( ဇာတ္လမ္း မစမွီ ထဆင္ထူး ေဘာ္ဒါၾကီးမ်ား ေနထိုင္ေသာ သီရိ ေဂဟာ အိမ္ၾကီး၏ ဖြဲ့စည္း တည္ေဆာက္ပံုအေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္ေပးပါမည္ ၊ သို ့ပါမွ အလြယ္တကူ ျမင္ေယာင္ နုိင္မွာ ျဖစ္သည္ ။ သူတို့ ၏ ၅ထပ္ေပၚသို ့တက္ရာ ေလွခါးမွာ ၄ထပ္ရွိ သူမအိမ္ေရွ ့ တံခါးတည့္တည့္မွ ခ်ိဳးပတ္ျပီး တက္ရသည္မို ့ ၅ထပ္သို ့ အတက္ အဆင္း လုပ္သူတိုင္းကို သူမ အခန္းမွေနျပီး ၾကည့္ျမင္ နုိင္ပါသည္ )
အခန္း(၁) တခုေသာ ၾကားရက္ ၊ ညေနေစာင္း ညီအကို မသိ တသိ အခ်ိန္....
“ ကလင္ ကလင္ ကလင္ ”
တံခါးေခါင္းေလာင္းသံ ၾကား၍ အေမာင္ မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္းက သူ ့ရည္းစား ျပန္လာျပီ အထင္ျဖင့္ ကမန္းကတမ္း ေျပးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ ။ျပီးေတာ့ အသက္ရွဳ ရပ္ျပီး၊ ၾကက္ေသေသ သြားသကဲ့သို ့ မတ္တပ္ၾကီး မွ မလွဳပ္ မရွား ဘာသံမွ မၾကားရ ပါသျဖင့္ ၊ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ႏွပ္ေနေသာ ကိုေညာင္ရမ္း လည္း ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္အလာ မွာ သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ လည္း ၾကမ္းျပင္မွာ ဆူပါဂလူး ( အၾကီးစား ေကာ္ ) ျဖင့္ အကပ္ခံထားရသကဲ့သို ့ ေနရာမွ မေရြ ့လွ်ား နုိင္ေတာ့ေပ ။ သူတို ့ ႏွစ္ေယာက္သား ပါးစပ္မွာအာေစး အထဲ့ ခံ ထားရ ျပီး ၊ စပါးၾကီးေျမြ အညိွဳ ့ခံ ထားရ သကဲ့ သို ့ ျပဳစား လိုက္သူ ေလး မွာ ဆင္မယဥ္သာ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ သူ တို ့၏ လူျပိိဳ ေဂဟာ ၾကီးထဲသို့ တလွမ္းခ်င္း ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့သည္ ။
အိမ္ေရွ ့ ဧည့္ ခန္း ထဲေရာက္မွ ..ထန္းညက္ခဲေပၚတြင္ ပ်ားရည္ေလာင္းထားသကဲ့သို ့အသံေလးျဖင့္...
“ကၽြန္မက ၄ ထပ္မွာ ေနတာေလ ။ အိပ္ခန္းေသာ့ အထဲမွာ က်န္ေနရစ္လို့ အိမ္ရွင္ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို ့ ခြင့္ ျပဳ ပါေနာ္ ။”
၄ ထပ္မွာ လည္း သူတို ့ေတြ ကဲ့သို ့ အခန္းငွားေနၾကသူမ်ား ရွိၾကသည္ ။ ထိုအခန္းမ်ား၏ ပိုင္ရွင္မွာ တဦးတည္းျဖစ္ျပီး ထိုပိုင္ရွင္၏ ဖုန္းနံပတ္ကို ဖိုးဆိုခ်င္ မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္းက သိသည္ ။ ဒီေတာ့ ျမွားဦးက သူ ့ဖက္သို ့ဦးတည္ လာေပျပီ ။ အိမ္ပိုင္ရွင္ဆီသို ့ဖုန္းဆက္အျပီး မွာေတာ့ ျပသနာ မျပီးေသးပဲ ခုမွ ဇာတ္လမ္းစ ေပသည္ ။ အေၾကာင္းမွာ ၄င္း အိမ္ၾကီးရွင္ က အေဝးသို ့ေရာက္ေနသျဖင့္ ထို အခန္းေသာ့အား ခ်က္ျခင္း လာမဖြင့္ေပးနိုင္ေသးေၾကာင္း ။ ထို ့ေၾကာင့္ ျမန္မာပီပီ “ ကူညီ ပါရေစ” စိတ္ရွိေနၾကေသာ ထိုသူ ေမာင္မင္းၾကီးသားႏွစ္ဦးမွာ မိန္းမပ်ိဳေလး တေယာက္တည္း ညအခ်ိန္ၾကီး အိမ္ျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနရသည္ မွာ မသင့္ေတာ္ ပါေၾကာင္း ေတြးမိျပီး ထို သူမေလး အား အိမ္ရွင္ေသာ့လာဖြင့္ေပးခ်ိန္အထိ သူတို ့၏ အိမ္တြင္ ထိုင္ျပီး ေစာင့္နုိင္ ပါေၾကာင္း၊ လူမွဳေရးအရ ေလာကြတ္ ျပဳမိေလေတာ့သည္ ။ ( ဤမိန္းကေလး၏ ေနရာတြင္ ကိုးေတာင္က်ားၾကီး အဲ ့ေလ အေတာင္ ၂၀ ဝတ္ ျမင္းေယာက်ာၤး ပါ ဆိုပါက ဘယ္သို ့ ဘယ္ပံု ေျပာဆို လႊတ္ေပ မလည္း ဟု အကၽြန္ုပ္ မွာ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္ )
ဒီလိုနဲ့ စကားစျမည္ေျပာၾကရင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လာျပီျဖစ္သည္ ။ ဒီေတာ့လည္း အိမ္ရွင္ပီပီ ထမင္းအတူ စားသြားဖို ့အေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚရေပေတာ့သည္ ။ ေခတ္ကာလ မိန္းကေလးမို့လား မသိ ၊ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းရွိလွ သူ ထို မိန္းကေလး မွာ တခ်က္မွ် ဟန္လုပ္၍ပင္ မျငင္း ၊ ႏွစ္ခါ မေခၚရ ။ ထမင္းဝိုင္းသို ့ ဝင္ေလြးပါေတာ့သည္ ။ ဟင္းတခြက္ ပိုေစလိုေသာ ေစတနာ ျဖင့္ ကိုေညာင္ရမ္းက ေဂၚဖီထုတ္ၾကီး လွီးကာ ကမန္းကတမ္း ထပ္ေၾကာ္ေပးေသးသည္ ။ ဆာ ေလာင္မြတ္ သိပ္ ေနသူ အလား ၊ အားရပါးရ စားေသာက္ေန သူ မိန္းကေလးအား ၾကည့္၍ အလွဴရွင္ ႏွစ္ဦး မွာ သဒၵါေပါက္ကာ ၾကည္နူးေနၾကသည္ ေပါ့ ။ စား ျပီး ေသာက္ျပီးမွာေတာ့ လုျပည္ ဝျပည္ ထံုးစံအတိုင္း ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္ရင္း ျဖင္ ့အိမ္ရွင္ အလာကိုေစာင့္ၾကသည္ ၊ ထို အခ်ိန္တြင္ ညအေတာ္ေမွာင္ေနျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေဆာင္းေလေအး အေဝွ ့ သူငယ္ မေလးခမ်ာ ခ်မ္းလို ့ ခိုက္ခိုက္တုန္လာျပီ ျဖစ္သည္ ။( ခ်မ္းရွာေပမေပါ့ ဝတ္ထားသည္က ေဘာင္းဘီ တိုတို ၊အက်ီၤ တိုတို ဆိုေတာ့ သူ ့ခမ်ာ ဒီဇင္ဘာ အခ်မ္းကို အံမတုနုုိင္ေပဘူးေပါ့ ) ။
“ ရွင္တို ့ အိမ္မွာ အရက္ ကေလးမ်ား မရွိ္ဘူးလား ဟင္ ”
ငါးပါးသီလ ထဲမွ မုသာဝါဒ ကို မခ်ိဳးေဖါက္ လိုေသာ ေမာင္မင္းၾကီးသား ၂ ေယာက္ တေယာက္ မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ အဓိပၸါယ္ေဖၚအျပီး တြင္ ရုိးသားေသာ မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္း ( အသားမေပါ ၊ အရုိးမ်ားေသာ ေခ်းခါးေသာ ဟုယူဆလွ်င္လည္း ရနိုင္၏) က အခန္းထဲတြင္ ဖြက္ထားေသာ တစ္ဝက္မွ်က်န္ေနေသးေသာ ေဗာ့ဒကာ ( Vodka)ပုလင္းၾကီးအားထုတ္ျပီး ဧည့္ခံရပါေတာ့သည္။အမ်ိဳးေကာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ မေတာ့ အရွက္အေၾကာက္ ၾကီး သူမ်ားပီပီ သူစိမ္း မိန္းကေလးေရွ ့မွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ သေဘာနွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာ လွိမ့္ ေသာက္ ေနၾကေလသည္ ။
ေဆးလိပ္ကို အသည္းအသန္ဖြာလိုက္ ၊ ေဗာ့ဒကာေလး ေမာ့လိုက္ နွင့္ ျငိမ့္ေနေသာ ထို မိန္းကေလးမွာ လက္က်န္ ပုလင္း တဝက္လံုး ေျပာင္သြားသည့္တိုင္ အာမစြတ္ လွ်ာမစြတ္ ျဖစ္ေနပံုရသည္ ။ အားမနာတတ္စြာျဖင့္ ..
“ ရွင္တို့ဆီမွာ ဝိုင္ကေလးမ်ား ရနို္င္အံုးမလား ဟင္ ”
ဒီေတာ့လည္း အားနာတတ္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားႏွစ္ေယာက္မွ တေယာက္ ကို တေယာက္ မ်က္လံုးျခင္း စကားေျပာရျပန္သည္ ။အထာမ်ားျဖင့္ အခ်က္ ျပျပီးသကာလ ၊ ကိုေညာင္ရမ္းခမ်ာ တရမ္းရမ္းျဖင့္ ေအာက္ထပ္ဆင္းျပီး ၇-၁၁(ဆဲျဗင္း-အလဲျဗင္း ) မွာ စပ်စ္ဝိုင္တလံုး သြားဆြဲခဲ့ရေလသည္ ။ ေဩာ္ .. ဧည္ ့ဝတ္ေက်ခ်င္ သူမို ့ပါ ။
အဆိုပါ စပ်စ္ဝိုင္တပုလင္းအား အလွ်င္အျမန္သြားဝယ္ျပီးသကာလ အိမ္ေပၚတြင္ မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာေသာ ေရႊဧည့္သည္ မိန္းကေလးအား ပ်ဴငွာစြာ ဧည့္ခံရျပန္ေလသည္ ။ ကိုမွ်စ္ခ်ိဳးဟင္း မွလည္း ေစတနာ သဒၵါ မ်ားလွစြာျဖင့္ ငါးမုတ္ေၾကာ္ ကေလး ကို ထပ္ခါ ေၾကာ္၍ အျမည္းဖန္တီးေပးရရွာသည္ ။အံ့ၾသဘြယ္ရာ တပါးမွာ ဤမွ်ေလာက္ေသာ တပုလင္းခြဲေသာက္ျပီးသည့္တိုင္ေအာင္ ထိုမိန္းကေလးမွာ မူးသည့္ဟန္ တစက္မွ် မျပ ပဲ ၊ ေရေႏြးၾကမ္းကိုသာ ဖိေသာက္ ေနၾကရရွာေသာ အမ်ိဳးသားေကာင္း ႏွစ္ဦးမွာ မူးခ်င္ သလို ရူးခ်င္သလို ျဖစ္ေနရျခင္းပါေပတည္း ။
ဤအခ်ိန္တြင္ ေရနံအလုပ္သမားၾကီး အမိတဗဂ်မ္း အျဖဴေလး ခမ်ာ ဘုမသိ ဘမသိ ျဖင့္ ေနအိမ္သို့ ျပန္ေရာက္လာေပသည္။ စားေတာ္ မတည္မီ ၊ ေရမိုးခ်ိဳး ရန္ျပင္ဆင္လွ်က္ရွိ ရာတြင္ ၊စားေတာ္ေဆာင္အတြင္းမွ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားအား မသိေသးသျဖင့္ လူျပိဳၾကီးမ်ား လြပ္လပ္စြာ ေနၾကေသာ ထံုးစံအတိုင္း ၊ နံငယ္ပိုင္းျဖင့္ အိပ္ေဆာင္မွ ေရခ်ိဳးေဆာင္ေတာ္အကူး ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းတခုေၾကာင့္ မိမိမ်က္စိ မိမိမယံုနုိင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရျပီး ၾကက္သီးေမႊးညင္းမ်ား ျဖန္းကနဲ ထသြားရရွာသည္ ။ ခြန္ႏွစ္ေဆာင္ျပိဳင္ ခန္းအတြင္း မီးမထြန္းပဲလင္းသြား ေလျပီလား ၊ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္သြားေလျပီလား ဟု ေဝခြဲ မရနုိင္ေလာက္ေအာင္ပါေပ ။ ခ်ိဳးေတာ္ေဆာင္ အတြင္းဝယ္ နတ္မိမယ္ တပါး ေရာက္ေနပါေပါ့လား ။သို ့ေပေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ေခါက္လိန္ဆြဲေနၾက သူ ့မေဟသီ ကိုေတာင္ သတိမရနုိင္အား ေတာ့ပါေပ ။
“ ခင္... ခင္. . ဗ်ား ... ဘ... ဘယ္ သူူ .. သူ လဲ ... ” တုန္ရီစြာျဖင့္ ေမးလိုက္ေသာ ေျခာက္ကြဲအက္ေၾက အသံေဝ မ်ားက ခလုတ္တိုက္ ျပီး အျဖဴေလး ဆိုသူထံ မွ ထြက္ေပၚလာျခင္းပါ ။ ( ဤတြင္ ခ်ိဳးေတာ္ေဆာင္ အတြင္းမွ အျဖစ္ အပ်က္မ်ားအား ၁၈ ႏွစ္ေအာက္မ်ား ဖတ္မိမည္ ကို စိုး၍ ဆင္ဆာ ျဖတ္ ျခင္းခံလိုက္ရေပသည္ ).......
မိန္းကေလးက ဘာမွျပန္မေျဖပဲ ခ်ိဳးေတာ္ခန္းမွ အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားရွာေတာ့ ၊အေမာင္ အျဖဴေလး ခမ်ာ ရင္ တုန္ ပန္းတုန္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္သြားရသည္ ။ ေရေဆးငါး စင္းလံုးေခ်ာ ျဖဴဝင္းဝင္းေလး မွာ သူ ့မ်က္စိထဲမွ မထြက္ေတာ့ ။ ဒီလို နဲ့ ဘဲဥတလံုး က်က္မွ်ၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ သန့္စင္ျခင္းလုပ္ငန္းျပီးဆံုးသျဖင့္ စက္ေတာ္ရာ ခန္းသို ့ဝင္အလာ မွာ အဂၤါျဂိဳလ္ၾကီးခြန္ႏွစ္လံုးျပဴး သူ ့ ဦးေခါင္းသို့ အရွိန္ျပင္းစြာ လာေဆာင့္သကဲ့သို ့ မူးမိုက္ သြားရသည္ ။ အေၾကာင္းမွာ ထိုထို ပ်ိဳပ်ိဳေမ ကညာ တပါးမွာ သူ ့၏ သလြန္အိပ္ယာေတာ္ ထက္ဝယ္ ေျခတပၸလင္ခ်ိတ္ကာ အခန္ ့သားထိုင္ျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဖြင့္ထားခဲ့ပါေသာ ဗီဇက္အို တဖက္မွ လွမ္းျမင္ေနရေသာ မေဟသီအား လက္ျပ ႏွဳတ္ဆက္ ေနျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေလ၏ ။ အျဖဴေလး တေယာက္ ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ ခံရသည္ထက္ အျဖစ္ ဆိုးေပျပီ ။ ဘယ္လိုမွ ေျဖရွင္း ၍ ရေတာ့မည္ ကို ၾကိ္ဳတင္ သိရွိေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္ ။ သို ့ျဖစ္ပါ၍ ၄င္း၏ လက္ေတာ့ ကြန္ပူတာ ၾကီးအား အလွ်င္ အျမန္ ပိတ္၍ ထို မိန္းမပ်ိဳအား အခန္းတြင္းမွ တြန္းဖယ္ထုတ္လိုက္ မိေလသည္ ။
ယမကာ တန္ခိုးျဖင့္ ယိုင္ထိုး ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳ ႏွင့္ အေမာင္ အမိတဗဂ်မ္း တို ့၏ အာရာဒါးနား ျပကြက္မ်ားကို ပိတ္ကားေပၚတြင္ ဆက္လက္ ရွဳစား ေစလိုပါသည္ ။ အကင္းပါးေသာ ကိုမွ်စ္ခ်ိဳးဟင္းက သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီပီၤ ဒုကၡႏွင့္ လွလွ ေတြ့ေနရွာေသာ အျဖဴေလးအား ကူညီရန္ အလို့ငွာ လိမ္မာ ပါးနပ္စြာ ပရိယါယ္ သံုး၍ အႏွီ မိန္းမပ်ိဳအား ဧည့္ခန္းတြင္းမွာ လာေစာင့္ရန္ ေျဖာင္းဖ် လိုက္ရေလသည္ ။ သူ သာ ဝင္ မကယ္ပါက အျဖဴေလးတေယာက္ ေရတိမ္နစ္ရရွာေပေတာ့မည္ ဟူေသာ ကယ္တင္ရွင္ၾကီး မ်က္ႏွာေပး ႏွင့္ မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္းက မဂၤလာ ယူေနလိုက္ေသးသည္ တမုန့္ ။
ဗိုက္ အဆာလြန္ေနေသာ အျဖဴေလးတေယာက္ ထမင္းစား ရန္ စားေတာ္ခန္းသို ့ ေျခဖြျပီးကူးအလာ မွာ ထိုမိန္းကေလးက လွ်စ္ကနဲ ျမင္လိုက္သျဖင့္ စြတ္ကနဲ ေရာက္လာပါေတာ့သည္ ။ စားေတာ္ခန္း တြင္ ဆံုၾက ျပန္ ျပီေပါ့ ။ အရွက္ၾကီးသည္ထက္ ၊မေဟသီအား အေၾကာက္ၾကီးေသာ အျဖဴေလး တေယာက္ ဘာမွ မေျပာပဲ သူ ့ထမင္း သူစား ေနေတာ့လည္း မိန္းမပ်ိဳေလးက ေစြ ့ကနဲ အနားမွာ ထိုင္ကာ ေဂၚဖီထုတ္ေၾကာ္ ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရွာ သည္ ။ထမင္းနင္ေနေသာ အျဖဴေလး၏ ပံုသ႑န္မွာ သနားစရာ မေကာင္းပဲ ဝါးလံုးကြဲ ရယ္ခ်လိုက္စရာသာ ေကာင္းေနပါေတာ့သည္ ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အားကိုးရေသာ သူငယ္ခ်င္းၾကီး ႏွစ္ဦး ျဖစ္သူ ကိုမွ်စ္ နွင့္ ကိုရမ္း တို ့မွာ အခန္းတြင္းသို ့ အသီးသီး အသက ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ ကာ အလုပ္ရွဳပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကေလသည္ ။ သို ့ျဖစ္ပါ၍ အျဖဴေလးတေယာက္ ျငဳပ္သီးဟင္း မစားရပါပဲ နွင့္ မ်က္ႏွာၾကီးနီ၍ အသံတိတ္ ျပဇာတ္က ေနရရွာေပေတာ့ သည္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဤအခ်ိန္တြင္ ကယ္တင္ရွင္ ေပါက္ခ် လာေပေတာ့၏ ။အိမ္ၾကီးရွင္ အဖြားၾကီး ျပန္ေရာက္လာေပျပီတည္း ။ ေသာ့တေခ်ာင္းကိုင္၍ ေဒါနွင့္ ေမာႏွင့္ တက္လာျပီး ထို မိန္းကေလး အား
“ နင္ကလည္း အေတာ္ အသံုးမက်ပါလား ေအ့ ။ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရွိေနျပီလည္း ။ ေသာ့ေမ့က်န္ ေနတာ ။ ေနာက္တခါဆို ငါလာမဖြင့္ ေပးေတာ့ဘူး ”
“ အို .. အေဒၚ ကလည္း ၊ ကၽြန္မ ဒီေအာက္နားေလးတင္ ဆင္းျပီး ဟင္းဝယ္တာ ၊ ကမန္းကတန္း နဲ့ မို့ပါ ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေဒၚရယ္” ဟု ေလေျပေသြးေတာ့ အဖြားၾကီးမွလည္း ဆက္ျပီး မဆူျဖစ္ေတာ့ပါေလ ။
ဤသို ့ျဖင့္ ပထမ တည ကုန္ဆံုး သြားရေလသည္ ။ လူျပိဳ ၾကီး ၃ ေယာက္မွာ ေတာ့ အေတြးကိုယ္စီ ျဖင့္......
ဆရာၾကီး ဦးသုေျႏၵမွာ အိမ္တေဆာင္ မီးတေျပာင္ျဖင့္ သီးသန္ ့ ခန္းနားစြာ ေနပါသျဖင့္ ဤ လူျပိဳ ေဂဟာ ၏ ရင္ေမာဘြယ္ ဇာတ္လမ္းအစ အား မသိလိုက္ ရွာပါေပ ။
....................................................................................................................
အခန္း(၂) ။
ေနာက္တရက္ အၾကာ ၊ ေနဝင္ရီ တေရာ အခ်ိန္ ၊ ( ဒုတိယ အၾကိမ္ေျမာက္ ဝင္ေရာက္ျခင္း)
ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ ေန ့တာ တိုလွသည္ ။ ညေနေစာင္း ၅ နာရီအခ်ိန္ခန္ ့ သာ ရွိေပမဲ့ အျပင္မွာ ေမွာင္ရီလို့ေနေပျပီ ။
“ ကလင္ ကလင္ ကလင္ ”... ျမည္ျပန္ေခ်ျပီ ဒီၤ ေခါင္းေလာင္း ၊ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မေန ့ ညက မိန္းကေလး ေပပဲ ။
ဒီတခါ ဒုကၡ အထုတ္ ေျဖမိသူမွာ ကိုေညာင္ရမ္း ။ အားနာ ပါးနာ ျဖင့္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ ျပန္ေပျပီ ။
“ မဂၤလာပါ ညီမေရ ..ေသာ့က်န္ခဲ့ ျပန္ျပီလား ” ေမးေတာ့
“ မဟုတ္ပါဘူး အကိုရယ္ ။ ကၽြန္မ တေယာက္တည္း အခန္းထဲ မွာ တေနကုန္ ။ ပ်င္းလာ လို ့ေလ ”
စကားလည္းေျပာရင္း ၊ လက္ကိုလည္းေျမွာက္ျပရင္း ၊ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝီစကီ တစ္ပုလင္း ၊
“ ဗုေဒၵ့့ါ ..” ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားလူထြက္ ကိုေညာင္ရမ္း တေယာက္ ဘုရားတလိုက္ မိေလသည္။“ က်ားျမွီးသာ ေျပးဆြဲ လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္” ဟူေသာ အေတြးဝင္လာေပမင့္ ၊ ျမန္မာ ပီပီ ဧည့္ဝတ္ေက်တတ္ေသာ အိမ္ရွင္တို ့၏ ထံုးစံ အတိုင္း
“ ေဩာ္ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ ။ တေယာက္ထည္း ဆိုေတာ့ ပ်င္းေနရွာမေပါ့ ။ အေပၚထပ္ နဲ့ ေအာက္ထပ္ အိမ္နီးခ်င္းေတြပဲဗ်ာ ။အခ်ိန္မေရြး လာနုိင္ပါတယ္ ။ ထိုင္ပါအံုးခဗ်ာ ”
မေခ်ာေလးမွာ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္မေနေတာ့ပဲ အလြန္ရင္းနွီးသူတို ့၏ ပံုစံျဖင့္ ထမင္းစားခန္း သို ့ဝင္ကာ ပါလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုခ် ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ မွာ အလုပ္ရွဳပ္ေနေသာ အိုးသူၾကီး ကိုေညာင္ရမ္းအား ဝိုင္းဝန္းကူညီ ကာ တက္ညီ လက္ညီ ခ်က္ျပဳတ္ ပါေတာ့သည္ ။ ဤေနရာတြင္ ေဂၚဖီထုတ္ၾကီးေၾကာ္မွာ မပါမျဖစ္ ဟင္းတခြက္ ျဖစ္ရျပန္ေပေတာ့သည္ ။ မီးျပင္းျပင္းျဖင္ ့ ဆီပူပူထဲ ရွဲကနဲ ရွဲကနဲ ေၾကာ္ေနေသာ ေဂၚဖီေၾကာ္မွာ ေဂၚမစြံေသာ လူျပိဳၾကီးအား ေျပာင္ေလွာင္ေနသကဲ့သို ့ပင္ ။
ခ်က္လို ့ မွ မျပီးေသးမွီ အေမာင္ မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္း အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္လာျပီ ျဖစ္သည္ ။ ကမန္းကတန္း ေရမိုးခ်ိဳး ျပီ း မဝင္ မေနတတ္ေအာင္ စြဲေနေသာ ဘေလာဂင္းကို ခဏတာမွ် ဝင္ေရာက္လည္ပတ္ ေနလိုက္ေသးသည္ ။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟင္းပြဲ အတူခ်က္ေနၾက သူ ႏွစ္ဦးမွာ စကားစျမည္ေျပာ ရင္း...
“ အစ္ကို ရယ္ ။ ကၽြန္မ အေရးတၾကီး လိုေနလို ့ ပိုက္ဆံ နည္းနည္းေလာက္ ေခ်းပါေနာ္ ”
“ ဘုရားေရ .. ” ကိုေညာင္ရမ္းၾကီး တေယာက္ ေညာင္ပင္တင္ မက ၊ မာလကာပင္၊ ဦးသွ်စ္ပင္ မ်ားပါ ရမ္းသြားရွာသည္ ။ မရွိဘူး လို ့ အျပတ္ ျငင္းရမွာလည္း အားနာ ၊ ေပးလိုက္ျပီး ျပန္ မရမွာလည္း ေၾကာက္ေသး၊ ေျမြမေသ ၊တုတ္မက်ိဳး ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ ေရွာင္ရမတံုးလို့ ေတြးေနစဥ္မွာပဲ ၊ ကယ္တင္ရွင္ ကိုမွ်စ္က ဘေလာဂင္း တန္လန္း ဗိုက္ဆာသျဖင့္ ထမင္းစားခန္းဆီသို ့ ေပါက္ခ်လာေတာ့သည္ ။
ဒီေတာ့ ပစ္မွတ္ က ကိုမွ်စ္ဆီ သို ့ ဦးတည္သြားေလေတာ့သည္ေပါ့ ။
“ ဒီက ေမာင္ေလးရယ္ ။ အစ္မ အေရးတၾကီး အသံုးလို လို ့ ၊ ပိုက္ဆံ နဲနဲ ေလာက္ ေခ်းပါ လားကြယ္ ”
ကိုမွ်စ္တေယာက္ ရွိသမွ် ေခါင္းေမႊးမ်ား ေထာင္တက္သြားျပီး ၊ အသည္းအသန္ စဥ္းစားလိုက္ေလသည္ ။
“သူက မိုဟာမက္ အလီလို လက္သီးလည္းအထိုးေကာင္းတယ္ ၊စကားလည္း အေျပာေကာင္းတယ္ .. မိုဟာမက္ .. မိုဟာမက္ အလီ ”...
( အခန္းတြင္းရွိ ကက္ဆက္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ သီခ်င္းသံ )
သူက စာလည္း အေရးေကာင္း၊ စကားလည္း အေျပာေကာင္း သူ ဆိုေတာ့ လူရုိးၾကီး ကိုေညာင္ရမ္းက အားကိုးတၾကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ ဒီေတာ့ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းဆြဲသာ ထံုး ႏွလံုးမူ၍ ...
“ အဟမ္း ။ ဒါက ဒီလို ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ဒီမွာလာ အလုပ္လုပ္ ျပီး ၊ ရတဲ့လခေတြ ကို မိဘ ဆီ ျပန္ပို ့ေနၾကတာ ၊ လက္ထဲမွာ အပို သိပ္မရွိပါဘူး။ ခုေတာင္ သူေဌးဆီက လခ မရတာ ၃ လ ရွိေတာ့မွာ ”
“ ဟုတ္ရဲ့လားရွင္ ။ ကၽြန္မေတာ့ မယံုပါဘူး ။ ဒါဆို ရွင္တို ့ အခု ဘာနဲ့ စားေနၾကတာလည္း ”
“ တကယ္ေျပာတာဗ် ၊မယံုရင္ ၾကည့္ပါလား ” ၊ ေဂၚဖီထုတ္ေၾကာ္ ပန္းကန္ ေလးအား မွင္ေသေသျဖင့္ လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္ သည္ ။
ဒီေတာ့လည္း မယံုတဝက္ ယံုတဝက္ျဖင့္ေပါ့ ၊
ဤသို့ ျဖင့္ ကယ္တင္ရွင္ ေဂၚဖီ ရြက္ေၾကာ္ဟင္းျဖင့္ ထမင္းဝိုင္းကို ျမိန္ရွက္စြာ စားသံုးျဖစ္ၾကသည္ ။ ျပီးေတာ့ ယမကာ တန္ခိုးျဖင့္ အာဝဇၹန္းရႊင္ေနေသာ သူမ ကို ထံုးစံ အတိုင္း၊ ကိုမွ်စ္က ေရစီးကမ္းျပိဳ ေစတနာ ျဖင့္ ငါးမုတ္ ေၾကာ္မ်ားေၾကာ္ ေပးအျပီး ၊သူတို့ ႏွစ္ေယာက္ မေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း တအိုး ျဖင့္သာ တင္းတိမ္ ေနလိုက္ၾကရသည္ ။ ( အိမ္ရွင္ဆိုေတာ့လည္း ဧည္ ့ဝတ္ ေက်ရရွာေပတာေပါ့ )....
မိန္းမပ်ိဳေလး ကေတာ့ သူ ့အိမ္ သူ ့ယာ မွတ္ေနသလား ၊ထင္ေယာင္ မွားစရာပါေပ ၊ စီးကရက္ ေလးဖြာလိုက္၊ အသူရာရည္ေလး ေမာ့လိုက္၊အျမည္းေလး ဝါးလိုက္ ၊ စကားေလးေတြ ေျပာလိုက္ ၊ ရယ္ လိုက္ ျဖင့္ ၊ ေဘးမွ ႏွစ္ေယာက္သားမေတာ့ မရယ္ နိုင္ပဲ ေမာေနၾကရပါေလျပီ ။
“တရက္လာေတာ့ ေရႊ ဧည့္သည္ ။ ႏွစ္ရက္ လာေတာ့ ေငြဧည့္သည္ ။ ေရွးလူၾကီၤးမ်ားစကား မွန္လွတယ္ ”။
ကံဆိုးသူ အျဖဴေလး လည္း ဒီေန ့မွ အလုပ္ေနာက္က်စြာ ျပန္ေရာက္လာ ေတာ့ ထမင္းစားဖို ့ရန္မွာ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနရေလသည္ ။ လက္လႊဲ ေဖ်ာ္ေျဖေရး သမားတဦး ေရာက္လာေတာ့ ကိုမွ်စ္ ႏွင့္ ကိုရမ္းတို့ ႏွစ္ေယာက္သား ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ျဖင့္ အခန္းထဲ သို ့ ဝင္သြားၾကေလ ေတာ ့ေသာေၾကာင့္ ထမင္းဝိုင္းတြင္ သူတို ့ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ေနေလေတာ့သည္ ။ေဂၚဖီေၾကာ္ၾကိဳက္သူ မိန္းကေလးက အလိုက္သိစြာ ျဖင့္ အျဖဴေလးအတြက္ ေနာက္တပြဲ ထပ္ေၾကာ္ ေပးျပီး ၊ေဘးမွာ ထိုင္ကာ အေဖၚလုပ္ေပးရင္း ၊ ေမာ့ရင္း ၊ ျမည္းရင္း၊ စီးကရက္ေလးဖြာရင္း ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္လာျပီ ျဖစ္သည္ ။
မေန ့ည က မေဟသီ အထင္လြဲ ခံလိုက္ရသျဖင္ ့ ကၽြဲျမီးတို ေနေသာ အျဖဴေလး တေယာက္ ၊ ဒီေန ့ေတာ့ ရင္တုန္ ပန္းတုန္ မျဖစ္အားေတာ့ ၊ ထိုမိန္းကေလး အား ျဗမၼာၾကီးဦးေခါင္းရြက္ထားရသကဲ့သို ့ပူေလာင္ စြာျဖင့္ ၊အျမင္ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနေလေပျပီ ။ မိန္းကေလး လက္ရာ ေဂၚဖီေၾကာ္ကိုေတာင္ လက္ဖ်ား နဲ့ မတို ့ ။ ေရႊျပည္သားမ်ားက အဲ့ ဒီလို ကို ျပတ္သားပါသည္ ။
ဒါေပမဲ့ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ရုိင္းစိုင္းစြာ မေျပာလိုေပ ။ ေရလိုက္ ငါးလိုက္ သည္းညီးခံျပီး အထိုက္အေလွ်ာက္ေနရေပေတာ့သည္ ၊
အခ်ိန္လည္း အေတာ္လင့္လာျပီမို ့ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာလိုက္ ရေပေတာ့သည္ ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္သင့္ ျပီဆိုသည့္ အေၾကာင္း ။
သို့ ေပမင့္ အႏွီ ဘာသာစကား ဆက္သြယ္ေရးျဖင့္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ျပတ္ျပတ္ သားသား ေျပာဆိုရန္ အတြက္ေတာ့ အျဖဴေလး ခမ်ာ အခက္ အခဲ ျဖစ္ေနရ သည္ ။ သို ့အတြက္ ဆရာၾကီး ျဖစ္သူ ဦးသုေျႏၵ အား ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ဖံုးဆက္ကာ အေၾကာင္းစံု သံေတာ္ဦးတင္ျပီး အကူအညီ ေတာင္းခံရေလေတာ့သည္၊ ဆရာၾကီးဆိုေတာ့လည္း အေရးၾကီးမွ ထြက္ေပေတာ့မေပါ့ ။ တပည့္ေတြ၏ ဗယုတ္သုကၡ ဒုကၡမ်ားအား ကယ္တင္ရန္ အလို့ငွာ ဆရာသုန္ တို ့ ၊ ႏွစ္ခါမကုန္ရေစေအာင္ ၊ ဟိတ္ၾကီး ဟန္ၾကီး ျဖင့္ မိန္ ့မိန္ ့ၾကီၤး ေရာက္လာေပျပီၤ။၆လဗိုက္ၾကီး လြယ္ကာ ထားရေပမင့္ လူကဲခပ္တာ ေတာ့ မညံ့ ဟုေျပာနိုင္ေပသည္ ၊ (ဆူးအခၽြန္ျဖင့္ ဆူးပံုေပၚ ေျမွာက္တင္ျပီး ေျပာေပး ၊ ေရးေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ကို သတိခ်ပ္ၾကပါေစရန္ ) ။
ထို မိန္းကေလး၏ မ်က္ဝန္းမွာ ဂဏာမျငိမ္မွဳ မ်ား ႏွင့္ ၊သူမ၏ေျပာဟန္ ဆိုဟန္ လွဳပ္ရွားမွဳ ဟန္ပန္ မ်ားကိုၾကည့္ျပီး ၊ စိတ္မမွန္သူတဦး ျဖစ္ရေလမည္ ဟု ေကာက္ခ်က္ ခ် ကာ၊ ဆရာၾကီးက မိမိတင္သြင္းေသာ အဆိုကို မိမိဘာသာ ေထာက္ခံေပးလိုက္ေလသည္ ။ သို ့ျဖစ္ပါ၍ ေခ်ာ့ကာတလွည္ ့၊ ေျခာက္ကာ တသြယ္ျဖင့္ တစိမ္းေယာက်ာၤးမ်ားသာ ရွိေနေသာ အိမ္သို ့ မိန္းမပ်ိ္ဳေလး တေယာက္တည္း၊လာျပီး ေသာက္စားျခင္း မျပဳသင့္ေၾကာင္း၊ မိန္းကေလးတို ့ ညၾကီး သန္းေခါင္ ထိ အျပင္မွာ ရွိမေနသင့္ေၾကာင္း ။အာေပါက္မတတ္ နားခ် ေျပာၾကား ရေလသည္ ။ ထို အခါတြင္မွ အဆိုပါ မိန္းကေလး မွ ေက် နပ္စြာ ျဖင့္ သူ ့၏ ေဂဟာ သို ့ျပန္ၾကြသြားပါေလေတာ့သည္ ။
ၠဤသို ့ျဖင့္ ဒုတိယ တည ကုန္လြန္ ခဲ့ရေလသည္ ။
......................................................................................
အခန္း(၃) ။ အလားတူ အခ်ိန္ ၊ မိုးခ်ဳပ္ကာစ ။
“ကလင္ ကလင္ ကလင္ ”.......
ကိုေညာင္ရမ္း မွလည္း အမွတ္ မရွိ တံခါးဖြင့္ေပးျပန္ေတာ့ ၊ အမွတ္မရွိသူ မိန္းမပ်ိဳ မွာလည္း မိမိအိမ္လို သေဘာထားျပီး ဝင္လာသည္၊ သူ ့ဖာသာ ခ်က္ျပဳတ္စားသည္ ။ သူမ အဆင္မေျပ၍ လာ စားေသာက္ျခင္းအား မည္သူမွ် ဘာမွ ဝင္မေျပာပါ ။ေစတနာထားတတ္လွ်င္ ကုသိုလ္ပင္ရေသး၏ မဟုတ္ပါေလာ ။ စားပါေစ ေပါ့ ။ “တေယာက္စားတာ ဘယ္ေလာက္မွလည္း ပိုကုန္မသြားပါဘူး” ဟု ဆိုၾကျခင္းမွာ ေရႊ ျမန္မာတို ့၏ ခ်စ္စဖြယ္ ဓေလ ့၊ အယူ အဆ မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္ ။
လူရည္လည္ေသာ ကိုမွ်စ္ခ်ိ္ဳးဟင္း မွာေတာ့ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္ က ထြက္ျပီးသား ။ အိမ္ထဲမွာ ရွိ ေနလွ်င္ ဧည့္ခံ ေနရမစိုး၍ ၊ ကိစၥျဖင့္ အျပင္သြားမည့္ ဟန္ ျပင္ရေသးသည္ ။ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္စားလည္းကာ သူ အခု အျပင္သြားစရာ ရွိ ေၾကာင္း၊ ကိုေညာင္ရမ္းလည္း ယခုေလးတင္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ နွင့္ ခ်ိန္းထားေသာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ေတာ့မွာ ျဖစ္ ေၾကာင္းေျပာျပျပီး ၊ မိ္န္းကေလးအား တဖက္လွည့္ျဖင္ ့ေစာေစာ ျပန္ေစလိုက္ရသည္ ။ သူနွင့္ ကိုေညာင္ရမ္း တို ့ႏွစ္ေယာက္ သူမနွင့္အတူ ၅ ထပ္မွ ဆင္းျပီး ၊ ၄ထပ္ ေရာက္ေတာ့ သူမအားကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ဝင္ေစခဲ့သည္ ။ကိုေညာင္ရမ္းကေတာ့တခ်ီထဲ အျပီးလစ္ေျပးျပီး ျပန္မလာေတာ့ေပ။ အျပင္ထြက္ဟန္ျပကာ ရွဳိးစမိုး ျပင္ထားျပီး ျဖစ္ေပမင့္ မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္းမွာ ဘေလာ့ လည္ရန္ ခ်က္တင္ရန္ အခ်ိန္က်ေနျပီ ျဖစ္၍ ၊ ေအာက္ဆံုးေရာက္ေတာ့ ခဏမွ် အခ်ိန္လင့္ေအာင္ေစာင့္ကာ ၊ ၅ ထပ္သို ့ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ဝင္လာရသည္ ။ ၄ထပ္ ရဲ ့ ေလွကားထစ္မ်ားကို နင္းေနရစဥ္ အခ်ိန္မွာ ၊သူ ့ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနရေသးသည္၊ ဟို တေယာက္မ်ား ေစာင့္ၾကည့္ ေနေပမလား ဟု စိုးရိမ္ စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္ ။
အိမ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမီးေတာင္ မထြန္းရဲ ၊ ေတာ္ၾကာေန မီးေရာင္ ျမင္၍ သူမ လာေနမွာစိုးရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ။ သို ့ျဖစ္ပါ၍ သူ ့ စက္ေတာ္ရာအခန္းေလးထဲ ကမန္းကတန္းဝင္ကာ အထဲမွ မီးအလင္းေရာင္ ထြက္နုိင္သည့္ တံခါးမၾကီး ေအာက္ပိုင္း ေနရာလပ္ကေလးမ်ားအား အဝတ္စ ျဖင့္ လိုက္ပိတ္ထားလိုက္ရေသးသည္ ။ ဪ .. ကိုယ့္အိမ္ ထဲမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပိတ္ေလွာင္ခံ ၊ အေမွာင္ခ်ခံ ေနရတဲ့ အျဖစ္ပါလားဟု ေတြးမိရွာေသးသည္ ။
..............................................................................................
အခန္း(၄) ။ အသံတိတ္ ၊ စစ္ဆင္ေရး ႏွင့္ အေမွာင္ခ်ထားျခင္း
ကလင္ ကလင္ ကလင္ ... ျမည္ပဲ ျမည္နုိင္ လြန္းတဲ့ ဤ တံခါးေခါင္းေလာင္း ေၾကာင့္သာလွ်င္ ဤ ရန္သူက ဤစစ္ေျမျပင္ အတြင္း ဝင္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ နုိင္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ သို ့ျဖစ္ပါ၍ ထို ေခါင္းေလာင္းမွ အသံ မျမည္ေစရန္ ေခါင္းေလာင္းဆြဲေသာ ၾကိဳးအားအထဲမွ ေနျပီး ဆဲလ္လိုတိတ္ပ္ ျဖင္ ့ကပ္ ကာ ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းထားသည္ ။ ေခါင္းေလာင္းမွာလည္းေကာ္မ်ားကပ္ျပီး အသံမျမည္ေအာင္ ဖန္တီးထားလိုက္သည္ ။ သို ့ျဖစ္ပါ၍ အကၽြနု္ပ္ ပထမ ပိုင္းတြင္ တင္ျပထား သကဲ့သို ့ လူေခၚ ေခါင္းေလာင္း ဆြဲ လိုက္ခ်ိန္ မွာ ကလင္ ကလင္ ကလင္ ...အသံ အစား ဗလပ္ ဗလပ္ ဗလပ္ ဟုသာ ျမည္ရျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္ ။
ျပီးေတာ့ ညအခ်ိန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ ့ ဧည့္ခန္းမီးအား မထြန္းပဲ အေမွာင္ခ် ျပီၤး ေနၾကေလသည္ ။ ေတာ္ပါေသးသည္ ၊ ေရႊျပည္သားတို ့ မီးအေမွာင္ထဲ ေနရျခင္းကို က်င့္သားရေနျပီး ျဖစ္ပါသျဖင့္ မည္သို ့မွ် ထုူးထူးေထြေထြ ေနရခက္ျခင္းမရွိလွပါ ။ ဗိုက္ဆာ ၍ စားေတာ္တည္ၾကမည္ ဆိုလွ်င္လည္း ထမင္းစားခန္းမွာ ဒင္းလိုက္ ကေလး ျဖင့္သာ ရုိမဲန့္တစ္ ဆန္ဆန္၊ ဘိုဆန္ဆန္ စားၾကရေပသည္ ။ အခ်ိန္တန္ ၍ ဘေလာ့ဂင္ တို ့၊ ခ်က္တင္ တို ့ လုပ္ၾကသည့္ အခါတြင္လည္း သူတို့ ၏ လက္ေတာ့ ေလး ကိုယ္စီအား အယ္စီဒီ စကရင္မွ မီး အလင္းေရာင္မ်ား ျဖာမက် ေစရန္ လက္ေတာ့ပ္ အဖံုးေလးမ်ားကို အနည္းငယ္ မွ်သာ ဟ .. ျပီး သံုးၾကရရွာေလသည္ ၊ ဤသို့ ့ျဖင့္ကိုယ့္အိမ္ထဲ တြင္ ကိုယ္ေန တာေတာင္မွ လြတ္လပ္ လင္းထင္းစြာ မေနရပဲ ၊ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ေနရျခင္းမွာ စိတ္ကုန္စရာ ေကာင္းလွေပသည္ ။
သို ့ေပမဲ့ မီးေဘးေရွာင္ မေလာင္ခင္တား၊ ဆိုသည့္ စကားအား သူတို ့အားလံုး တေသြ မတိမ္း လိုက္နာ ေစရေသာ အေၾကာင္းရင္း ၊ ထို မိန္းကေလးအား အိမ္ထဲ သို ့ေနာက္တခါ ဖိတ္မေခၚ ရဲ ေတာ့ ေသာ အေၾကာင္းရင္း မွာေတာ့ ဆ၊ ဆရာၾကီး ဦးသုေျႏၵ ၏ မွတ္သားဘြယ္ရာ ၾကိဳတင္ နိမိတ္ေဆာင္ ေျပာၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။
“ မင္းတို့ေကာင္ေတြ သတိသာ ထား ေနၾက ေပေတာ့ ကြ ။ ေနာက္တခါဆို ဒီထက္ ပို ဆိုးလာမယ္ ။ ဒီေကာင္မေလး က စိတ္ မမွန္ဘူး ။ စကားေျပာတဲ့ အခ်ိန္ သူ ့မ်က္လံုးေတြ ၾကည္ ့ပါလား ၊ တစက္မွ ဂဏာမျငိမ္ဘူး ။ စီးကရက္ ေသာက္တာ ကလည္း အေလာတၾကီး ၊ စိတ္ ေဖါက္ျပီး ဒီအေပၚ ထပ္ ဝရံတာ ကေန ခုန္ခ် လိုက္မွ ျဖင့္ မင္းတို ့အားလံုး ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္ ။ ” ဟူသတတ္ ။
ဂုံးဆင္းမွာ တြန္းလႊတ္ တတ္သူ အကၽြနု္ပ္ ကလည္း ေဖ်ာက္မရေသာ ဝသီ အတိုင္း ဝင္ေျပာလိုက္မိတာ ကေတာ့ “ ဟုတ္ ပါ့ေအ ။ ေတာ္ၾကာ ..အိမ္ထဲ မွာ သူေရာက္ ေနတံုး မေတာ္တဆ စိတ္ေဖါက္လာ ျပီး ကယ္ၾကပါ ကၽြန္မကို မေတာ္ မတရား လုပ္ေနပါတယ္ လို့ စြတ္ေအာ္ လိုက္ရင္ ၊ အသင္တို ့ အလကား ေနရင္း ဟိုထဲ တန္းဝင္ ေနရမယ္ ” ဟူ၍ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ အႏွီ လူျပိဳၾကီးမ်ား ခ်ဲမထိုးပါပဲ အပိုဆု ေပါက္ရကိန္းကို ေၾကာက္ လန့္ ေန ၾကရဆဲ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္။
ဒါ့အျပင္ ေဂၚဖီထုတ္ ႏွင့္ ငါးမုတ္ မ်ားကို ျမင္လိုက္တိုင္း အဆိုပါ မိန္းကေလးအား ေတြ ့ လိုက္ရ သကဲ့သို ့ ထိတ္လန္ ့ေနၾကျပီ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့ မွ မစားေတာ့ပါဘူး ဟုပင္ အဓိဌာန္ခ်ထား ၾကပါေၾကာင္း သိရပါေသးသည္ ။
သို ့ျဖစ္ပါ၍ ယခုဆိုလွ်င္ ထဆင္ထူး ဘေလာ့ဂါ မ်ား ၏ သီရိေဂဟာ အိမ္ၾကီးထဲမွာ အသံတိတ္ ၊ အေမွာင္ခ် စစ္ဆင္ေရးကို အားၾက္ိဳးမာန္တက္ ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲလွ်က္ ရွိေနပါေၾကာင္း ေနာက္ဆံုးရ စက္ရပ္သတင္း အား တင္ျပရင္းျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ အပ္ပါသည္။
( ဝန္ခံခ်က္ ။ ။ အဆိုပါ အေပၚထပ္ နဲ့ ေအာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းအား ေက်ာရုိးျပဳကာ ျဖစ္ရပ္မွန္ မ်ား ႏွင့္ စိတ္ကူးအေတြးမ်ားကို ၊ စာေရးသူမွ လိုတိုး ပိုေလွ်ာ့ ေရးသားထား ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အားလံုး ကို အမွန္ မယူေစလိုေၾကာင္းပါ ။ ဥပမာ .. အျဖဴေလး၏ မေဟသီအား ထို မိန္းကေလးက ဗီဇက္အို မွ ကလိျခင္း မွာ စိတ္ကူးျဖင့္ ထည့္သြင္းထားျခင္း .. .. း)) )) .. ( အျဖဴေလးသို ့့--> စိတ္မဆိုးေၾကး .. )
အကၽြန္ုပ္အား အမ်က္ေတာ္ မရွ ၾကေစရန္ ေဘာ္ဒါၾကီးမ်ား အား ဤ ေနရာမွ ေတာင္းပန္ အပ္ပါသည္ ။ ဤမွ်နွင့္ မေက်နပ္ေသးပါက ေနာင္ အခါ လမ္းၾကဳံရင္ ဂြမ္းပံု တို ့အိမ္ ဝင္ ျပီး စာရင္းရွင္းပါမည္ ။ ခုေလာေလာဆယ္ မေတာ့ ဒီမွ်ေလာက္ျဖင့္သာ အျဖစ္မွန္ဇာတ္ လမ္း တခန္းရပ္ပါမည္ ။
( မ်က္စိေညာင္းခံ ၊အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လာဖတ္ေပးၾကေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းတို ့အားလံုးကို လည္းေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါသည္ ။ခ်မ္းေျမ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ )
သို ့ျဖစ္ပါ၍ ယခုဆိုလွ်င္ ထဆင္ထူး ဘေလာ့ဂါ မ်ား ၏ သီရိေဂဟာ အိမ္ၾကီးထဲမွာ အသံတိတ္ ၊ အေမွာင္ခ် စစ္ဆင္ေရးကို အားၾက္ိဳးမာန္တက္ ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲလွ်က္ ရွိေနပါေၾကာင္း ေနာက္ဆံုးရ စက္ရပ္သတင္း အား တင္ျပရင္းျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ အပ္ပါသည္။
( ဝန္ခံခ်က္ ။ ။ အဆိုပါ အေပၚထပ္ နဲ့ ေအာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းအား ေက်ာရုိးျပဳကာ ျဖစ္ရပ္မွန္ မ်ား ႏွင့္ စိတ္ကူးအေတြးမ်ားကို ၊ စာေရးသူမွ လိုတိုး ပိုေလွ်ာ့ ေရးသားထား ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အားလံုး ကို အမွန္ မယူေစလိုေၾကာင္းပါ ။ ဥပမာ .. အျဖဴေလး၏ မေဟသီအား ထို မိန္းကေလးက ဗီဇက္အို မွ ကလိျခင္း မွာ စိတ္ကူးျဖင့္ ထည့္သြင္းထားျခင္း .. .. း)) )) .. ( အျဖဴေလးသို ့့--> စိတ္မဆိုးေၾကး .. )
အကၽြန္ုပ္အား အမ်က္ေတာ္ မရွ ၾကေစရန္ ေဘာ္ဒါၾကီးမ်ား အား ဤ ေနရာမွ ေတာင္းပန္ အပ္ပါသည္ ။ ဤမွ်နွင့္ မေက်နပ္ေသးပါက ေနာင္ အခါ လမ္းၾကဳံရင္ ဂြမ္းပံု တို ့အိမ္ ဝင္ ျပီး စာရင္းရွင္းပါမည္ ။ ခုေလာေလာဆယ္ မေတာ့ ဒီမွ်ေလာက္ျဖင့္သာ အျဖစ္မွန္ဇာတ္ လမ္း တခန္းရပ္ပါမည္ ။
( မ်က္စိေညာင္းခံ ၊အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လာဖတ္ေပးၾကေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းတို ့အားလံုးကို လည္းေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါသည္ ။ခ်မ္းေျမ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ )
►Posted by
:kiki
:
at
12/15/2009 09:00:00 PM
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
21 comments:
နံပတ္ ၁ လုလိုက္ခ်င္တယ္။
ေနရာဦးထားမယ္ဗ်ိဳး
သံုးဗ်ာ၊ခ်က္ၿခင္းၿပန္လာမယ္။
အင္း... ကြဲ အက္အက္ ရွတတ တစ္ပုဒ္ေတာ ့ၿပီးသြား
ၿပန္ၿပီေပါ ့ေလ။ အခုေတာ ့ တိပ္ခြာလိုက္ပါၿပီ။
ဗလပ္ဗလပ္ မၿမည္ေတာ ့ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ ့
တလွပ္လွပ္ေတာ ့ၿမည္ေနတယ္။ရင္ထဲမွာပါ...။
ဗလပ္ဗလပ္ဗလပ္ မကိေရ ဗ်ိဳးမကိ မကိရွိေနလားခင္ဗ်ာ ဟာဗ်ာမကိကလဲ ေခါ ္လိုက္ရထွာာာာာာာ (ဘာတံုး """မကိမွျပန္ထူးသံ)ေၾသာ္ဒီလိုပါ မကိတို ့ေခါင္းေလာင္းက ဗလက္ဗလက္ဗလက္ နဲ ့ျမည္ျပီးမဲေနတယ္ဗ်ာအဲဒါေလးေျပာခ်င္လို ့ စာဖတ္ပရိပ္သတ္ျကီးခင္ဗ်ာ တကယ္ေတာ ့ (က်ေနာ္ဟာလူေခ်ာေလးပါ)ခ်စ္ေကာင္းဆိုဟန္ မကိေရးတာနဲ ့တျခားစီပါ ျမင္ဘူးသူေတြ သိျကပါတယ္ ခင္တဲ ့သုေျဒၷ
ဟိဟိ မကိေရ ရီလိုက္ရတာ ဟားဟားးးးးးးးးးးးးး ကုိျမစ္ ပံုစံကုိ ၾကည္႕ခ်င္လုိက္ထွာာာာာာာ ေနာ္ ဟိဟိ
အျဖစ္ကလဲ ဆန္းၾကယ္သား။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီေခ်ာက္ေပါက္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။သနားပါတယ္။ဟိဟိ
ဆရာသုန္ဆိုတဲ့သူကလဲ ဆရာၾကီးစတိုင္နဲ႕တယ္လာပါလား။
စာေရးေကာင္းတယ္မကိေရ၊ ရီေနရတယ္။
က်ေနာ္ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ေကြ်းတာ မကီလာလည္တဲ့ ေန႔ဗ် အရင္ေန႔က မေၾကာ္ပါဘူးေနာ္။ ဒါက ေရွာ့ရိွတဲ့ သတင္းအမွားေနာ္။
လက္လည္းသြက္ပါ့ တားတာေတာင္ မရဘူး တင္ျပီးေနျပီ။ ေနာက္ဆို ေစတနာထားရမွာ ေၾကာက္ကုန္ၾကအံုးမယ္ဗ် အဲဒါေၾကာင့္ မေရးနဲ႔ေနာ္လို႔ တားရတာ
ဟားဟားဟားဟားဟား
အရမ္းရီရတာပဲ ကိုယ္အိမ္ထဲကိုယ္ေနျပီး အဲဒိဒုကၡေတြခံရတာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ပဲ အဲဒါႏွစ္ခုကို ျပင္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ အေမွာင္ခ်ျပီးေၾကာက္လန္႔ ေနရတဲ့ ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္သြား လိမ့္မယ္ (၁)ေယာက်ၤားျဖစ္ရေသာဒုကၡ
(၂)လူပ်ိဳၾကီးျဖစ္ရေသာ ဒုကၡ
အဲႏွစ္ခုတစ္ခုခုျပင္လိုက္ရင္အိုေကသြားမယ္မကီေရ အလြန္တရာမွာကေလာင္စြမ္းထက္လွပါေၾကာင္း
မမ
မမကိကိ မမကိကိ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ က လယ္သူမၾကီးေတြအေၾကာင္းေရးဦးေလ ခြစ္ခံြစ္ မီးနဲ႕မကိက ေကာ္ဖီဆုိင္လည္းဖြင့္ထားဒယ္ေလ ဟီးဟီး
ရီရတယ္ဗ်.. တကယ္ရီရတယ္..
အူမတက္ပဲဗ်...အေရးအသားကေတာ႔ မိုက္တယ္ဗ်ာ...
ေအာ္...ေစတနာထားရမွာတာ ေၾကာက္လာျပီ...အဟီး
ဝါရင့္ လက္ရာပဲေဟ့... ဖတ္လို႕ တကယ္ေကာင္း... ဟားဟား...
ရွည္လုိက္တာ။ ပုိ႔စ္က။
သူမ်ားေတြကိုပဲ ဇတ္လိုက္ တင္မေနနဲ႕အုံး။ အစ္မၾကိးလဲ ဇတ္လိုက္မင္းသမီးလုပ္အုံးေနာ္။
ကိုျဖဴေလးတုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဗြီဒီယုိၾကည့္ေနရသလို ေရးထားတာဗ်ာ။ နုိင္ငံျခားကား အန္ဆီကား တကားၾကည့္ရသလိုပဲ။ အဲလိုေတြလဲ ၾကဳံၾကမွာပဲေလ။
မွ်စ္ခ်ိဳးဟင္းတို႔ မယ္ကိမသိတဲ့ ဆင္ဆာခန္းေတြရွိအုန္းမွာ..
ျပီးမွတိတ္တိတ္သြားေမးၾကည့္အုန္းမယ္
မယ္ကိ ေရးခ်က္ကေတာ့ အူတက္မတတ္ပဲ..ဟား..ဟား..ဟား..
ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့ ကုန္စင္က ဂလုိလား။ ေရးတတ္ပါ့ မကိရယ္။
စီကာစဥ္ကာတင္ျပထားတာ.. ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပါပဲ :P
ဟားဟားဟားး ရယ္ရတယ္ျဗဲ ၊ မယ္ကိတုိ႔ကေတာ႔မုိက္တယ္ဗ်ာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ကိုေရးသြားတာပဲ ကိုမွ်စ္တုိ႔ကေတာ႔ေနာက္ဆုိရင္ ငါးမုန္႔နဲ႔ ေဂၚဖီေၾကာ္မစားရဲေလာက္ေတာ႔ဘူး :P :P
:)) ကိုျမစ္တို႔ အျဖစ္ရယ္ကေတာ့ ေဂၚဖီထုတ္နဲ႔ ငမုတ္ေၾကာ္ေတာင္ မစားရဲေတာ့ပါကလား
ဒီတေယာက္မလြယ္ဘူး ရွိသမွ်လူအေၾကာင္း အကုန္ဖြတယ္.. ေဝါင္ေဝါင္ေရွးမွ...။
ဖြားကိေရ ဒီဇတ္လမ္းေလးက အရမ္းဖတ္ေကာင္းဗ် ..
ရယ္ရတယ္ အမ။
Post a Comment