အိုး အသင္ ဘေလာဂ္ေလာကၾကီး.. ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါသနည္း ။
ကူးစက္ျမန္ေရာဂါေတြမ်ား အေတာ္ေၾကာက္ဖို ့ေကာင္းေနပါပေကာလား
ဟိုလူက ဒီလူေပၚတက္ ၊ ဒီလူက ဟိုလူေပၚတက္ ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေတြ ရွာၾကံျပီးတက္ ၊
အတက္ မေတာ္ ၊ အရွက္ေပၚ ၊ အဲဒါလဲ ဆက္ျပီးတက္ ၊
အတက္ မတတ္ ၊အရွက္ျပတ္ ၊ အဲဒါလဲ ဆက္ဆက္ျပီးတက္ ၊
ေရာဂါဇစ္ျမစ္ရွာၾကည္ ့ေတာ့လဲ ဘာမွန္းေရေရ ရာရာ မရွိ ။
ေရာဂါ မသိ ၊ ေဆး မရွိ ။ အေတာ္ ခက္ပါ၏ ။
( စကားလံုး အဓိပၸါယ္ ရွင္းလင္းခ်က္ ... တက္= တက္ဂ္ = Tag )
လာျပန္ ေလျပီ ေနာက္ တေရာဂါ ..
အေမာင္ ေတာင္ေပၚသားေလး ရဲ ့ တက္ ဝါးလံုးရွည္ၾကီးနဲ ့ အရမ္းခံ လိုက္ရတဲ ့အထဲ မွာကံမေကာင္းသူေတြ အတက္ခံ လိုက္ရျပန္ ေလျပီ ။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ၊ ဘာမွ ျဖစ္ဖူးေလ ။
ဘာေတြေရးရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတံုးမွာ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာေလး hint ေပးသြားသူ ၊ ေမာင္ေတာင္ေပၚ ေျမာက္ေပၚေလးကိုဘဲ ရွာၾကံျပီး ေက်းဇူး တင္လိုက္ပါတယ္ ။ အဟက္ .. တျပားမွ မကုန္တဲ ့ေက်းဇူးေတြ စြပ္တင္ျပစ္လိုက္ ပါတယ္ ။
ဘာတဲ ့ ဒီ တေခါက္ ေရာဂါ နာမယ္က .. ႏုိင္ဂံဂ်ားျပန္တဦး၏ ျငီးခ်င္း ဆိုလား ။
ျငီးတယ္ ။ ညီးတယ္ ။ ညဥ္းတယ္ ။ သံတူေၾကာင္းကြဲေလးေတြ ပါဘဲ ။ ဘယ္တခု ကို ဆိုလို သလဲ ေတာ့ အေသအခ်ာမသိပါဘူး ။သီခ်င္း ျငီး ေနတယ္ ။နားညီးတယ္ ။ တပြမ္ပြမ္နဲ ့ ညဥ္းညဴ ေနတယ္ ။ အဓိပၸါယ္ေတြ က မတူၾက ဘူးေနာ္ ။
ျပီးေတာ့ ျမန္မာ ဘေလာဂ္ေခတ္ၾကီးမွာ သတ္ပံု စာလံုးေပါင္း ေတြကို တည္းျဖတ္ေပးမဲ ့သူ မရွိၾကေတာ့ ။ဖတ္ရင္ အသံ ၊ေရးရင္ အမွန္ တင္ မကေတာ့ပါဘူး ။ေရးခ်င္ရာေရး ေရးခ်င္သလိုေရး ေပါင္းခ်င္သလိုေပါင္း ( စာလံုး ေပါင္းတာကို ဆိုလိုပါတယ္ ။လဒေတြ နဲ ့ေပါင္းသင္းတာကို ထဲ ့မေျပာပါဘူး ) ။ အားလံုး က understand ( အန္ဒါစကပ္ လုပ္ျပီး နားလည္သေဘာေပါက္ ေနၾကျပီး ျဖစ္ပါတယ္ ) ။
ဥပမာ ... သူငယ္ခ်င္း = သယ္ရင္း ၊ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီး ။ ။ ပိုက္ဆံ = ပိုက္ပိုက္
ကိုယ္တို ့ငယ္စဥ္ အခါက ျမန္မာစာေတြ သင္ေပးခဲ ့ဖူးတဲ ့ ဆရာ/မ ေတြသာ သိရင္ ယူၾကံဳး မရ ျဖစ္ၾက မွာ အမွန္ပါဘဲ ။
ေခတ္ၾကီးကလည္း မတူေတာ့ ေပဘူးေလ ။ ေရာမ ျပည္ေရာက္ ေရာမ သားလို က်င့္ၾကရတာေပါ့ ။
ကဲ road map ၾကီးလြဲ ခါနီးေနျပီ ။ ကိုယ့္ဖက္ပါေအာင္ ျပန္ဆြဲလိုက္အံုး မွ ပါဘဲ ။ လာေလ့ ။
ခုလည္း ၾကည္ ့ေလ ( ႏုိင္ဂံဂ်ားျပန္တဦး၏ ျငီးခ်င္း ) ႏုိင္ဂံဂ်ား= နုိင္ငံျခား ဒီေလာက္ေတာ့ အားလံုး သေဘာေပါက္ျပီးသားဘဲ မဟုတ္လား ။
နုိင္ငံျခား ဆိုတာ ကိုယ့္အမိနုိင္ငံ နဲ ့ ေျမျခား ေရျခား နယ္နိမိတ္ခ်င္း ျခားနားသြားတဲ ့ တျခားနုိင္ငံတခု( အဟိ ရွင္းရွင္းေလးကိုရႈပ္ေအာင္လုပ္ေနတာ)၊
လူေတြက ဘာလို ့ႏုိင္ငံျခား ကိုသြားၾကတာလဲ ။ ဒါလဲရွင္းပါတယ္ ။အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ေပါ့ ။ တခ်ိဳ ့က မေနခ်င္လို ့သြားတယ္ ။ တခ်ိဳ ့က ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ္ ေနခ်င္ ေပမဲ ့ ဆက္ေနဖို ့ မျဖစ္ နုိင္ေတာ့လို ့။ တခ်ိဳ ့ က အလုပ္ လုပ္ဖို ့၊ေက်ာင္းတက္ဖို ့၊ ပိုက္ပိုက္ရွာဖို ့ ၊ပညာ ရွာဖို ့။ ၾကင္ယာရွာဖို ့ ။ထြက္သြားတဲ့လူေတြထဲ မွာလဲ အေျခ အေနျခင္း အက်ိဳးေပးတာျခင္း ဘယ္တူနူိင္ပါ့မလဲေနာ္ ။ ဟိုမွာ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ ကူညီမဲ ့သူ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ရွိျပီးသားသူေတြ အတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္ၾကီး ခက္ခဲ ပင္ပန္းစြာ မ ရုန္းကန္ ရေပမဲ့ ၊ တေယာက္ထဲ ဘာမွ မပါ ဘလာသက္သက္ သူမ်ားဆီ မွာ အေၾကြးယူ စရိတ္အကုန္ခံ ျပီး စြန္ ့စားထြက္ခြာလာရသူေတြ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းၾကရပါတယ္။ အခက္အခဲ ကိုယ္စီ ရွိၾကတာပါဘဲ။ ေရေျမ ၊ ဘာသာစကား၊ဓေလ့ မတူတဲ့ တစိမ္းေတြ ၾကား တေကာင္ၾကြက္ မ်က္ႏွာငယ္ဘဝ နဲ ့ မေရရာတဲ ့ေရွ ့ေရးေတြ ကို စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္ခဲ ့ၾကရတာေတြ ကိုယ္ေတြ ့ၾကံဳ ဖူးတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္းမွဘဲ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ တတ္ၾကမွာပါ ။
ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္ၾကီးအတြင္းမွာဘဲ ရွိေန က်န္ေနခဲ ့ၾကတဲ ့သူေတြ က နုိင္ငံျခားသြား ေန အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြ ကိုနိဗၺာန္ ေရာက္ေနတဲ့အတိုင္း အထင္ရွိေနၾကတာေတြ ကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူးေလ။ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေျပာပါမယ္ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ ့အပိုင္းအစေလးေတြကိုလည္း ေျပာျပီးသားျဖစ္ေနတာေတြ ရွိေတာ့သက္ဆိုင္ရာ ေနရာေလး ၁ ၂ မွာ သြားၾကည့္ လို ့ရပါတယ္ ေနာ္။
အေၾကြး ႏွင့္ စတဲ ့ကိုယ့္ဘဝ= သုည အနႈတ္( zero minus )
ေက်ာင္းျပီး ဘြဲ ့ရ ဟိုရုတ္ရုတ္ ဒီရုတ္ရုတ္နဲ ့ ဂုတ္ကနဲ ပါသြားမစိုးလို ့ မာတာမိခင္က အၾကံေပးတယ္ ..နုိင္ငံျခား ထြက္ေတာ့တဲ့ ။ ဆက္ေနလဲ ခုေလာက္ဆို ၆၅ နွစ္နဲ့တိုးမွာ ရာႏႈန္းအျပည့္ေပါ့။
ဒါေၾကာင္ ့ အစီအစဥ္မရွိဘဲ ထြက္လာတယ္ ၊အိမ္နဲ ့ဦးဆံုး အၾကိမ္ခြဲလာရတာ ။ ဘဝတူခ်င္းဆိုေတာ့ ခံစားေပးနုိင္ၾကမွာပါ ။ခရီးစရိတ္ ။ EC ေလ်ာ္ဖို ့ေငြ ။ မ်က္ႏွာငယ္စြာ ကိုင္ရမဲ ့ PP နီနီေလး ရဖို ့ ပြဲစား စရိတ္ ။ အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ မာတာပီတုရဲ ့ ၂က်ပ္သား အကြင္းေလး ၂ကြင္း ေရွာသြားခဲ့တယ္ ။ဒါက စိတ္ထဲမွာဦးစြာ က်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္ တစက္ပါ ။ ကိုယ့္ဘဝရဲ ့ဦးဆံုး နဲ့ အေဝးဆံုး တကိုယ္ေတာ္ ခရီး စထြက္ လာတဲ့အခ်ိန္ မွာ ေခါင္းစိမ္းၾကီး ရဲ ့တျခမ္းသာသာ ပဲ လက္ထဲပါခဲ့တာ ။
စဥ္းစားၾကည့္ၾကေနာ္ ။ ဒီလို တရားဝင္ လဲလွယ္ ေပးလိုက္တဲ့ ေငြကေလး တပဲတျပားေလာက္နဲ ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအလုပ္မရွိခင္ ဘယ္လို ေန၊ စား၊ သံုး ျပီး အသက္ဆက္ၾကရမလဲ ဆိုတာေလ
စိန္စီေသာည စိန္မႈံၾကဲ ေနၾကရတဲ ့ လက္တဆုပ္ လူတန္းစားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ သိနုိင္ၾကပါ့မလဲ ။ေခါက္ဆြဲေျခာက္ျပဳတ္တထုပ္ ၊ ၾကက္ဥတလံုးနဲ့ တရက္စာ ေျဖရွင္းခဲ့ရတဲ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လည္း ဘယ္သူမွ သိၾကမယ္ မထင္ပါ ။ ကိုယ္သင္ထား တတ္ထား တဲ့ ပညာ ဆိုတာၾကီးကို ေခ်ာင္ထဲ ထိုးထားျပီး ဘာမွ မဆိုင္တဲ ့ သမာအာဇီဝ ရရာအလုပ္ေလးေတြ ေျပာင္းလဲလုပ္ျပီး တင္ထားခဲ့တဲ့ အေၾကြးေလးေတြ ဆပ္ခ်င္ေဇာနဲ ့ ေန ့မနား ညမအိပ္ လုပ္ခဲ့ရတာေတြ ကိုေရာ ၊ဘယ္သူသိမလဲ ။ စကားမေပါက္လို ့ ခိုင္းတာ တမ်ိဳး လုပ္တာ တျခားနဲ ့ အထက္က လူ မ်ိဳးျခားတေယာက္ရဲ ့ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းခံခဲ ့ရတာေတြ ကိုေရာ ၊ ဘယ္သူမွ မသိခဲ ့ေပမဲ ့ ကိုယ့္ရင္ထဲ မွာခုထိ နာက်ဥ္း ေနဆဲပါ ။
ဒီေရာက္ ခါစ မွတ္ပံုတင္ မရမွီ စပ္ၾကား သမုဒၵရာ ဝမ္း တထြာရဲ ့တဝက္ေလာက္ အတြက္ လွ်ာျမက္ေပါက္ ခါနီး ဆဲဆဲေလးမွာရရာေလး က်ံဳးလုပ္ရပါတယ္ ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဘယ္သူ ့မွ မေျပာ ျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ရင္ထဲ သိမ္းထားခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ခဲ့ ပါျပီ ။အိမ္က အေမ သိရင္လည္းစိတ္ မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးလို ့ပါ ။ခုေတာ့ မွ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ၾကားဖူး နားဝရွိေအာင္ ေရွးတံုး က အျဖစ္မွန္ ေလးေတြကို ပျံုပင္ လို သေဘာထားျပီး ဖတ္ၾကေပါ့ေနာ္ ။
တိုင္းတပါးမွာ ကၽြန္ အျဖစ္လုပ္ရတဲ့ ပထမဦးဆံုး အလုပ္ေလး ကေတာ့ ျဗဴတီ ပါလာ တခုမွာပါ။
ဆိုင္ပိုင္ရွင္မၾကီးက ဗမာျပန္ ဝဝ ၾကီးေပါ့။ အေျပာေလးကေတာ့ ခ်ိဳေနတာဘဲေလ ။ အဲဒီအခ်ိန္က တရုပ္နွစ္သစ္ကူး နီးေနတဲ ့အခ်ိန္ သိၾကတဲ့အတိုင္း ဒီက လူေတြ က်ားမ မေရြး အလွျပင္ၾကတာ ။ ဆံပင္ ေကာက္တယ္ ၊ ေျဖာင့္တယ္ ။ေလွ်ာ္တယ္၊ေဆးဆိုးတယ္ ၊ အစံုပါဘဲ ။ ေရာက္ခါစ ေနတဲ ့ အခန္းက်ဥ္းေလးက သူ ့ဆိုင္ အေပၚထပ္မွာေလ ။ ဒီေတာ့ သူ့ဆိုင္မွာဝိုင္းလုပ္ေပးဖို ့ ေျပာတာနဲ ့ အိုေကေပါ့ ။ ဘယ္ရမလဲ ၊ ခိုးစားတာမွ မဟုတ္ ၊ လုပ္မယ္ေပါ့ ။ ခက္တာက တသက္နဲ့တကိုယ္ သူမ်ားကို ေခါင္းလုပ္ေပးဖို ့မေျပာနဲ ့ ကိုယ့္ေခါင္းေတာင္ ကိုယ္ ေျဖာင့္ေအာင္ဖီးဖူးတာမဟုတ္ ၊ သူက (သေဌးမ ေပါ့ေလ ) သင္ေပးပါတယ္ ။ေခါင္းေလွ်ာ္ပံု ေလွ်ာ္နည္း ။ ႏွိပ္နည္း ေတြ။ အဟက္ လက္အခ်ိန္ အဆ မသိေတာ့တအားနဲ ့ ဖိကုပ္မိတာ ၊ နွိပ္မိတာ ၊ ျပီးေတာ့ မိန္းမၾကီးတေယာက္ကို ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးတံုး ေရ အပူ အေအး စပ္ဖြင့္တာ ခလုပ္မွားႏွိပ္မိလို ့ အဲဒီမိန္းမၾကီးရဲ ့ေခါင္း ေရပူေလာင္သြားတာ ။ဒီမိန္းမၾကီးရဲ ့လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ ထိုးျပီး အဆဲခံခဲ ့ရတာ ။
အဲဒီ အခ်ိန္တံုး ကေတာ့ အေတာ္ေလး ခံရခက္ ခဲ ့ဖူးပါတယ္ ။ မေနေတာ့ဘူး ဆို ျပီး အေမ့ဆီ ျပန္ေျပးေတာ့မလို ့ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကို လာဖို ့လုပ္ေပးရတဲ့ ၾကားပြဲစား ဆိုတဲ ့သူေတြကိုေပးရမွာနဲ့ ကုန္က်စရိတ္ က အေၾကြးေတြ အမ်ားၾကီး ဆပ္စရာရွိေနလို ့ ဒီ မုန္းစရာ ေငြအသျပာ မ်က္ႏွာၾကီး ျပန္ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္ကို မနည္းတင္းထားခဲ ့ရပါတယ္ ။အေမကေတာ့ ဘယ္ျပန္ေတာင္းပါ့မလဲေနာ္။ ဒါေပမဲ ့မိဘက ကိုယ့္အတြက္ ေကၽြေမြး ျပဳစု ၊ပညာသင္ေပး၊ ဥစၥာေပးနဲ ့ ဆပ္မကုန္တဲ ့ေက်းဇူးေတြ ကို တတ္နုိင္သေလာက္ ေပးဆပ္ခ်င္ေနတဲ ့စိတ္နဲ ့လည္းေျဖသိမ့္ရ ၊ အားတင္းခဲ ့ရ တာပါ။ ည ည ဆိုရင္ေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလး ထဲ လူ ၄ေယာက္ စု အိပ္ရေတာ့ သူမ်ား မသိရေလေအာင္ ၾကိတ္ျပီး ငိုခဲ ့ရတဲ ့ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ နုိင္ခဲ ့ပါဘူး ။လက္ေခ်ာင္းေတြလဲ တေနလံုးေရနဲ့ထိေနရေတာ့ ပဲၾကီးေရစိမ္ လို ပြျပီးတြန္ ့ေနတာေလ ။ အဟက္ ။အဲဒီအခ်ိန္က လိမ္းစရာ lotion ( အသံထြက္အတိုင္း ဗမာလိုေရးရင္ အထင္လြဲ မစိုးလို ့ အင္းဂလိပ္ လိုဘဲ ေရးလိုက္မိတယ္..နားလည္ေပးၾကပါ )အဲဒီ အရည္ၾကီး ဝယ္သံုး ဖို ့ရာေတာင္ လက္ထဲမွာ ဗလာဗလာ အသျပာ မရွိရွာ လို ့ ဟင္းခ်က္တဲ ့ အဆီ
ၾကီးေတြ လိမ္းလိုက္ေသးတယ္ ။ အခန္းေဖၚေတြ မသိေအာင္ လိမ္းရတာေလ ။ ေတာ္ၾကာ ေတာသား အေျပာခံရမွာလဲ စိုးေသးတယ္ေပါ့။
။ ေျပာရအံုးမယ္ ။ ဒီေရာက္လို ့ကိုယ့္ ပထမဦးဆံုး လုပ္အားခ စရတဲ ့ေန ့က ၊ ရီရမလား ငိုရမလားမသိ ၊ ေခါင္းပံု အျဖတ္ခံရ တာေတာ့ သိလိုက္ပါတယ္။ ဒီသူေဌးမ ကလည္း ဗမာျပည္က ျပန္လာတဲ ့ သူ အခ်င္းခ်င္း လုပ္ရက္တာေလ။တပတ္ လံုး လံုးလက္ အေရခြံတြန္ ့ေအာင္လုပ္လိုက္ရတဲ ့လုပ္အားခ NTD 500 ဆိုတာ အစိမ္းေလး ၁၅ ေဒၚလာ စာဘဲ ရွိပါသဗ်ိဳ ့ ။ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ တပြဲ လိုက္ျပတယ္။ ထမင္းေကၽြးတယ္ေပါ့ ။ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ေခၽြးနဲစာေလးမို ့ အမွတ္တရ ေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္ ။
ဒုတိယ အလုပ္္ ကေတာ့ စက္ရုံေသးေလးတခု မွာ အမဝမ္းကြဲ တေယာက္က အလုပ္သြင္းေပးတယ္ ။ အက်ၤ ီ
ခ်ဳပ္တဲ့စက္ရုံေလး ။ဒါလည္း စိတ္ ညစ္ျပီးလုပ္ရတာပါဘဲ ။ တသက္လံုး ကိုယ့္အဝတ္ ေပါက္လို ့ ျပဲလို့ ေတာင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မခ်ဳပ္ ၊ အမ အလတ္ေလးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တာ ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ စက္ၾကီးေတြနဲ ့ျဖတ္ရ ။ ခ်ဳပ္ရတာေလ ။ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ နဲ ့ငိုက္သာသြားလို ့ကေတာ့ လက္ အျပတ္ဘဲ ဆရာ ။ခ်ဳပ္ရုိးေၾကာင္းကလည္း အမူးသမား ၂ေကာင္ယိမ္းထိုးေနတဲ ့အတိုင္း ဟိုရြဲ ့ ဒီေစာင္း ေတြေလ ။ ဒီေတာ့ သူေဌးမ က လက္သယ္ ရွာ တယ္ေပါ့ေလ ။ တရားခံ ေတြ ့ေတာ့ အျပစ္ေပးတာ ။ နင္ဒီေနရာမွာ မလုပ္နဲ ့ေတာ့ တဲ့ ။ ပိုျပီး ပင္ပန္းတဲ့ ေနရာကို ေရႊ ့ေပးလိုက္တယ္ ။ အဝတ္ ပိတ္စ အလိပ္ၾကီးေတြ ကို ထမ္းရတာ ။ ျပီးရင္ စားပြဲေပၚ တင္ ။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ညီေအာင္ျဖန္ ့ ထပ္ေပးျပီး ညွပ္တဲ ့ေနရာ မွာ အဆင္သင့္ စီေပးရတာ ။ စ စခ်င္း လုပ္ရတဲ ့ တပတ္လံုး တကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲ ျပီး ည က်မွ အေမထဲ ့ေပးလိုက္တဲ ့ ေတေဇာဘမ္း ပရုပ္ဆီေတြ လိမ္းအိပ္ရတာ ။တကဲ ့ ကို ပင္ပမ္း ျခင္းၾကီးစြာနဲ ့့ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ ့အခ်ိန္ မ်ားေပါ့ ။ ဒီၾကားထဲ ညေနပိုင္း အလုပ္ဆင္းေတာ့ အိမ္ အျမန္ျပန္ေျပး ေရခ်ိဳး ထမင္းစား ( မ်ားေသာ အားျဖင္ ့ေခါက္ဆြဲအေျခာက္ထုပ္ ျပဳပ္ ) ျပီးရင္ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲ က ဗမာျပန္ ဆရာဝန္မ တေယာက္ ဖြင့္ထားတဲ ့ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္း( တကယ္ဆို ကိုယ္ပိုင္တာ မဟုတ္ ၊ သူပိုင္တာပါ) မွာ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရ ပါတယ္ ။ မွတ္မွတ္ ရ ရ တလ ၈၀၀၀ ရတယ္ေပါ့ (ဘယ္ေလာက္မွ မရွိပါ ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေလာက္က 1US$=40 NTD ေလာက္ ပဲ ရွိတာပါ) အလုပ္ ၂ခု အေသအေက် လုပ္တာေတာင္ ရတာ နဲ ့ စားတာ ။ အိမ္လခ ၊ခရီးစရိတ္ ၊ ဘာညာ ကြိကြ ဆို လက္ထဲ ဘာမွ မစုမိပါဘူး ။ဒီကလူ ကို ေပးစရာရွိ္ တဲ့ အေၾကြးကိုလဲ အရစ္က် ဆပ္ေနရေသးတာ ဆိုေတာ့ ၂ နွစ္ နီးပါးေလာက္ ၾကာမွ ဘဲ နဲနဲခ်င္း စျပီးစုရ ပါတယ္ ။
ေနာက္ တတိယ အလုပ္...ဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွဘဲ ဆက္ေရးျပ ပါေတာ့မယ္ ။ ခုေတာင္ အေတာ္ေလး ရွည္လ်ား ေထြျပား ေနျပီမို ့ ဒီေလာက္နဲ ့ဘဲ ရပ္နားထားျပီး လုပ္စရာ ရွိေနေသးတဲ ့ကၽြန္အလုပ္ေလး ကို ဝမ္းေရးအတြက္ ဆက္လက္လုပ္လိုက္ ပါအံုးမယ္ ။
( ကိုေတာင္ေပၚသားလည္း ဘေလာဂ္ေရး တာ ခဏ နားအံုးမယ္လို ့ဆိုထားေတာ့ ေရာေယာင္ျပီး တခန္းရပ္ထားလိုက္ ပါရေစ။ သူ ထပ္ လာမေအာ္ခဲ ့ရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ပါဘဲေပါ့ ။ )
တခ်ိဳ ့ လူၾကီးေတြက ေျပာတယ္ ဘုရားေျဖာင့္ေအာင္ရွစ္ခိုးလို ့မရလို ့ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတဲ ့ ကိုရင္ဂို ့ သီခ်င္းၾကီးကို ပိတ္ခိုင္း ေနလို ့ ပိတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္ ။ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကားျပာၾကီး အခမဲ ့စီးေနရမစိုးလို ့ သူတို ့မၾကိဳက္တာေတြ မဖြင့္ရဲ ပါဘုူး . :))
►Posted by
:kiki
:
at
5/27/2009 06:12:00 PM
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
28 comments:
ကိေ၇ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ ရင္ထဲမွာတနင္ ့တပုိးခံစားလိုက္၇တယ္
စာမဖတ္ရေသးဘူး အရင္ေျပးလာမန္႔တယ္ ခုစာစဖတ္မယ္
အေပါ ္ကစာတန္းေလးကေနရာအရင္ဦးထားတာ ခုေတာ ့အဲဒါေတြအကုန္ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ ့ျပိီေနာ္ကိ တေယာက္ထာ၀စဥ္ေပ်ာ္ရြွင္ပါေစကိကိုအျမဲေပ်ာ္ေစခ်င္ ပါတယ္ ခင္မင္မႈေမတၱာမ်ားစြာျဖင္ ့ သုေျဒၷ
မကိကီေရ.. ဖတ္ျပီး ခံစားရပါတယ္ဗ်ာ။ အဲလိုဖတ္ျပီးတိုင္း ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အုပ္စိုးတဲ့သူေတြကို ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေအာင္ ဆဲခ်င္တာဗ်ာ။
တခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဗမာလူမ်ိဳးေတြက သူမ်ားေတြဆီမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ ့ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေထာက္ပံ့တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးရလဒ္ေတြ တေန ့ေတာ့ မလဲြမေသြ ခံစားရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။
အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ..။
ျငီးသံၾကီးကလဲ ရင္ေမာစရာဂ်ီးပါလား ကြယ္ရို႕...
ကိကိေရ
ဒီလိုႀကံဳရတာ ကိကိတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ပါဘူး။
ကိကိလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္လမ္းကိုေဖာက္တာ ေတာ္ရုံလူ မလုပ္နိုင္ပါဘူးလို ့ေရးမလို ့ပါ။
ဒါေပမဲ့ ႀကီးေတာ္ကိက ခုေန မိန္းမ၀၀ႀကီးၿဖစ္ေနၿပီး ဆိုင္ထဲက ေန ရွဲရွဲ ရွဲရွဲေန ေသးေပါက္ အယ္ေလ သူ ့ပြတ္ခ်ီ ေက်းဇူးစကားဆိုေနလား
ေဆးခန္းဖြင့္ၿပီး ဗမာၿပည္က ခ်ာတိတ္ကို လက္ခ်ာရုိက္ေနလား
စက္ရုံေထာင္ၿပီး အထည္မခ်ဳပ္ပဲ
lotion ေတြ စိတ္နာနာနဲ ့လိမ့္ပိတ္ ထုတ္ေနလား
ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပဲ ၀အိုင့္နီပဲ တစ္ေန ့အႀကိမ္တစ္သိန္းေၿပာၿပီ ေအးေအးေဆးေဆး မန္မန္စြတ္ေနလား
ေကာေကာ ေကာေကာနဲ ့ဘေလာ့ပဲေလွ်ာက္လည္ေနလား
ဘာမွ ေၿပာလို ့မရ ဆက္ရန္ရွိေသးသည္ အို ့ပါး ကားေတြလိုပဲေပါ့
မအယ္
မအယ္ေရ .. ခုေနလဲ မိန္းမ ဝဝၾကီးမျဖစ္ခ်င္ဘူး ။ ေနာင္လဲ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး ။
အျဖစ္ခ်င္ ဆံုးက ခေမာက္ေလးေဆာင္းျပီး ကိုယ့္ အိမ္ ကိုယ္ ျပန္ . လယ္ထြန္ ေနရရင္ ေက်နပ္ ပါျပီ ။ ဘေလာဂ္ မလည္ရလို ့လည္း အသက္ မထြက္သြား ေလာက္ပါဘူး ေနာ္ ။
ေနာင္ဆို လယ္သမားေတြ က ပရုိဂရမ္မာၾကီးေတြလုပ္ ၾကမွာေလ .. ( အိမ္မက္ ထဲ မွာ... ????)
မၾကီးေရ..ၾကားရတာ အဲ ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒီလိုပဲေနာ္.ႏိုင္ငံျခားေရာက္ရင္ ေရႊဘံုေပၚတန္းေရာက္သြားတယ္ ထင္ေနတဲ႔ သူေတြ သိေစခ်င္လိုက္တာ။ ခ်စ္မၾကီး အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။။
အမေရ လာခံစားသြားတယ္ဗ်ာ..
ေျပာလုိက္သမွ် စိတ္မေကာင္းစရာေလးေတြဗ်ာ.. ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႕အမအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ မိန္းကေလး တေယာက္ထဲ ရုန္းကန္ရတဲ့ဘ၀၊ ေလာကၾကီးကုိ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ရင္ဆုိင္ႏုိင္တာေတြေပါ့ အပုိင္းေတြ ေစာင့္ေနပါတယ္ဗ်ာ..
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ဒါမွ ငါ့အမားကြ ၾကိဳက္တယ္ တံုးတိုက္တုိက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ဆိုသလိုမ်ဳိး အလုပ္သည္တာအလုပ္ အမားကိုၾကည့္ျပီးအားတက္လာတယ္ အားက်တယ္လည္းမရိွပါဘူး အမားကခံေပးထားတာကိုး
ေရးလိုက္တာ ကလည္း လြတ္တယ္ကိုမရိွဘူးကို လဒ ေတြ နဲ ့ေပါင္းပါဘူး လဒ နဲ ့ေပါင္းတာ ေျမေခြး ပဲရိွတာကို
နာ့ပါဘူးနာ့က ေအးေဆးမူးေနတာ အဟီး နင့္လည္းဒီေတာင္ကိုေက်ာ္သြားျပီ
နာ့က်န္ေသးတယ္ ေရးဖို ့ကို
မႀကီးေရ...
ၿဖစ္ပီးမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးေနာ္..
ခရီးမ်ားဆံုးထိေလွ်ာက္ႀကမယ္..
မႀကီးေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ရွိတယ္..
ၿဖစ္လာရင္ အရင္ဆံုးထြက္ေၿပး မလို႔
မထင္ပါနဲ႔
ကာကြယ္မွာပါ မႀကီးေနာက္ကေန
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ
ဒုကၡဆိုတာ ခဏပါ
ခရီးမ်ားဆံုးထိေလွ်ာက္
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
ခုလိုေ၀မွ်တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္မိပါတယ္။
ခ်ိတ္ညစ္ပါဒယ္ ဆို ဘာေတြ ေပ်ာ့...
တြ....
ျပဳတ္
ရုန္းကန္ရတာေတြက ခက္ခဲလြန္းပါတယ္..။
ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးရလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကလည္း ခ်ဳိျမိန္ပါတယ္..။
ကီကီ ခ်ဳိျမိန္တာေတြ ရဘို႔...က်ားယို..
မမကီကီ....ရုန္းကန္ခဲ႔၇တဲ႔ဘဝေတြ............
က်ခဲ႔ရတဲ႔မ်က္ရည္ေတြ...........................
အားလံုးကိုေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီးေနာက္.........
ေအာင္ၿမင္မွုကလက္ကမ္းၾကိုေနမွာပါ.........
ေမၿဖတ္လာရတဲ႔ဘဝကလဲအရမ္းကိုၾကမ္းပါတယ္...
တေန ႔ေန႔ေတာ႔မွ်ေဝၿဖစ္မွာပါ........
မမေအာင္ၿမင္ပါေစေနာ္.......
မမကိုခ်စ္တဲ႔
ေမေလး
မၾကီးကိေရ ဒါေတြဖတ္ရေတာ့ အေနာ္ေတာ္ေတာ္အသံုးမက်တဲ့လူပဲ မၾကီးကိရယ္ လုပ္ရတာေတြကလည္း ပင္ပန္းလုိက္တာေနာ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေလးစားပါတယ္
myanmar sar ma yike tat loe myanmar_english twae yike like mal..
a yan ko tha bal kya par tal
ma chit ma mone a kg sone ko lay
မမကိေရ ့. အခုလိုပဲႏိူ္င္ငံၿခားကို မိေဝး၊ဖေဝး၊မိသား
စုေတြေဝးၿပီးရွာေဖြေနၾကရသူၿခင္းမို ့စာနာစြာနဲ ့
ပဲဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိပါတယ္လို ့။
တဖက္က လွည္ ့ေၿပာရင္ေတာ ့ မတုပ္လိုက္နဲ ့ေနာ္..
ဒီလဒ ေတြကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္ေနာ္။သူတို ့ေၾကာင္ ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဒီကိုေရာက္ေနတာပါ။ဗမာလူမ်ိဳးေတြကို
အၿမင္က်ယ္ေအာင္ သူတို ့ကကြ်န္ေတာ္တို ့ကို ကိုယ္ ့ဒူး
ကိုယ္ခြ်န္ၿပီး အၿပင္ထြက္ၿဖစ္ေအာင္ကို တြန္းအားေပးခဲ ့့လို ့ပါ။ဒီဘဝေရာက္မွဒီလိုပဲေၿဖရတယ္ဗ်ိဳ ့။
hoke tal........
thu toe ko kyay zu tin ya mal
ဖြားကိေရ... Empathy အၿပည့္နဲ႔ကို ဖတ္ရႈခံစားသြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
yu ya
မယ္ကိရယ္
ညည္းမလဲ ဒုကၡေတြ အမ်ားသားကလား
ငါ့ညီမေလး အဲဂလို ဒုကၡေတြ ခံရမွန္း မသိလိုက္ဖူး...
ေအးေလ
အားလံုးလိုလိုပဲ တခု မဟုတ္ တခု ခံရတာပါပဲေလ...
မငိုနဲ႕ေအ့...
ဘ၀ဆိုတာ သည္လိုပဲေလ...
ရီစရာေတြ ေျပာျပီး ခုလိုပဲ ညည္း ရီပစ္လိုက္စမ္းပါ...
ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ အကိုၾကီး
ေအာင္သာငယ္
ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ မခိကဇဲြရွိတဲ့ သတိၱရွိတဲ့သူမိုလို႔ ကၽြန္မကေတာ့ အလိုလို အားက်အတုယူမိသြားတယ္။ ဘ၀က ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းတမ္းပါေစ.. ဟာသေႏွာလို႔ ဟားတိုက္ရယ္ရင္း ေရွ႔ဆက္သြားဖို႔ အားေတြရွိသြားျပီ..
thank you
မကိ ... ဆက္ရန္ကုန္ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနတယ္ေနာ္ ...
ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္ကိရယ္ ေရႊမလည္း ကိလိုပဲ အေမ.ေရႊေတြ မ လာခဲ.တာေပါ.။ ကိတို. ေရႊမတို. က်ြန္ဘ၀က အၿမန္ဆံုး လြတ္ေၿမာက္ဖို. လက္တြဲၾကိဳးစားၾက၇ေအာင္ ။
အရမ္းေလးစားပါတယ္ခင္ဗ်ာ-
ကိုယ့္ျပည့္ကိုယ္ရြာမွာသြားျပီးတိုးတက္ေအာင္
လုပ္ခ်င္စမ္းပါဘိ။ နိုင္ငံျခားမွာသူ့က်ြန္ခံေနတယ္လို ့သေဘာမထားဘဲ
အသိပညာ-အတတ္ပညာေတြသင္ယူေနတယ္လို ့သေဘာထားျပီး - တေန ့(တေန ့ေသာအခါ )
ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ္ျပန္တဲ့တေန့ဒီအတတ္ပညာ
အသိပညာေတြကိုအသံုးခ်ၾကရမွာေပါ့-လယ္သမားေတြပရုိဂရမ္မာၾကီးေတြမလုပ္ေပဘူးလို ့ဘယ္သူေျပာနိုင္မွာလဲခင္ဗ်ာ-က်န္းမာပါေစ
မမကိုကြၽန္ေတာ္သူငယ္တန္းကတည္းကသိတာ..ဆရာမကမမနာမည္ကိုအရင္ဆံုးသင္ေပးတာေလ..ဘာတဲ႔..
ကကာ..ကိိကိ...ကုကု..ဆိုလားပဲအဟိ...
အခုစာလာဖတ္တာပါ...ကိစၥတစ္ခုတည္းအေပၚမွာပဲလူေတြကာစိတ္သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲတတ္ႀကတာသဘာဝပါ..ဘာပဲေျပာေျပာအေကာင္းျမင္စိတ္ကေလးထားတာေတာ႕ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္..ေနာက္လည္းလာအားေပးပါဦးမယ္..ျပန္ျပီ..
စိတ္ေမာမိတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔။ ၿပီးေတာ့လဲ ၿပီးခဲ့ပါၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ ေတြးၾကည့္ျပန္ရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းခ်င္စရာႀကီး။
Post a Comment