာ ေရာဂါလည္းေတာ့ မသိ ၊( ေဆးမွတ္တမ္းေတြ မွာေတာ့ ေရးထားမွာ ေပါ့ ။ ) ဘာေရာဂါပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ ။ ေရာဂါကၽြမ္းျပီးမွ ေဆးရံုေပၚေရာက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကယ္လို ့ကုလို ့ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့ အသက္ထြက္ခါနီး အခ်ိန္မွာ လူနာရွင္ အားကိုးတၾကီးနဲ့ ေခၚလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မရွင္နိုင္ေတာ့တဲ့လူတေယာက္ကိုလည္း လာျပီး ၾကည့္ေပးဖို ့ ၊ လူနာရွင္ကို ရွင္းျပဖို ့၊ အားေပးဖို ့ လိုအပ္တယ္ လို ့ ထင္ပါတယ္ ။ ေသျပီးသား ရုပ္အေလာင္းကို ေဆးရံု အတြင္းမွ သယ္ေဆာင္တဲ့ အခါမွာလည္း အျခားသူမ်ား မျမင္ရေအာင္ ဖံုးထား အုပ္ထားဖို ့ လိုပါတယ္ ။ ခုေတာ့........
ေဆးရံု ဆိုတာက လူေသတာ အမ်ားဆံုး ေနရာတခုပါ ။ လူနာေတြ အသက္ထြက္တာကို ျမင္ရေပါင္းလည္း မနည္းလွပါ ။ ဒီတခါေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆးရွိလွတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကေတာ့ ရွားလွပါတယ္။
လူနာရွင္ အေနနဲ ့လည္း မရွင္ေတာ့မဲ့ အတူတူ ဆက္ျပီး အခ်ိန္ကုန္ ေငြကုန္ လူပန္း မျဖစ္ရေလေအာင္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တာကမွ သူလည္း ဝဍ္ကၽြတ္ ကိုယ္လည္း ဝန္ေပါ့ ၊ဒၤိလို ေအးေအးေဆးေဆး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြားလိုက္တာကမွ သူ ့အတြက္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ပါ ပိုေကာင္းေတာ့မွာမို ့ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ဝမ္းသာရမွာ လား လို ့သာ.......
ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာ ျပန္ေရာက္တာ ၃ လေက်ာ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိေနေပမဲ့ ေနသားက မက် တက် ျဖစ္လို ့ ေနဆဲ ။ တေန ့ တေန ့ ေယာင္လည္လည္ နဲ ့ ဘယ္ကစျပီး ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေသး ။
ေၾကြးတင္ ဝက္ေမြး ဆိုလို ့့ဝက္ပဲေမြးရေတာ့ မလိုလို ( ၾကာရင္ ေၾကြးတင္ေတာ့မွာ မို ့) ၊ ၾကက္ပဲ ေမြးရေတာ့ မလိုလို ၊ငါးေတြပဲ ေမြးရေတာ့မလိုလို၊ ခရမ္း သံုးခြ ဖက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။သမၼာ အာဇီဝ အလုပ္ေတာ့ အလုပ္ ပါပဲ ။ ဪ .. အကုသိုလ္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ေကာင္းပါဘူးေလ လို ့ စိတ္မွာ မွတ္ျပီး ေမြးျမဴေရး ဘက္ မလွည့္ လိုေတာ့။( လူၾကား ေကာင္းေအာင္ ေျပာတာပါ ၊ တကယ္ဆိုရရင္ေတာ့ ၾကက္ခ်ီး ဝက္ခ ဒီေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပဲ လုပ္ရေကာင္းမလားေပါ့ ။ ေမွာ္ဘီ ဘက္မွာ ႏွင္းဆီျခံ ေတြ ၊ သရက္ ျခံေတြ နဂါးေမာက္သီးျခံ ေတြ ၊ ႏွစ္တို ႏွစ္ရွည္ စားပင္ ပန္းပင္ ျခံေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ။သူမ်ားေတြ စိုက္ထားၾကတာ အားရစရာမို ့ မိုးရြာၾကီးထဲမွာ အားက်စြာျဖင့္ သူမ်ားျခံေတြဆီ လိုက္ၾကည့္ျဖစ္ေသး ။ တကယ္ လုပ္ၾကည့္မွ တယ္မလြယ္ လွေၾကာင္း ၊ အလုပ္သမား ထိန္းရ သိမ္းရသည္မ်ား ၊ အေလအလြင့္ ေတြ နဲနိူင္သမွ် နဲေအာင္ စနစ္တက် လုပ္ရသည္ ့ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ဖြယ္ အရာမ်ား ၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေျပာျပတာ သိရမွ အင္တင္တင္ နဲ့ ေရွ ့ဆက္ မတိုးဝံံ့ ေသး ။
ေနာက္တဦးက အၾကံေပးသည္က ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္း ေဆးရံုဖြင့္ရန္ ၊ ဒါလည္း တယ္ မလြယ္လွ အရင္းအႏွီး က အင္မတန္မ်ား ။ ဒီထက္ အေရးၾကီးသည္က တရားဝင္ လိုင္စင္ရဖို ့ သူတို ့ အမ်ိဳး အႏြယ္မ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္မွဳ ရွိမွ အဆင္ေျပ မည္ ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး မေကာင္းလွသည့္ ဖြားကိ ၊ ဟို ေကာင့့္ကပ္ ဒီေကာင့္ ကပ္ ဖို ့ေဝးစြ ဒစ္စ္ေကာင့္ ကဒ္ေတာင္ မရွိသမို ့ ဒီ အၾကံေပးခ်က္မ်ားကိုလည္း ဥပကၡာ ျပဳထားလိုက္ရပါသည္။
ဒါဆိုရင္လည္း စားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္ပါလား တဲ ့။ဘီယာစေတရွင္ဖြင့္ပါလားတဲ့ ၊ ေကာ္ဖီေရွာ့ပ္ ေလး ဖြင့္ပါလား၊ ကာရာအိုေက ဆိုင္ပါ တြဲ ဖြင့္ပါလား တဲ ့ ၊ လူဆိုတာ မဝတ္ရင္သာ ေနလို ့ရတယ္ ၊ မစားလို ့ မရဘူး တဲ ့ ၊ ဂလို ဆို ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္ ၊ သတိထား ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မွ ရက္စေတာရင့္ ၾကီၤးေတြ ၊ ခမ္းနားၾကီၤးက်ယ္စြာ ဖြင့္ထားၾကတာ ျမင္ မိသည္ ၊ နာမယ္ၾကီး စားေသာက္ ဆိုင္ၾကီးမ်ား မွာ လူ ေတြ အျပည့္ စားေန ေသာက္ေနၾကတာ ေတြ ့လိုက္ရသည္ ။ ဘယ္လို လူေတြပဲ ဒီလို ေနရာမ်ိ္ဳးမွာ စားေသာက္ နိုင္ၾကေၾကာင္းကို ေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလို လွ ၊ ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာ မ်ားကို အခ်ိန္မွန္ ဆက္သ ေနမွသာ ဒီလုပ္ငန္းမ်ား အဆင္ေျပ ေခ်ာ ေမာ စြာ လည္ပါတ္နိူင္ၾကေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္ ၊ J ဒိုးနပ္ၾကီးေတြ က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကေပမဲ့ အခြန္ေတာင္ ေဆာင္စရာ မလိုဘုူးတဲ့ ၊ ပိုင္လိုက္ပံုမ်ား ေနာ္ ။ အင္း ၊ My Garden အဲ့ေလ .. ေယာင္လို ့ ၊ Oh My God ! ..ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး ။
ေနာက္တေယာက္... တေလာကလံုးကို အျဖဴေရာင္ ဆိုးခ်င္ေနေသာ အျဖဴေလး ဆိုသူက အၾကံဥာဏ္ေပးလာပါေသးသည္ ။ အင္တာနက္ဆိုင္ ဖြင့္ပါလား တဲ့ ။ ဒါဆို တခ်က္ခုတ္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျပတ္ေပေရာ့မည္ ။ ဟိုကလာ စစ္ ။ ဒီကလာ စစ္နဲ့ ဖြားကိ ဇာတ္ရွဳပ္ေတြ ေပၚကုန္မွျဖင့္ ၆၅ ႏွစ္ နဲ့ တိုးေနမွာစိုး၍ ဤ အၾကံေပးသူကို အမဲေရာင္သာ ဆိုးပစ္လိုက္ခ်င္ပါသည္ ။ အႏွီသေကာင့္သားအား ၁၁/၇ မတိုင္မီ ေရႊျပည္ၾကီးဆီျပန္လာျပီး အသဲၾကားက ပဲ တျပားေလာက္ ထုတ္ျပီး ေပးေစခ်င္လွပါသည္ ။ း))) ။ ယခုထက္တိုင္ ဖြားကိတေယာက္ ဘယ္သူ ့ကို ဘာအျပား ေပးရမွန္းမသိ ။ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္လို ့ေနဆဲပါေပ ။ သို ့ေပမဲ့လည္း ကိုယ့္လို ဘဝတူမ်ားစြာ ရွိေနမည္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္ ။ ဒီေတာ့လည္း တေပ်ာ္တပါးၾကီး ပဲ သြားေပး ဖို ့ ၊ မေပးဖို ့့အသာထား ၊ ပဲ မ်ားျပလိုက္တာကမွ ေကာင္းေလအံုးမည္ ။ လိပ္ႏွဳန္း နဲ့ ေျပးေနေသာ ကိုးနတ္ရွင္ ေတြ ၊ လာတခ်က္ မလာႏွစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ၊ ေၾကာင့္ ဆိုင္ စရိတ္ေတြ တက္ျပီး မၾကာခင္ ကိုယ့္ ဖ်ာ ကိုယ္ လိပ္ ျပီး ျပန္ရမဲ့ ကိန္း ဆိုက္ေရာက္မွာ ကို ၾကိဳသိေနလို ့ ဒီအၾကံကိုလည္း လက္မခံျဖစ္ပါေလ ။
ဒီလို နဲ ့ ဟိုေယာင္ေယာင္ သည္ေယာင္ေယာင္ျဖင့္ သတင္း သန္ ့သန္ ့ ၾကားလိုက္ မိတာမို ့ စပ္စပ္စုစု လုပ္ျဖစ္ေသးသည္ ။ Without ကားေတြ တရားဝင္ လိုင္စင္ ထုတ္ေပးေနျပီ ဆိုပဲ ။ ဘာပါလိမ့္ Without ကား ဆိုတာ .... ေဩာ္ ရွင္းရွင္းေလး ကိုေတာင္ နားမလည္ ဘူး ဆိုေတာ့ နားလည္သလို ပဲ ျပန္ရွင္းျပလိုက္ခ်င္သည္ ။ within ဆိုတာ“ အတြင္း” လို ့ အဓိပၸါယ္ ရလွ်င္ without ဆိုတာ “အျပင္” လို ့ ဆိုလိုမည္လား ။ အင္း ... ဒီလိုၾကီး တိုက္ရိုက္ ဘာသာျပန္လို ့လည္း မရေသးပါဘူး ေလ။ With ဆိုတာ “ ႏွင္ ့ / ျဖင့္ ” ဆိုေတာ့ Without ဆိုတာ“ မႏွင့္ /မျဖင့္ ” လို ့ပဲ ေျပာရမည္လား ။ ေနာက္ မွ သိရသည္က တရားဝင္ လိုင္စင္ မရွိေသာ ( သို ့မဟုတ္ ) လိုင္စင္မဲ့ေသာ ကား မ်ား ကို ကား ေလာ က မွာ အတိုေကာက္ ေခၚ ဆို ေနၾကေသာ အသံုးအႏွဳန္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ။ အႏွီ without ကားမ်ားကို လူဂ်ီးသားသမီး မ်ား နဲ့ နီးစပ္ရာ အသိုင္းအဝိုင္း မွ မွန္မဲမဲ ၾကီးမ်ားပိတ္ကာ ၊ မီးတျဖတ္ျဖတ္ ထြန္းကာ စီးေန ရမ္းေနၾကသည္ မွာ ႏွစ္ေပါင္း အတန္ၾကာေနခဲ့ရာ မွ ခုေတာ့ တရားဝင္ လိုင္စင္ ထုတ္ေပးေနျပီ ျဖစ္ပါသတဲ့ ။ ဒါကလည္း သူ တို ့ စားကြက္ သူတို ့ထြင္ထား မွန္း ကေလးေရာ ေခြးပါ သိ ေနၾကသမို ့ မ်က္ႏွာမဲြ ေက်ာျပဲ ၊ အျပင္လူ ေတြဘယ္လိုမ်ား ဝတ္သ္ နိူင္ၾကပါမည္လည္း ။ ရွိစု မဲ့စု ကားအို ကားစုတ္ ကေလးမ်ား နယ္ႏွင္ခံ ၊ ဖ်က္သိမ္းခံရျခင္းမ်ား မျဖစ္ပါေစ နဲ ့ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနၾကရပါေတာ့မည္ ။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ဘားအံ ၊ ျမဝတီ ၊ တာခ်ီလိတ္ ဘက္ေတြ သြားျပီး ေတာင္ေက်ာ္ကားမ်ား ၊ ပင္လယ္ေက်ာ္ကားမ်ား ၊ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးဝယ္ၾကလွ်င္ ၊ သို့မဟုတ္ ေရလိုသံုးနိူင္ၾကလွ်င္ ၊ ဝါးတားေတြ ပါဝါေတြ အာဏာေတြ ရွိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေကာင္းေလစြ ။ ေသခ်ာစြာ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ “ အခြန္ဦးစီးမွဴးမ်ား” “ရာျဖတ္ၾကီးမ်ား ” ပင္ ျဖစ္ေလသည္ ။ ထိုသူမ်ားကို ခြန့့္လိုက္ပါက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိၾကေလသည္ ။ ဒီေတာ့ ရာပဲ ျဖတ္စားရမလား ၊ ေထာင္ပဲျဖတ္စားရမလား ။ ေထာင္ထဲမွာပဲ သြားစားရရင္ေကာင္းမလား လို ့ မစဥ္းမစား ျဖစ္မိေသးသည္ ။ ဒီၤ ဟာ မ်ိဳး ေလး လုပ္ရ ေကာင္းမလား လို ့ စဥ္းစား ေတြ ေဝ ေနတံုး မွာ ပဲ ....... ေဟာ... အခု ဒီ အခြန္ေဆာင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ လုပ္စားေနၾကသူမ်ား အေၾကာင္း အေတာ္အတန္ သတင္းၾကီးသြားပါသျဖင့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ပိတ္ ထား လိုက္ျပန္ပါျပီတဲ့ ။ ရွံဳ ့ခ်ည္ ပြခ်ည္ လုပ္ေနက် ထိုသူ တို ့ အေၾကာင္း ေနာေက်ေနၾကတဲ့ ဒို့ ေရႊျပည္သား ေတြကေတာ့ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါပဲ ။ ပိတ္ ျပီးရင္ ျပန္ဖြင့္ မွာ ေပါ့ လို ့ ဆိုေနၾကပါေသးသျဖင့္ မၾကာမီ ( ဘယ္ေလာက္ ၾကာမည္ မသိ ) အခ်ိန္ အတြင္း လုပ္ကြက္ေလးေတြ ေပၚထြက္လာ တဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကပါသည္ ။
ဒီၾကားထဲမွာ သတိထားမိလိုက္တာကေတာ့ ကားပြဲစား ၊ ေငြေၾကး အရင္း အႏွီးစိုက္စရာ မလို ၊ ပါးစပ္တခုပါလွ်င္ ေလ အရင္းအႏွီၤးစိုက္ထုတ္ရံုျဖင့္ ျမက္ျမက္ကေလး စားနိုင္ဝါးနိုင္ေနၾကသည္ ။ ထို ့အတူ အိမ္ ျခံေျမ ပြဲစား ၊ စိန္ပြဲစား ၊ ပတ္စပို ့ ပြဲစား ။ အလိုေလး .. မ်ား ျပားလိုက္ပါတဲ့ ပြဲစားမ်ား ။ ယုတ္စြ အဆံုး လူ ပြဲစား ဆိုတာေတြေတာင္ ရွိေသး ။ ဒါေတြကေရာ သမၼာ အာဇီဝ အလုပ္ လား ၊ အေရာင္း အဝယ္ ေလးျဖစ္ေအာင္ ဟိုဖက္ တမ်ိဳးေျပာ ဒီဖက္တမ်ိဳးလွည့္ေျပာ ၊ အစုတ္ကို အေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ေျပာ ၊ အေဟာင္းကို အသစ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာ ၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ေစ်းတြက္ မကိုက္မစိုးလို ့ မွန္တာေတြေရာ မမွန္တာေတြေရာ ေျပာ ၊ ဂ်ိဳးေျပာ မိုးေျပာ ၊ ဂ်ပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကံဖန္ေျပာ ၊ မိုးလံုးျပည့္မုသာဝါဒါ ေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ သူ ့မွာလည္း လကာၤေခ်ာ ေအာင္ ေျပာ၊ ဒီလို ေျပာျပီး စား ေနၾကရသူမ်ား မို ့ ပြဲစား ဆိုတာလည္း ဒယ္အိုး ေရာက္မဲ့ သူမ်ား လို ့ ဒယ္အိုးဆရာေတာ္ၾကီးက ေဟာၾကားဖူးတာ အမွတ္ရမိတာမို ့ အင္း ... ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး ေလ ။
ဒီလို နဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဖြားကိတေယာက္ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေယာင္၆၀ ( တေန ့တျခား အစစ အရာရာ ေစ်းေတြတက္ေနတာမို ့ ၁၀၉/ ၁၁၀ အျပင္ ေယာင္ ၁၂၀ ေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ေလျပီ ) ဘဝမွာ ပဲ ျခာလည္လည္ျဖင့္ ၾကာရင္ မလြယ္ဘူး ၊ ရူးခ်င္တယ္ ရယ္ လို ့ ဘယ္သူ ့ကိုမွ အျပစ္မတင္နိူင္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္ အျပစ္ နဲ့ ကိုယ္ ျဖစ္ေနရေၾကာင္းတင္ျပအပ္ပါသည္ ။
ဒါ့ေၾကာင့္ .... လုပ္စား ရမလား ၊ ရိုက္စားရမလား ၊ လိမ္စားရမလား ၊ ညာစားရမလား၊ ဖါးစားရမလား ၊ ဝါး စားရမလား ၊ ပြဲစားရမလား ၊ ဆြဲစား ရမလားးးးးးးး
ကား ေတာ့ ကား ပါ ။ ဒါေပမဲ့ “သည္ကား” ( The Cars) ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ ။ ျမန္မာလို “ကား” ။ အဂၤလိပ္လိုလည္း Car ။ အသံထြက္ျခင္း ဆင္တူသလို အဓိပၸါယ္ျခင္းလည္း တူတူပါပဲ ။ ဘယ္သူ ့ ဘယ္သူ ေမြးစားထားတဲ့ စကားလံုးမွန္းေတာ့ မသိ ။ ခုတေလာ ကို ့ယို ့ကားရား ျဖစ္ေနၾက တဲ့ ကားမ်ား ။ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း ထုတ္လုပ္သည္ ဆိုေသာ ကားမ်ား ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလ မွာ ပင္ မိတၳီလာ ဂ်စ္ ၊ ရန္ကုန္ဂ်စ္၊ ရွမ္းစတား ဂ်စ္ မ်ား ၊ ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ အေရာ အေႏွာ ဂ်စ္မ်ား ထုတ္လုပ္ျပီးသကာလ ယခု မွာ တိုးတက္စြာ ထုတ္လုပ္ လိုက္သည့္ ကားမ်ား မေတာ့ နဂို ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ဂ်ပန္ျပည္ထုတ္ တိုယိုတာ ပါဂ်ဲရိုး ၊ ပရာဒိုမ်ား နွင့္ ခၽြတ္စြပ္တူေသာ ကားမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္ ။ တူေပမေပါ့ ။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ကားမွ အဆိုပါ တံဆိပ္မ်ားေနရာတြင္ Myanmar Station Wagon( MSW) ဟူ၍ ေျပာင္းလဲ ျပီး ျမန္မာျပည္တြင္ တပ္ဆင္ ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ေပတည္း ။ ေနာက္တမ်ိဳး ရွိေသးသည္ ။ Grand Tiger ဟု အမည္တြင္ေသာ ပစ္ကပ္စေတရွင္ဝက္ဂြန္း ကားမ်ား ။ ဒါကေတာ့ တရက္စုတ္ သည့္ တရုပ္စက္မ်ားျဖင့္ ဖက္စပ္ဟုဆိုၾကေလသည္ ။ ဒါ့အျပင္ အာရာဖတ္ ဟူေသာ ကားမည္းမည္းၾကီးမ်ား ေတာက္ေျပာင္ ခန့္ညားစြာျဖင့္ ေျပးလႊားေနၾကေလသည္ ။ အို ဘာတဲ့တုန္း အာရာဖတ္ ခမ်ာမွာလည္း အျငိမ္ မေနရ ၊ နာမည္ အေပးေတာ္ေသာ ေရႊျပည္သားမ်ား လက္ထဲအေရာက္မွာ Alphard ဆိုေသာ ကားအမည္မွ အာရာဖတ္ ျဖစ္သြားရရွာေလသည္ ။
လေပၚမွ ဂ်ိဳင့္ခြက္ မ်ားထက္ ပိုနက္ ပိုခြက္ ေနေသာ ကတၱရာ အေပါက္အျပဲ လမ္းၾကမ္းမ်ားတြင္ အဘယ္ေသာ ကား မ်ား ၾကာရွည္ခံနိုင္မည္ မသိ ။ စက္ရံုထြက္ ပူပူေႏြးေႏြး အသစ္စက္စက္ ကားေလး ကားၾကီးမ်ားပင္ ထို လမ္းမၾကီး ငယ္ မ်ား၏ ႏွိပ္စက္မွဳ ဒါဏ္ကို တာရွည္ ေတာင့္မခံနိုင္ေပ ။ တႏွစ္အတြင္း ကားဝပ္ေရွာ့သို ့ ေရာက္သြားၾကတာမ်ားသည္ ဟု ဆိုၾကသည္ ။ ကားျပင္ေသာ မက္ကင္းနစ္ မ်ား ႏွင့္ ကားပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ား ၊ တာယာ ဆိုင္မ်ား ထမင္းမငတ္နိူင္ေတာ့ေပ။ ပ်က္ေနေသာ လမ္းေတြျပင္မေပးေသာ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို တေန ့ အၾကိမ္ တစ္ရာ ဦးခ် ဖို ့ေကာင္းလွသည္ ။
ယခင္က လိုင္စင္မဲ့တရားမဝင္ခိုးဝင္လာၾကေသာ ကားမ်ား (Without ကားမ်ား ဟုကားေစ်းကြက္တြင္ ေခၚၾကသည္) ကို ယခု တရားဝင္ လိုင္စင္မ်ားထုတ္ေပးေနေလျပီ ။ ရာျဖတ္ဆိုသူက ျဖတ္ေပးလိုက္ေသာ ကားတန္ဘိုး၏ ၈၅ % ကို အခြန္ေဆာင္လိုက္လွ်င္ အႏွီ ဝစ္သ္ေအာက္မ်ားမွာ ဝစ္သ္အင္ ျဖစ္သြားၾကေလေသာအခါ သမယမို ့ ရာျဖတ္မ်ား၊ အခြန္ဦးစီးမွဴးမ်ား ျဖင့္ အန္ဒါေတဘယ္လ္ ( under table) လက္သိပ္ထိုးေပးၾကသူမ်ား ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိကာ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကေလေပျပီ ။အန္ဒါေတဘယ္လ္ ဆိုေတာ့ စားပြဲခုံေအာက္မွာ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၾကတယ္ မသိ ။စားပြဲခုံအေပၚမွာေတာ့ ရွဳပ္ပြေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ စာရြက္မ်ား၊ ဖိုင္တြဲမ်ား ဖုန္ပင္ တက္ေနၾကေလသည္။ သို ့အတြက္ေၾကာင့္ ယခုအခါတြင္ ေနပီေဒၚၾကီးမွ တိုက္ရိုက္ ခ်ဳပ္ကိုင္၍ ကားအမ်ိဳးအစားႏွင့္ ကားေမာ္ဒယ္ ေမာ္ဒယ္လ္ အလိုက္ ေစ်းႏွဳန္းမ်ား သတ္မွတ္၍ ေကာက္ခံေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ကားေစ်းေတြလည္း က် ရမလို ၊ ျပန္ျပီးတက္ရမလို ျဖင့္ ကို ့ယို ့ကားယားေတြ ျပန္ျဖစ္ေနၾကေလသည္ ။ အထက္ကားေတြ ေစ်းက်တာ မသိသာ လွေပမဲ့ ေအာက္ကားေတြ ခမ်ာ အလြန္မတရား ေစ်းေတြက်လို ့ အေရာင္းအဝယ္ ေတာင္ မရွိလွ ။ ကားပြဲစားတန္းေတြ ရွိေသာ ယခင္ၾကံေတာ ယခုေတာ့ ဘာေခၚမွန္းမသိေသာ အရပ္ ၊ ေတာင္ဥကၠလာပ ကားပြဲစားတန္း ။ ေနရာေတြမွာ လည္း မိုးတြင္းမိုးေရဗြက္ေရမ်ားထဲဝယ္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနၾကသည္ ။ကားပြဲစားတန္းမွ ပြဲစားမ်ား အလုပ္ ျဖစ္၊ မျဖစ္ေတာ့ မသိ ၊ အနီးအနားမွာ ဖြင့္ထားၾကေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ၊ လဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားမွာေတာ့ ငါ့ဝမ္းပူစာ မေနသာ သူမ်ား စားေနေသာက္ေနၾကစျမဲမို ့ သိသိသာသာၾကီးေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိေပ။
အခြန္မေဆာင္ပဲ အင္ထု ျပီး စီးေနသူမ်ားလည္း ရွိေနသျဖင့္ ေရႊျပည္ၾကီးမွ ဘဲဥမ်ား ၊ ပရုပ္လံုးမ်ားခမ်ာ ခုတေလာ အႏွီသေကာင့္သား ကားမ်ားကို လမ္းမၾကီးေပၚမွာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ မ်က္စိျဖင့္ ရွာေဖြ စစ္္ေဆးေနၾကရေပေသးသည္ ။ သို့ ျဖစ္ပါ၍ ကားမည္းမည္း ေျပာင္ေျပာင္ၾကီးစီးတိုင္းလည္း လြတ္ျပီေတာ့မထင္ေလႏွင့္ ။ အဆင္မသင့္ပါက ကြိကနဲ ျဖစ္နိုင္ပါေသးသည္ ။
မဟာရန္ကုန္ျမိဳ ့ေတာ္ၾကီးရွိ ဤလမ္းစုတ္လမ္းပ်က္ မ်ား အေပၚတြင္ တုန္ရီစြာ ေျပးလႊားေနၾကေသာ ဂြတ္ စက္ကင္းဟန္း ကားလတ္ ကားစုတ္မ်ား အဖို ့ေတာ့ အေတာ္ေလး သနားစဖြယ္ ရွိလွသည္ ။ ရွိစုမဲ့စု အသျပာေလးမ်ား ကုတ္ျခစ္ျပီး တန္ဘိုးၾကီး ေပးကာ ဝယ္ယူထားၾကရရွာေသာ အဆိုပါ ေအာက္ကားေလးမ်ား မွာ ဘယ္ေန ့ ဖ်က္သိမ္း ခံရမည္လည္း ဘယ္ေန ့ နယ္ႏွင္ခံရမည္လည္း ဟု စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖင့္ ရွိေနၾကေသာ ကားပိုင္ရွင္မ်ား ဘဝ ၊ တေန ့ တေန ့ ကားကို လူကစီးလိုက္ ၊ ကားက လူကို စီးလိုက္ျဖင့္ သံသရာ လည္ေနၾကရေသာ ကားပိုင္ရွင္မ်ား ဘဝ ၊ ဓါတ္ဆီေတြ ၾကိဳက္တဲ့ဆိုင္မွာ ၾကိဳက္သေလာက္ ထဲ့လို့ရေနျပီျဖစ္ျပီး၊ တဆင့္ ျပန္ေရာင္းစား မရၾကေတာ့သျဖင့္ တြက္ေျခမကိုက္ၾကရေတာ့ေသာ ပင္စင္စား ကားပိုင္ရွင္မ်ားဘဝ ၊ အႏွီ ဘဝ မ်ားစြာမွာလည္း ကို့ ့ယို ့ကားယား ျဖစ္ေနၾကေလသတတ္ ။
ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ ၊ ကမာၻေပၚမွာ ေရႊျပည္သားေတြ အခ်မ္းသာဆံုး ျဖစ္ၾကေလသည္ ။ အျခား တိုင္းျပည္မ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ယိုယြင္းေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ကား တပတ္ရစ္ ႏွစ္ပတ္ရစ္ သံုး ေလး ငါးပတ္ရစ္ေနေသာ ကားမ်ားကိုပင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ၾကီးမားေသာ တန္ဘိုးေငြ ေပးေခ်ျပီး ဝယ္ယူ စီးနင္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္ ။ကားတန္ဘိုးမ်ားမွာလည္း သူမ်ားနိူင္ငံမွာေတြလို စက္ရံုထုတ္ တသမတ္ေစ်းမဟုတ္ ။ ဆယ္ေက်ာ္တန္ ၊ ရာေက်ာ္တန္မ်ားမွ ေထာင္ေက်ာ္တန္ မ်ားအထိ အမ်ိဳးမ်ိဳး အစားစား ရွိေနၾကေလသည္ ။( မိတ္ေဆြ တဦး ဒီ ေရႊနိူင္ငံမွာ ေနစဥ္ သူ ့စီးေတာ္ယာဥ္ တိုယိုတာ ဖင္ေကာက္ တစီးအား ကားေစ်းေတြ တက္ေနစဥ္ အခါက ေရာင္းခ်ျပီး သကာလ ၊တဖက္နိုင္ငံမွာ တိုက္ တလံုး ႏွင့္ ကားအသစ္ တစီး ျပန္ဝယ္ စီး ေနခဲ့ဖူးသည္ )ပါးစပ္ ေစ်း ေတြသာ ရွိေနၾကသည္မို ့ ကားပြဲစားမ်ား အလုပ္ရွိေနၾကရေလသည္ ။ သူမ်ားေတြ ဆီမွာ ကား ဆိုသည္က အသစ္စက္စက္ ဒီေန ့ ဝယ္၊ ေနာက္ ေန ့ ျပန္ေရာင္းခ်င္လွ်င္ေတာင္ အရွံဳး ျပေနျပီ ျဖစ္သည္ မို ့ ဘယ္သူမွ ကားဝယ္ေရာင္း လုပ္မစားၾက ။ တပတ္ရစ္ ကားမ်ား ေရာင္းဝယ္သည့္ လုပ္ငန္းေတာ့ ရွိပါသည္ ။ ယခင္ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ကားေတြ ဝယ္ေရာင္းလုပ္ျပီး စီးပြားျဖစ္ေနၾကသူမ်ား တေခတ္ ရွိခဲ့ဘူး ေပမဲ့ ခုအခ်ိန္မွာ ေတာ့ ဘယ္သူမွ တုတ္တုတ္ မလွဳပ္ရဲၾကေတာ့ေပ ။ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္ၾကီးႏွင့္ ဖက္စပ္သည့္ တာတာ ( TATA) ကား ကုမၸဏီ ၾကီးလည္း မ်ားမၾကာမီမွာ ေပၚထြက္လာဦးမည္ လို ့ ဟိုလူ ဒီလူေတြ ေျပာေနၾကသျဖင့္ ကားေစ်းေတြ ထပ္က် ေပလိမ့္ဦးမည္ ဟု တြက္သူက တြက္ေနၾကသည္ ။သို ့ေပမဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္မ်ားက လိုင္စင္မဲ့ အခြန္ေဆာင္ျခင္းကို ဟိုေနရာမွ ခ်ဳပ္ကိုင္ျပီး ခုေလာေလာဆယ္မွာ ပိတ္ထားလိုက္ျပန္ျပီ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ ့ကားေစ်းေတြလည္း ျပန္တက္ေနၾကေလျပီ ။
ေဩာ္ ... တက္လိုက္ က်လိုက္ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ေနေသာ ဤ ကားမ်ား ၊ ေစ်းကြက္မ်ား အၾကားတြင္ ရွိသူေတြက ေကာင္းတာေတြ တဝီဝီ ထည္လဲ စီးေနၾကျပီး ၊ မရွိသူမ်ားကလည္း ဘတ္စ္ကားေတြ ကို တဂ်ီဂ်ီ ထည္လဲ စီးေနၾကရေလသည္ ။
ေရႊျပည္သားမ်ား ဘယ္သူ ဘာကားေတြ ပဲ စီးေန စီးေန ၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လူတိုင္း စီးရမည့္ ကားမ်ား ၊ စိတ္ၾကိဳက္ ေရြးျပီးစီးလို့ ရနိုင္ပါေသးသည္ ။
ဒီေတာ့ အသင္ ဘယ္ကား စီးပါမည္လည္း ။ ဤ ပံုကိုၾကည့္ျပီး သူ ့ကိုသာ သတိရလိုက္ၾကပါေလ ။( နာေရးကူညီမွဳ အသင္းၾကီးဆီသို ့ သြားေရာက္ခဲ့စဥ္ အခါက ေၾကာ္ျငာ သင္ပုန္းေပၚမွ ရိုက္ကူးခဲ့ေသာ ဓါတ္ပံု ျဖစ္ပါသည္ ။
သင္ ဘာကား စီးခ်င္ လဲ ။?
ဘာ ကား စီး စီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ .....“ ျပာ” ဘဲ ။
ပါသြားရမွာက .... “သရဏဂံု နဲ ့ သီလ” ။
လူသားအားလံုး အသိတရား မွန္နိုင္ၾကပါေစ ။
ေၾကာက္ပါတယ္ ေက်ာက္ရယ္ ....
ကလင္ .. ကလင္ .. ကလင္ ....
“ အစ္မေရ .. သမီး ဗိုက္ေအာင့္ ေနျပန္ျပီ၊ ဗိုက္လည္းကယ္တယ္ ၊ တညလံုး မအိပ္နိူင္ဘူး ။ လုပ္ပါအံုး ။ ”
ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး လန္ ့နိုး လာရာမွ နာက်င္ေမာဟိုက္စြာ ဆက္ ေျပာ သံမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားမိသည္ ။ ဒီကေလးမ ေတာ့ မေန ့ညက ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ား အစားေသာင္းက်န္းခဲ့ျပန္ျပီလည္းဟူေသာ အေတြးက ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျဖစ္သည္ ။
“ ဟဲ့ ။ ဘာျဖစ္ျပန္ျပီလည္း ။ ဗိုက္ ရဲ့ ဘယ္ေနရာ မွာ ေအာင့္တာ လည္း ၊”လို့ျပန္ေမးၾကည့္ လိုက္သည္ ၊ ဝမ္းဗိုက္ အေပၚပိုင္းညာဘက္ အျခမ္း ဆိုေတာ့ အသည္း မ်ား ျပန္ေယာင္တာလား လ့ို ့ထင္လိုက္မိသည္ ။ အန္သလား ။ ဝမ္းေလွ်ာ သလား ၊ခ်မ္းတုန္ ဖ်ားသလား ။ ဆီးေရာင္ ဝါသလား ၊ နီသလား ။ ဆီးပူ ဆီးက်င္ သလား ။ အစရွိသျဖင့္ လားေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေမးျဖစ္သည္ ။ သူက ငယ္ငယ္တည္းက ခ်ဴခ်ာေပမဲ့ ခပ္ေပေပေတေတ ေနတတ္သူမို ့၊ ေျပာစကား နားမေထာင္တတ္သူမို ့ တခါတရံ သနားစိတ္၊ တခါတရံ ဂရုဏာေဒါေသာ စိတ္ျဖင့္ ခင္တြယ္ ဆက္ဆံေနခဲ့မိသူ ညီမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ပါေပ ။ သည္ ႏွစ္ ဆန္းပိုင္းတည္းက မၾကာခန ဗိုက္ေအာင့္ေနတတ္သည္ ။ ရင္ေခါင္းေတာင့္သည္ ။ ပ်ိဳ ့အန္ျခင္း၊ ဝမ္းေလွ်ာျခင္း၊ အစားအေသာက္ ပ်က္ျခင္းေတာ့ မရွိ ၊ သၾကၤန္မတိုင္မီက အစာအိမ္ေယာင္ ၊အသည္းေယာင္ အသားဝါ သည္ ဆိုျပီး ေဆးရံုတက္ခဲ့ရေသးသည္ ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဝန္ ေျပာစကား နားမေထာင္ ပဲ ေဆးရံု ဆင္းလာျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း အစားမေရွာင္ ၊ အခ်ဥ္ အစပ္၊ အဆီ အေၾကာ္ ၊ အကင္ မ်ား ၾကိဳက္သလို စားသည္ ။ ခုတေလာ သူမ ပိုျပီး ခ်ဴခ်ာ ေနသည္ ။ အသည္း ဘက္ ေနရာ မွာ မၾကာခဏ ေအာင့္တတ္သည္ ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရက္ဆက္ နာလာသည္ ။ လူက ခပ္ပိန္ပိန္ဆိုေတာ့ သည္းေျခေက်ာက္တည္တာ ။ ေယာင္တာ ေတာ့ သိပ္မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဟု ထင္ေနမိသည္ ။ ဒီေတာ့ နာလာရင္ အစာအိမ္ေဆး ( Antacid ) နဲ့ အနာ ေပ်ာက္ေဆး ( Antispasmotic ,Anticholinergic ) တို ့ကို ေသာက္ေစျပီး အလြန္ နာလာလွ်င္ေတာ့ ထိုးေဆး ေျပာင္းေပးရသည္ ။
ဒီလို နဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ တပါတ္ေက်ာ္ တရက္မွာ နာက်င္လြန္းလို ့ ေဆးရံုထပ္သြားရသည္ ။ ေဆးရံု တက္ရမွာ ေၾကာက္ေသာ သူ ့ကို ဘယ္လိုမွ ေျပာမရသည့္ အဆံုး ထိုးေဆး ၊ေသာက္ေဆးမ်ား ျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာ မွ ဓါတ္မွန္ရိုက္၊ ultrasound ရိုက္ ျခင္းျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္ ကို ရွာေတြ ့ခဲ့ေလသည္ ။ ပထမ အၾကိမ္ ျပည္သူ ့ေဆးရံုၾကီးတြင္ ultrasound ရိုက္စဥ္က အသည္း အနည္းငယ္ ၾကီးေနရံုမွ လြဲ၍ ဘာေက်ာက္ မွ မေတြ ့ပဲ ၊ ဓါတ္မွန္ ခ်ပ္ထဲတြင္ မွ ေက်ာက္တံုး ပံုရိပ္မ်ား ေတြ ့ရသျဖင့္၊ တစ္ပါတ္ မွ်အၾကာမွာ ပုဂၢလိက ေဆးရံုၾကီးတရံုတြင္ ေနာက္တၾကိမ္ ultrasound ထပ္ရိုက္ၾကည့္ ရသည္ ၊ ထိုအခါက်မွ multiple gallstones ဟု အေျဖရေလသည္ ။ ဒီေတာ့လည္း နာ၊ န၊ီ ဝါ ဆိုသည့္ လက္သံုးစကား အရ ခြဲ စိတ္ ကုသ ဖို ့ အၾကံ ေပးေလသည္ ။ ( နာ၊ နီ၊ ဝါ ဆို သည္ မွာ သည္းေျခေက်ာက္တည္ေနသူမ်ားတြင္ Pain ,Infection & Inflammation , Jaundice စသည့္ အခ်က္မ်ား ရွိပါက ခြဲစိတ္ကုသ ဖို့ လိုအပ္သည့္ အေျခအေနပင္ျဖစ္ေလသည္ ။ ဤသည္မွာ ခြဲစိတ္ပါေမာကၡ ဆရာၾကီး ဦးေမာင္ေမာင္ေလး သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ အတိုေကာက္ အသံုးအႏွဳန္း မ်ားျဖစ္ပါသည္ ) ။
ထိုအခါတြင္မေတာ့ ခြဲစိတ္ဖို ့ မေျပာနဲ့ ေဆးရံု တက္ရမွာ ကိုပင္ ေၾကာက္လွေသာ ခ်စ္ ညီမငယ္ေလး တေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္စြာျဖင့္ သနားစဖြယ္အသြင္ ရွိေနေလေတာ့သည္ ။ ထို အခ်ိန္မွာ ပဲ ေၾကးမံုသတင္းစာ တြင္ ေၾကာ္ျငာစာေလး တခုကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ ့မိသည္ ။ သည္းေျခေက်ာက္ကို မခြဲ မစိတ္ရပဲ သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားသူ ဦးသန္းဝင္း ၏ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေၾကာ္ျငာခ်က္ေလး ျဖစ္ပါသည္ ။ ( မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္ ကလည္း ျမန္မာတိုင္းမ္စ္ ဂ်ာနယ္တြင္ ထဲ့သြင္းေရးသား ခဲ့ဖူးသည္ ဆိုတာ ေနာက္မွ သိရသည္ ။ေအာက္တြင္ ဦးသန္းဝင္းကိုယ္တိုင္ ဘာသာျပန္ေရးသား ခ်က္မ်ားကို ေဖၚျပထားပါသည္ ။ မူလ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားသူ Dr . Lai Chiu-Nan ၏ မွတ္တမ္းမ်ား ကို ဤ ေနရာမ်ား....(၁) ႏွင့္ (၂)..တြင္ ဖတ္ရွဳနိုင္ပါသည္ )
ေက်ာက္တည္ျခင္းမွ သဘာဝနည္းျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းေစျခင္းအေၾကာင္းကို မေျပာမီ ၊ သည္းေျခေက်ာက္ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါသည္ ။
ေက်ာက္ ဆိုတာ ဘာလည္း ၊ ဘာေက်ာက္မို ့ ေၾကာက္တာလည္း ။
ေက်ာက္ ေတာ့ ေက်ာက္ပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ေဇာ္ဝမ္းရဲ့ လမ္းခင္းတဲ့ ေက်ာက္ခဲ မဟုတ္ ။ “ ရတနာစိန္ေက်ာက္ ဇယ္ေတာက္တမ္းကစားရေအာင္” ဆိုတဲ့ ကႏြဲ ့ကရ မင္းသမီးေလး ရဲ ့ ေၾကာ္ျငာ ထဲကလို တန္ဘိုးၾကီး လွပေသာ၊လူေတြသည္းေျခခိုက္ေအာင္ ၾကိဳက္ၾကေသာ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်ားလည္း မဟုတ္ ။ လင္ဆာဘေက်ာက္ လို ဘူမိေက်ာက္မ်ားလည္း မဟုတ္ ။ ဒီေက်ာက္ေတြက သည္းေျခခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေစတတ္ေသာ သည္းေျခေက်ာက္ ( Gallstones /Choleliths) မ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္ ။ ဆိုဒ္ စံု ၊ ဂိုက္စံု ၊ ပံုစံစံုလွေသာ ဒီေက်ာက္မ်ား ၊ တစ္ခ်ိဳ ့မွာ တစ္လံုးတည္း ၊ တစ္ခ်ိဳ ့မွာ အလံုးေပါင္းမ်ားစြာ အေနအထားျဖင့္ သည္းေျခအိတ္ထဲတြင္ တည္ရွိေနတတ္သည္ ။ အရြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊အမွဳန္ အေစ့ငယ္မ်ားအရြယ္မွ တစ္ခ်ိဳ ့မွာ ေဂါက္သီးလံုး မွ် ပင္ၾကီးမားသည္ဟု ဆိုၾကသည္ ။ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ ေက်ာက္တည္မွဳမ်ား ဆက္စပ္ေနျခင္းကို ကင္ဆာ သုေတသီမ်ား ေတြ ့ရွိထားသျဖင့္ ေက်ာက္တည္မွဳ သည္လည္း ေၾကာက္ခ်င္စရာၾကီးလို ျဖစ္ေနပါသည္ ။
ဒီေက်ာက္ေတြမွာ ကိုလက္စထေရာေက်ာက္( Cholesterol Stone ) ၊ အေရာင္ေက်ာက္( Pigment Stone) ဟူ၍ အဓိက ၂ မ်ိဳး၂စားရွိျပီး အေရာ အေႏွာ ေက်ာက္ ( Mixed Stone ) ေတြလည္း ရွိေနတတ္သည္ ။ သည္းေျခရည္တြင္ သည္းေျခဆား ( bile salt) ၊ ကိုလက္စထေရာ ( cholesterol)ႏွင့္ လက္စီသင္( lecithin) ဓါတ္မ်ား ပါဝင္သည္ ။ ထို သည္းေျခရည္မ်ား ျပစ္ခဲမွဳ မ်ားလာပါက ေက်ာက္တည္ျခင္း ျဖစ္ေစတတ္သည္ ။
Cholesterol Stone မွာ သည္းေျခေက်ာက္မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး ေတြ ့ရေသာ အမ်ိဳးအစားပင္ျဖစ္ျပီး ၇၀ မွ ၈၀ % ထိ ရွိတတ္သည္ ။ အမ်ားအားျဖင့္ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရွိျပီး ျဖဴဝါေရာင္မ်ားလည္း ျဖစ္ေနတတ္သည္ ။သည္းေျခရည္တြင္ ကိုလက္စထေရာဓါတ္မ်ားရာမွ ထိုေက်ာက္မ်ားျဖစ္ေပၚလာရျခင္းပါေပ ။ ( ေသြးရည္ၾကည္ထဲတြင္ ကိုလက္စထေရာ မ်ားသူတိုင္း သည္းေျခေက်ာက္တည္တတ္သည္ လို့ေတာ့ မဆိုလိုပါ ) ။
Pigment Stone ကေတာ့ ၂၀ % မွ် ရွိျပီး အေရာင္မွာ မဲနက္သည္ ။ သူ ့ထဲတြင္ bilirubin ဟုေခၚေသာ ေသြးနီဥကြဲပ်က္ျခင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ဘီလီရူဘင္ အဝါဓါတ္မ်ား ၊ ကယ္လ္စီယံဆားဓါတ္မ်ား ပါဝင္သည္ ။
ထို့အျပင္ အတုအေယာင္ေက်ာက္ ( Pseudolith or fake stone ) ဆိုတာလည္း ရွိေသးသည္ ဆိုပဲ ။ လူေတြမွာသာ အတုအေယာင္ လုပ္တတ္ျခင္း မဟုတ္ ။ ေက်ာက္ေတြလည္း တုတတ္ေသးသည္ ။ ဒါေတြကေတာ့ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခဲ အသြင္ မေရာက္ေသး မျဖစ္ေသး ၊ sludge အမွဳန္ခပ္ျပစ္ျပစ္ အဆင့္သာ ရွိေသးသည္ေပါ့ ။
ဒီေက်ာက္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ ။ ဘယ္သူေတြမွာ ပိုျဖစ္ ။
တခ်ိဳ ့က အမ်ိဳးလိုက္သည္ ။ တခ်ိဳ ့က ခႏၶာကိုယ္ဓါတုဓါတ္မ်ားအေပၚတည္သည္ ။ ကိုယ္ အေလးခ်ိန္ေပၚ တည္သည္ ။ အစားအေသာက္(ကာဘိုဟိုက္ဒရိတ္ ကစီဓါတ္မ်ားေသာ အစားအစာ)၊ ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားမွဳနည္းျခင္း ၊ အေလ့အထအေပၚ တည္သည္ ။ ေဟာ္မုန္းဓါတ္ မ်ားျပားမွဳသံုးစြဲရမွဳေပၚ တည္သည္ ။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မွဳ ေပၚတြင္တည္သည္ ။ ေက်ာက္အျဖစ္မ်ားရျခင္း အေၾကာင္း ကို 4 F - Fat , Female , Fertile , Forty ဟူ၍ အမွတ္ရ လြယ္ေအာင္ ဆိုၾကသည္ ။ ( သို့့ေပမဲ့လည္း ၄၀ ဝန္းက်င္ ကိုယ္ဝန္သည္ မိန္းမ ဝဝ ၾကီး ကို ေတြ ့တိုင္း သူ ့တြင္ သည္းေျခေက်ာက္ရွိလား ဟူ၍ သြားမေမးမိပါေစႏွင့္ ၊အဆင္မသင့္လွ်င္ သင္ အရိုက္ခံရနိုင္ပါသည္ ... း))) နဂိုေရာဂါအခံ ၊ ဆီးခ်ိဳ ၊ အခ်ိဳ ့ ေသြးအားနည္းေရာဂါ .. ဥပမာ Sickle cell anemia ၊အသည္းေျခာက္ေရာဂါ စသျဖင့္ ရွိသူမ်ားတြင္လည္း သည္းေျခေက်ာက္တည္မွဳ ပိုမ်ားတတ္သည္ ။
ဘယ္လို ခံစားရမလည္း ။
သည္းေျခတြင္ ေက်ာက္တည္သူတိုင္း နာက်င္တတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ ။ တခ်ိဳ့တြင္ သည္းေျခေက်ာက္မ်ား ကာလရွည္စြာ ရွိေနေသာ္လည္း ဘာမွ ဒုကၡမေပး၊ မနာမက်င္ျဖင့္ တသက္လံုး ေနသြားၾကရသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္ ။ ကံေကာင္းေလစြ ။ ထိုသူမ်ား အတြက္ မည္သည့္ ကုသမွဳမွ် မလိုအပ္ပါ ။
ထိုေက်ာက္ တစ္လံုး သို့မဟုတ္ ေက်ာက္မ်ားေၾကာင့္ သည္းေျခအိတ္ႏွင့္ သည္းေျချပြန္တို ့ ေယာင္ရမ္း ပိတ္ဆို ့ပါက အသည္းေနရာဝန္းက်င္ ( ယာဘက္ဝမ္းဗိုက္ အေပၚပိုင္း ) တြင္ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္တတ္သည္ ။ ေဇာေခၽြးမ်ားျပန္သည္ထိ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ နာက်င္နိုင္သည္ ။ အသည္းႏွင့္ သည္းေျခမွာ နီးကပ္စြာရွိေနသျဖင့္ အသည္းေယာင္ျခင္းႏွင့္ သည္းေျခေယာင္ျခင္းတို ့ေၾကာင့္ နာက်င္ေသာ ေနရာမွာ အတူတူပင္ျဖစ္ျပီး ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ေစနိုင္သည္ ။ တခ်ိဳ့မွာ နာက်င္ျခင္း အျပင္ အန္ျခင္း ။ ရင္ေခါင္း ေတာင့္ျခင္း ၊ ရင္ျပည့္ ရင္ကယ္ျဖစ္ျခင္း ၊ ခ်မ္းတုန္ျခင္း ၊ အဖ်ားတက္ျခင္း ၊ အသားဝါျခင္း ၊ ဆီးဝါျခင္း ၊ တို့ ရွိသည္ ။ သည္းေျချပြန္မၾကီးတြင္ ေက်ာက္ပိတ္ဆို ့ေနပါက ရႊံ ့ႏွစ္ေရာင္ ဝမ္း ( clay color stool ) သြားတတ္ျပီး အသားအေရ ယားယံတတ္သည္ ။
ဘယ္လို ကုသမလည္း ။
ေက်ာက္ေၾကာင့္ နာပါက ၊ ( မၾကာခဏ နာက်င္ေနပါက ) အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာ အရ ခြဲစိပ္ကုသျခင္းကို စဥ္းစားၾကေလသည္ ။ နာက်င္ေနေသာ အခ်ိန္တို အတြင္း နာက်င္မွဳ ေပ်ာက္ကင္းေစရန္ ေဆးဝါးမ်ား ( ေသာက္ေဆး ၊ထိုးေဆး မ်ား) ျဖင့္ေတာ့ ဦးစြာ ကုသၾကပါသည္ ။ အန္ေနလွ်င္ အအန္သက္သာေဆး၊ အဖ်ားတက္ လွ်င္ အဖ်ားက်ေဆး အျပင္ ပဋိဇီဝ ပိုးသတ္ေဆး မ်ား ေပးျခင္း ျဖင့္ ရွိေသာ လကၡဏာ မ်ားကို သက္သာေစရန္ ေဆးမ်ားေပးၾကသည္ ။ တခ်ိဳ ့ကလည္း ေက်ာက္ေပ်ာ္ေဆးမ်ား( Ursodeoxycholic acid , Chenodeoxycholic acid စသည္တို ့) ေသာက္ရန္ညႊန္းၾကသည္ ။ ေက်ာက္ေပ်ာ္ေဆးမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ၊ တခ်ိဳ ့မွာ ႏွစ္ခ်ီ၍ ေသာက္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အသံုးနည္းၾကသည္ ။အဆိုပါ ေဆးကို မေသာက္ပဲ ျဖတ္ထားလိုက္ပါက တခ်ိဳ ့လူနာမ်ားမွာ ေက်ာက္ျပန္တည္တတ္သည္ ။သို ့ျဖစ္၍ ခြဲစိပ္ ကုသျခင္းကို ဦးစားေပး စဥ္းစားၾကသည္ ။
ခြဲစိတ္ကုသရာတြင္ ယခင္က သမားရိုးက် ခြဲနည္းျဖင့္ ယာဘက္ဝမ္းဗိုက္တြင္ ၁၀ စင္တီမီတာေက်ာ္ေသာ ဒါးရာရွည္ၾကီးျဖင့္ ဗိုက္ဖြင့္ကာ ေက်ာက္ရွိေနေသာ ၊ ေယာင္ေနေသာ သည္းေျခအိတ္ကို ျဖတ္ထုတ္ရသည္ ။ တိုးတက္ေနေသာ ေဆးပညာ ေၾကာင့္ ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ ၁ စင္တီမီတာမွ်သာ ရွိေသာ အေပါက္ငယ္ေလး ၃ ေပါက္ျဖင့္ တယ္လီဗီးရွင္းၾကည့္သကဲ့သို ့ ျပြန္ ကရိယာ မွ တဆင့္ သည္းေျခအိတ္ ႏွင့္ ေက်ာက္ကို ျဖတ္ထုတ္ ဖယ္ရွား နိုင္ျပီ ျဖစ္သည္ ။ Laparoscopic cholecystectomy ဟုေခၚသည္ ။ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဆရာဝန္က ခြဲစိတ္ေပးပါက မိနစ္ ၂၀ မွ် အခ်ိန္အတြင္း ေအာင္ျမင္ျပီးစီးနိူင္သည္မို ့ ေၾကာက္မက္ဘြယ္ရာ ခြဲစိတ္မွဳမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ ။
ခြဲစိတ္ဖို ့ ေၾကာက္ရြံ ့ ေနေသာ လူနာ မ်ားအဖို ့ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္းမွ ကင္းေဝးေစနိုင္မည္လည္း ဟု သိလိုပါသလား ။ ဆႏၵေတြ မေစာပါႏွင့္ ၊ ေျပာျပပါမည္ ။ ေဖါက္သည္ခ်ပါမည္ ။ ယံုၾကည္စြာ က်င့္သံုးပါက အက်ိဳးထူးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးစြာ ေျပာလိုပါသည္ ။ ကိုယ္ေတြ ့ၾကားရ ျမင္ရ သည္မ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္း မွ်ေဝေပးလိုက္ပါသည္ ။
ကၽြနု္ပ္ ႏွင့္ ညီမငယ္တို ့၂၀၁၀ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန ့နံနက္ပိုင္းက အမွတ္ ၃၈၃ ၊ပထမထပ္၊ က်ိဳက္ကဆံလမ္း ၊ (တာေမြ အခြန္လြတ္ေစ်း အနီး )တြင္ ေနထိုင္ေသာ ၊ မခြဲစိတ္ပဲ သည္းေျခေက်ာက္ ေပ်ာက္ကင္းသြားေသာ အျငိမ္းစား အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ ဦးသန္းဝင္း ထံ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံု အကူအညီ ေတာင္းျပီး ၊ သိရွိရေသာ ေအာက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ား အား လက္ဆင့္ကမ္း လိုက္ပါသည္ ။ ဦၤးသန္းဝင္း ေပးေဝ လိုက္ေသာ လက္ကမ္းစာရြက္ မွာ ပံုတြင္ ျပထားသည့္အတိုင္း ရွိျပီး သဲကြဲေစရန္ ထပ္ဆင့္ ျပန္လည္ ေရးသားျပလိုက္ပါသည္ ။
သည္းေျခအိတ္ေက်ာက္တည္ေရာဂါေပ်ာက္ေဆးနည္း အခမဲ့ေပးသည္ ။ ဦးသန္းဝင္း ဖုန္း ၀၉၅၀၇၀၁၅၇ ။
လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေဝေပးပါ
ဤစာတမ္းကို ယခင္က သင္လက္ခံရရွိျပီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္ ။ ဤ ေဆးနည္းသည္ အမွန္တကယ္ စြမ္းပါသည္ ။ Dr . Lai Chiu-Nan ၏ အေၾကာင္းႏွင့္ ဤေဆးနည္းျဖင့္ ကုသေပ်ာက္ကင္းသူမ်ား၏ ကိုယ္ေတြ ့တင္ျပခ်က္မ်ားကို အင္တာနက္ေပၚတြင္ ရွုာနိုင္ပါသည္ ။ “ ေကာင္းေသာအရာမ်ားကို အျမဲလက္ဆင့္ကမ္းပါ ” ။
သဘာဝနည္းျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္ကို ဖယ္ရွားနည္း ။
(Dr . Lai Chiu-Nan နည္းေပးသည္ )
ဤေဆးနည္းျဖင့္ ကုသေပ်ာက္ကင္းသူ မ်ားပါသည္ ။ အကယ္၍ သင္ကိုယ္တိုင္ သံုးစြဲ၍ ေပ်ာက္ကင္းလွ်င္လည္း ဤေဆးနည္း ကို အျခားသူမ်ားသို ့ လက္ဆင့္ကမ္းေပးပါ ။
Dr . Lai Chiu-Nan သည္ ဤေဆးနည္းကို အခမဲ့ မွ်ေဝသည္ျဖစ္ရာ သင္သည္လည္း လူအမ်ားကို အခမဲ့ မွ်ေဝပါ ။တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ သင့္ထံမွတဆင့္ၾကားျပီး ဤေဆးနည္းေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းခဲ့ျခင္းပင္လွ်င္ သင္ရရွိေသာဆုလာဘ္ဟုမွတ္ယူပါ ။
သည္းေျခေက်ာက္သည္ လူတိုင္း၏စိုးရိမ္သည့္အခ်က္ေတာ့မဟုတ္ပါ ။သို ့ရာတြင္ လူတိုင္းတြင္ရွိသည့္အရာျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ုပ္တို ့အားလံုးသည္ စိုးရိမ္သင့္ေပသည္ ။ ထို ့အျပင္ သည္းေျခေက်ာက္သည္ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ေစနိုင္သည္ ။ Chiu-Nan က “ ကင္ဆာေရာဂါဆိုသည္မွာ မည္သည့္အခါမွ် ေရွးဦးဆံုး ျဖစ္ေသာေရာဂါ မဟုတ္ပါ ။” ဟုေထာက္ျပခဲ့ပါသည္ ။ “ အမ်ားအားျဖင့္ ကင္ဆာျဖစ္ေစေသာ အျခားျပသနာအမ်ားအျပားရွိပါသည္ ။ တရုတ္ျပည္တြင္ ကၽြန္မ၏ သုေတသနျပဳခ်က္အရ ကင္ဆာေရာဂါ ေဝဒနာသည္မ်ားသည္ အမ်ားအား ေက်ာက္တည္သူမ်ားျဖစ္ၾကေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားေတြ ့ရွိရပါသည္။ ကၽြန္ုပ္တို ့အားလံုးတြင္ သည္းေျခေက်ာက္မ်ားရွိပါသည္ ။ အၾကီး အေသးႏွင့္ အနည္းအမ်ားသာ ကြာျခားပါသည္ ။
သည္းေျခေက်ာက္တည္ေသာေရာဂါ၏ လကၡဏာ တစ္ခုမွာ အစာကို မ်ားမ်ားစားျပီးေနာက္ ဝမ္းပိုက္ ျပည့္အင့္ ေဖါင္းကားလာသကဲ့သို ့ခံစားရျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။ အစာမေၾကသကဲ့သို ့လည္း ခံစားရပါသည္ ။ အကယ္၍ ေရာဂါအေျခအေနဆိုးပါက အသည္းတဝိွဳက္တြင္ နာက်င္မွဳကို ခံစားရပါမည္ ” ဟုလည္း ေျပာျပပါသည္ ။
အကယ္၍ သင့္တြင္ သည္တြင္ သည္းေျခေက်ာက္တည္ေနသည္ဟုထင္လွ်င္ သဘာဝနည္းျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္ ဖယ္ရွားနည္းကို Dr . Lai Chiu-Nan က ေအာက္ပါအတိုင္း နည္းေပးထားပါသည္ ။
အသည္းႏွင့္ သည္းေျခေက်ာက္တို ့သည္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ဆက္စပ္ေနၾကသည္ ျဖစ္ရာ ေအာက္ပါကုသနည္း ( သို ့မဟုတ္ ) ေဆးနည္းသည္ အသည္းအားနည္းသူမ်ား အတြက္လည္း သင့္ေလွ်ာ္ပါသည္ ။
စနစ္တက် စားေသာက္ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ ကုသနည္း ( သို ့မဟုတ္ ) ေဆးနည္း ။
၁ ။ ပထမ (၅) ရက္တြင္ ေန ့စဥ္ ပန္းသီးေဖ်ာ္ရည္ (Apple Juice ) ၄ ခြက္ ေသာက္ပါ ။ ( သို ့မဟုတ္ ) ပန္းသီး ေလး၊ ငါး လံုး စားပါ ။ ( ပန္းသီး ေဖ်ာ္ရည္ သို ့မဟုတ္ ပန္းသီး မိမိ ႏွစ္သက္ရာ စားေသာက္နိုင္သည္) ။ ပန္းသီးရည္သည္ သည္းေျခေက်ာက္မ်ားကို ေပ်ာ့ေစနိုင္ပါသည္ ။ ထို ၅ ရက္ အတြင္း အစားအစာကို ပံုမွန္ စားသံုးပါ ။
၂ ။ ၆ ရက္ ေျမာက္ေသာေန ့တြင္ ညစာ မစားဘဲ ေနပါ ။
၃ ။ ထိုေန ့ည ၆ နာရီတြင္ ဆားခါး ( Epsom salt ) (MgSO4 ) တစ္ဇြန္းကို ေရ ေႏြးေႏြး တစ္ဖန္ခြက္ႏွင့္ ေသာက္ပါ ။
၄။ ည ၈ နာရီတြင္ အထက္ပါအတိုင္း ဆားခါး တစ္ဇြန္း ထပ္ေသာက္ပါ ။
ဆားခါးသည္ သည္းေျခအိတ္ ျပြန္မ်ားကို ပြင့္ေစပါသည္ ။
၅။ ည ၁၀ နုာရီတြင္ သံလြင္ဆီ ( သို ့မဟုတ္ ) ႏွမ္းဆီ ပန္းကန္လံုး တစ္ဝက္ ကို လတ္ဆတ္ေသာ သံပုရာရည္ ပန္းကန္လံုး တစ္ဝက္ ႏွင့္ ေသာက္ပါ ။ အဆိုပါ ႏွစ္မ်ိဳးကို ေသခ်ာစြာ ေရာ ေမႊျပီးမွ ေသာက္ပါ ။ ဆီသည္ သည္းေျခေက်ာက္မ်ားကို ေခ်ာေမြ ့စြာ ထြက္ေစနိူင္ပါသည္ ။
( မွတ္ခ်က္ ။ ။ ပန္းကန္ တစ္လံုးစာ = ၂၅၀ မီလီ လီတာ ။
သံပုရာရည္ ပန္းကန္လံုး တစ္ဝက္ = သံပုရာသီး ၁၀ လံုး ခန္ ့ )
ေနာက္ တစ္ေန ့ ဝမ္းသြားေသာအခါ ဝမ္းထဲတြင္ အစိမ္းေရာင္ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ေတြ ့ရပါမည္ ။ Dr . Lai Chiu-Nan က “ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာက္ေတြက မစင္ရဲ ့ အေပၚပိုင္းမွာ ရွိတတ္ပါတယ္ ။ေရတြက္ၾကည့္ခ်င္ရင္လည္းရပါတယ္ ။ ေက်ာက္တံုး ၄၀ - ၅၀ ကေန ၁၀၀ ေလာက္ အထိ က်တဲ့လူေတြလည္း ေတြ ့ဖူးပါတယ္ ။ တကယ္မ်ားတာပါ ” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္ ။
ဤ ေဆးနည္းကိုအျခားသူမ်ားသို ့ လက္ဆင့္ကမ္း၍ အခမဲ ့ မွ်ေဝေပးျခင္းျဖင့္ ကူညီပါ ။
(ဤေဆးနည္းကို ဦးသန္းဝင္း က အဂၤလိပ္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသို ့ ျပန္ဆိုထားပါသည္ ။)
...................................................................................................................................................................................................................
ဦးသန္းဝင္း ဆိုသူမွာ အျငိမ္းစား အင္ဂ်င္နီယာၾကီး တစ္ဦးျဖစ္သည္ ။ သူ၏ ဇနီးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ျပီး ႏွစ္ဦးစလံုး ေဖၚေရြၾကသည္။ဘုရား တရားၾကည္ညိဳၾကသည္ ။ သူကိုယ္တိုင္ သည္းေျခေက်ာက္တည္ျခင္း ေဝဒနာကို နာက်င္စြာ ခံစားခဲ့ရျပီး ဆရာဝန္မ်ားျဖင့္ ျပသရာ ခြဲစိတ္ကုသဖို ့ ေျပာသျဖင့္ ၂၀၁၀ ဇြန္လ ဆန္းတြင္ ခြဲစိတ္ရန္ ရက္ခ်ိန္းယူထားျပီး ျဖစ္ရာ မွ သူ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးက အင္တာနက္တြင္ ရွာေဖြ ေတြ ့ရွိေသာ အထက္ပါ ေဆးနည္းအား ကူးယူ ျပသ သျဖင့္ ၊ ထိုနည္းအတိုင္း စားသံုးခဲ့ရာ၊ မခြဲ မစိတ္ မနာမက်င္ပဲ ၊ တပါတ္ခန့္ သာ ၾကာျမင့္ေသာ အခ်ိန္ျဖင့္ သည္းေျခေက်ာက္မ်ား ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ရပါသည္ ။ သို့ ျဖစ္၍ သူ ့လို ခံစားေနၾကရေသာ ေဝဒနာသည္ လူအမ်ား တြင္ ဤေရာဂါမွ ေပ်ာက္ကင္းေစလိုေသာ ေစတနာ ေမတၱာ တို ့ျဖင့္ ၊ အခေၾကးေငြ လံုးဝ ( လံုးဝ ) မယူပဲ ၊ သူ ့ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္ ၊ကာယ၊ ဥာဏအားႏွင့္ ေငြေၾကး စိုက္ထုတ္ကာ ဤေဆး အညႊန္း ၊ နည္းလမ္း ၊ ေသာက္သံုးပံု အေသးစိတ္ကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ျဖင့္ ရွင္းလင္း ေျပာၾကား ေပး ေနပါသည္ ။သူ ့ထံသို ့ လူကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ ေမးၾကားလိုပါက ဖုန္းျဖင့္ တစ္ရက္ ၾကိဳတင္ ရက္ခ်ိန္းယူနိုင္ပါသည္ ။တျခားအခ်ိန္တြင္ ဆက္သြယ္သူမ်ားလြန္လွ၍ သူ ့ဖုန္းကို ပိတ္ထားတတ္သျဖင့္ ေန ့လည္ပိုင္း ေက်ာ္လြန္ျပီးမွ ဆက္ပါ ။
အၾကံေပးခ်က္ ။ ။
ပန္းသီးဝယ္ယူရာတြင္ အလံုးၾကီး အခြံနီ က ပိုေကာင္းသည္ ။ တရုပ္ျပည္မွ ဝင္သည္ ။ရန္ကုန္တြင္ ေနသူမ်ား အတြက္ သီရိမဂၤလာ ေစ်း ၊ ဒိုင္တြင္ ဝယ္ပါက စီးတီးမတ္ ထက္ တစ္ဝက္မွ် သက္သာသည္ ။ တစ္ေန ့ ၅ လံုး ဆိုေတာ့ ၅ရက္စာ ၂၅ လံုး ၊ အခြံမခြာပဲ ဝါးစားနိုင္ပါက ပိုေကာင္းသည္ ။ အမ်ားၾကီး စားရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ခ်ိဳ ့သူမ်ား ပါးစပ္နာ နိူင္သည္။ ပြန္းပဲ့ နိုင္သည္ ။ အစိတ္ေသးေသး အတံုးေသးေသးေလးမ်ား စိတ္ျပီး မနက္ ၂ လံုး ၊ ေန ့လည္ ၂ လံုး ၊ ည ၁လံုး တျမံဳ ့ျမံဳ ့ ဝါးစားပါ ၊ လံုးဝ မဝါးနိူင္ေတာ့ပါက သစ္သီးေဖ်ာ္စက္ ျဖင့္ ၾကိတ္ျပီး စားပါ ။ သံဓါတ္မ်ားေသာ သစ္သီး ျဖစ္သျဖင့္ အေရာင္အဆင္းေတာ့ မလွမပ ျဖစ္ေနမည္ ၊ဝမ္းလည္းခ်ဳပ္ေစတတ္သည္ ။ ေရာဂါေပ်ာက္ရန္ ၾကိဳးစားျပီး စားေပးပါ ။ သံလြင္ဆီမွာ ဝယ္ရမလြယ္ ( သို့မဟုတ္ ) ေစ်းပိုၾကီးတတ္သျဖင့္ ႏွမ္းဆီ ကို သံုးပါ ။ အာနိသင္ျခင္းတူတူပင္ျဖစ္သည္ ။
ဝမ္းမခိုင္ေသာ ညီမငယ္ေလးတေယာက္လည္း ထိုနည္းအတိုင္း လိုက္နာ စားသံုးခဲ့ရာမွ ဆားခါးႏွင့္ ႏွမ္းဆီ ၊ သံပုရာရည္ မ်ား မေသာက္ရေသးမီ (၅ ) ရက္ေျမာက္ ေန ့တြင္စတင္၍ ဝမ္းထဲမွတဆင့္ သည္းေျခေက်ာက္မ်ား ထြက္က်ျပီး ၊ ေနာက္ တစ္ရက္ ဆားခါး ၊ ႏွမ္းဆီ ၊ သံပုရာရည္ အစြမ္းေၾကာင့္ ဆက္လက္ ဝမ္းေလွ်ာ သည္ ။ ယခုအခါတြင္ သည္းေျခ ေက်ာက္ ႏွိပ္စက္မွဳေၾကာင့္ နာက်င္မွဳ မ်ား ကင္းေဝးကာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနျပီ ျဖစ္ပါသည္ ။( သူ ့ဓါတ္ပံုမ်ားကို တင္ျပလိုေသာ္လည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ မရသျဖင့္ အဆိုပါ ေက်ာက္တံုး မ်ိဳး ဆင္တူမ်ား ၊ ပံုမ်ား ကို အင္တာ နက္တြင္ ရွာေဖြ ျပီး ကူးယူ ေဖၚျပလိုက္ရပါသည္ )
အလားတူ ေဝဒနာ ခံစားေနၾကရသူမ်ားလည္း မခြဲမစိတ္ရပဲ သည္းေျခေက်ာက္ ေရာဂါမွ ေပ်ာက္ကင္းနိုင္ၾကပါေစ ။ ေက်ာက္ဖို့ေကာင္းေပမဲ့ ေက်ာက္စရာ မလိုေတာ့တဲ့ ဒီေက်ာက္တံုးမ်ားေၾကာင့္ သည္းေျခအိတ္ ဖယ္ထုတ္ခံရျပီး အမွတ္သည္းေျခ မရွိသူမ်ား အျဖစ္မွ လြတ္ကင္းၾကပါေစ ဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ပါသည္ ။
ဘေလာ့ဂါ ဘေက်ာက္( ေငြရတု ) တေယာက္ အသည္းမွာ ဒါဏ္ရာေတြေၾကာင့္ လင္ဆာ သလိုလိုျဖင့္ တပါးနိုင္ငံတြင္ ေဆးရံုတက္ ၊ ေရာဂါရွာေဖြ ကုသျခင္းခံယူေနရေသာ သတင္းၾကားမိသျဖင့္ အမိျပည္မွ ၀င္ရခက္ေနေသာ သူ ့ဘေလာ့ၾကီးထဲ ေက်ာ္ခြဝင္ေရာက္ ဖတ္ရွဳျဖစ္ပါသည္ ။ နွာေခါင္းရွည္ရွည္ အသားနီစပ္စပ္ ဟူ၍ အမည္နာမ တပ္ထားျခင္းခံေနရေသာ အႏွီလူမ်ိဳးမ်ား၏ နိုင္ငံၾကီးတြင္ သူ ့ေျမ သူ ့ျပည္ဖြား မဟုတ္ေသာ လူအမ်ားကိုပင္ လူလိုဆက္ဆံျပီး လူလိုအခြင့္အေရးအျပည့္အဝေပးထားျခင္းမ်ားကို အားက်စြာျဖင့္ ဖြားကိတေယာက္ အားက်မခံ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာမွ ကိုယ့္လူမ်ိဳးမ်ား က်န္းမာေရးႏွင့္ ပါတ္သက္ျပီး ရရွိေနေသာ အခြင့္အေရးမ်ား ၊ အေျခအေနမ်ားကို ေရးသားတင္ျပလိုက္ပါသည္ ။ ဘေက်ာက္ၾကီး တေယာက္္ယခု ေရႊျပည္ၾကီးမွ ေရႊျပည္သားမ်ားဘဝႏွင့္ စာလွ်င္ အေတာ္ၾကီး ေတာ္ေပေသးသည္ဟု မွတ္ယူကာ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ေရာဂါေဝဒနာမ်ားကုသမွဳကို ခံယူနိူင္ပါေစေၾကာင္း စကားဦးပ်ိဳးလိုက္ရပါသည္ ။
ျပည္သူ ့ေဆးရုံသို ့ တက္ေရာက္ျခင္း၊ ျပသျခင္း
၂၀၁၀ ဇူလိုင္လလည္ ။
မိတ္ေဆြတစ္ဦး ေသြးေရာဂါျဖင့္ ေဆးရုံတက္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ျပည္သူ ့ေဆးရုံၾကီး ( ယခင္ အေခၚ R.G.H ၊ ယခုေတာ့ Y.G.H ) သို ့ အေဖၚအျဖစ္ လိုက္ပါခဲ့သည္ ။ ့ ေက်ာင္းသားဘဝက ပံုရိပ္တခ်ိဳ ့ ျပန္ အမွတ္ရမိသည္ ။ ခုေတာ့ အရာရာ သည္ ေျပာင္းလဲ ေနၾကေလျပီ ။ အနိစၥ အျမဲမရွိေပကိုး ။ ထို ေျပာင္းလဲမွဳမ်ားကို စိတ္ျဖာၾကည့္လွ်င္ တိုးတက္ျခင္း ႏွင့္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း ၂ မ်ိဳးသာ ျခားနားပါသည္ ။ အမ်ားပိုင္ အရာ ေတြ ဆုတ္ယုတ္မွဳ မ်ားေနၾကျခင္းအတြက္ေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္မိသည္ ။ ပုဂၢလိက ပိုင္ေတြမွာေတာ့ တိုးတက္ျခင္းေတြ မ်ားလွသည္ ေပါ့ ။ အက်င့္ စာရိတၱ နွင့္ စိတ္ဓါတ္မ်ား ပ်က္ျပား ဆုတ္ယုတ္ျခင္း အတြက္ ေတာ့ ဘယ္အရာမွ စျပီး ျပဳျပင္ရမည္ကို ဘဲဥအစရွာမရသလို ျဖစ္ေနမိသည့္ အေတြးက ဝင္လာမိေသးသျဖင့္ သက္ျပင္းရွည္ မွဳတ္ထုတ္ရင္း ရန္ကုန္ ျပည္သူ ့ ေဆးရုံၾကီး ၏ အေရးေပၚ ဌာန ဆီသို ့ ေရာက္ မွန္းမသိ ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။
ယခင္ ေဟာက္ဆာဂ်င္ ဘဝျဖင့္ က်င္လည္ ခဲ့ရသည့္ ေနရာတခ်ိဳ ့လည္း ေျပာင္းလဲေနျပီ ။ တာဝန္က်ဆရာဝန္ အခန္း ဖက္ အဝင္ဝ တံခါးမၾကီးမွာ ေတာ့ ယခင္ကလို အဝင္အထြက္ မလုပ္နိူင္ေတာ့ ။ ေဘးဖက္ မွာ ေရာ အတြင္းဖက္ေတြမွာပါ သံဇကာ မ်ား အထပ္ထပ္ ကာရံထားသည္ ။ အတြင္းရွိ ခန္းမၾကီးမွာ ေတာ့ အၾကီးအကဲၾကီးဆိုသူရဲ ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ လမ္းညႊန္ခ်က္ မူဝါဒ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးက အခန့္သား ေနရာယူထားေလသည္ ။ အပူေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဤေနရာသို ့ ေရာက္ေနၾကသူမ်ားစြာ ထဲမွ အဘယ္ေသာသူမ်ားက စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မိေလမည္လည္းမသိ ။သားနားစြာ ေရးသားထားေသာ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထဲမွ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ကို လက္ေတြ ့ အေကာင္အထည္ေဖၚေပးေနသည္ဆိုတာလည္း မသိ ။ ထားပါေတာ့ သူ ့ဟာသူ နံရံမွာ ကပ္ေနတာကမွ မ်က္စိေနာက္သက္သာပါေသးသည္ ။
(ဓါတ္ပံု မရိုက္ရ ဟု ေျပာသျဖင့္ လက္ယားေနေသာ ဖြားကိတေယာက္ အသည္းပါယားရင္း အဆိုပါပံုရိပ္မ်ားကို စာသားျဖင့္သာ သရုပ္ေဖၚနိူင္ပါေတာ့သည္ ။ နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကေစလိုပါသည္ )
ဦးေခါင္းဟက္တက္ကြဲျပီးေသြးသံ တရဲရဲ ျဖင့္ မိန္းမၾကီး တေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာသည္ ။ ဝွီးခ်ဲ နွင့္ ထေရာ္လီ မ်ား မရွိေပလို ့လားမသိ ။ ကိုယ့္ဒါဏ္ရာ ကိုယ့္လက္ျဖင့္ အုပ္ကာ လူနာ မွတ္တမ္းေရး စာအုပ္ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနရသည္ ။ လူနာ မွတ္ပံုတင္သည့္ ေနရာမွ အမ်ိဳးသမီး ၂ ဦးအဖို ့အႏွီေသြးမ်ားျမင္ရသည္မွာ ရိုးေနေလာက္ေပျပီ ။ သူတို ့ေမးစရာ ရွိသည္မ်ားကို ေအးေဆးစြာ ေမးရင္း ေရးရင္း သူ ့တို ့အလုပ္ သူတို ့လုပ္ေနၾကေလသည္ ။ ထိုအဆင့္ ျပီးမွ အတြင္းဖက္ခန္းသို ့ သြားရန္ ညႊန္ၾကားေလေတာ့သည္ ။ ေတာ္ပါေသး၏ ။ ေခါင္းမွ ေသြးမ်ားက အလိုက္သိစြာ တိတ္သြားခဲ့သည္မို ့ လူနာကိုယ္တိုင္ ေအးေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ ့အနာ ခ်ဳပ္ရန္ အတြင္းခန္းသို ့ ဝင္သြားနိူင္ေတာ့သည္ ။
ေနာက္တဦးက ပိန္လွီေနေသာ ၃ ႏွစ္သားအရြယ္ ေယာက္က်ား ကေလးတဦး ၊ အေရးေပၚဌာန၏ ခြဲစိတ္ခန္း ေရွ ့ရွိ ခမ္းမက်ယ္ၾကီးေဘး နံရံတခုတြင္ကပ္ထားေသာ ေထာ္လီရြဲ ့ရြဲ့ တခု အေပၚတြင္ ဖင္တံုးလံုးလွဲေလွ်ာင္းကာ ငိုေနသည္ ။ ညာဘက္ ေပါင္တခုလံုးေယာင္ကိုင္းကာ နီရဲေနသည္ ။ အေတာ္ေလး နာက်င္ေနေပသည္ ။ ထိုကေလး၏ အေမျဖစ္ဟန္တူေသာ အသက္ ၃၀ ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီး တဦးမွာလည္း သားျဖစ္သူႏွင့္ အျပိဳင္ မ်က္ရည္ေတြ က် လို ့ မ်က္ႏွာတခုလံုး ေဖါင္းအစ္ေနသည္ ။ အိပ္ေရးမဝတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျပီ ထင္သည္ ။ စပ္စုတတ္ေသာ ဖြားကိ ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီသြားျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္မိသည္ ။ ကေလးဘာဝ ေဆာ့ကစားရင္း လူတရပ္ အျမင့္မွ ျပဳတ္က်ျပီး ညာဘက္ဒူးေခါင္း ပြန္းပဲ့ကာ တစတစ ေယာင္လာသည္မွာ တပါတ္ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေသာ မိဘမ်ားအေနျဖင့္လည္း မည္သည့္ ေဆးခန္း ေဆးရံု မွ် သြားမျပခဲ့ၾက ။ ေဆးျမီးတို လိမ္းေဆးေလးသာ လိမ္းေပးခဲ့ၾကသည္ ။ အဆိုပါဒါဏ္ရာ ေလးမွ တေျဖးေျဖး ၾကီးထြားလာျပီး အဖ်ားတက္ ၊ အကိုင္မခံ နိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္မွဳေၾကာင့္ ငိုခ်င္းခ်ေနရေသာ အခ်ိန္က်မွ ရသမွ် ေလး ဟိုေခ်းဒီေခ်းျဖင့္ သူတို ့ ေနထိုင္ရာ ဒလ တဖက္ကမ္းမွ ရန္ကုန္ဘက္သို့ အရဲစြန့္ ကူးလာကာ ျပည္သူ ့ေဆးရံုၾကီးသို့ ့ေရာက္ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။ ရွိသမွ် ေငြစေလးက ခရီးစရိတ္ သာသာေလး ဆိုေတာ့ စရိတ္မွ်ေပး ဓါတ္မွန္ တခ်ပ္ရိုက္အျပီး အရိုးမက်ိဳးမွန္းသိရေပမဲ့ ျပည္တည္နာၾကီးကို ခြဲစိတ္ရန္လိုသည္ ။ ပဋိဇီဝပိုးသတ္ေဆးမ်ား ထိုးရန္ ေသာက္ရန္ လိုသည္ ။ ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲပါသမွ်လည္း မက်န္ေတာ့ ။ ေဆးလည္းမဝယ္နိုင္ ။ သို ့ပါ၍ နံနက္ ေစာေစာတည္းက အဆိုပါ နံရံေဘးတြင္ ကေလးတင္ထားေသာ ေထာ္လီေလး ကပ္ထားကာ ေစာင့္ေနရသည္။ ဘာ ကို ေစာင့္ ေနရသလည္း၊ ရွင္းပါသည္ ။ ေငြ ဟုေခၚေသာ ပိုက္ဆံ ပဲေပါ့ ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရမည္လည္း ၊ ဘယ္သူမွ် မသိနိုင္ ။ ကုေဋ ၈၀ သူေဌးသမီး မဟုတ္ေသာ ဖြားကိ တေယာက္ တတ္နိူင္သေလာက္ ေဆးဖိုးအလွဴ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့ပါသည္ ။ ကေလး ေလး တေယာက္ ေရာဂါ အျမန္ေပ်ာက္ကင္းပါေစ ဟုလည္း ဆုေတာင္းေပးမိပါသည္ ။ မေန ့ည ကတည္းက ဘာမွ မစားရေသာ ကေလးငယ္ တေယာက္ ေနာက္တေန ့ေန့ခင္း အထိ ဆာတာေရာ နာတာေရာေၾကာင့္ သနားစဖြယ္ ငိုေၾကြးေနရသည့္ ျမင္ကြင္းကို ယခုထိ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္ ။
အျပင္ ခန္းမၾကီး ေရွ ့ တေနရာ ရွိ လူနာမွတ္ပံုတင္သည့္ ေနရာတြင္ လိုအပ္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖည့္စြက္ျပီးသကာလ ရရွိလာေသာ စာရြက္ပိုင္းေလးတခုကို ယူျပီး အတြင္းခန္းရွိ ေဆးရံုတက္ရန္ မွတ္တမ္းေရးေသာ ေနရာသို ့ သြားျပီး ေရးမွတ္ရျပန္သည္ ။ မည္သည့္ ဌာန တြင္ မည္သည့္ ဆရာဝန္ၾကီးျဖင့္ မည္သည့္ ေရာဂါ အတြက္ ေဆးရံုတက္ပါမည့္ အေၾကာင္း စာရြက္ေလးကို ယူေဆာင္ျပီး တက္မည့္ ေနရာသို ့ သြားရပါသည္ ။ မသြားခင္မွာ မိမိလိုအပ္မည့္ ေဆးမ်ား( ေသာက္ေဆး၊ ထိုးေဆး) ၊ ေဆးပုလင္းအသံုးအေဆာင္မ်ား ကို မိမိအစီအစဥ္ျဖင့္ ဝယ္ယူ( သယ္ေဆာင္ )လာရပါသည္ ။ ထိုေနရာ မွ အထြက္ အေရးေပၚဌာနႏွင့္ ေဆးရံုၾကီးအေဆာင္ ၾကား အမိုးပါလုူကူးလမ္း ၊လမ္းခုလပ္တေနရာတြင္ ေဆးရံု အလုပ္သမား တဦးက ေဆးရံုတက္ရမည့္ လူမမာ အဖိုးၾကီးတေယာက္အား သံျပားသက္သက္သာရွိေသာ ေထာ္လီျဖင့္အခင္းမပါ ၊ အျခံဳမပါ ၊ ေဘးတြင္ ဆရာမ မပါ ပဲ တြန္းလာသည္ ။သံျပားခ်ည္းသာရွိေသာ ေထာ္လီျဖင့္တင္ျပီးတြန္းလာသျဖင့္ အစက လူေသအေလာင္းဟု ထင္ထားမိရာမွ အနီးမွ ျဖတ္သြားစဥ္ ထို အဖိုးၾကီး လက္က လွဳပ္ရွားလိုက္သျဖင့္ ရုတ္တရက္မို ့ လန့္ျဖန္ ့သြားမိေသးသည္ ၊ေနာက္ဆက္တြဲ အေနျဖင့္ သက္ရွိလူသားတစ္ဦးကိုဤသို ့တင္ေဆာင္သြားျခင္းကို ျမင္ရသည္မွာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိလိုက္သည္။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ လူနာတက္ေရာက္မည့္ ဌာနတြင္ ေဆးရံုတက္ခြင့္ စာရြက္အား တာဝန္က် ဆရာဝန္ ႏွင့္ ဆရာမမ်ားကို ျပန္လည္ျပသျပီးသကာလ ကုတင္ေနရာ ေစာင့္ယူရပါသည္ ။ေမာေနေသာ လူနာတဦးမွာ မိမိကုတင္ေနရာမရမီ လြတ္ေနေသာကုတင္တလံုးတြင္ ေခတၱလဲေလွ်ာင္းအနားယူေနမိသျဖင့္ အနီဝတ္ဆရာမေလးတေယာက္၏ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမွဳကိုခံရရွာသည့္ ျမင္ကြင္းကို အံ့ၾသစြာ ျမင္လိုက္မိေသးသည္ ။
မိတ္ေဆြ၏ကုတင္ေနရာရျပီး ကုသမွဳခံယူေနစဥ္ အထူးကု ဆရာဝန္ ပေရာ္ဖက္ဆာၾကီး လူနာလွည့္လည္စစ္ေဆးျခင္း အခ်ိန္တိုက္ဆိုင္ ေနသျဖင့္ နားစြင့္ေနမိသည္ ။ ကုတင္ ၉ လံုးဆန္ ့ လူနာေဆာင္ အတြင္း အစြန္ဆံုးေဒါင့္ တေနရာတြင္ ရွိေနေသာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခန့္ အမ်ိဳးသမီးလူနာပိန္ပိန္တဦး အား ေျပာၾကားေနေသာ စကားမ်ားပါေပ ။ “အေဒၚ့ေရာဂါက ေငြ သိန္း ၁၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ကုန္က် ခံနိူင္ရင္ ေပ်ာက္နိူင္ပါတယ္ ”တဲ့ ..... ။ ဘာေရာဂါမွန္းေတာ့ မသိ ။ လူနာ မွတ္တမ္းစာအုပ္လည္း ကုတင္နားမွာ မရွိသည့္အတြက္ ဆရာဝန္ၾကီး ၾကည့္ရွဳ လွည့္လည္ အျပီးမ်က္ႏွာေလးငယ္ေနေသာ ထိုအေဒၚၾကီၤးအား ေမးၾကည့္မိသည္ ။ လူနာအား မည္သူမွ် ရွင္းလင္းမျပေသးေသာေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ယေန ့ထိ ဘာေရာဂါမွန္း ေသခ်ာ မသိ ေသးပါေၾကာင္းသာ အေျဖရသည္ ။သူ ့လည္ပင္းမွာ လည္း ျပည္ရည္စိုရႊဲေနေသာ gauze တစ အုပ္ထားသည္ ။ညာဘက္ လည္ပင္းရွိ အၾကိတ္ တခုကို အသားစ ယူျပီး စစ္ေဆးထားျခင္း မွ အနာမက်က္ပဲ ျပည္ရည္ထြက္ေနျခင္းပါေပ ။ ခြဲထားသည္မွာ ၁ လခန့္ ့ရွိေနေလျပီ ။ ဒီေတာ့ ဆီးခ်ိဳမ်ားရွိေနသလား ၊ တီဘီ အက်ိတ္လား ။ တီဘီဆိုလွ်င္ သိန္း၁၂၀ ေလာက္ေတာ့ မကုန္နိုင္တာမို ့ ကင္ဆာ အက်ိတ္ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေလမည္ ။ သိန္း ၁၂၀ ကုန္ျပီးလွ်င္ ဥစၥာေပ်ာက္မည္လား ၊ အသက္ေပ်ာက္မည္လား ၊ ဘာေပ်ာက္ မည္လည္း ဆိုတာေတာ့ ကံၾကမၼာအတိုင္းသာ ထားရပါေတာ့မည္ ။
“စရိတ္မွ်ေပး ”ဆိုသည္ကို စပ္စုစြာ ေမးျမန္းမိေသးသည္ ။ လူနာတဦးက ေျပာသည္မွာ တဝက္ေသာ စရိတ္ ကိုေပးရပါသည္ တဲ့ ။ ဒီေတာ့ ေဆးရံုတြင္တာဝန္ထမ္းေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္တေယာက္ကိုေမးၾကည့္မိသည္ ၊ တတ္နိူင္သူမ်ား တတ္နိုင္သေလာက္ အလွဴေငြ ထည့္ၾကျပီး ထိုေငြမ်ားထဲမွ ခ်ိဳ့တဲ့သူမ်ား အတြက္ လိုအပ္သည့္ ေဆးဝါးမ်ား ျပန္လည္ ဝယ္ယူကာ သံုးစြဲေပးေနၾကပါသည္ တဲ့ ။တခါတရံ ရန္ပံုေငြ မလံုေလာက္သည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ သူတို ့ ဆရာဝန္မ်ား အိတ္စိုက္ ကာ ကုသေပးၾကရပါသည္ တဲ့ ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း အိတ္စိုက္ ဆရာဝန္မ်ားဘဝက သနားစဖြယ္ပင္ ။ အိတ္လိုက္နွိဳက္ေနနိုင္ၾကေသာ ဆရာဝန္ၾကီးမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာနိူင္ၾကပါေစ ဟုမဆီမဆိုင္ ဆုေတာင္းမိလိုက္ပါသည္ ။
ဒီေတာ့ ယေန ့ေခတ္ ေရႊျပည္ၾကီးမွ လူနာမ်ားနွင့္ ပါတ္သက္၍ ေကာက္ခ်က္တခု ခ်မိလိုက္သည္ ။
-အလြန့္အလြန္ တတ္နိူင္ၾကသူမ်ား ေတာ္ရံု ေနထိုင္မေကာင္းလွ်င္ပင္ နိူင္ငံရပ္ျခားသို ့သြားေရာက္၍ အခ်ိန္မွန္စစ္ေဆးျခင္း ႏွင့္ ေဆးကုသျခင္းဳ ခံယူၾကသည္ ။
-အေတာ္အတန္ တတ္နိူင္သူမ်ား ေရာဂါ ျပင္းထန္ပါက နိူင္ငံရပ္ျခားသို ့သြားေရာက္၍ ေဆးကုသမွဳ ခံယူၾကျပီး ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကို ျပင္ပ ပုဂၢလိက အထူးကုေဆးရံုၾကီးမ်ား ေဆးခန္းၾကီးမ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသည္ ။
-ေတာ္ရံု တတ္နိူင္သူမ်ား ႏွင့္ အနည္းငယ္ တတ္နိူင္သူမ်ား ေရာဂါ ျပင္းထန္ပါက ျပင္ပ ပုဂၢလိက အထူးကုေဆးရံုၾကီးမ်ား ေဆးခန္းၾကီးမ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကျပီး ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကို ျပည္သူ ့ေဆးရံု ၊ေဆးေပးခန္းမ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသည္ ။
-မတတ္နိူင္သူမ်ား ေရာဂါ ျပင္းထန္လွ်င္ေရာ ၊ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကိုပါ ျပည္သူ ့ေဆးရံု မ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသည္ ။
-အလြန္ ့အလြန္ ႏွင့္ လံုးဝ မတတ္နိူင္သူမ်ား ေတာ္ရံုေရာဂါမ်ားကို ေဆးျမီးတိုျဖင့္ ကုသျပီး ေရာဂါ ျပင္းထန္လွ်င္ ျပည္သူ ့ေဆးရံု မ်ားတြင္ ကုသမွဳ ခံယူၾကသူမ်ားရွိသကဲ့သို ့ အသက္ေပ်ာက္မည့္ အတူတူ ပိုက္ဆံပါေပ်ာက္မည့္ အရာကို ေရွာင္လႊဲျပီး အသက္အေသခံေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနၾကပါသည္ ။ စရိတ္မွ်မေပးနိုင္ေတာ့ အသက္သာ မွ်ေပးေနၾကရပါေတာ့သည္ ။
ဤသည္တို ့မွာ ယေန ့မ်က္ေမွာက္ ေရႊျပည္ၾကီး၏ ျပည္သူ ့ ေဆးရံုၾကီးတြင္ နာရီပိုင္းေလးအတြင္း ျမင္မိ ၾကားမိ ၾကံဳေတြ ့မိ၊ ခံစားမိ သည္မ်ားကို ေဖါက္သည္ခ်လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ ရင္နင့္ဖြယ္ရာ အျဖစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။
ျခင္ဆိုတာ ေကာင္းက်ိဳးမေပး ၊ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ မိုးတြင္းအခါသမယ ျခင္နွင့္ ယင္မ်ား ႏွိပ္စက္မွဳေၾကာင့္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ၊ ဝမ္းေလွ်ာ ဝမ္းပ်က္ ေရာဂါေတြ ပိုမ်ားလာေလ့ရွိသည္ကို အားလံုးအသိပင္ ။ ဒီေတာ့ ျခင္ႏွိမ္နင္းေရး ေတြ လုပ္ၾကသည္ ။ ျခင္ရဲ ့ ဘဝအစ ပိုးေလာက္လန္းတစ္ေကာင္ ေငြတစ္ေထာင္ ဆိုျပီး ဒါဏ္ရိုက္သည္ ဟူ၍ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေရးသားထားသည္ ဆိုတာကို ဒီဗီဘီမွ တင္ျပသြားေလသည္ ။ အဆိုပါ ျခင္ ႏွိမ္နင္းေရးအတြက္ မဟာဗ်ဴဟာၾကီး တခုပါေပ ။ က်န္းမာေရးပညာေပးတာ မရလို ့ဥာဏ္ၾကီးရွင္မ်ားက ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ကာ ဒီဗ်ဴဟာၾကီး ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ရေလသည္လား မသိ ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျခင္ေတြရဲ့ ဆိုးက်ိဳးေပးမွဳကို အားလံုးနားလည္လာၾကေလသည္ကိုေတာ့ ျငင္းမရ ။ထို ့အတူပင္ ျခင္ေဆးေခြ ထုတ္လုပ္သူမ်ား အတြက္ေတာ့ ဤျခင္ေတြ ကမာၻေလာကၾကီးမွ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားမျခင္း ျခင္ကိုမွီ၍ စီးပြားျဖစ္ေနအံုးမည္ ဆိုတာကိုလည္း ျငင္းမရ ။ ထားပါေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးမျပဳ တဲ့ ဒီ ျခင္မ်ား အေၾကာင္း ။ ...
ယခု ေျပာခ်င္သည့္ ေျပာျပမည့္ “ ျခင္ ” ဆိုသည္မွာေတာ့ တျခားမည္သူ ့ကို ေကာင္းက်ိဳး ျပဳ ၊ မျပဳ ကၽြန္ုပ္ မသိ ။ ကၽြန္ုပ္ အတြက္မေတာ့ ခ်စ္မိတ္ေဆြၾကီးပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္ ။ အေဝးတေနရာစီ ေရာက္ေနၾကေသာ ကၽြန္ုပ္ နွင့္ ျခင္တေကာင္တို ့ ေလလွိဳင္းတြင္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ ဤဘေလာ့ေလး မွာစျပီး မေတာက္တေခါက္စာမ်ားကို ေတာင္ျခစ္ ေျမာက္ျခစ္ ျခစ္ရင္း ေရးရင္းျဖင့္ ခ်စ္မိတ္ေဆြၾကီး ျဖစ္ခဲ ့ရေပသည္။ ထို ့ေနာက္ မွာေတာ့ အဆင္မေျပမွဳမ်ား ေတြ ့ၾကံဳရတိုင္း ၊ စိတ္ညစ္စရာ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚရတိုင္း သူ ့အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ၊ အျပန္အလွန္ရင္ဖြင့္ၾကသည္ ။ေျပာမနာ ဆိုမနာ ျဖစ္ၾကသည္ အထိ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾကေလသည္ ။ အကၽြန္ုပ္ ေရႊျပည္ၾကီးသို ့ ျပန္ေရာက္အျပီး ဆက္လက္ ေရးသားခဲ့ေသာ ဤဘေလာ့စာတိုေပစ ေပါက္ကရမ်ားကိုလည္း ခ်စ္စဖြယ္ ျခင္၏အကူအညီျဖင့္ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚသို ့ တင္ပို ့ခဲ့ရေလသည္ ။ အကၽြန္ုပ္ ခမ်ာမေတာ့ လိပ္ႏွဳန္းျဖင့္ေျပးေနေသာ အိမ္သာနတ္ၾကီးအား ဦးမခ်ခဲ့သျဖင့္ အျခား ဘေလာ့စေပါ့မ်ားကိုလည္း မဝင္နိုင္ ၊ မလည္နိုင္ျဖင့္ ခ်စ္ေသာ ဘေလာ့မိတ္ေဆြမ်ားနွင့္ အဆက္ျပတ္ေနခဲ့ရသည္မွာ ၂ လပင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေလျပီ ။
ျခင့္ အျပင္ ေမ်ာက္အေၾကာင္း လည္း ေျပာ ရဦးမည္္ ။ ကၽြန္ုပ္၏ “ေမ်ာက္ ”မွာ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို ့ ၊ ေမ်ာက္မူးလဲ တို ့ ဆိုျပီး ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးခံေနရေသာ ေမ်ာက္ ေလာင္း ေလး ( ယခုေတာ့ ေမ်ာက္နာေလး) အေၾကာင္းေတာ့မဟုတ္ ။ အကၽြန္ုပ္သည္ ေမ်ာက္ မဟုတ္ေပမဲ့ ေမ်ာက္ ကို ခ်စ္ သည္ ။ ငယ္စဥ္ အခါတည္းက ေမ်ာက္ရွဳံးေအာင္ ေဆာ့ခဲ့သည္ ။ သို ့ေပေၾကာင့္လားမသိ ၊ ေမ်ာက္ ေသြးပါေသာ ကၽြန္ုပ္ မွာ ေမ်ာက္ကိုက္ျခင္းေရာ ေမ်ာက္ကုတ္္ျခင္းပါ ခံခဲ့ရဖူးသည္ ။ မဟာရန္ကုန္ရွိ တိရစာၦန္ရံု ေမ်ာက္ရြာ ထဲ မွ ပါတ္ပါတ္လည္ မွာ ကၽြင္းၾကီးသဖြယ္ ျပဳလုပ္ကာ ျခားထားေသာ စည္းရိုးေပၚထိ တက္ထိုင္ကာ ေျခတြဲေလာင္းခ် လွဳပ္ရြေနေသာ အကၽြန္ုပ္ထံ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ ခုန္ေက်ာ္ျပီး ေျခေထာက္ ကို ကိုက္ ၊ ကုတ္ျခစ္ ကာ လြတ္ထြက္သြားေသာေၾကာင့္ အနီးရွိ လူအမ်ား အထိတ္တလန္ ့ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းအား ယေန ့ထိ အမွတ္ရေနဆဲပင္ျဖစ္ေလသည္ ။ ထို ့ အျပင္ ကေလးဘဝ ပုပၸါးေတာင္ တက္ခဲ့ၾကစဥ္က လည္း ေမ်ာက္မ်ားကို အစာေကၽြးေနစဥ္ အစလြန္သြားသျဖင့္ အဆိုပါေမ်ာက္မ်ားထဲမွ ေမ်ာက္မၾကီးတေကာင္၏ ကုတ္ျခစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရဖူးေလသည္ ။ ဤသည္မွာ ကၽြန္ုပ္ နွင့္ ေမ်ာက္ မ်ား၏ ေရွးေရစက္ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္ ။ ေမ်ာက္ကိုက္လွ်င္ ေရႊခ် ဟုေျပာၾကသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ။ ေရႊေတာ့ မခ်ဖူးခဲ့ ၊ ထို ့ေၾကာင့္ ယခု အခ်ိန္မွာ ငေရႊ၏ ထု ႏွက္ မွဳမ်ား ခံေနရေလသည္လား ဟု ဤစာေရးေနရင္း မဆီမဆိုင္ ေတြးမိ လိုက္ေသးသည္ ။ဤသည္ကား အကၽြန္ုပ္ ေမ်ာက္အေၾကာင္း တစြန္းတစပင္ျဖစ္ေလသည္ ။
မဟာ ျခင္တေကာင္ စလံုးမွ ပ်ံ(ျပန္) လာသည္ ။ သူ ့မွာ အေတာင္ပံ ရွိေပမဲ့ ေဝးေဝးပ်ံလို ့ မရတာ မို ့ လပ်ံ ( ေလယာဥ္ပ်ံ ) ၾကီးစီးကာ ေဝဟင္ခရီးျဖင့္ အမိေရႊျမိဳ ့ေတာ္သို ့ပ်ံလာသည္ ။ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ၁၀ ရက္ ၾကာ ေနသြားတဲ့ ျခင္တေကာင္ ၊ ျခင္ေတြ အကိုက္ခံရတာ ၁၀ဘုမက ထြက္သြားသည္ ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ျခင္နွင့္ ေမ်ာက္တို ့ ေရႊျပည္ၾကီးတြင္ ေတြ ့ဆံု ခဲ့ၾကသည္ ။ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း ငယ္ေပါင္း မ်ားသဖြယ္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ မက ေတာေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကာင္းအရာ ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္ ။ ေမ်ာက္ ၏ မာတာမိခင္ၾကီး ေဆးရံုတက္ေနရသည္ ့ ကာလအတြင္းမွာ ပင္ ၊ ညဘက္ ေဆးရံုမွာ လူနာ ေစာင့္ တာဝန္ ယူအျပီး ေန ့ဘက္မွာ ျခင္ နွင့္ ေမ်ာက္တို ့ ေတြ ့ၾက ၊ ေျပာၾက ၊ေျပာင္ၾက၊ သြားၾက ၊ စားၾက ျဖင့္ ၁၀ ရက္တာ အခ်ိန္မ်ား လွ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုး ခဲ့ရေလသည္ ။
ထူးဆန္းေသာ ျခင္က ေမ်ာက္ အၾကိဳက္မ်ားကို သိေနသလို ၊ ေမ်ာက္ကလည္း ျခင့္စရိုက္မ်ားကို ထူးျခားစြာ သိေနေလသည္ ။ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ျခင္ ႏွင့္ ေလာင္တတ္ေသာ ေမ်ာက္ တို ့ တေန ့ တေန ့ ပါးေညာင္းမတတ္ ေျပာ လိုက္ၾကသည့္ စကားမ်ားက ေရပက္မဝင္။ သတင္းေရာ အတင္းပါ စံုလင္လွသည္ ။မ်ားမၾကာမီက ေဟာ့တ္နယူးစ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဘုန္းၾကီးတစ္ေယာက္( တစ္ပါး) အေၾကာင္း ကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေလာကၾကီး ႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနတာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ ေမ်ာက္တေကာင္ ႏွင့္ျခင္တို႕ မ်က္လံုးေရာ မ်က္ဆန္ပါ ျပဴးသြားခဲ့ေသးသည္။ဪ...အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဒါမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ေသးသည္ကိုး။ ကဲ..သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာလွ်င္ အျပစ္တင္ခံေနရမည္ စိုးသျဖင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ဆက္ေျပာပါမည္။
မနက္ ေစာေစာ က်ီးမနိူးမွီ ျခင္ ႏွင့္ ေမ်ာက္တို ့ နိူး ေနေလ့ ရွိျပီး ၊ ေနမထြက္မွီပင္ ျခင္ ႏွင့္ ေမ်ာက္တို ့ အျပင္ထြက္ေနခဲ့ၾကသည္ ။ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ ကို ့ယို ့ကားယား ေျပးလႊားရင္းျဖင့္လည္း ေတာ္ကီပြားတတ္ၾကေသးသည္ ။ မိုးရြာေနလွ်င္ေတာင္မွ ထီးေဆာင္းရင္း အေျပးတဝက္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကေသးသည္ ။ အား-က-စား ဆိုေတာ့ လည္း အားတာနဲ ့စား လိုက္ၾကပံုမ်ား ေပါင္ခ်ိန္(စက္)ေတာင္ ပ်က္သြားျပီလားဟု ထင္နိူင္ေလာက္သည္ ။ ေမ်ာက္ တေကာင္မွာ ဝိတ္မက်သည့္ အျပင္ တိုး လာသည့္ အတြက္ ေပါင္ခ်ိန္စက္ ကိုပင္ အထင္လြဲမိေပေတာ့သည္ ။ ျခင္ချမာ မေတာ့ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ တုပ္ေကြးခ်င္သလိုလို ျဖင့္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္သြားေလသည္ ။သို ့ေပမဲ့ အကိုက္မပ်က္ ခဲ့။ အရိုး ကို ဆိုလိုသည္ ။ ( ပြင့္သစ္ဆန္းမွာ ျခင္က နံျပားႏွင့္ ဆိတ္ရိုးစြတ္ျပဳတ္ ကိုက္သကဲ့သို ့ ေမ်ာက္အၾကိဳက္ဝါးတာကေတာ့ ကီးမားပလာတာ ျဖစ္ေလသည္ ။ လဖက္ရည္ၾကိဳက္တာခ်င္းလည္း တူၾကသည္ ။ အဆိုပါ ၂၄ နာရီ ဖြင့္ေသာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္ အင္တာနက္လည္း အလကားသံုးနိုင္သျဖင့္ ျခင္ ႏွင့္ ေမ်ာက္တို ့ အတြက္ အဆင္ေျပလွသည္။ ေၾကာ္ျငာခ မယူပဲ ေၾကာ္ျငာေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ) တရက္မွာေတာ့ အား-က-စား အျပီး ဘုရားတက္ၾကသည္ ။ ေဘာင္းဘီတိုကိုယ္စီနွင့္ သရုပ္ပ်က္ လွသျဖင့္ ေရႊတိဂံု ဘုရားၾကီးရင္ျပင္ေပၚသို ့ မတက္ခ်င္ ။ ေဂၚဒြင္လမ္းရွိ ေရွးေဟာင္းေစတီေလးဆီသို ့သာ သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္ ။ထိုေစတီေလးမွာ လူသူရွင္းသည့္ အတြက္ ျခင္ႏွင့္ေမ်ာက္တို ့ စိတ္ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ၊ ဘုရားလည္းဖူး လိပ္ဥလည္းတူး ... (ေဆာရီး ေယာင္လို ့ ... မေရႊစင္ ရဲ့ ေဆာရီး ဖက္ရွင္ ကို အားက်၍ ) ကုသိုလ္ယူခဲ့ၾကပါသည္ ။ ျခင္မျပန္မီ တရက္ ၊ 1 Two 4 ဆိုင္မွာ ဘိုက္ကေလး တည္ခင္းေသာ ညစာ မွ အစားႏွင့္အေသာက္မ်ားကိုလည္း ေမ်ာက္တေကာင္ မေမ့နိူင္ပါ ။
ျခင္ရဲ့ ေမ်ာက္အတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးကို အမွတ္ရေနေအာင္ ၾကြားလိုက္ပါသည္ ။ ေအာက္ပါပံု တြင္ ရွဳစားနိုင္ပါသည္။
ျခင့္အတြက္ အမွတ္တရ စကားမ်ားလည္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္ ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း ျခင္ ေရ ။ နင့္ ရဲ့ ခ်စ္ စဖြယ္ ေမ်ာက္ရုပ္ေလး အတြက္ ေရာ ။ ရယ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေလးမ်ား အတြက္ေရာေပါ့ ...၊
မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့ ေက်းဇူး စကားမ်ားကို ရင္ထဲမွာ ေျပာဆိုရင္း အမွတ္တရ ေရးဖြဲ ့ လိုက္ပါသည္ ။ ေနာင္လည္း ဒီလို ေပ်ာ္စရာ အေျခအေနေလးမ်ား ထပ္မံၾကံဳေတြ ့ရနိုင္ပါေစ လို ့ ....
ျခင့္ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ သိလိုပါက ဤေနရာတြင္ စံုစမ္းနိုင္ပါသည္ ။
သူငယ္ခ်င္းသို့ အမွတ္တရ ေရးထားျခင္းသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ မည္သည့္ ရသ ႏွင့္ ဗဟုသုတ မွ ေပးစြမ္းနိုင္ျခင္းမရွိေသာ စာတပိုဒ္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံ ပါသည္ ။ း))
- ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေန၊ - မေပ်ာ္ ရွိရိုးလား ။ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ေပ်ာ္စရာေတြ လိုက္ရွာျပီး ေနလိုက္တာေပါ့ ။ း)
- ေတြ ့တဲ ့သူနဲ ့ တည္ ့ေအာင္ေပါင္း ၊ -လမ္းထိပ္က ကုလားမၾကီး အေၾကာ္ဆိုင္ မွာ တည့္ေအာင္ ေပါင္းစားတတ္ေနျပီ ။( ခၽြင္းခ်က္ ။ ။ အေကာင္စိမ္းစိမ္း အျမီးရွည္ရွည္ မ်ား ၊ ပုတ္သင္ညိဳ လို ေခါင္းျငိမ့္ျပီး ေရေျမ အလိုက္ အေရာင္ ေျပာင္းတတ္သူမ်ား ႏွင့္ေတာ့ တည့္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ေသာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေရး ညံ့ဖ်င္း လွသူ အကၽြန္ုပ္မွာ အဆိုပါ ကုလားမၾကီးကို အေပါင္းအသင္း ဖြဲ ့ရာတြင္ေတာ့ အခက္အခဲ မရွိလွပါ ။ )
- ရွိတာေလးနဲ ့လွေအာင္ဝတ္ ၊- မရွိတာၾကီးကို မဝတ္နိုင္ေတာ့လည္း၊ ဝတ္ထားတာေလးပဲ လွတယ္ ေတြး ျပီး ေနလိုက္ပါတယ္ ၊ I-Max နဲ Step အထည္ ေၾကာ္ျငာ ထဲက ဝတ္မွဳန္ေရႊရည္ ေတာင္ ကိုယ့္ေလာက္ မလွသလိုပဲ ။ ဟဲ ဟဲ။.
- ရတာေလးနဲ ့ ဝေအာင္စား ၊- ေဩာ္ .. တေန ့၊တစ္သိန္းေလာက္ ရရင္ ေတာ့ ဝမယ္ ထင္ရတာပဲ ။ ေတာ္ပါျပီေလ ၊ သိပ္ဝ ေအာင္ စား ေနေတာ့လည္း အဆီပိတ္ျပီး ဒယ္အိုး ထဲေရာက္ ၊ www.အဝီဇိ .com မွာ လင့္ခ္ ခ်ိတ္ ေနရမွာ စိုးလို ့ ၊ မဝ တဝ ေလးပဲ စားပါေတာ့မယ္ ။
- နိူိင္လိုသူ ကို ၊ အရွဳံးေပး နွလံုး ေအးတဲ့ ေဆး ။ - ဪ... အနိုင္လို ေနတဲ့သူကို အရွံဳးေတြေပးလိုက္ရင္ သူ ့ခမ်ာ အရွံဳးေတြ ခ်ည္း ပံုေနေတာ့မွာ ပဲ ေလ ။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ ။ အနိူင္ လို သူကို အနိုင္ေပး ။ ေရႊလိုသူကို ေရႊေပး ၊ ေငြလိုသူကို ေငြေပး၊ မေအ လို သူကို .... အဲ.. အဲ .. ခက္ကုန္ျပီ ။ ( ဘုရားေဟာ တရား ၊ ဆံုးမ စာ မ်ားကို ကပ်က္ကေခ်ာ္ လုပ္ျခင္း မဟုတ္ပါ ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ အေတြးမ်ားကို ယေန ့ထိ ေတြးေနမိပါေသးသျဖင့္ .... ေတြးမိသလို ေရး မိ ပါ သည္ )
ဒါေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ဒီလို ေန ေန ပါတယ္ ။
အာဇာနည္ေန ့ တို ့မေမ့ေပမဲ့ ၊
သူတို ့တေတြ စည္းစိမ္ယစ္ကာ
အာဏာတရူး ၊ ဥစၥာရူး မ်ား၊
ခိုးဆိုးတိုက္ခိုက္ ဒီလူမိုက္တို ့၊
ဒီမိုး ဒီေလ ဒီလူေတြ နဲ့
ဒီမင္း ဒီဆိုး ဒီသူခိုးေတြ ၊
သက္ဆိုးရွည္လို ့ ၊
တို ့ျပည္သူ ဘဝမ်ား မလွပစြာ
အဖက္ဖက္က ေအာက္က် ဆင္းရဲ
မြဲေတ ငတ္ျပတ္ လူျဖစ္က်ိဳးမနပ္ရျပီေပါ့။
ဒီေန ့ ဒီရက္ ဒီ နံနက္ အခ်ိန္ ၁၀နာရီ ၃၇ တိုင္း
အားလံုး ျငိမ္သက္ ဦးညႊတ္လွ်က္
ဥၾသေတြဆြဲ အေလးလည္းျပဳၾက ၊
ေရွးက အစဥ္အလာ ၊ ခုမွာေတာ့ အဖ်က္ခံရ ရွာေပါ့ ၊
သို ့ေပျငားလည္း ၊ငါတို ့အားလံုး
ဇူလိုင္ ၁၉ ဒီေန ့ ဆိုး မွာ
မ်က္ရည္ျဖိဳင္မိုး
ဘဝင္ညိွဳး လို ့၊
ွဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ စကား ရင္ဝယ္ၾကားလို ့ ၊
မွတ္သားနာယူ
တို ့ျပည္သူေတြ
ညီညာေစခ်င္ ၊
ကမာၻမေၾက ျမန္မာျပည္ရဲ ့
အာဇာနည္ အေပါင္း နဲ့ ဒီခြပ္္ေဒါင္း အား
ကမာၻတည္သ၍ မေမ့ၾကေစေၾကာင္း၊
ငါဆုေတာင္း၏ ။
ကိကိ ( ၂၀၁၀ ၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ )
သခင္ေအာင္ဆန္း (သို ့) သားတေယာက္ရဲ ့ အား
အမိေျမနဲ ့ လူသားမ်ားအတြက္
မွန္တဲ့ဘက္က ေအာင္ရမယ္လို ့
ခိုင္ၾကည္တဲ့ စိတ္နဲ ့ လမ္းျပခဲ့
အာဇာနည္....စိတ္မ်ားက
စိတ္တခုကို ကိုးကြယ္ဖို ့
အသက္ကို စြန္ ့ျပီး
သူ ့စိတ္ကို ကမာၻေျမအႏွံ ့ေမႊးျမေစခဲ့။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ရင္ခ်င္းဆက္ျပီး
ရုပ္က လက္နက္ခ်ခဲ့ရေပမဲ့
စိတ္က လက္နက္မခ်ဘူး ေဟ့.....
ေစာေဝ
၁၉ ဇူလိုင္ ၂၀၀၀ ။
( လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္က ကိုေစာေဝ ဖြဲ ့ဆို ခဲ့ တဲ့ ကဗ်ာ အား အမွတ္တရျပန္လည္ ေဖၚျပ လိုက္ပါတယ္ )
အာရုဏ္ဦး မိုးဦးေသာက္လို ့ အလင္းေရာက္ျပီ ဆိုေတာ့ အိပ္စက္အနားယူျခင္းမွ နိုူးထလာရေတာ့သည္ေပါ့ ။ ရြာျပန္ေရာက္ကာစ ေနသားမက်တာေတြ ရွိေပမဲ့ စိတ္ပမ္းကို သည္လိုေျဖဖို ့...( ကဗ်ာမဆန္ စာမဆန္ေတြ ေရးဖို ့) မနည္းမေနာ အားထုတ္မိသည္ ။ ျမင္ျမင္သမွ် ၾကားၾကားသမွ် ဘဝင္မက်တာေတြသာ ေရးခ်ရမည္ ဆိုပါလွ်င္ လက္ ဆယ္ေခ်ာင္းက်ိဳးရံုသာမက ရွိရွိသမွ် ၃၂ ေခ်ာင္းေသာ သြားမ်ားပါ ့( အံၾကိတ္ရဖန္မ်ားလြန္း၍ ) အမွဳန့့္ျဖစ္ရေပေတာ့မည္ မို ့ သေဘာေလာက္သာ ေရးရပါေတာ့မည္ ။ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးသူမ်ား နားကေလာသူမ်ား ေက်ာ္ခြ၍ သြားၾကပါေလကုန္ ။....
အလုပ္မရွိ ၁၀၉-၁၁၀ သို ့တည္းမဟုတ္ အျငိမ္းစားဘဝ သို ့ ေန ့ခ်င္း ညခ်င္း ကူးေျပာင္းသြားရရွာ ေလေသာ အကၽြန္ုပ္ မွာ ယခုက်မွ ငယ္စဥ္အခါ သင္ခဲ့ရဖူးေသာ သင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ ပါ ၊ ေစာေစာထ၊ အိပ္ယာသိမ္း ၊သြားတိုက္ ၊ မ်က္ႏွာသစ၊္ အစာစား ၊ အဝတ္လဲ ၊ ေက်ာင္းသြား အစရွိသည္ မ်ား ထဲမွ ေက်ာင္းသြားျခင္းအမွဳကိစၥ ကို လုပ္စရာ မလို္ေတာ့သည္မို ့၊ ဘုရားေက်ာင္းကန္လည္းေန ့စဥ္ မသြားနိုင္ေသးသည္မို ့ က်န္ အခ်က္မ်ား မွ အံဝင္ဂြင္က် ျဖစ္သည္ မ်ားကို အံမက်စြာ လိုက္လုပ္ရင္း နိစၥဓူဝ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိေနပါသည္ ။
နံနက္ ၆ နာရီ မတိုင္မီ ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္ ၊ လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ ... အေမာဆို ့ ျပီး ေျခေထာက္ေညာင္းတဲ့ အခ်ိန္ အိမ္ျပန္လာ ျပီး သူမ်ားလုပ္စာကို ထိုင္စားပါေတာ့သည္ ။ပါးစပ္က စား ေနဝါးေနတံုး၊ မ်က္စိက အားေနမစိုးလို ့ ၊ ဟိုစာ ဒီစာ ဖတ္ေလ့ရွိေသာ အကၽြန္ုပ္၊ ဒီတေခါက္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ အိမ္မွာ ထူးျခား ေနတာ တခု သတိျပဳမိသည္ ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မျမင္ရ မဖတ္ရတဲ့ သတင္းစာ ..... ဘာသတင္းထူးမွ မပါလို ့၊ အိမ္မွာ မယူတာၾကာလို့ ေမ့ေတာင္ ေမ့ေနတဲ့ သတင္းစာ .. အံမယ္ .. ဒီသတင္းစာေတြ အိမ္မွာ ျပန္ယူေနပါေရာ့လား ။ ဘယ္လို အေတြး အျမင္သစ္ေတြ ေျပာင္းသြားရတာပါလိမ့္ ။ ဒါ နဲ့ ပဲ အနားမွာ ရွိေနတဲ့ ညီမ ျဖစ္သူကို ေမးၾကည့္ မိသည္ ။ သတင္းစာ ယူရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ သတင္းဖတ္ရန္မဟုတ္ ၊ အတင္းေတြေရးထားတာလည္း ဖတ္ခ်င္ သိခ်င္၍ မဟုတ္ ။ နာေရး ေၾကာ္ျငာ ၾကည့္ရန္ မွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ....
မိတ္ရင္း ေဆြရင္းမ်ား ၏ နာေရး ကိုမွ် မသိလိုက္ပါ၍ သတင္းမေမးမိလိုက္ရျခင္းမ်ား အသုဘရွဳ မသြားျဖစ္ လိုက္ျခင္းမ်ား အခါခါ ျဖစ္ခဲ့ရသည္မို လူမွဳေရး ဝတၱရားမ်ား ပ်က္ခဲ့ရသည္မွာ လည္း အခါခါ ၊ ဒီေတာ့ နာေရးကိစၥ အတြက္ အနည္းဆံုး ဖံုးကေလးဆက္ျပီး သတင္းေမးနိုင္ရေလေအာင္ သတင္းစာကို ျပန္ယူေနရပါသည္ ။ ခုေခတ္ၾကီးမွာ ယခင္ ၾကံေတာ သုသာန္ လို နီးနီးနားနား အဆင္ေျပေျပ အသုဘပို ့ေဆာင္ရန္လည္း မလြယ္ကူေတာ့ ၊ သြားရ လာရ ခရီးေဝး ၊ ကရိယထ လည္းမ်ား၊ ခရီးစရိတ္လည္းမ်ား ေတာ့ အသုဘ ပို ့ေဆာင္သူမ်ားလည္း ေတာ္ရံု ခင္မင္မွဳ ျဖင့္ မလာေရာက္နိွဳင္ ၾကသည္ကို အားလံုး သေဘာေပါက္ နားလည္ျပီးသား ၊ အထာက် ျပီးသား ျဖစ္ေနၾကေလျပီ ။ မ်က္ႏွာၾကီး၊ နာမည္ၾကီး ပုဂၢိဳလ္မ်ား အသိုင္းအဝိုင္း အသုဘ မ်ား မွ လြဲ၍ ေရေဝး ၊ ထိန္ပင္ ၊သုသာန္ တို ့မွ အသုဘမ်ားမွာ ေျခာက္ကပ္ျမန္ဆန္စြာျဖင့္ ျပီးဆံုးသြားေလ့ရွိသည္မွာ လည္း ထံုးစံ တခု လို ျဖစ္ေနေပျပီ ။ တခ်ိဳ ့မွာ အသုဘ အိမ္ သို ့သာ သြားေရာက္ သတင္းေမးျခင္းမွ်သာ ျပဳ နိုင္ၾကေတာ့သည္ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ လမ္းတဝက္ ၊ လမ္းအစ ေလာက္အထိသာ အသုဘ ယာဥ္တန္း နွင့္ အတူ လိုက္ပါျခင္း ၊ အခ်ိဳ ့မွာ သုသာန္ မွ ေစာင့္ၾကိဳ ျပီး အသုဘ ရွဳျခင္း ၊ စသျဖင့္ အဆင္ေျပ သလို ျပဳၾက ပို ့ၾက ရေလသည္ ။ ဒါကို ေမာ္ဒန္ အသုဘ ပို ့ေဆာင္ျခင္းဓေလ့ ဟု မွတ္ယူမိပါသည္ ။
ထားပါေတာ့ အသုဘ အေၾကာင္း ၊ ေလာေလာဆယ္ အတြက္ ေမာ္ဒန္ သတင္းစာ ဖတ္နည္း အေၾကာင္း ေျပာခ်င္မိသည္ ။ အကၽြန္ုပ္ အပါအဝင္ ပံုမွန္လူမ်ား ၏ ယေန့ ေခတ္ေပၚ သတင္းစာ ဖတ္နည္း တခု ဟုလည္း ဆိုနိ္ူင္ပါသည္ ။ တံငါနားနီးတံငါ ၊ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး၊ ဆိုသလို တရုပ္နားနီးေတာ့ တရုပ္နည္းေပါ့ ၊ ကမာၻေပၚတြင္ ရွိ ရွိသမွ် လူမ်ိဳး အမ်ားစု မွာ စာအုပ္ျဖင့္ တရြက္ခ်င္းလွန္ျပီးဖတ္ရေသာ စာအုပ္ စာရြက္ဟူသမွ် ကို ေရွ ့ဆံုး စာမ်က္နွာ မွ ေနာက္တရြက္ သို ့ ဘယ္ဘက္မွ ညာ ဘက္သို ့ အစဥ္အလိုက္ လွန္ၾက ဖတ္ၾက ပါသည္ ။ သို ့ေသာ္ျငားလည္း တရုပ္ လူမ်ိဳး တရုပ္စာေပ မ်ား ၊ အမ်ားစု မွာ စာကို ညာ ဘက္မွစ၍ ဘယ္ဘက္ သို ့ ေရးသကဲ့သို ့ အထက္မွ ေအာက္ ေဒါင္လိုက္ လည္းေရးေလ့ ရွိၾကျပီး စာရြက္ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ား ကိုလည္း ညာဘက္မွ ဘယ္ဘက္ သို ့ ( တနည္းဆိုရလွ်င္ အေနာက္မွ အေရွ ့သို ့ ) လွန္ဖတ္ေလ့ရွိၾကသည္ ။ အာေရဗ် စာေပ တခ်ိဳ ့လည္း ဤသို ့ရွိေၾကာင္း ၾကားဖူးသည္ ။ ဟုတ္ မဟုတ္ ေတာ့ မသိပါ ။
ၤဒီေတာ့ ခုေခတ္ ေမာ္ဒန္ သတင္းစာ ဖတ္နည္း မွာလည္း တရုပ္နည္း ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္ ။ ေနာက္ဆံုးတရြက္ စာ မ်က္နွာ ၂၀ ..( မဖတ္ျဖစ္ တာ မ်ားသည္ ၊ ေအာက္မွာ ၾကည့္လွ်င္ သိနိူင္ပါသည္ ၊း))
ေနာက္ဆံုးမွ စ၍ တမ်က္ႏွာ လွန္ျပီး ဖတ္လွ်င္ စာမ်က္ႏွာ ၁၉ - နာေရးသတင္း ၊ အသုဘ ေၾကာ္ျငာမ်ား ။ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲ ၾကသူမ်ား ကို ေတြ ့ရပါလိမ့္မည္ ။ မိမိ ေဆြမ်ိ္ဳး မိတ္ေဆြ မ်ား နာမည္ ဆင္တူသူမ်ားကို တက္သုတ္ရိုက္ ရွာ ၾကည့္ ပါ ။ မေတြ ့လွ်င္ သက္ျပင္းတခ်က္ခ် နိုင္ပါျပီ ။ ျပီးလွ်င္ နာမည္ ထူးဆန္းမ်ား ၊ ေဆြမ်ိဳး ထူးဆန္းမ်ား ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ မ်ားစြာ ေဖၚျပထားေသာ သာေရး သတင္းေၾကာ္ျငာ၊ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ၊ မဂၤလာေဆာင္၊ ေမြးေန ့ဆုေတာင္းေၾကာ္ျငာ မ်ား ဆီသို့ မ်က္စိ တခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ပါ ။ စိတ္ဝင္စားပါက အစ မွ အဆံုး ေသခ်ာ ဖတ္ပါ ၊ မွတ္ပါ ၊ ထို ့အျပင္ ကြာရွင္း ျပတ္စဲ ၊ စြန္ ့လႊတ္ ျခင္း ၊ ကန့္ကြက္ရန္ ေၾကာ္ျငာမ်ား ၊ စီးပြားေရး ေၾကာ္ျငာ မ်ား ၊ ရုပ္ရွင္ ဗီဒီယို ေၾကာ္ျငာမ်ား၊ ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ၊ စားေသာက္ကုန္၊ သင္တန္းေပါင္းစံု ၊ ဆိုင္ေပါင္းစံု ၊ လုပ္ငန္းေပါင္းစံု ေၾကာ္ျငာ အစရွိသျဖင့္ ... မုူးေမ့သြားမတတ္ .. ဖတ္ရွဳ နိုင္ပါသည္ ။ ၆ မ်က္ နွာ အျပည့္ ၊ ဆိုဒ္ အစံု ၊ ေၾကာ္ျငာ စံု ကို ၾကည့္ရတာ အားမရ နိုင္သူ မ်ား အတြက္ ၊ ေရာင္စံု ေၾကာ္ျငာ အခ်ပ္ပို ဆိုတာလည္း ရွိပါေသးသည္ ။ ဒီေတာ့ ဖတ္စရာ သတင္း စာ မ်က္ႏွာ ဘယ္ ေလာက္ မွ် မက်န္ေတာ့ ။ ေကာင္းေပစြ ။ ေကာင္းေပစြ ။ ေကာင္းေပစြ ။ မိုးေလဝသ သတင္း ၊နွင့္ ျမန္မာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ ဆိုတာ ေတြလည္း အသံုးတည့္မည့္ အခ်ိန္မွာ ဖတ္ပါ မွတ္ပါ ။
(
ေနပါအံုး ၊ သတင္းစာ ဖတ္ေနမက် ေတာ့ တခုခု လိုေနေသးသည္ ဟု ထင္လိုက္မိ လို ့ မရမက လိုက္ရွာ မိပါသည္ ။ နိုင္ငံျခား သတင္းးးးးး ။ “ဟိုက္” .. စာရြက္ မ်ား ေက်ာ္သြားေလ သလား ၊ ျပဳတ္က်န္ ခဲ့ေလသလား ။ ဘယ္လိုမွ ရွာ မေတြ ့ ၊ ေနာက္မွ ေရွ ့သို့ ၊ ေရွ ့မွ ေနာက္သို ့ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ရွာၾကည့္ မိသည္ ၊ စာမ်က္ႏွာေတြက အစီအစဥ္အတိုင္း စီထားတာ မဟုတ္ ၊ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ဆိုေတာ့ လူလည္း မူးေနာက္ လာပါေတာ့သည္ ၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၊ ေတြ ့ပါျပီ ၊ ေတြ ့ပါျပီ ၊ စာမ်က္ႏွာ ၄ မွ ။ “နိုင္ငံတကာ သတင္းမ်ား ”အင္း အကၽြန္ုပ္ပဲ မ်က္စိ မွဳန္ ေနေလေရာ့သလား ။ ကမာၻၾကီးပဲ အေမွာင္က် သြားေလသလား ၊ ကမာၻၾကီးအေပၚမွာပဲ ဒီထက္ ဘာမွ ထူးျခားတဲ့ သတင္းေတြ မရွိေတာ့တာ လား ။ထိုစာမ်က္ႏွာ တြင္ ငပြၾကီးတို ့ တိုင္းျပည္မွ အနိဌာရံုမ်ား ၊ သတင္းဆိုးမ်ား ကို ဖတ္ရွဳနိုင္ပါသည္ ။ မုဒိတာပြားျပီး အကုသိုလ္ မျဖစ္ေအာင္ လည္း ေလ့က်င့္ယူနိုင္ပါေသးသည္ ။ ေတြးတတ္လွ်င္ အျမတ္ပဲေပါ့ ။ခုတေလာ မွာေတာ့ ကမာၻ ့ဖလား ေဘာပြဲသတင္းေလးမ်ား ရွိေနေသး သျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဆြဲျပီး ဖတ္ရွဳနိုင္ပါေသးသည္ ။
ဤသတင္းစာ ထိုသတင္းစာ အႏွီသတင္းစာမ်ားတြင္ တခါတရံ ေနၾကပ္တာ လၾကပ္တာ ေတြ ၊ ၾကိဳၾကား ေလးေတြ ေတာ့ ပါလာတန္ ေကာင္းပါရဲ ့ ၊ ကားေတြၾကပ္တာ လူေတြၾကပ္ေနၾကတာ ေတြေတာ့ မသိခ်င္ မျမင္ခ်င္ေတာ ့ပါေလ ။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းေတြပါတဲ့ သတင္းစာမွ သတင္းေတြ ေရြးဖတ္ရန္ မ်က္မွန္အသစ္တလက္ လုပ္ရပါအံုးမည္ ။ း))
ဪ .. တခ်က္ က်န္ေနေသးသည္ ။ သတင္းစာ ျပန္ယူလို ့့ အလဟႆေတာ့ မျဖစ္ပါ ။ Recycle ေတြ ေခတ္စားေနေသာ ေခတ္ၾကီးမွာ သတင္းစာ အေဟာင္းမ်ား မွာလည္း အသံုးဝင္ ဆဲ ရွိေနပါေသးသည္ ။ အိမ္ေရွ ့ ခပ္ေဝးေဝးမွ ေအာ္သံ ရွည္ရွည္ ၾကားလိုက္မိ၍ ႏွစ္ေတြ ၊ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း သူတို ့ကေတာ့ မေျပာင္း ဆက္လက္ရွင္သန္လွ်က္ ရွိေနပါေသးလား ဟုလည္း ေတြးမိလိုက္ပါသည္ ။
“သတင္းစာ အေဟာင္းေတြ ဝယ္တယ္ ။ နို ့ဆီခြက္ေတြ ပုလင္းေတြ ဝယ္တယ္ ၊သံတိုသံစ ေတြ ဝယ္တယ္၊ ဒန္အိုး ဒန္ခြက္ေတြ ဝယ္တယ္ ..@$!*&)#%( ...”
နား ...နား ျပီး ေျပာပါမည့္ အတြက္ ဒီတပါတ္ အတြက္ ေတာ္အံုးမည္ ။
ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္(၁)
ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲမွ တခု ၊ ဒီလို ဒီလိုရွိတယ္ ဆိုတာ ေဖါက္သည္ခ်ပါရေစ ဗ်ိဳး....
ျပည္ေတာ္ျပန္အေျခခ် ေနရေတာ့မဲ့ အခ်ိန္ မွာ အလုပ္အကိုင္မရွိ ၊ အဝင္မရွိ အထြက္သာ ရွိေနေတာ့မဲ ့ အေရး ေမွ်ာ္ကာေတြးလို ့ မယ္ကိတေယာက္ သူ ့ကၽြန္ခံျပီး ရွိစုမဲ့စု ေခၽြတာစုေဆာင္းထားရွိခဲ့သမွ် အသျပာစေလးနဲ ့အိမ္ခန္းေလးတခု ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္ေလာက္ဆီကေပါ့ ။ ကိုယ္ျပန္မေနခင္ လြတ္ေနတဲ့ ဒီအခန္းေလးမွာ ဝင္ေငြေလးရေအာင္ အိမ္ငွားတင္ထားဖို ့ တိုက္တြန္းၾကေတာ့ ၊ အလကားေန အလကား ၊ လူမေန အိမ္ပ်က္ ၊ မဲ့ အတူတူ ၊ အသံုးစရိတ္ ေလးလည္းရ ၊တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ၊ အိမ္ငွားတင္ဖို့ စီစဥ္ခဲ့လိုက္ပါတယ္ ။ ဒါနဲ့ ပဲ နိုင္ငံျခားသား အိမ္ငွားတေယာက္ ကို တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ( ျမန္မာေတြ ေနရင္ အိမ္ညစ္ပတ္တယ္ ၊ဘာညာ ေျပာတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေပသကိုး ၊ နိုင္ငံျခားသား ဆိုေတာ့ အခ်ိန္တန္ သူ ့ အိမ္သူ ျပန္ ။ သူ ့နိုင္ငံသူျပန္ မွာမို ့ မဆင္းမွာ မပူရေတာ့တာလည္း တေၾကာင္း မို ့၊ နိူင္ငံျခားသား တေယာက္ ကို အိမ္ငွားတင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့ ။ အံမယ္ ။ ခုေခတ္ နိုင္ငံျခားသားေတြအားလံုးလိုလို ကလည္း လူရည္လည္ျပီးသားေတြ မို ့ ေဒၚလာ နဲ ့ မ်ား ရမယ္ မထင္လိုက္ၾက ပါ နဲ ့ ။ က်ပ္ေငြ နဲ ့ပဲ ေပးေခ်ဖို ့ သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ မယ္ကိ ကလည္း အေဝးမွာ ဆိုေတာ့ ညီမ ျဖစ္သူအား ဒီကိစၥ အဝဝ ကိုေဆာင္ရြက္ေပးဖို ့ တာဝန္ေပးထားခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီလို နဲ့ နိူင္ငံျခားသားက ဒီအိ္မ္မွာ တစ္နွစ္တာမွ် ေနထိုင္သြားခဲ့ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ လေလာက္က သူ ့ျပည္ ျပန္သြား ေတာ့ အခန္းေလးလည္း လြတ္က်န္ခဲ့တာေပါ့ေလ ၊ ေနာက္ အိမ္ငွား မရခင္စပ္ၾကား ဘယ္သူမွ မေနတဲ့ ဒီအခန္းလြတ္ကို ေသာ့ပိတ္ ထားခဲ့တယ္ ။ ညီမ ျဖစ္သူကေတာ့ အားတဲ့ အခ်ိန္ မွာ ဒီအခန္းလြတ္ကို သန္ ့ရွင္းေရးသြား လုပ္ေပးပါတယ္ ။ ဒီလို နဲ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ၃လ က သူ ့ဆီ လွ်ပ္စစ္မီတာ ခ ေဆာင္ဖို ့ အေၾကာင္းၾကားစာ ဘီလ္ တေစာင္ေရာက္လာတယ္ တဲ့ ၊ မီတာ ထိန္းသိမ္းခ .. ျမန္မာေဒၚလာ( FEC) ၁ ေဒၚလာ ေဆာင္ရ ပါမယ္ တဲ ့ ။ အရင္ နိူင္ငံျခားသား ေနခဲ့စဥ္ အခ်ိန္တုန္းက ေတာ့ ဘယ္ပံု ဘယ္နည္းေဆာင္ခဲ့တာလည္းဆိုတာကေတာ့ ညီမျဖစ္သူကလည္း ေသခ်ာ မသိတာ မို ့ ဇေဝဇဝါေပါ့ေလ ။ အိမ္ငွားခ ရတာ က က်ပ္ နဲ ့ပါပဲ ။ ဘာလို့မ်ား ေဒၚလာနဲ ့ေဆာင္ရ မွန္း သူ လည္းမသိပါဘူး ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလ့လာမွဳ နည္းတယ္ လို ့ပဲ ဆိုရမွာပါ ။ ျပီးေတာ့ ဒီအိမ္မွာ နိုင္ငံျခားသားကို ငွားထားပါတယ္ ဆိုတာ ကို အီးပီစီ (Electric Power Corporation ) က ဘယ္ပံုဘယ္နည္း နဲ့ သိရတာလည္း ဆိုတာလည္း သူ မသိခဲ့ပါဘူး ။ (ေနာက္မွ သိရတာ က အီးပီစီ ရံုး ဝန္ထမ္းမ်ား ဟာ အခုဆိုရင္ အလုပ္ကို အင္မတန္မွ ၾကိဳးစားၾကပါသတဲ့ ၊ ၁ ပါတ္ တခါ ၊၂ပါတ္တခါ ေလာက္ ျမိဳ ့နယ္တိုင္း ရပ္ကြက္တိုင္း အိမ္တိုင္းေစ့သြားျပီး ဒီအိမ္မွာ နိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ ( အိမ္ငွား ) ရွိ မရွိ လွည့္ပါတ္စံုစမ္း ေနၾကပါသတဲ့ ) ။ ဒီရပ္ကြက္ မီး မွန္မွန္ ရ ၊မရ စံုစမ္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။လူေတြ မီးရဖို့က သူတို ့ နဲ့ မဆိုင္ ၊ နိူင္ငံျခားေငြ နဲ့ မီတာ အခြန္ေကာက္ဖို့သာ သူတို့ နဲ့ ဆိုင္ေနတယ္ေပါ့ေလ ။
သူ ့ျပည္မွာေန ေတာ့ သူ ့ ဥပေဒေပါ့ ၊ ဒါေၾကာင့္ FEC ၁ေဒၚလာ ေဆာင္ဖို့ အလံုမွာ ရွိတဲ့ အီးပီစီ ရုံး ကို သြားရတယ္ ၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ FEC သြင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ဒီအတိုင္းသြင္းလို့ မရပါဘူးတဲ့ ၊ နိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ေရးဘဏ္ ( Foreign Exchange Bank ) ၊ ယခုအေခၚ ျမန္မာ့နိုင္ငံျခား ကုန္သြယ္မွဳဘဏ္( Myanma Foreign Trade Bank ) မွာ သြင္းရပါမယ္ တဲ့ ၊ အိမ္ခန္းက ေနတဲ့ အိမ္ငွား မရွိေတာ့တဲ ့အေၾကာင္း အီးပီစီမွ ဝန္ထမ္း ကို ေျပာျပေတာ့ ၊ ဒီအိမ္ငွား မေနထိုင္ေတာ့ တဲ့ အေထာက္ အထား ။ သူ ့တိုင္းျပည္ ျပန္သြားပါတယ္ဆိုတဲ အေထာက္အထား ျပဖို ့ လိုအပ္ပါသတဲ့ ။ ဘယ္လို အေထာက္ အထားလဲ လို့ ဆက္ေမးေတာ့ သူ ျပန္သြားတဲ ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၊ D form အစ ရွိတာေတြ ျပသရပါမတဲ ့ ။ အလိုေလး ။ ကၽြြန္မတ္ို ့က immigration လည္းမဟုတ္ ၊ custom လည္းမဟုတ္ ။ ဒီ အေထာက္ အထားေတြ ဘယ္လို သြားယူရမလည္း ။ ျပန္တဲ့ သူကလည္း သူ့နိုင္ငံသူ ျပန္သြားတာ ၾကာလွျပီ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ညီမျဖစ္သူက ျပန္ေျပာေတာ့ ၊ ဒါဆို ( ရဝက ) နဲ့ ျမိဳ ့နယ္ လူဝင္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး ရံုး (လဝက ) ကို သြား ရ ပါမယ္တဲ့ ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို့ ညႊန္ၾကားတဲ့ ဒီရံုးေတြ ဆီ ေျပးရ ျပန္ေရာ ။ ရဝက ရံုးခန္းက ထံုးစံအတိုင္း ညမွ ဖြင့္တဲ့ အတြက္ အဲ့ဒီေန ့၊ ေန့ခင္းပိုင္းမွာ ဘာမွ လုပ္မရ ၊ ညဦးပိုင္းက်မွ ဒီရပ္ကြက္မွာ ေနထိုင္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာ ယူရတယ္ ၊ ေနာက္ေန ့ မနက္ ျမိဳ့နယ္ လဝက ရံုး ကို အခ်ိန္မွီေျပး ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာ ျပေတာ့ ရွိတဲ့ ဖိုင္တြဲေတြ လွန္ရွာ ျပီး ခင္ဗ်ားတို ့ ဒီဧည့္သည္ ကိုယ့္ အခန္းမွာ ရွိေနတံုး ဧည့္စာရင္း မတိုင္ ထားခဲ့တာမို့ ဘာေထာက္ခံစာမွ မေပးနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာတဲ့ အျပင္ ၊ ဧည့္စာရင္း မတိုင္တာေတာင္ အျပစ္ရွိတယ္ လို ့ ေျပာျပန္ပါတယ္ ။ ဪ .. ဒုကၡပါလား ၊ေနရင္း ထိုင္ရင္း အမွဳပတ္ မဲ့ ကိန္း မို ့ကဲ.. ထားလိုက္ပါေတာ့ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း သူတို ့ေဆာင္ခိုင္းတာ နဲ့ ေဆာင္ရေတာ့မွာေပါ့ေလ သေဘာ ထားျပီး တပ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ရတယ္ ။
ဒီလိုနဲ့ ၊ သတ္မွတ္ရက္ မတိုင္မီွ မွာ မီတာ ခြန္ေဆာင္ဖို ့ ရန္ကုန္ျမိဳ့ လည္ ဘားလမ္း FE bank သို့ ေျပးရျပန္ပါတယ္ ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ FEC 1 $ ေဆာင္ဖို ့ရာ form တေစာင္ကို ေငြက်ပ္ ၂၀၀ နဲ့ ဝယ္ယူရပါတယ္ ။ စာရြက္စာတမ္း အခ်က္အလက္ေတြ ျဖည့္ ေရး ၊ လက္မွတ္ထိုး၊ ၁ ေဒၚလာသြင္းအျပီး မွာေတာ့ ေနာက္ေန ့မွ ခ်လံ လာယူပါတဲ့ ၊ အင္း ။ ဒီေန ့လည္း မျပီးျပတ္ပါကလား ။ အခ်ိန္ေတြ ေပါေနတဲ့ တိုင္းျပည္ဆိုေတာ့လည္း ေနာက္တေန ့မွ ထပ္လာ ေပါ့ေလ ။
ေနာက္တရက္ FE bank ထပ္သြား ၊ အခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ယူျပီး ရလာတဲ့ ခ်လံ စာ ရြက္ေလး ကိုင္ ၊ အလံု မီတာေၾကးသြင္းတဲ့ ရံုးကို ထပ္ေျပး ၊ ဒီေတာ့မွ မီတာခြန္ ေငြသြင္းျပီးေၾကာင္း စာရြက္ကေလး လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ ညီမ ျဖစ္သူ ခမ်ာ ေနေတြကလည္း ပူ ။ ေဒါသေတြကလည္း ဆူ ေပါ့ ။
ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္္စင္ ။ ၁ ေဒၚလာ သြင္း ဖို ့ အေရး .. သြားခဲ့ သမွ် ကားခ ေတြ သူ ျပန္ေတြး မိေတာ့ မွ ေဒါသဆူ ရျခင္း အေၾကာင္း ေတြ ေသခ်ာ သိရေတာ့တာေပါ့ ။ ၁ ေဒၚလာ ညီမွ်ျခင္း က အခ်ိန္ ၃ ရက္ + စိတ္ပန္း +လူပန္း+ အငွားကားခ စုစုေပါင္း ေငြ ၉၀၀၀ က်ပ္ ေက်ာ္ မွ် က်ပါသတဲ့ ။
ကဲ.....ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ . ငွားခ်င္ အံုးဟဲ့ နိူင္ငံျခားသား ... း))
၂၀၁၀ခုႏွစ္ ဇြန္လဆန္း ၊ ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာ ေရာက္ျပန္ေပါ့ တေခါက္ ၊ ျမိဳ ့ေတာ္ရန္ကုန္ဆီသို ့ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း ဆင္းသက္ေတာ့မွာ မို့ ခရီးသည္ အားလံုး မိမိတို ့ေနရာတြင္ထိုင္ၾကျပီး ၊ ထိုင္ခံုခါးပါတ္မ်ား တပ္ဆင္ထားၾက ဖို ့ ေလ ယာဥ္မယ္ေလးရဲ ့ ခ်ိဳသာ ဖြယ္ အသံေလးကို ဘာသာ စကား ၃ မ်ိဳး ျဖင့္ အသံလႊင့္သံ ၾကားလိုက္ေတာ့မွ မွိန္းထားေသာ မ်က္လံုး ကို ျဖတ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္ မိလိုက္သည္ ။ ခါတိုင္းလို လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မွဳမ်ား နဲ့ ျပည့္လွ်ံမေန နိုင္ေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္းတခု ဆီးၾကိဳလွ်က္.. ၊ ေဝဟင္မွ ေျမျပင္ဆီသို ့ အၾကည့္မွာပင္ ရင္ထဲ တင္းက်ပ္လို ့ ေနေပေတာ့သည္ ။ မိုး တျပိဳက္ ႏွစ္ျပိဳက္ရြာ ျပီဆိုေပမဲ့ ၊ ျပီးခဲ့တဲ ့ လက အပူခ်ိန္ ၄၅ ဒီဂရီကို မမွီေလာက္ေတာ့ေပမဲ့ ေႏြအပူ မွာ လြန္ကဲ ေနဆဲပါေလ ။ေျခာက္ကပ္ အက္ကြဲ ပက္ၾကားလိုက္ေနတဲ့ လယ္ကြက္မ်ားမွာ ေရဝင္လာျပီျဖစ္ေပမဲ့ ၊ ဒီႏွစ္ မိုးဦးက် မွာ စပါးပ်ိဳးခင္းမ်ားနဲ ့ စိမ္းလန္းစိုေျပလို ့ မေနနိူင္ေသးပါ ။ ေကာက္ပင္ပ်ိဳးဖို ့အခ်ိန္ေတာင္ လြန္ေနပါေပါ့လား ....
ရန္ကုန္ျမိဳ ့ေတာ္ၾကီးရဲ ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ အဝင္ မွာ ျပံဳးရႊင္စြာ နဲ့ ေစာင့္ၾကိဳေနၾကသူမ်ားက ခါတိုင္း နဲ ့ မတူလွဟု ခံစားမိလိုက္ပါေသးသည္ ။ Immigration မျဖတ္မီ ေကာင္တာ တခု တိုးလာသည္ ။ On arrival visa ထုတ္ေပးတဲ့ ေကာင္တာမွန္း ေနာက္မွ သိရသည္ ။ ဘာ ဆိုင္းဘုတ္မွ ေရးဆြဲ မထားေတာ့ Immigration ေကာင္တာ လို ့ေတာင္ ထင္မိလိုက္ေသးသည္ ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပါတ္ဝန္းက်င္ေလ့လာမွဳ အားနဲ ေနေသးသည္ ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ပါသည္ေလ ။အတူတူ စီီးလာတဲ့ ခရီးသည္ တဦး မွာ အေရးတၾကီး ထြက္လာရတဲ ့အတြက္ေၾကာင့္ ၾကိဳတင္ ဗီဇာ လုပ္ဖို ့ အခ်ိန္မမွီေတာ့ တာမို ့ On arrival visa လုပ္ရပါသည္ ။ ၂၈ ရက္စာ အတြက္ ေဒၚလာ ၄၀ ေပးရေၾကာင္း စပ္စပ္စုစု ေမးမိလို ့ သိလိုက္ရသည္ ၊ ဟင္ .. အင္တာနက္ ဝက္ဆိုဒ္ ထဲမွာ ေၾကာ္ျငာထားတာ နဲ ့ မတူပါလား ။ ေၾကာ္ျငာမွာ ေတြ ့မိလိုက္သည္က ၂၈ ရက္ ေနခြင့္ Tourist visa အတြက္၊ ေဒၚလာ ၃၀ တဲ ့ ၊ Bussiness visa က ရက္ေပါင္း ၇၀ .. က်သင့္ေငြက ေဒၚလာ ၄၀ လို ့ ဖတ္မိခဲ့သည္ပဲေလ ၊ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ အမွတ္သညာကပဲ မွားယြင္းေနျပီလား ေတာ့ မသိပါ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေတြ ့မ်က္ျမင္အရေတာ့ လက္တဝါးစာ စာရြက္ အျဖဴ အပိုင္းေလးေပၚမွာ မွင္ေရာင္ နီနီ စာလံုးမ်ားကို တံဆိပ္နွိပ္ထားသည္ မွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားေရးထားတာမပါ ။ ဗီဇာ အမ်ိဳးအစား၊ ပတ္စ္ပို့ နံပါတ္ ၊ ဝင္လာ တဲ့ ေန့စြဲ နဲ့ 4 W ဆိုတဲ့ စာလံုး ..လိုရင္း တိုရွင္းကေလးမွ်သာပါ ။ ေဒၚလာ ၄၀ အတြက္ လက္ခံရရွိေၾကာင္း ျဖတ္္ပိုင္း ေလးလည္း မေရးေပးပါ ။ စာ ရြက္ေခၽြတာေရး စီမံကိန္းလည္း ျဖစ္နိုင္ေပသည္ ပဲေလ ။ ထားပါေတာ့ ။ ဒီအရပ္ နဲ့ ဒီထံုးစံ ၊ ဒီလိုပဲ ေနမွာ လို ့ ၊ မဆိုင္တာ ေတြးမေနနဲ့ လို့ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ဆံုးမ ေနလိုက္ရပါသည္ ။
Immigration ေကာင္တာ ျဖတ္ေတာ့ ခါတိုင္းနဲ့ မတူ ။ အခ်ိန္ေတြ ပိုၾကာ ေနလို ့လာၾကိဳတဲ့ သူမ်ားကို အားနာ မိေသးသည္ ၊ ဒါေပမဲ့ ကမာၻမွာ အေကာင္းဆံုး အေနအထားနဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္သစ္ၾကီး တည္ေဆာက္ထားပံု မွာ မဆိုးလွ ဟု ထင္လိုက္မိပါသည္ ။ ဧည့္ဝတ္ျပဴငွာ တဲ့ေရႊျမန္မာ တို့ရဲ့ ဓေလ့ အတိုင္း ဧည့္ၾကိဳ နဲ့ ဧည့္သည္မ်ားကို ေလယာဥ္ ဆိုက္ဆိုက္ခ်င္း တိုက္ရုိက္လွမ္းျမင္ နိုင္ေအာင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ မွန္နံရံ တစ္ခ်ပ္သာ ျခားထားေပးတဲ့ အိုင္ဒီယာ ေကာင္းေလးေၾကာင့္ပါေလ ။ Immigration ေကာင္တာ မျဖတ္မွီမွာပင္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြမ်ားနဲ့ လက္ဟန္ ေျခဟန္ျပျပီး ႏွဳတ္ဆက္ နိူင္ၾကသလို ၊ ပစၥည္းေရြးတဲ့ ေနရာကို လွမ္းျမင္ေနနိုင္ျခင္း နဲ့ အထဲထိဝင္ျပီး ဧည့္ၾကိဳ နိုင္တဲ့ အခြင့္ထူးခံ သူမ်ား ၊ ခရီးသည္ နာမည္ ေရးသားထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ငယ္ေလးမ်ား တန္းစီကိုင္ထားသူမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနနိုင္ေစျခင္းျဖင့္ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ စိတ္ေအးရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားနိုင္ျခင္းမ်ား ၊ အျပင္ေလာကၾကီးမွာ အပူခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ၊ ဒီေလဆိပ္ၾကီးထဲမွေတာ့ အဲယားကြန္းေတြ အသားကုန္ဖြင့္လို ့ ေအးျမေနေစျခင္းမ်ား....ဪ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ ။ ဘယ္သူေတြ ေျပာေနၾကသလည္း ၊ မဟာရန္ကုန္ျမိဳ ့ၾကီး မွာ မီးမလာဘူး ဆိုတာ ၊ တို ့ျပည္သူေတြ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား မွန္မွန္သံုးၾကရေတာ့မတဲ့..(တည့္တည့္ ေျပာတယ္ထင္ထင္ ၊ ရြဲ ့့ရြဲ ့ေျပာတယ္ ထင္ထင္ ေပါ့ .. း)))
Immigration ေကာင္တာ အျဖတ္ ၾကာေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ ဒီလိုေၾကာင့္ပါ ။ ကမာၻနဲ့ အမွီရင္ေဘာင္တန္းေနနိုင္ျပီျဖစ္တဲ့ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ဝင္လာသမွ် ခရီးသြား ဧည့္သည္ မ်ားကို ေရွးယခင္လို ဟိုစာအုပ္ေရး ဒီစာအုပ္မွတ္ နဲ့ စာရြက္ျဖဳန္းတီး ေနဖို ့ မလိုေတာ့ပဲ ၊ ဓါတ္ပံု နဲ့တကြ ကြန္ျပဴတာ မွတ္တမ္းသြင္းေပးနိုင္ျပီ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ေကာင္တာ မွန္ခ်ပ္ေလးရဲ့ အျခားတဖက္မွ ဝက္ကင္( web cam) ေလးကို ျပဴးတူးျပဳတဲ ၾကည့္ေပးလိုက္ရပါေသးသည္ ။ ေမာ္ဒယ္ ဂဲလ္ တို ့ ေမာ္ဒယ္ဘိြဳင္းတို ့ လိုအပ္ရင္ ဒီအထဲကမ်ား ေရြးခ်ယ္ဖို ့ အစီအစဥ္ ရွိေလသည္လား မေျပာတတ္ ၊ စိတ္ၾကိဳက္ ပံု ရေအာင္ တဦးခ်င္းစီကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရိုက္ေပးေနသည္မို ့ ဤေကာင္တာ မွာတင္ နာရီဝက္မက တန္းစီ ေစာင့္စားေနၾကရသူမ်ား မခ်ိသြားျဖဲ မွ မခ်ိျပံဳး ကို ၾကိဳးစားျပံဳးေနၾကရသည္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာ ၾကီးပါပဲေလ ။ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးကို ေခါင္း ၄-၅ လံုးပူးျပီး စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ ၊ အခ်င္းခ်င္း လက္တို့ေျပာလိုက္ ၊ ရယ္လိုက္ ၊ ေဘးက စာရြက္ထဲ ေရးမွတ္လိုက္ ၊ ေဘးေကာင္တာမွ ပလပ္စတစ္ထိုင္ခံု သြားဆြဲယူျပီးထိုင္လိုက္ ၊ တခါ ေခါင္း၂ လံုး စုသြားလိုက္ ၊ ေရွ ့ဘက္ ေကာင္တာမွတာဝန္က်ေနသူကို လွမ္းေမးလိုက္ နဲ့ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနၾကပံုမ်ားမွာလည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာပင္ ။ သူတို့ ေရွ ့မွာ ရပ္ေစာင့္ေနရေသာ နိုင္ငံျခားသား တရုပ္ၾကီးခမ်ာ မေတာ့ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနမယ္မသိ ၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ တအံ့တၾသ ျဖစ္မိလိုက္ပါေသးသည္ ေလ ။
ကိုယ့္အလွည့္ အျပီး၊ ဒီေနရာမွအခြာ ေျခလွမ္း ၃၀ မျပည့္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ပစၥည္းေရြးတဲ့ ေနရာ ။ အင္း မဆိုးပါဘူး ။ နီးနီးနားနားဆိုေတာ့ ေျခမေညာင္း အားမကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့ ။ ပစၥည္းကူတင္ေပး ကူဆြဲေပးမည့္ လူမ်ားေတာင္ ရွိေနလိုက္ေသးသည္ ။( တန္ရာ တန္ေၾကးေတာ့ မ စ ရေပမည္ေပါ့ ။) ကိုယ့္ပစၥည္းတနိူင္ေလးဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆြဲျပီး အေကာက္ခြန္ ေကာင္တာ ျဖတ္ ။ ၾကက္ေျခခတ္ အမွတ္အသား ေျမျဖဴ ျခစ္ရာ မပါေလ လို့လား ၊ အထုတ္ၾကီးငယ္ မမ်ားေပ လို့လားေတာ့မသိ ၊ ကပ္စတန္ မမ က သူ ့ဆိုင္ရာ စာရြက္ ပိုင္းကေလး လွမ္းယူ အျပီး ကိုယ့္အထုတ္ အနုတ္စုတ္ ဂုတ္စုတ္ေလးကို မ်က္လံုးတခ်က္ လွန္ၾကည့္ျပီးသကာလ .. ေမာပန္းႏြမ္းလွ် ေလသံျဖင့္ .. ဪ.. သြားလိုက္ပါေတာ့ ေလ ... တဲ့ ။ ကိုယ့္ ေဘးပါတ္ပါတ္လည္ မွာေတာ့ တန္းစီျခင္းကို ဝါသနာ ပါပံု မရၾကေသာ အာရွတိုင္းသားမ်ား၏ ထံုးစံ အတိုင္း ေကာင္တာတိုင္းမွာ ဝိုင္းျပံဳ ေနၾကတဲ့ ခရီးသည္မ်ား သူ ့ထက္ငွာ တိုးေခြ ့ေနၾကတာမို ့ ၂ေယာက္ တတြဲ ကပ္စတန္ မမ နဲ့ ကိုကိုမ်ားခမ်ာ ဘယ္အထုတ္က စဖြင့္ စစ္ေဆးရမွန္းမသိ ၊ၾကက္ေျခခတ္တာေတြေရာ မခတ္ထားတာေတြေရာ ..ေရာေႏွာ ေနတဲ့ ေသတၱာမ်ား အထုတ္မ်ားၾကားမွာ အလုပ္မ်ားေနၾကရသည္ ။ ဒီကလဲ (Declare) လုပ္သူ တခ်ိဳ ့လည္း ဟိုေကာင္တာ သြား ၊ ဒီေကာင္တာ သြားနဲ့ ဘာမွန္းမသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သူတို့ကပဲ စာ မဖတ္တာလား ၊ ျမင္ရလြယ္ေအာင္ ခြဲျခား သတ္မွတ္ မေရးထားတာလား ၊ ကိုယ္တိုင္လည္းေသခ်ာမသိတာမို ့ ကိုယ့္လွည္းကိုယ္တြန္းရင္းနဲ ့ပဲ ေလဆိပ္ မွ ထြက္လာျဖစ္ေတာ့သည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ ေလအပူ တခ်က္အဟပ္ ။ အိပ္မက္မွ နိုးထလာသူ တေယာက္ အလား ပါတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းမိလိုက္တာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရင္ အတိုင္းပါပဲလား လို ့ ... အလုအယက္ အထုတ္ဆြဲေပးမဲ့သူေတြကို ေယာင္လို ့မ်ား လွမ္း မၾကည့္လိုက္ပါနဲ ့ ၊ ေသတၱာ တလံုးကို လူႏွစ္ေယာက္ တျပိဳင္နက္ ဆြဲျပီး ေျခ ၃လွမ္းအကြာက ကားေပၚတင္ပို ့ေပးလိုက္ရံု နဲ့ ေပးလိုက္ေပအံုးေပါ့ တစ္ေယာက္တစ္ေထာင္(ဟိုး တေခါက္ အျပန္ခရီးမွာ ေငြ ၅၀၀ ထဲ ေပးမိလို့ .. “အစ္မရယ္ ၊ မုန့္ဟင္းခါး တခြက္ စာေတာင္ မရွိပါဘူး” လို ့ ေျပာခဲ့တာ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္ ။ ။ အင္းေလ ၊ ဒီေခတ္ ဒီအခါ ဒီရြာ မွာ အသျပာ တစ္ေထာင္ဆိုတာ ဘာသံုးလို ့ရေလမွာလည္း .....လူထူး လူဆန္းမ်ား ေသာက္သံုး ေနၾကတဲ့ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေတာင္ ဆင္ျဖဴေတာ္ တစ္ေကာင္ တန္ေနျပီ ဆိုေတာ့လည္း ... ။
အေတြးမ်ားစြာ .. အေတြးမ်ားစြာ .. ရြာအဝင္ ဂိတ္မွာ စခဲ့တဲ့ အေတြးမ်ားစြာ ... ဆက္ျပီး ေတြးစရာ မ်ား ၊ ေငးစရာမ်ား ၊ ၾကားစရာ နာစရာမ်ား ၊ ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ား .... ေမွ်ာ္....
၅၄ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ၊
ရာဇဝင္နဲ့ အစဥ္အလာ ၾကီးျမတ္လွတဲ့ ၂ထပ္အိမ္ၾကီးထဲမွာ ၊
ယေန ့ထိတိုင္ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံေနရတဲ့သူက
ကမာၻ ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးနိုဘယ္ဆုၾကီး ပိုင္ရွင္ ။
ျပည္သူခ်စ္တဲ ့ အဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး ၊
အေဖ့ေျခရာနင္းတဲ့ အေဖ့သမီး ၊
သူ ့တိုင္းျပည္ နဲ့ လူမ်ိဳး ကို ခ်စ္တဲ့ ၊ သစၥာရွိတဲ့ ၊
အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူတရပ္လံုးကခ်စ္တဲ့ ၊
ျမန္မာျပည္ၾကီး ဒီမိုကေရစီ ရရွိဖို ့ ၊
သူ ့ဘဝၾကီးတခုလံုးကို ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့၊ ေပးဆပ္ေနတဲ့
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ။
၅၄ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ၊
တခ်ိန္က သာယာစိုေျပ ေအးခ်မ္းခဲ့၊
တခ်ိန္က ရဲရဲေတာက္ မိန့္ခြန္းေတြေခၽြခဲ့ ၊
တခ်ိန္က ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ လူထုေတြ စုေဝးခဲ့ ၊
ခုခ်ိန္မေတာ့ သံဆူးၾကိဳးအထပ္ထပ္ကာရံ ၊
စစ္ေခြးေတြ အုပ္စုလိုက္ ကာရံ ၊
ယက္ေတာလိုလူ ေနာက္တခါ ေရကူးဝင္လာမလား ၊
ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ ေနာက္အသစ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေလမလား၊
သူခိုးဝင္လို့ အိမ္ရွင္ေထာင္က် ၊
ဘယ္နိုင္ငံမွ မရွိဘူး ညစ္ညဴးတဲ့ ဥပေဒ နဲ့ ဖိနွိပ္လို ့ထား ။
၅၄ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ၊
တခ်ိန္က ခန္းနားၾကီးျမတ္လွတဲ့ ၂ထပ္အိမ္ၾကီး ၊
ခုေတာ့ ဇရာေၾကာင့္လည္း ေဟာင္းႏြမ္းယိုင္နဲ့
သဘာဝေဘးဒါဏ္ေၾကာင့္ ေခါင္က မိုးယို ၊
ဒါေပမဲ့ အလံမလဲ ၾကံ ့ၾကံ ့ခိုင္ ေနဆဲ ၊
ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေနထိုင္ခဲ့ရာ ၊
ဒီမိုကေရစီ အေရးတြက္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ေနသူ အေမ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနထိ္ုင္ရာ ၊
အခ်ဳပ္ျခံဝင္း လည္း ျပိဳပ်က္ယြင္းေနရျပီေပါ့ ၊
ခ်ံဳ ႏြယ္ ပိတ္ေပါင္း ၊ထူထဲထဲ နဲ ့၊ ဒီျခံေျမ ဒီစံအိမ္အား
ျပဳျပင္ ရွင္းလင္း ဖို ့ ေတာင္ ၊ မလြယ္ပါဘူး ၊
တအူတံုဆင္း ေမာင္ႏွစ္မအရင္းေပမဲ့၊
စိတ္ဓါတ္ခ်င္း မိုးနဲ့ေျမျခား ၊
အစ္ကို ျဖစ္သူ မယားတရူး ၊ စည္းစိမ္ရူး ေၾကာင့္ ၊
အိမ္ျပင္ေစဖို ့ မျပင္ေစဖို ့ ၊ ကန့္ကြက္စာတင္သြင္း ၊ပယ္ခ်၊ ဆိုင္းငံ့ ..
ရွဳံ ့ခ်ည္ ႏွပ္ခ်ည္ ၊ ေပၚလစီမွာလည္း ထူးလွပါဘိ ၊
၅၄ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ၊
လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာၾကီးရဲ ့ ေနအိ္မ္ျပင္ဖို ့
ဘယ္ဗိသုကာ ရွင္မွ မစြမ္းေဆာင္ နိုင္ၾကေသးသမို ့
တို ့အားလံုး ရဲ့ အေမ ၊
ဒီ တမိုးမွာလည္း မိုးေရယို ၊ စိုလို ့မ်ား ရႊဲေနဦးမွာ လား ၊
မိုးေအးလို ့ အေအးပါတ္ ၊ က်န္းမာေရးထိခိုက္ ေနမွာလား ၊
စိုးရိမ္စိတ္ နဲ ့ေတြးပူေနမိပါေသးရဲ ့ ။
အေမ့ အသက္ ၆၅ ၊ ျပည့္တဲ့ ဒီေန ့၊ ၂၀၁၀၊ ၁၉ ရက္ ဇြန္လ မွာ ၊
တို ့အားလံုးရဲ ့ သတၱိရွင္ အေမ ၊
သက္ေတာ္ရွည္၍ က်န္းမာ ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါသည္ ။
အေမ့ ဆႏၵ လိုအင္ မ်ားလည္း အျမန္ဆံုး ျပည့္ဝေအာင္ျမင္ရပါေၾကာင္း ဆုမြန္ အေပါင္း ထပ္ေတာင္းလိုက္ရပါသည္ ။
ျငိမ္းခ်မ္း ေအးျမ အေမ့အိမ္ရိပ္မွာ ခ်စ္သားသမီး မ်ား စုစည္းစြာ နဲ့၊
သာယာ တိုးတက္ ေနရမဲ့ရက္မ်ား ၊ မေႏွးအျမန္ ေရာက္ေစရန္လည္း ၊
ေတာင္းဆုေခၽြလိုက္ရပါသည္ ။
၆.၆.၂၀၁၀ က မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းျပီး ေနာက္တေန ့မွာ အေဝးမွ လွမ္းျမင္ခဲ့ရတဲ ့ အေမ့အိမ္အိုၾကီး ၊ ျပဳျပင္ဆဲ မွ ထပ္မံရပ္တန့္ထားျခင္းခံေနရတဲ့ ျမင္ကြင္း အား ၊ရင္နင့္စြာ မွတ္တမ္းတင္ထားရင္း ၊ ၁၉.၆.၂၀၁၀ မွာက်ေရာက္ေသာ အေမေဒၚစု ေမြးေန ့အတြက္ ဆုေတာင္းလႊာ ..