E အေၾကာင္းေတြ ပဲ မႊန္ေနတယ္လို ့ဆိုတဲ ့ ဆရာေလး ကိုေတာင္ေပၚသား ဆက္ဖတ္ရန္ E ဇာတ္လမ္းေလး ထပ္ျဖည့္ေပးလိုက္တယ္ေနာ္ ။
ခုေခတ္ၾကီးထဲမွာ ျပည္ျမန္မာမွာ ေရႊျပည္သူ ေရႊျပည္သား အမ်ားအျပား ျပည္ပ ထြက္ျပီး ပညာရွာၾက ၊ ဥစၥာ ရွာၾက ၊( တခ်ိဳ ့လည္း ၾကင္ယာ ရွာဖို ့) ၊ တခ်ိဳ ့က ေရွာ့ပင္းထြက္ဖို ့ ။ တခ်ိဳ ့ က ဘုရားဖူး ၊ တခ်ိဳ ့ က လိပ္ဥလည္းတူး ဖို ့ရည္ရြယ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ေပါ့ေလ ။
ဒီ အထဲက ဥစၥာ စီးပြား ရွာဖို ့ထြက္လာၾကတဲ ့ သူ အေၾကာင္းဘဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္ ။ ကိုယ့္ အေၾကာင္း နဲ ့ဆိုင္တဲ ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းထဲက တေၾကာင္းေပါ့ေနာ္ ။သူမ်ားအေၾကာင္းကို မေကာင္းတာ ေျပာရင္ အတင္း လို ့ဆိုၾကတယ္ ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေတာ့ အတင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ သတင္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္ေလ ။
ကိုယ္ ႏုံေၾကာင္း အ ၊ ေၾကာင္းေျပာ ျပန္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္း ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ့္ငခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္တာလား တခုခုေပါ့ေနာ္ ။ ဒီလိုရွိတယ္ေလ ဒီလို ...
လူတိုင္း လူတိုင္း နီးပါး ေလာက္က ျပည္ပ ထြက္ အလုပ္ လုပ္ရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ ့အခြန္ ေတာ္ေငြေတြ နဲ ့နုိင္ငံေတာ္ကို ျပန္လည္ ေက်းဇူးဆပ္ၾကရတယ္ေလ ။ ၈% တို ့၊ ၁၀ % တို ့ေပါ့ ။ ပိုတဲ့ ပိုက္ပိုက္ ေလးေတြ လည္း မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ ၊ ေဆြမ်ိဳး မ်ား ဆီ ကို ကိုယ့္ အသိစိတ္ နဲ ့ကိုယ္ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဝတၱရား အရ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ မလုပ္မျဖစ္တဲ ့အေျခအေန အေၾကာင္း ေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္ ျပန္ ျပီး ေပးပို ့ၾကတာေပါ့ ။
ကိုယ္ ထြက္လာခါ နီးမွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အၾကံေတာ္ အေပးေကာင္းတာနဲ ့ ျမန္မာ့ နုိင္ငံျခားေငြ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရး ဘဏ္ မွာ ဂၽြိဳင့္ အေကာင့္ တခု ဖြင့္ထား ခဲ့တယ္ ။ အေမ့နာမယ္ နဲ ့တြဲထားတယ္ေပါ့ေလ ။နားမလည္ေသးတဲ ့အခ်ိန္ျဖစ္လို ့ အိမ္ က အေမ သံုးပါေစေတာ့ ဆိုျပီး ရွိစု မဲ ့စု ေလးထဲကေန အစိမ္းေလးေတြ အသြင္ေျပာင္းျပီး ပို ့လိုက္ပါတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ ကလည္း တယ္လီဖုန္းေလွ်ာက္ရင္ ၊ ျမန္မာျပည္ၾကီး ထဲ မွာ ဘာညာ ကြိကြ ဝယ္ရင္ အစိမ္းတို ့ ။ ဆီ ( အက္ဖ္အီးစီ ) တို ့နဲ ့မွ ရတယ္ လို ့ ဆိုေတာ့ လဲ အေရးအေၾကာင္း သံုးရ ၊ျပဳရေအာင္ေပါ့ လို ့ လြယ္လြယ္ေလး ေတြးလိုက္ မိတာ ကိုး ။( ဟြန္ဒီ ဆိုတဲ ့ ေဝါဟာရ နဲ ့ အသံုးဝင္ပံု ။ အသံုးတည့္ပံု ေတြ အေၾကာင္း အဲဒီ အခ်ိန္က လံုးဝ နားမလည္ ေသးတာမို ့၊ ရုိးရုိးၾကီးဘဲ ေတြးျပီး အဲဒီ ဘဏ္ၾကီးကို အဟုတ္ၾကီးထင္ျပီး ပံုအပ္မိပါတယ္။ ဟဲ ဟဲ .. စာၾကီး ေပၾကီးမ်ား ျဖစ္ေလ မလားဆိုျပီး ... ၾကီး ... ေတြ တြင္တြင္သံုး ၾကည့္လိုက္တာ ဖတ္လို ့ အေတာ္ ခက္မယ္ေနာ္ ။ )
ဒီလိုနဲ ့ အတိုး မရွိ ၊ မေပး၊ မရ ၊ တဲ ့ကိုယ္တို ့ အမိတိုင္းျပည္ထဲက နူိင္ငံျခားေငြ စုတဲ ့ ဘဏ္ ဆိုတာ ၾကီးထဲမွာ အဲဒီ စိမ္းစိမ္းေလးေတြ သြားအိပ္ခိုင္းထား မိတယ္ေပါ့ ။အံမေလး ။သူ တို ့ကိုေတာင္ ၾကံဖန္ ျပီး ျပန္ေက်းဇူး တင္ရပါအံုးမယ္ ။ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ မေပးရတာဘဲ ။
ဒီလိုနဲ ့၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသြားခဲ ့တယ္ ။ ဦးဆံုး အၾကိမ္ အိမ္ျပန္ျဖစ္တာ ကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္ရတာ မဟုတ္ ။ အေဖ ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားတာနဲ ့ ျဗဳန္းစားၾကီး ေပါ့ ။ နူိင္ငံျခားက ျပန္တယ္ဆိုေတာ့ ရြာ အဝင္ဂိတ္ မွာ ထံုးစံအတိုင္း ရစ္တယ္ေပါ့ ။( လြန္ခဲ ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ က ပါ ) ။ ခြင့္စာ တို ့ ၊ အခြန္ ေဆာင္ျပီးေၾကာင္း စာရြက္တို ့ ။ ဘာေတြမွန္းမသိ ။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ခြင့္စာလည္း မယူ လာမိ ။ အခြန္ကေတာ့ ဘာရယ္မွန္း မသိ ၊ မသိစိတ္ကဘဲ ၾကိဳသိ ေနလို့ လား မေျပာတတ္ ။ အဲဒီ အခ်ိန္ မတိုင္ မွွီ တလေလာက္ ကဘဲ လိမ္မာစြာ နဲ ့တႏွစ္စာ ၾကိဳတင္ေဆာင္ထားျပီး အသင့္ ရွိေနတာ။ ဒီလိုနဲ ့ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ရာ၏ ဆိုတဲ ့အဆို အရ ေအာင္ျမင္စြာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ေပါ့ေလ ။
အေဖ့ ကိစၥေတြ ျပီးေတာ့ ၊ ခြင့္ကလည္း ၂ ပါတ္ဘဲ ရေတာ့ ၊ အေမ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ဆီ လာေနဖို ့ ကမန္းကတန္း စီစဥ္ ရတယ္။ တပါတ္ အလို မွာ အေမ့ အတြက္ လက္မွတ္ ဝယ္မယ္ေပါ့ ။
ေဒါသ ကုမၼာရ ဇာတ္လမ္းကခုမွ စ ပါတယ္ ။ လက္မွတ္ ဝယ္ဖို ့ အစိမ္းလိုတယ္တဲ ့၊၊ အင္ ။။ အို ။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ ။အစိမ္းမရွိသူ ဘယ္လို ဝယ္ၾကမလဲ ဆိုေတာ့ ဒီလိုဘဲ အျပင္မွာ ျပန္လဲ ျပီးဝယ္ၾကပါတယ္ တဲ ့ ။
အေမ က အၾကံေပးတယ္ ။ သူ ့ဟို ဂၽြိဳင္ ့ၾကီးေကာက္ျပီးထဲ ့ထားတာ လဲ ဖံုး တခါ ဝယ္ျပီးတည္း က ဘာမွ မသံုး ျဖစ္ ။ အဲ ဒီ ထဲ ကေန ဝယ္လိုက္ ပါလား တဲ ့ေလ ။ အင္း ဒီလိုေတာ့လည္း ဟုတ္ေပသားဘဲ ၊ အဲဒီထဲ မွာ အလကား သြားအိပ္ေနတဲ ့ စိမ္းစိမ္းေကာင္ေလးေတြ ၊ၾကာေလ အဖိုးမဲ ့ အဖြားမဲ ့ျဖစ္ ေန မစိုးလို ့ေက်ာက္တိုင္ၾကီး ေရွ့ က ေဖါရိန္း အိပ္စ္ခ်ိန္း ဘဏ္ၾကီး ဆီ အေျပးအလႊားသြား ေပါ့ ။ အသြင္း ေနရာ က လူ ရွင္း ေနတယ္ ။ အထုတ္ ေနရာက လူၾကိတ္ ၾကိတ္ တိုးေနတယ္ ။
အထဲ က မ မ ေတြကေတာ့ အျပင္က လူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ၊ ဆင္မယဥ္သာ ဟန္ေလးနဲ ့ဗ်ား ။ အဲဒီထဲ က ဆင္မေလး တေယာက္ကို အတင္းျပဴးျပဲ ရွာျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ ေငြ ထုတ္ဖို ့ အေၾကာင္းအရာ ။ သံုးမဲ ့ေနရာ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ပါ တဲ ့ ။
အင္းေလ ။ သူ တို ့ထံုး စံ။ တင္ဆိုလည္း တင္ရတာေပါ့ ။ ေလွ်ာက္လႊာ ဆိုေတာ့ ပံုစံေတာ့ ရွိရမွာေပါ့ေလ ။
ဒါနဲ ့အမ လတ္က( အဲဒီအခ်ိန္ သူ ရွိေနေသး တယ္ ။ သူက ေစ့စပ္ ေသခ်ာတယ္ ၊ ရုံး အလုပ္ လုပ္ ေနၾက ဆိုေတာ့ ရုံး အထာေတြ အားလံုး ေနာ ေက် ျပီးသား ။ကိုယ္ ျပည္ေတာ္ျပန္တိုင္း သူဘဲ အမ်ိဳးစံု လိုက္လုပ္ေပးေလ့ ရွိတာ ၊ လြမ္းမိပါတယ္ အမရယ္ ) ။ အမလတ္က သူ ့ဖိုင္တြဲ ထဲ အဆင္သင္ ့ယူလာတဲ ့ ဖူးလ္စကပ္ ေပပါ ဝါက်င္က်င္ေလးေတြ နဲ ့ေလွ်ာက္လႊာ ေရးရမဲ ့ပံုစံ နမူ နာ ကို နံရံ မွာ ကပ္ထားတာ ေတြ အျပည့္ အစံု ကူးေရး ျပီး ၊ ကိုယ္ ့လက္မွတ္ထိုးေပါ့ ေနာ္ ။ ျပီးေတာ့ ဆင္မေလး တေကာင္ ဆီ တင္ ေပါ့ ။
မန္ေနဂ်ာ ၾကီးနဲ ့ အထက္က လူ ေတြ အဆင့္ဆင့္ လက္မွတ္ ထိုး ရမွာ ဆိုေတာ့ ေနာက္ ၃ ရက္ ေနမွ ျပန္လာပါတဲ ့ ၊ ဒါေတာင္ အစိမ္းေလးကို cash အေနနဲ ့ ျပန္ ထုတ္ေပးမွာ မဟုတ္ဖူး ေနာ္ ။ ခ်က္လက္မွတ္ လို စာရြက္ေလးပဲ ထုတ္ေပးျပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ေရာင္းတဲ ့ေနရာမွာ သြား ဝယ္ရမွာတဲ ့။
ဒီေတာ့ အမက မုန့္ဘိုး ၊ပဲဖိုး ၊ ဘာညာ ကြိကြ ေပး လိုက္မယ္ေပါ့ ။ ဒီေတာ့ ေဘး က ကိုယ္လည္း ဘာမွ အထာ မေပါက္ ။ အမ ကိုေတာင္ စိတ္ဆိုးျပီး ေျပာ မိေသးတယ္ ။ ဒါ သူတို ့လုပ္ရမဲ ့အလုပ္ပဲ ၊ ဘာလို ့ေပး ရ မွာလည္းေပါ့ ။ ကိုယ့္ အမက လည္း အရြဲ ့တိုက္ျပီး .. အဲဒါ ဆို နင့္ဟာနင္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့ တဲ ့ ။ တဇြတ္ထိုး ကိုယ္ နဲ ့ ရြဲ ့တဲ ့အမ တို ့ ဘယ္သူ နုိင္မလည္း ေစာင့္ၾကည့္အံုး မဟဲ ့လို ့။ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးျပန္ခဲ့တယ္ ။
၃ ရက္ဆို တာ ဘာမွ လည္းမၾကာပါဘုူး ။ ဟို ဒီ ကိစၥ ေတြလုပ္ရင္းနဲ ့ ခ်ိန္းထားတဲ ့ေန ့ အဲဒီ ရုံးကို တေခါက္ထပ္သြားေပါ့ ။ ေရာက္ေတာ့ တေနရာ ထပ္ညႊန္လိုက္တယ္ေလ ။ သူ ့ ရုံးၾကီး ရဲ ့ေဘး အေနာက္ဖက္ ကို ေကြ ့ပတ္ သြားေတာ ့ အနီေရာင္ ရုံး အိုေလး တရုံး ေရာက္ေရာ ။ ေနာက္ထပ္ ဆင္မေလးတေယာက္ ရွာျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးရတာေပါ့ ။ တနာရီ ေလာက္ ေစာင့္ေတာ့ အဲဒီ ဆင္မေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္ ။ ဒီဘက္ရုံး က မန္ေနဂ်ာ ဒီ မနက္ အစည္းအေဝး ရွိ ေနလို ့ ၊အမ တို ့ ေလွ်ာက္လႊာ က လက္မွတ္ မထိုး ရေသး ပါဘူး တဲ ့ ။ ေန့ လည္ ၂ နာရီ ေက်ာ္မွ တခါ ျပန္လာပါ တဲ့ .။ အမလတ္ က ျပံဳး ျပီး ကိုယ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။
ေခါင္းမာတဲ ့ကိုယ္ကလည္း အရႈံး မေပးပါဘူး ။ ေန့လည္ ဆိုလဲ ေန့လည္ ေပါ့ ။ ဘာျဖစ္ သလဲ ။ ဒါနဲ ့ အေဖ့ အတြက္ ေရႊတိဂံု ဘုရားေပၚတက္ ၊ဘုရား ရွစ္ခိုး ။ အမွ်ေဝ ။အလွဴေငြထည္ ့ ။ ျပီးေတာ့ ဇီဝိတ ဒါန ေဆးရုံသြား အလွဴေငြ ထည့္ ၊ အမွ်ေဝ နဲ ့စိတ္ေလးေျဖ ခဲ ့လိုက္ ရတာ ...
ေျပာထားတဲ ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ ရုံးနီေလးဆီ ေနာက္တေခါက္ ၃ ခါေျမာက္ ခ်ီတက္ ျဖစ္တယ္ေလ ။ ဟဲ ဟဲ ။ ဒီတခါေတာ့ အိုေက ျပီေပါ့ ။ ငါနုိင္ျပီေပါ့ ဆိုျပီး အမ ကို ေျပာေတာ့ နင့္လက္ထဲ အဲဒီ စာရြက္ မေရာက္ မခ်င္း နင္ မနုိင္ ေသးပါဘူး တဲ့။
ေရာက္ပါျပီ ။ ေစာင့္ပါတယ္ နာရီဝက္ ။ ေစာင့္ပါတယ္ တနာရီ ။ အဲ ..၃ နာရီ ခြဲ သြားပါျပီ ၊။ ဆင္မေလးေတြ က အထဲမွာ လႈပ္လီ လႈပ္လဲ ့ ။ အိုးေလး ေတြ လႈပ္လို ့ေကာင္းေနၾကဆဲ ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ေနပူ ပူ နဲ ့ ေရဆူ မွတ္ ကို တရိပ္ရိပ္ တက္လာ ပါျပီ ။
အမ ကို လက္တို ့ျပီး သြားေမးၾကည့္ ပါအံုး ေပါ့ ။ အမ ကလည္း သိတယ္ ။ ကိုယ္ စိတ္တို စ ျပဳေနျပီ ဆိုတာ ။ အျပင္က ေန လဖက္ရည္ ဆိုင္သြားျပီး ျပန္လာတဲ ့ ပံုစံ နဲ ့ ျပံဳးစိစိ မ်က္ႏွာေပးနဲ ့ ျပန္ဝင္လာတဲ ့ မနက္က ဆင္မေလး ကို ေတြ ့ေတာ့ အမေလ ။ အေျပးေလးသြားျပီး လိုက္ေမးရတာ ။
ဒီေတာ့မွ" ဪ. အမ တို ့ ျပန္ေရာက္ေနၾကျပီလား "တဲ ့ ။ "ခဏေလးေစာင့္ပါအံုး ေနာ္" တဲ ့ ။ မန္ေနဂ်ာ အခန္းထဲ ဝင္သြားျပီး ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ကို လိုက္ရွာ ေနေလရဲ ့ ။
ကိုယ့္ မ်က္စိ ကလည္း ဒီလို မဟုတ္တဲ ့ေနရာမ်ိဳး ဆို လွ်င္သမွ ေျပာမေနနဲ့ေတာ့။
အဲဒီ ဆင္မေလး မနက္က ထိုင္တဲ ့စားပြဲ ရဲ ့ေအာက္ဆံုး မွာ ေရာက္ေနတဲ ့ကိုယ့္ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ေလး ( ကလစ္ပင္ အနီေရာင္နဲ ့ထိုးျပီး ေနာက္စာရြက္တခု ကို ဘယ္ဘက္ ေဒါင့္စြန္းအေပၚမွာ ညွပ္ထားတာ ဆိုေတာ့ သိသိ သာသာ ပါဘဲ ) ျမင္လိုက္ရတယ္ ။
ေရဆူမွတ္ ေရာက္ဖို ့ ၂ ပိြဳင္ ့ဘဲ လိုပါေတာ့သည္ ေပါ့ ။
ဒီဆင္မေလး မေရာင္မလည္ ျပန္ထြက္လာျပီး ဟိုရွာ ဒီရွာ နဲ ့ ။ ဒါနဲ ့ အခ်ိန္ကုန္ မခံခ်င္ေတာ့တဲ ့ကိုယ္ ။ သူ ့စားပြဲ ရွိတဲ ့ေနရာ ေလွ်ာက္ဝင္ျပီး ကိုယ့္ေလွ်ာက္လႊာ ကိုယ္ျပန္ ရွာျပရတယ္ ။
"ဪ ..အမရယ္ ။ အားနာ ပါတယ္၊ ဒီေန ့ အခ်ိန္ မရွိ ေတာ့လို့ ၊မနက္ဖန္ မနက္ေစာေစာ မွ တေခါက္ျပန္လာယူ ပါလား" တဲ ့ ။
အဲ .. မနက္ဖန္ ဆို ေသာၾကာေန ့ ။ၾကားမွာ ၂ရက္ဘဲ အခ်ိန္ရွိေတာ့တာ ။
ေရဆူ မွတ္ ၉၉ ေရာက္ ေနျပီ ။ စိတ္ထိန္း ၊ စိတ္ထိန္း ။ ဒါဆိုလဲ မယူေတာ့ဘုူး ၊ အျပင္မွာ ဝယ္မယ္ ၊ ခ်က္ခ်င္းရတယ္ လို ့ တခြန္းဘဲေျပာ ျပီ ထြက္လာလိုက္တယ္ ။
ေနာက္ဆံုး သူထပ္ေျပာတဲ ့စကားတခြန္းေၾကာင့္ မဆူ သင့္တဲ ့ေရဆူမွတ္ ကို ဒိန္းကနဲ ေရာက္ရုံ မက ဟိုဘက္ ဘူတာေတာင္ ေရာက္သြား ခဲ ့ပါတယ္ ။
" ေန ပါ အံုး အမ ။ ေလွ်ာက္လႊာ မတင္ေတာ့ဘူး ။ ေငြ ျပန္ မထုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္ မထုတ္ ေတာ့တဲ ့အေၾကာင္း ကို ေလွ်ာက္လႊာ တခု ေရးတင္ ခဲ ့ပါအုံး" တဲ ့ေလ ။
ဒီေတာ့ ေရဆူမွတ္ ေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေတာ့ ။ သူ ့ စားပြဲ ဆီ ျပန္လွည္ ့သြားျပီး သူ့လက္ထဲ က ကိုယ့္ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ ကို အားရ ပါးရ ဆြဲ ဆုတ္ ျပီး ထြက္လာ ခဲ ့ပါတယ္ ။ အဲဒီ အခ်ိန္ ကစျပီး ေနာက္ ဘယ္ေတာ့ မွ ဒီလိုရုံးထဲ မလာေတာ့ ပါဘူး လို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ မိတယ္။ ဆင္မေလး ကေတာ့ ေနာက္မွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ ့ က်န္ခဲ ့ေလ ရဲ ့.......
အဝင္လြယ္၍ အထြက္ခက္ေသာ ဤဘဏ္မ်ိဳး ၊ ေနာင္ တသက္ မဟုတ္ ၊ ဆယ္သက္စာ ဒိုးဆလံ တင္းဆလံ ပါ ။
E ေခတ္ၾကီးထဲ မွာ ဤသို ့ေသာ E ေလွ်ာက္လႊာ မ်ိဳး အျမန္ဆံုး ေပ်ာက္ကင္းပါေစ ။
( လြန္ခဲ ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ က တကဲ ့ကိုယ္ေတြ ့ အျဖစ္ အပ်က္ေလး တခု ပါ ၊ စိတ္ ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္း မဟုတ္ပါ ။ေနာက္တေန့ မွာ အသင့္ ရွိေနတဲ ့ ကက္ရွ္ ေလး နဲ ့သြားဝယ္ေတာ့ လက္မွတ္ က ခ်က္ခ်င္းရပါတယ္ ။ ဪ ၊ ေနရင္း ထိုင္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ ၊ လူပန္း၊ စိတ္ပန္း နဲ ့၊ မွားပါတယ္ ၊၊ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ရာ ဆိုတဲ့ ထံုး ႏွလံုး မမူဘဲ ေခါင္းမာ မိလို ့ )
►Posted by
:kiki
:
at
10/20/2009 03:04:00 AM
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
26 comments:
ေရာ္ ငါ ၁ လား ဟိဟိ
ေအာ္ ဘီလူးမ မေရာက္ေသးဘူးကုိးးး ဂလိုက်ေတာ႕လဲ ပ်င္းစရာၾကီး ေနာ္႕ ဖြားကိေရ ပ်င္းတယ္ဂ်ာ ဂြ်မ္းထုိးျပ ဟက္ ဘာမွလဲဆုိင္ဘူးေနာ္ ဟီးးးးး
ကိကိေရ
ေျပာခ်င္ဘူး ေျပာကိုးေျပာခ်င္ပါဘူး။
မအယ္တုန္းကဆို ေလယာဥ္ကြင္း ကြင္းခ်ိန္း ၄နာရီ လူက ၃နာရီထိုးတဲ့ထိ ေစာင့္ေနရတုန္း လက္မွတ္မထိုးရေသးလို ့။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၃.၃၀။
ေရခ်ိဳးခ် အ၀တ္လဲၿပီး ထြက္လာတာ။ တေနကုန္ တမင္းစားဖို ့ေရေသာက္ဖို ့ေတာင္ အခ်ိန္မရဘူး။
ေပးလိုက္ရတဲ့ပိုက္ဆံဆိုတာ အိမ္ျပန္ကားခေတာင္ မက်န္ဘူး။
ကိုယ္တို ့တိုင္းျပည္ကေတာ့ မေမြးခင္ကေန ေနာက္ဆံုးေရေ၀းထိ ေငြမခင္းရင္ ခက္ကိုးခက္ေနတာပဲ ကိကိေရ။
မအယ္
ကိုေဇာ္ တေယာက္လဲ မအားဘူးထင္တယ္ ဟားဟားးးး ကိုသားၾကီးလဲ အခုက်မွ ေပၚလာတယ္ သရဲက်ေနတာပဲ ဟုိးးဟုိးးးးးးး အိမ္က်ယ္ အိမ္မွာပဲက်ယ္တယ္ ေလ ဟက္ ဒူက်န္ေသးတံုး ေအာ္ ဦးလူေထြး ဘယ္ေပ်ာက္ေနတံုး သူ႕ ၂ လံုးျပဴးၾကီး သ ေနတယ္ ေနမွာေပါ႕ ဝူးးးးးးးးထြားးးးးးးးထြားးးးးးး
ျမဴး ဟင္းခ်က္ေနတယ္ေလ သိဘူးလားလုိ႕ ခိခိ
ဂြင္ရွာေနတဲ႕ျခင္ေရ အေဟးးးအေဟးးးး လာေသးဘူးလား လို႕ နာ ေရာက္ေနျပီကြ ငြားငြားးးးးးးး
အဟိ မအယ္ ေရာက္ေနျပီ ဒီလိုဆုိလဲ စာဖတ္လိုက္ပါဦးမယ္ေနာ္ ခဏ ရွဴးးးး တုိးးးတုိးးး မေႏွာင္႔ယွက္နဲ႕ေနာ္
မေျပာေတာ႕ဘူးေနာ္ မီး ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ႕ဘူးေနာ္ သိလား ထပ္ေျပာရင္ ေနာက္ ပို႔စ္တခု ျဖစ္သြားလိမ္႕မယ္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာင္သံုးေကာင္လုိ တေထာင္႔တည ပံုျပင္ ျဖစ္သြားလိမ္႕မယ္ ဟားဟားးးးး
လာဘ္ေပးရန္မလို မဟုတ္ဘူးေနာ္ ျဖတ္ ျပီးဖတ္ လာဘ္ေပး ရန္မလုိတဲ႕ မသိဘူးလား ဟိဟိ ခိခိ ခြီးးခြီးးးးး ဟိုးးးဟိုးးးး
ဘုိင္ တာ႔တာ ဂယ္ျပန္ျပီေနာ္ လုိက္ေထာ္နဲ႕ေတာ႕
အဲလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးပဲ..
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ႏိွဳင္းရင္ေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးအလုပ္ေတြ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ..သိေတာ့တယ္..။
အဲ့လို သူမ်ားတကာ စိတ္ဆင္းရဲပီးမွ ရတဲ့ ေငြနဲ႔ ထမင္းစားရတာ မ်ိဳမက်ပါဘူး။
ေၾသာ္..ျမန္မာျပည္ ..ျမန္မာျပည္..
ေတာ္ေသးတယ္..အစထဲက ဘဏ္ဆို သိပ္ယံုတာ မဟုတ္လို့ အပ္ဖူး..။ ဗိုက္ထဲမွာပဲ စုထားလိုက္တာ..
ဟီး
မိုးမင္းၾကီး
မယ္ကိတို႔...မယ္ကု(မယ္ကုဝဏ္) ျဖစ္သြားတဲ့ေန႔ေပါ့....
ဗမာျပည္ ျပန္တိုင္း စိတ္ဆိုးစရာေတြ..တခုမဟုတ္တခု
ေပၚေပၚ လာလြန္းလို႔ မျပန္ျဖစ္တာ ၅ ႏွစ္ ရွိျပီ (ေငြမရွိတာလည္းပါတယ္..ျပန္ရင္ ဟိုေပးသည္ေပးနဲ႔
ေငြတေသာင္းေလာက္က နံမစြက္ဘူး )
ေရေ၀း သြားတဲ့ထိ ပိုက္ဆံ အကုန္မခံ နဲ ့သိလား
ဖိနပ္စီးသြားသိလားးးးးးးးးးးးးးးးးး သိရဲ႔လား
ေယာင္းတေကာင္ေတာ့ေနာ္ မေျပားခ်င္ဖူး
ဦးလူေထြး ကို ဘာေျပားတာလဲဟင္
မရွင္းလို ့ေလ လူၾကိးကို ငရဲၾကိးေအာင္ေနာ္
ဦးလူေထြးက ရံုေလး မာမားေနာ္ လာမထိနဲ႔ မခံဖူး
သူပဲခံပါေစ သိလား သူ ့မွာေလ အဲ့ဒါၾကီးတကယ္ရွိတာလားဟင္
လိုင္စင္ ရွိလားဟင္
စိတ္ကုိေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့ ဖြားကီ စိတ္ေလွ်ာ့ း)
အသက္ရွည္ခ်င္ရင္ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ း)
အနာမဲ့ေစခ်င္ရင္ စိတ္ကုိေလွ်ာ့
က်န္းမာေစခ်င္ရင္ ၀မ္းကုိေလွ်ာ့
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
မမကိေရ ေျပာမေျပာခ်င္ပါဘူး...
အဲလိုပဲ အရာရာ ပိုက္ပိုက္ရမွ လုပ္ေပးမယ္ ခ်ည္းျဖစ္ေနျပီ.. မလြယ္ဘူး
ေမသူ ရန္ကုန္ျပန္တုန္းကလဲ အဝမွာေပါ့.. ေျပာင္ေျပာင္ေျပာတာ စကၤာပူျပန္လက္ေဆာင္တဲ့...
ကိုယ္တို ့ကလဲ သူေျပာင္သေလာက္နီးနီး ေျပာင္တယ္ဆိုေတာ့လဲ... စကၤာပူျပန္လက္ေဆာင္ဆိုတာ ဘာလဲ အစ္ကို လို ့ေမးပလိုက္တယ္... မွတ္ကေရာပဲ..
တခါထဲပိတ္သြားတာပဲ..... :)
ဒီမွာလည္းဟိုအခြန္ဒီအခြံေတြနဲ႔
ႏႈတ္လို႔က်န္တဲ့ပိုက္ဆံကိုပဲ အိမ္ကိုပို႔ရတာ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္႐ွိတယ္
သံ႐ံုးကိုအခြန္ေဆာင္ဖို႔သြားတဲ့အခ်ိန္သူ႕ကို
ဘယ္သြားမလဲလို႔ေမးရင္ “က်ည္ဆန္ဖိုးသြားေပးမလို႔”ပဲေျဖတတ္တယ္
ေတာ္ေသးတယ္ေဒါသကုမၼာရကလွဳပ္လီလွဳပ္လဲ့ဆင္ေတြကို ေဒါင့္ဖိနပ္နဲ႔ေကာက္မေပါက္လိုက္လို႔
ေရာ္...မမခိခိကလည္းဗ်ာ
“လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဒို႔ရန္သူေလ”
ေ႐ႊျပည္ၾကီးကအတန္းစာမွာျပ႒ာန္းဖူးတယ္ :P
ဆင္မေလးေတြကလည္း ရုံးကလူၾကီးေတြ သင္ေပးထားတဲ့အတုိင္း ေတာ္ေတာ္လုိက္နာတာပဲေနာ္။ ပုိက္ဆံမၿမင္ရင္ မရဘူးတဲ့ :P
မွတ္ထား... ေနာက္ဆုိ..သူမ်ားက်ပ္ေပးတုိင္း ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔၊ နဲေတာင္နဲေသးတယ္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဘာလုိ႔ စာရြက္ဆြဲဆုတ္တာလဲ ဆုိၿပီး ထပ္ေလွ်ာက္လႊာ မတင္ခုိင္းတာ ့ေကာင္းတယ္မွတ္... ဟားဟား...
က်ေနာ္တုန္းကက်ေတာ့ အေကာင့္ဖြင့္ခုိင္းတာကုိ က်ေနာ္က ေနပါေစကြာ ေနရင္းထုိင္ရင္း ကုိယ့္မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံေလး အဆုံးမခံခ်င္ဘူးလုိ႔ပဲ ေၿပာလုိက္တယ္ ေအးေရာ...။
အဲလိုရံုးမ်ိဳးေတြမွာ လုပ္ခဲ့မိရင္ ဘယ္ေလာက္ မ်က္ခြက္ ေျပာင္ရမလဲ မသိဘူးေနာ္.... ဟီး... မီးက အရမ္း အားနာတတ္တာ.... အဲလိုကိုယ့္ေရွ႕မွာ စူပုတ္ေနရင္ မ်က္နွာ ဘယ္ထားရမွန္း သိမွာ မွဳတ္ဘူး.... ဒီလူေတြ တကယ့္လူေတြပဲ...
မီးတို႕ စားလံုး အဲေလ... စလံုးမွာေတာ့ ေခြးဇာ သြားေကၽြးမယ္လို႕ ေျပာေနတာ ၾကားဘူးသယ္.... ဟီး.... ဝက္ကေလးေရ.... ျခင္ပ်ံဘီ လဖက္လဖက္... အဲေလ... ဖလပ္ဖလပ္....
ဖြားကိမို႔လို႔ေနာ္ က်ေနာ္သာဆို ဗံုးတလံုးေထာင္ၿပီး အကုန္လံုး ေဖါက္သတ္ပစ္လိုက္မယ္ ကယ္မွတ္ကေရာ ဒီေလာက္ေတာင္ လာဘ္စားခ်င္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ ဒီလို လာဘ္စားေအာင္ ဒီစစ္တပ္ႀကီးဘဲ သင္ေပးထားေတာ့ ဒီစစ္တပ္ကို ဗံုးခြဲပစ္ရမယ္ထင္တယ္ဗ်ာ ... ၾကားရတာ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာဗ်ာ ..
ဘယ္လိုမန္႔ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး...
ကိုယ္လဲ ရန္ကုန္ၿပန္ရင္ တခုမဟုတ္တခုေတာ႔ အဆင္မေၿပတာ စိတ္ညစ္ရတာ အၿမဲၾကံဳရတယ္...
အုိ အဲလိုေတြ ရွိတယ္ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မၾကဳံဖူးဘူးေလ။ ပတ္စပုိ႔စ္ လုပ္ရင္လဲ အဲလို အရစ္ခံရတယ္။ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ရစ္ေတာ့ ဆင္ဖုိးထက္ ခၽြန္းဖုိးက ေစ်းၾကီးသြားေရာ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြရျပန္ေတာ့... ေျမႏိုမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္ၾကတဲ့လူေတြကို မုန္းမိပါေၾကာင္း။
စာေတြ လာဖတ္သြားတယ္ ကိကိေရ၊ အားေပးလ်က္။
အလုပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္လား...
တဂ်ီးအိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ တံခါးခ်ဲ႕ထားတယ္...
"လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ တို႕ရန္သူ
လာဘ္ယူလာဘ္ေပး တို႕အေရး... ေဟးေဟးေဟး"
းဝ)
၀က္စုတ္....
ေနရာတကာ ငါ့အရင္ေရာက္ေနတယ္။ ဟြန္းးးးးးးး
မယ္မယ္ကိ...
ဂလိုႀကီးလားးးး စီေဘာက္စ္က ပံုေလးေတြလို အကုန္လည္ျဖတ္ထားခဲ့ရမွာေလ။ ဟိဟိ
ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ထုတ္တာေပမဲ့ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေန၊ ေစာင့္ရေသးတာကိုး။ :(
ေတာ္ေသးတယ္။ ဘဏ္မအပ္ပဲ ေနမိတာ (ရွိလည္းမရွိလို႔) ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမွာ..
ဘြားေရ..ၾကားဖူးတယ္။ ခုမွပဲ ကိုယ္႔အဘြား ၾကံဳခဲ႔ရတာကိုး။
ဟုတ္တယ္ အမေရ ့... စားပြဲၿခင္းနီးေန၊ၿမင္ေန
ရေပမဲ ့ စာတစ္ေစာင္ေလးသြားဖို ့က တစ္ေထာင္ ့
တစ္ည ပံုၿပင္ကေတာင္ ေၿပာလို ့ၿပီးသြားေတာ ့မယ္။
စာက စားပြဲေပၚက မေရြ ့ခ်င္ဘူး။ စာနာပါတယ္။
အမရဲ ့ခံစားခ်က္ကိုေလ။
ေျဖေတြးေတြးလို႔ရပါတယ္ေလ ဒါလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ကပဲ
အဲဒီေလာက္ပဲ ေဒါသထြက္ရတာ ေနမွာပါ...။
အခုဆိုရင္............
Post a Comment